Vraagteken..
De titel van m'n verhaal, vraagteken.. Omdat het vast een lang verhaal zal worden en ik niet weet welke titel ik het moet geven..
Sinds kort heb ik een aantal live gesprekken met lotgenootjes via Slachtofferhulp. Hoewel de gesprekken best emotioneel belastend voor me zijn wil ik wel graag gaan. Zoekende naar herkenning, ervaringsverhalen, misschien nieuwe inzichten.. Bij de begeleiding had ik aangegeven dat ik daarnaast ook een beetje behoefte voel aan wat extra gesprekken als dat mogelijk was. Iemand die een beetje kan meekijken met de juridische kant/ politie, een deel eigen morele worsteling waar ik mee zit en daarover wil "sparren" maar misschien ben ik vooral een beetje op zoek naar steun. Steun die ik voor mijn gevoel tóen totaal niet heb gehad.
Waarschijnlijk zou dat wel kunnen en de begeleiding van de lotgenotengroep zou vragen of iemand contact met mij op kon nemen. Het zou telefonisch contact worden en na een aantal verschuivingen van dat telefoongesprek van de week een gesprek. De mevrouw zei dat ze niet had doorgekregen waarover ik precies een gesprek wil maar dat ze zag dat ik de afgelopen paar jaar wel al een paar keer contact had gezocht met Slachtofferhulp. Dat klopt zei ik, ik zei dat ik nu ook al meedeed aan lotgenootjescontact en probeerde vervolgens in het kort m'n verhaal een beetje uit te leggen; dat het over iets gaat van langer geleden ( ik was 13/14 en inmiddels bijna 40) dat ik toen bij de politie ben geweest maar die dat naar mijn idee een beetje als "uit de hand gelopen spelletje" heeft behandeld. Dat ik er nu achter ben dat er niets mee gedaan is en ik dus nu besloten heb alsnog een melding te maken en mijn beweegreden daarvoor. Dat ik wel even duidelijk uit aan't zoeken ben wat precies het verschil is tussen een melding en een aangifte.. En als ik het goed begrijp dat hij niet op de hoogte word gesteld als ik alleen een melding maak maar wel als ik aangifte doe.. (zijn dreigement van toen, dat als hij er ooit nog problemen mee krijgt hij me wel weet te vinden en het gebaar m'n keel door te snijden, staan nog in m'n geheugen gegrift. En hoewel ik nu in een andere stad woon en ook denk; dan kom je dat maar doen maar ik houd m'n mond niet en vertel m'n verhaal! merk ik dat ik een soort van wil weten wat ik zou kùnnen verwachten; als hij weet dat ik alsnog een melding heb gemaakt zou hij kùnnen besluiten me op te gaan zoeken..)
Een heel verhaal, en ik ben me ervan bewust dat gedeeltes een beetje gekleurd zijn vanwege vroegere ervaringen. Zo zie ik dat ik wil weten of ik een officieel papiertje van de politie krijg zodat ik nu tastbaar heb dat de melding er is, omdat ik het gevoel heb destijds niet serieus te zijn genomen (en bij een officieële aangifte is dat papiertje er wel maar bij een melding niet, begrijp ik)
Dat ik er zolang na dato nog zo mee zit, en een "draaideurpatientje ben bij GGZ" zoals ik het zelf gekscherend noem, waarschijnlijk omdàt ik toen het gevoel gehad heb niet serieus te zijn genomen, ook niet bij hulp-instanties, en geen steun te hebben gehad.
Ze zegt dat zij er vooral is voor "EHBO gesprekken" en het normaal maar 1 gesprek is. Oké duidelijk, dus af en toe een gesprek voor (juridische of morele) vraagstukken of steun, daar is Slachtofferhulp niet voor, alleen voor als er net iets gebeurd is en doorverwijzing naar andere instanties (?)
En ze zegt dat agenten vooral boeven willen vangen en niet allemaal even empatisch zullen reageren. Ja begrijpelijk, en ook begrijpelijk dat ze niet meteen uitgaan van "zomaar een verhaal", en maar goed ook eigenlijk, vind ik.
