Vroegkinderlijk Misbruik

Ik herken volledig wat je schrijft. Ruim twee jaar geleden ben ik gaan praten over het misbruik dat binnen ons gezin heeft plaatsgevonden. Van mijn 5de tot mijn 16de jaar ben ik misbruikt door mijn stiefvader. Mijn halfbroer en zus hebben nooit van het misbruik geweten. Na het overlijden van mijn moeder werd de relatie tussen mij en mijn stiefvader steeds ingewikkelder. Hij bleef manipuleren en liegen waardoor de relaties met mijn broers en zus onder druk kwamen te staan. De corrigerende invloed die mijn moeder op hem had viel weg. Ik was 55 jaar toen ik voor het eerst durfde te gaan praten. Aanvankelijk veroordeelde iedereen wat hij gedaan had, maar als snel veranderde dat. Nu ruim twee jaar en vele gesprekken met een geweldige therapeute later kan ik zeggen dat ik heel blij ben waar ik nu sta. Ik heb afscheid genomen van familieleden die de kant van mijn stiefvader kozen. Ik ben hierdoor een deel van mijn familie, en zelfs een van mijn broers kwijtgeraakt. Maar achteraf gezien kan ik deze personen missen als kiespijn. Diegene die over zijn, zijn mij dierbaarder dan ooit. De keuzes die mensen maken zeggen niets over jou, maar alles over hen. Voor sommige mensen is het makkelijk om gewoon over te gaan tot de orde van de dag dan onder ogen te zien wat iemand die zij misschien hoog hadden zitten heeft gedaan. Ik heb het in het begin ook gevoeld als en afwijzing naar mij, maar dat heb ik los kunnen laten. Focus je op positieve dingen en fijne mensen om je heen. Neem afscheid van dat en diegene die niet goed voelen. Het zal je op termijn echt goed doen en er zal ruimte ontstaan voor nieuwe en betere relaties. Ik voel me oprecht bevrijd van heel veel negativiteit en ongezonde patronen. Ik leef nu met mensen die niet achter mijn rug om praten en oordelen. Mensen die bij mij zichzelf mogen zijn en waar ik mezelf mag zijn. Mensen met de (in mijn ogen) juiste normen waarden. Ik hoop dat je net als ik dit onderdeel van het verwerken van trauma met behulp van je therapeut een plek kunt geven.

Hoi johannis, dat zal inderdaad als een klap in het gezicht hebben gevoeld. Helaas is het net als hier al is gezegd. Naar jou zullen ze zeggen dat (er vanuit gaande dat jouw verhaal waarheid is denk ze dan) het niet normaal is etc. Maar dezelfde situatie zal zich bij hem ook zo afspelen. De mensen willen geen verandering en het allemaal laten zoals het is. Dus net als rim zegt "normaal" verder gaan. In hun optiek is het een "ruzie" of iets tussen jullie en dat verandert voor hen niets aan hun bloedband met jullie of hun persoonlijke ervaring met hen. Rationeel heel vreemd natuurlijk want als je ze vraagt wat ze van die onderwerpen vinden dan zullen ze vaak heel resoluut zijn. Vooral als het hun kinderen zou betreffen.
Ik denk dat het vooral belangrijk is hoe jij hiermee wilt omgaan. Ik heb persoonlijk "gebroken" met veel familieleden welke niet in mijn leven pasten en welke dit onderdeel ook konden negeren. Ongeacht wat ze ervan vonden hoor. Ik kan ermee leven als men maar eerlijk is. Mijn waarheid hoeft die van hen niet te zijn zeg maar. Zolang onze activiteiten maar met elkaar kloppen. Bijvoorbeeld als ze er rekening mee zouden houden dat men niet tegelijk aanwezig is. Dus zoek naar wat jouw wenselijke situatie is

Hallo Johannis

Dat moet inderdaad een klap voor je zijn.
Het is zeker herkenbaar.
Een bepaalde gezinsdynamiek wordt lang niet altijd anders als het taboe doorbroken is.
Men wil dan 'gewoon' weer door.
Mensen het niet verder tot zich door willen laten dringen omdat het dan van henzelf ook (re)actie vraagt, of stelling te nemen.
Soms sluiten de gelederen zich nog sterker dan voorheen of wordt degene die het taboe doorbroken heeft min of meer de 'schuldige' van verstoorde familieomstandigheden.
Echter je hebt het niet voor niets kenbaar gemaakt en daar is moed voor nodig, alleen wordt je daar niet beloond in de zin van steun van je familie.
Blijf vooral bij jezelf en laat dit eerst even landen.
Dan trekt het misschien wat helder in wat je er wel of niet mee kan en vooral wilt!

Is er iemand binnen de familie bij wie je je vertrouwd genoeg zou voelen het nog eens te bespreken en ook wat dit met je doet?
Soms helpt een 1 op 1 gesprek.
Probeer geen verwachtingen te hebben....en op alles enigszins voorbereid te zijn.
Zorg vooral goed voor jezelf.
Sterkte!

Dag,

Het is heel pijnlijk en verwarrend wanneer steun wordt uitgesproken, maar daden dit lijken tegen te spreken. Helaas komt het vaker voor dat families worstelen met hoe ze omgaan met zo’n situatie, vaak uit onbegrip of ongemak. Het is heel normaal dat dit je raakt. Zorg goed voor jezelf en blijf trouw aan je eigen gevoel.

Ik snap dat het voelt als verraad en dat dat woede in je roept. En dat is ook heel logisch als hij toch wordt verwelkomd in je familie. Het liefst wens je hem nooit meer te kunnen zien en dat mensen ( in en buiten je familie) hetzelfde doen en willen als jij!

Heb je hier al met een familielid over kunnen praten? Misschien zal dat ook helpen? Om je hart te luchten en zeggen wat je dwars zit.

Ik wens je heel veel sterkte en ik vind het super knap dat je hiervoor durft uit te spreken!