Vraagteken..
De titel van m'n verhaal, vraagteken.. Omdat het vast een lang verhaal zal worden en ik niet weet welke titel ik het moet geven..
Sinds kort heb ik een aantal live gesprekken met lotgenootjes via Slachtofferhulp. Hoewel de gesprekken best emotioneel belastend voor me zijn wil ik wel graag gaan. Zoekende naar herkenning, ervaringsverhalen, misschien nieuwe inzichten.. Bij de begeleiding had ik aangegeven dat ik daarnaast ook een beetje behoefte voel aan wat extra gesprekken als dat mogelijk was. Iemand die een beetje kan meekijken met de juridische kant, politie, een deel eigen morele worsteling waar ik mee zit en daarover wil "sparren" maar misschien ben ik vooral een beetje op zoek naar steun. Steun die ik voor mijn gevoel tóen totaal niet heb gehad.
Waarschijnlijk zou dat wel kunnen en de begeleiding van de lotgenotengroep zou vragen of iemand contact met mij op kon nemen. Het zou telefonisch contact worden en na een aantal verschuivingen van dat telefoongesprek toch een gesprek. Ze zei dat ze niet had doorgekregen waarover ik precies een gesprek wil maar dat ze zag dat ik de afgelopen paar jaar wel al een paar keer contact had gezocht met Slachtofferhulp. Dat klopt zei ik, ik zei dat ik nu ook al meedeed aan lotgenootjescontact en probeerde vervolgens in het kort een beetje uit te leggen; dat het over iets gaat van langer geleden ( ik was 13/14 en inmiddels bijna 40) dat ik toen bij de politie ben geweest maar die dat naar mijn idee een beetje als "uit de hand gelopen spelletje" heeft behandeld. Dat ik er nu achter ben dat er dus niets mee gedaan is en ik besloten heb toch melding te maken en mijn beweegreden daarvoor. Dat ik wel even duidelijk uit aan't zoeken ben wat nu het verschil is tussen een melding en een aangifte.. En als ik het goed begrijp dat hij niet op de hoogte word gesteld als ik een melding maak maar wel als ik aangifte doe.. (zijn dreigement van toen, dat als hij er ooit nog problemen mee krijgt hij me wel weet te vinden en het gebaar m'n keel door te snijden, staan nog in m'n geheugen gegrift. En hoewel ik nu in een andere stad woon en ook denk; dan kom je dat maar doen maar ik houd m'n mond niet en vertel m'n verhaal! merk ik dat ik een soort van wil weten wat ik zou kunnen verwachten; als hij weet dat ik alsnog een melding heb gemaakt zóu hij kúnnen besluiten me op te gaan zoeken..)
Een heel verhaal, en ik ben me ervan bewust dat gedeeltes een beetje gekleurd zijn vanwege vroegere ervaringen. Zo zie ik dat ik wil weten of ik een officieel papiertje van de politie krijg zodat ik nu tastbaar heb dat de melding er is omdat ik destijds het gevoel had niet serieus te zijn genomen (bij een officieële aangifte is dat papiertje er maar bij een melding niet begrijp ik)
Dat ik er zolang na dato nog zo mee zit, een "draaideurpatientje ben bij GGZ" waarschijnlijk vooral omdat ik toen het gevoel gehad heb niet serieus te zijn genomen, geen steun te hebben gehad.
Ze zegt dat zij er vooral is voor "EHBO gesprekken" en het normaal ook maar 1 gesprek is. Oké duidelijk, dus af en toe een gesprek voor ( juridische of morele) vraagstukken of steun, daar is slachtofferhulp niet voor, alleen voor als er net iets gebeurd is en doorverwijzing.
En ze zegt dat agenten vooral boeven willen vangen en niet allemaal even empatisch zullen reageren. Ja begrijpelijk, en ook begrijpelijk dat ze niet meteen uitgaan van "zomaar een verhaal", en maar goed ook eigenlijk vind ik.
Ze zal me nog linkjes doorsturen zodat ik kan kijken wat politie doet met de melding en verder zal ik nu toch wel genoeg steun hebben met lotgenootjescontact en na al die therapie bij GGZ wel sterk genoeg zijn..
Ja, ik heb genoeg therapie gehad ja.. inderdaad ja.. Ik bedank voor het gesprek en wens fijn weekend
2 Reacties
De titel van m'n verhaal, vraagteken.. Omdat het vast een lang verhaal zal worden en ik niet weet welke titel ik het moet geven..