Ze zal me nog linkjes doorsturen zodat ik kan kijken wat politie doet met de melding en verder zal ik nu toch wel genoeg steun hebben met lotgenootjescontact en na al die therapie bij GGZ wel sterk genoeg zijn..
Ja, ik heb genoeg therapie gehad ja.. inderdaad ja.. Ik bedank voor het gesprek en wens fijn weekend
10 Reacties
De titel van m'n verhaal, vraagteken.. Omdat het vast een lang verhaal zal worden en ik niet weet welke titel ik het moet geven..
Hulpverlening? Een berg verdriet? Onbegrip?
Een beetje teneergeslagen leg ik m'n telefoon aan de kant. Ik weet niet zo goed wat ik moet.
De kleine opmerkingen die voor mij kwetsend voelen (maar vast goed bedoeld zijn) hebben te maken met een hele berg opmerkingen die ik in een put verdriet gegooid heb. Een put zelftwijfel.
Ik voel de bijna gebruikelijke zelfdestructie maar ik moet sterk zijn!
"Met alle therapie ben ik vast sterk genoeg nu.."
Sterk genoeg voor wat? vraag ik me af.. om de zich blijvend herhalende opmerkingen te kunnen incasseren? Dat het uiteindelijk geen pijn meer doet en ik er niet meer verdrietig om ben?
Maak ik van een mug een olifant? Het is inderdaad lang geleden en ik zeur er nog steeds over! Ik zeurde er toen al over..
Ik realiseer me dat ik misschien wil meeliften op de veranderingen die de laatste jaren rond het thema seksueel geweld/misbruik zijn.
Dat het punt is dat ik wil maken dat ik er mede nog zo mee zit, om hoe er toen mee omgegaan is. Dat dàt net zoveel pijn doet. Misschien nog wel meer..
Ik herhaal het gesprek in m'n hoofd. Misschien had ik niet moeten opmerken dat het me ergens ook niet uitmaakt als hij me nog kapot zou willen maken. Of had ik niet moeten zeggen dat het niet om een lullig dingetje ging dat hij alleen maar wat geld of iets gesloten had maar om een zedenmisdrijf.
Ik probeer de zelfdestructie te negeren en doe wat ik nu al vaker probeer te doen; op internet op zoek naar boeken en docu's over soortgelijke verhalen. Dat boek misschien, en dat boek.. Meteen bestel ik er eentje.
Verder probeer ik te bedenken wat er allemaal positief is die dag.
Zal ik er nog op terugkomen bij de mevrouw? Hoe zal ik dan aangeven wat ik bedoel zonder dat ik al te verwijtend ben.. Het zijn immers maar kleine opmerkingen, die voor mij kwetsend overkomen omdat die put er bij mij is.. Zal ik het bespreken of het gewoon in de put erbij gooien en het er niet meer over hebben? Ik wil nu niet over alles gaan zeuren..
Toch besluit ik dan maar hier te schrijven..
Waar ben ik mee tevreden als dat de uitwerking van het gesprek is? En wat betekent dit voor de vraag die ik ga stellen?
Dit komt vooral omdat ik, zeker in de tijd dat alle opmerkingen mij weer neersloegen, met heel veel verwachtingen een gesprek in ging en me eigenlijk heel slecht wapende voor de reacties die ik kon krijgen (en veel waarschijnlijk ging krijgen).
Ik ging daardoor zonder verwachtingen het gesprek in (rationeel dan). Maar emotioneel waren er altijd verwachtingen en dus veel teleurstellingen tijdens en vooral ook na een gesprek. Maar dit kwam vooral omdat ik niet voor mijn verwachtingen, mijn behoeften op kwam of deze maar slecht kenbaar maakte.
Vandaag de dag maak ik daar nog steeds gebruik van en voorkom daar de nodige teleurstellingen en tegenslagen door. Want hoe ver je ook herstelt er blijft een klein kind in je die vooral geliefd en begrepen wil worden en zich dus heel rot voelt als dat niet het geval is. Het bewust staan voor mijn verwachtingen of deze op tijd bijstellen helpt mij dus enorm.
Hopelijk kun je daar wat mee.
Wat betreft melding maken bij politie. Dat is niet meer wat het was. De melding wordt aan jouw dossier gekoppeld niet aan die van hem. Want er is geen rechtszaak waaruit blijkt dat dit gerechtvaardigd is. AVG heeft daar een einde aan gemaakt en daarnaast bleek uit onderzoek dat mensen met de nodige meldingen op hun naam harder aangepakt werden dan iemand die dit niet had waardoor ook onschuldigen er de dupe van werden. (Je zou verwachten dat er dan zorgvuldig mee omgesprongen zou worden, maar agenten zijn ook maar mensen met gevoelens).
Hopelijk maakt dit wel iets duidelijk.
Van mij zou hij eigenlijk wel aangepakt mogenworden als hij meer meldingen op z'n naam heeft staan..
En dat is eigenlijk ook de reden dat ik alsnog melding heb gemaakt; dat als ik niet de enige ben en er nog andere meldingen zijn, dat mijn melding dan helpend kan zijn voor anderen.
Rationeel ben ik me ervan bewust dat, in mijn situatie, het mijn woord tegen het zijne blijft, al helemaal zo lang verder.
Bedoel je met je stukje dat ik niet zou moeten hopen om nu alsnog steun te ontvangen via bv Slachtofferhulp?
Misschien dat mijn verwachting mede gekleurd word door het schrijven wat Slachtofferhulp op de website heeft staan..
Misschien zou daar dan een datum bij moeten staan, die jaarlijks ge-update word, dat het alleen over iets van ( ik noem maar wat) nà 01-01 -2020 gebeurd is, moet gaan dan?
Hoe het toen allemaal gegaan is kan niet ongedaan gemaakt worden, dat snap ik ook wel.
Hulp/steun is ook subjectief, iemand kan hulp/steun willen bieden terwijl ik dit niet zo ervaar.
Daarin vind ik dan soms ook dat de oproep om het meer bij omstanders/omgeving te leggen, en dat die "beter" zou moeten reageren, tekort schieten. Dan word in mijn ogen misschien teveel verantwoordelijkheid geplaatst bij de omgeving. Je moet eigenlijk ook maar "geluk" hebben hoe er in jouw omgeving/familie ect. mee om word gegaan.
Van professionals heb ik wel eigenlijk een andere verwachting dan van bv. random buren (ook al blijven dat natuurlijk ook gewoon mensen)
Voor mezelf probeer ik in ieder geval te bekijken alsof een goede vriendin hetgeen zou overkomen, want als ik het over mezelf heb dan vind ik vooral (nog steeds) dat ik me aanstel en niet moet zeuren, maar als hetzelfde verhaal over een ander gaat dan vind ik het echt niet oké wat er gebeurd is en heel verdrietig hoe er mee omgegaan is..
Misschien ook wel de rede dat ik erover blijf praten nu en een tip die ikzelf aan (mede) slachtoffers/ lotgenootjes wil meegeven.
Je schrijft dat je bericht hopelijk wel iets duidelijk maakt. Nou, eigelijk begrijp ik niet goed wat je bedoeld..
Misschien beter het even in een andere context te plaatsen.
Als ik een schilder laat komen om mijn kozijnen te laten schilderen in de kleur die deze was. Dan kan mijn verwachting zijn dat het exact dezelfde kleur wordt. Dus als die schilder dan denkt het zal wel die witte kleur zijn, en dit jiet toetst bij je dan kan er vanalles gebeuren door die situatie. Of helemaal niets juist omdat je dicht klapt door wat er gebeurt. Een mens heeft altijd verwachtingen maar we zijn hier dus vaak niet heel bewust mee bezig. We lopen hierdoor de nodige emoties op.
En dan kan ik zeggen "die schilder had moeten checken" maar ik persoonlijk heb er dus voor gekozen om meer bewust stil te staan bij mijn verwachtingen en deze dan ook tijdig uit te spreken. Hiermee voorkomen ik bij mijzelf de nodige frustraties irritaties en ook strijd en leed.