Hulpverlening? Een berg verdriet? Chronisch onbegrip?
Een beetje teneergeslagen leg ik m'n telefoon aan de kant. Ik weet niet zo goed wat ik moet.
De kleine opmerkingen die voor mij kwetsend voelen (maar vast goed bedoeld zijn) hebben te maken met een hele berg opmerkingen die ik in een put verdriet gegooid heb. Een put zelftwijfel.
Ik voel de bijna gebruikelijke zelfdistructie maar ik moet sterk zijn!
"Met alle therapie ben ik vast sterk genoeg nu.."
Sterk genoeg voor wat? vraag ik me af.. om de zich blijvend herhalende opmerkingen te kunnen incasseren? Dat het uiteindelijk geen pijn meer doet en ik er niet meer verdrietig om ben?
Maak ik van een mug een olifant? Het is inderdaad zo lang geleden en ik zeur er nog steeds over! Ik zeurde er toen al over..
Ik realiseer me dat ik misschien wil meeliften op de veranderingen die de laatste jaren rond het thema seksueel geweld/misbruik zijn.
Dat het punt is dat ik wil maken dat ik er mede nog zo mee zit, om hoe er toen mee omgegaan is. Dat dàt net zoveel pijn doet. Misschien nog wel meer..
Ik herhaal het gesprek in m'n hoofd. Misschien had ik niet moeten opmerken dat het me ergens ook niet uitmaakt als hij me nog kapot zou willen maken. Of had ik niet moeten zeggen dat het niet om een lullig dingetje ging dat hij alleen maar wat geld of iets gesloten had maar om een zedenmisdrijf.
Ik probeer de zelfdestructie te negeren en doe wat ik nu al vaker probeer te doen; op internet op zoek naar boeken en docu's over soortgelijke verhalen. Dat boek misschien, en dat boek.. Meteen bestel ik er eentje.
Verder probeer ik te bedenken wat er wèl nog allemaal positief is die dag.
Zal ik er nog op terugkomen bij de hulpverlener? Hoe zal ik dan aangeven wat ik bedoel zonder dat ik al te verwijtend ben.. Het zijn immers maar kleine opmerkingen, die voor mij kwetsend overkomen omdat die put er bij mij is.. Zal ik het bespreken of het gewoon in de put erbij gooien en het er niet meer over hebben? Ik wil nu niet over alles gaan zeuren..
Toch besluit ik dan maar hier te schrijven
Waar ben ik mee tevreden als dat de uitwerking van het gesprek is? En wat betekent dit voor de vraag die ik ga stellen?
Dit komt vooral omdat ik, zeker in de tijd dat alle opmerkingen mij weer neersloegen, met heel veel verwachtingen een gesprek in ging en me eigenlijk heel slecht wapende voor de reacties die ik kon krijgen (en veel waarschijnlijk ging krijgen).
Ik ging daardoor zonder verwachtingen het gesprek in (rationeel dan). Maar emotioneel waren er altijd verwachtingen en dus veel teleurstellingen tijdens en vooral ook na een gesprek. Maar dit kwam vooral omdat ik niet voor mijn verwachtingen, mijn behoeften op kwam of deze maar slecht kenbaar maakte.
Vandaag de dag maak ik daar nog steeds gebruik van en voorkom daar de nodige teleurstellingen en tegenslagen door. Want hoe ver je ook herstelt er blijft een klein kind in je die vooral geliefd en begrepen wil worden en zich dus heel rot voelt als dat niet het geval is. Het bewust staan voor mijn verwachtingen of deze op tijd bijstellen helpt mij dus enorm.
Hopelijk kun je daar wat mee.
Wat betreft melding maken bij politie. Dat is niet meer wat het was. De melding wordt aan jouw dossier gekoppeld niet aan die van hem. Want er is geen rechtszaak waaruit blijkt dat dit gerechtvaardigd is. AVG heeft daar een einde aan gemaakt en daarnaast bleek uit onderzoek dat mensen met de nodige meldingen op hun naam harder aangepakt werden dan iemand die dit niet had waardoor ook onschuldigen er de dupe van werden. (Je zou verwachten dat er dan zorgvuldig mee omgesprongen zou worden, maar agenten zijn ook maar mensen met gevoelens).
Hopelijk maakt dit wel iets duidelijk.