Dus ik zou de schilder dan vragen om op een kleurenwaaier te duiden welke kleur het gaat worden dan. Of zelf al de kleurcode ervan doorgeven. Dat voelde voorheen als extra werk doen maar de puinhoop achteraf is daardoor vele malen minder dan het me qua energie vooraf kost.
Hopelijk is die duidelijker dan.
Dus als ik informatie op een site lees. Dan verwacht ik er nog niet veel van en ga meer open het gesprek in en ga toetsen wat ik denk te mogen verwachten tot ik weet dat ik het mag verwachten.
Wat betreft de tip die je geeft. Ja door uit de emotie te stappen kun je soms tot bepaalde acties/keuzen/grenzen enzo komen. Er zit voor mij alleen een maar aan en dat is dat die emotie die je erbij voelt en de dingen die je dus triggeren, waardoor je de situatie in een andere context moet gaan zien, ook belangrijk zijn om bij stil te staan. Die emotie zegt namelijk iets over je kwetsbaarheden en waarin je mag gaan leren.
Dat zal niet altijd lukken want soms loopt de emotie toch wat te hoog op..
Ikzelf ben ook van mening dat politie niet allerlei emotionele steun op zich zou hoeven te nemen zodat zij juist kunnen uitgaan van feiten, vind ik.
Wat Slachtofferhulp betreft had ik daar wel een ander idee van eigenlijk.
Bedoel je dan dat het dan onterecht van mij is dat ik nu alsnog erop zou hopen misschien wel wat steun te mogen ontvangen via Slachtofferhulp?
En ik denk dat het niet de bedoeling is dat mensen ervanuit moeten gaan dat wat op de website staat gewoon onzin is?
Dat lijkt me echt heel verdrietig als het zo moet..
Dan nog realiseer ik me, nogmaals, dat mijn beeld gekleurd zal zijn vanwege eerdere ervaringen. Daar probeer ik dan al rekening mee te houden in een situatie.
Naar mijn mening probeer ik zo open mogelijk het gesprek in te gaan (zover als dat je geen verwachting kan hebben) en te peilen bij de ander. Dit is mijn ervaring, wat vind de ander daarvan..
Ik snap bv ook dat de opmerking "je kan altijd bellen als je ergens mee zit" er bij zowel vrijwilligers/hulpverlening als bij mensen uit de omgeving, er gewoon voor de vorm is en niet letterlijk bedoeld word. Ik bel dan ook niet "altijd als ik ergens mee zit".
Maar ik snap nog niet precies wat u bedoeld naar mij.
Het verhaal van de schilder snap ik, en het met de kleurenwaaier en de kleurcode dat zou ik dan ook zelf zo doen.
Zij zijn gebonden aan regels. Ze hebben een bepaald potje geld wat bedoelt is voor eerste opvang en wegwijzering.
Dus ze zijn een soort van de EHBO'er ter plaatse. Ze doen daar wat ze kunnen en wat ze mogen en daarna neemt de ambulance het over.
Met het woord slachtofferHULP suggereer je dat je geholpen wordt.
Door dan te beschrijven wat je zoal doet, schep je nog meer verwachtingen.
Wat zou je willen veranderen op de pagina? Of wat was het specifiek wat je had gehoopt maar de persoon niet heeft gedaan?
(Er lezen hier ook moderators mee en die kunnen feedback altijd meenemen de organisatie in)
Maar belangrijkste vind ik nu nog: Je weet nu wat ze wel en niet doen. Wat zou je er nu nog mee willen?
Dat iedereen met potjes werkt en aan regels gebonden is, is me inmiddels goed duidelijk. En dat overal de potjes op zijn, heel GGZ vastgelopen is, de (zeden)politie al teveel werk heeft en overal te weinig capaciteit is, daar ben ik me van bewust, ik volg berichten in de samenleving en documentaires.
Bij mij is dan overgekomen dat Slachtofferhulp meer doen dan alleen een "EHBO gesprek".
En dat dóen ze ook; lotgenootjes contact, bemiddeling staat er ook bij, herstelcirkels word genoemd.. ect. ect.
Wat ik er nog mee zou willen, dat weet ik niet.
Voor nu zou ik het hierbij willen laten en ik ga niet meer reageren op uw berichten.