Vraag
Ik heb in mijn adolescentie op twee verschillende momenten met twee verschillende mannen seksueel geweld meegemaakt. De eerste was ik na 2 weken vergeten, maar kwam ruim 20 jaar later, recentelijk, opeens weer boven. Ik had het verdrongen. Naar aanleiding van de andere situatie, 15 jaar geleden, waar ik voor in traumabehandeling ben na het jarenlang weggedrukt te hebben, kwam de verdrongen herinnering weer naar boven.
Het waren mannen van dezelfde leeftijd die verder gingen dan ik wilde, maar ze reageerden niet op mijn grenzen.
Ik merk dat ik ongeveer alle klachten herken van personen die als kind misbruik hebben meegemaakt, maar ik voel me daar vaak schuldig over. Dat van mij voelt minder erg.
Ik kan op internet ook weinig vinden over personen die zoiets als ik hebben meegemaakt.
Met mijn hoofd weet ik dat het niet uitmaakt, maar het staat mij gevoelsmatig wel in de weg.
Ik ben benieuwd of anderen zich herkennen in mijn verhaal? Weten jullie nuttige sites die ik kan bezoeken? Ik vind vooral informatie over misbruik in de kindertijd.
9 Reacties
Zo naar dat je dit hebt meegemaakt.
Wat ik je kan aanraden is vergelijk niet!
Al kan ik me voorstellen dat het gevoelsmatig in de weg staat om jezelf echt serieus te nemen.
Toch doe je jezelf daarmee tekort.
Luister naar je eigen signalen, klachten.
Misbruik als kind daarvan is vlug vastgesteld dat het niet oké , het duidelijker lijkt te zijn voor anderen.
Maar als het je op wat oudere leeftijd gebeurd, kunnen mensen nogal eens veroordelend, ontkennend zijn of vindt er victim blaming plaats.
Willen mensen er ook nog wel een gemakshalve vanuit gaan als dat je wel voor jezelf kan opkomen, of je dan misschien toch niet goed je grenzen hebt aangegeven.
We nemen allemaal bepaalde al dan niet aangeleerde patronen en denkwijzen mee in ons leven die dan invloed hebben bij traumatische gebeurtenissen.
Laat dat je dus door niemand aanpraten dat het van jou minder erg is dan voor die ander, welke ander ook.
Heling begint daar waar je het als eerste zelf serieus neemt.
Als dan anderen dat ook doen, dan is dat meegenomen.
Ikzelf ben een overlever van kindermisbruik en in contact met anderen geef ik juist altijd aan wat je ook hebt meegemaakt neem het serieus, maak het niet ondergeschikt aan de 'ergere' verhalen.
Soms is het misbruik wat jij hebt meegemaakt in die zin moeilijker om het erover te hebben.
Schuldgevoel echter zie je door de hele linie van wat misbruik is vrijwel altijd bij slachtoffers.
Bovendien kun je een tal van dezelfde klachten hebben als mensen die als kind zijn misbruikt.
Schuldgevoel, schaamte, verlies van vertrouwen in mensen, maar ook in jezelf, gaan twijfelen, moeite krijgen met aanraking/intimiteit enzovoort.
Het schuldgevoel wat wij vaak hebben zegt meer over anderen en daders, of de manier waarop we als maatschappij met seksualiteit omgaan, daarover dachten/denken.
Er komt wel verandering, maar veranderingen hebben tijd nodig.
Er is een site LSG, google maar, daar komt veel samen als het om seksueel misbruik gaat, in alle gradaties zeg maar. Ook mannen komen daar, maar er zijn afzonderlijke groepen zeg maar.
Ik wens je heel veel kracht, sterkte en vooral ook wat aansluiting bij jouw specifieke ervaring met lotgenoten.
Het is waar: Door steeds te vergelijken en andere verhalen erger te vinden neem ik mezelf en mijn ervaring niet serieus en blijf ik weg bij emoties. Het echte voelen. Het was altijd een manier om er mee om te gaan denk ik.
De vooroordelen zitten misschien in de maatschappij, maar vooral ik naar mijzelf ihkv mijn eigen ervaringen. Ik sprak er niet over, liet dingen weg uit verhalen en ik heb 1 van de gebeurtenissen ruim 20 jaar verdrongen. Uit schaamte, uit schuldgevoel, om niet te hoeven voelen. Doen alsof het er niet is. Om door te gaan met leven. Zoiets zal het vast zijn.
Maar dat leven werd overleven, moeite met intimiteit, geen relaties aangaan, geen vertrouwen hebben in de ander, mezelf vies en afstotelijk vinden. Lichamelijke klachten krijgen, maar ze niet kunnen plaatsen. Menstruatiestoornissen. Ik liep er voor weg, zonder dat te beseffen. Maar na een agressie incident op het werk, kwam de hele rotzooi boven. En begreep ik alles. Heb ik hulp gezocht en daar begon de eerste stap naar heling waar ik nu nog middenin zit.
Dank je wel voor het inzicht dat je me hebt gegeven waardoor ik bij mezelf naar binnen kan kijken. Dat was wellicht niet eens het doel van jouw bericht, maar wel het effect ervan.
Ik wens jou uiteraard ook alles wat je nodigt hebt aan warmte, kracht en goeds.
Wat naar wat je hebt meegemaakt. Ik herken het schuldgevoel dat je hebt denk ik een beetje. Rationeel kan ik wel bedenken dat het voor iedereen anders of erg kan zijn maar soms denk ik, ach joh anderen hebben nog ergere dingen.
Je schrijft dat je trauma behandeling hebt gehad, is het een optie om daar aan te geven dat je opnieuw een stukje met dingen zit?
Ikzelf ben ook zoekende, (seksueel) geweld heb ik vooral herinneringen in m'n vroege adolecentie. Zelf denk ik dat het beide op bepaalde manieren even erg kan zijn, alleen toch wat anders gebeurd.
Het zal misschien ook nog uitmaken of er geweld van onbekenden is geweest of dat je enige relationele banden hebt of had met degene.
Bedankt voor jouw reactie. Het is helpend.
Dat wat jij hebt meegemaakt klinkt ook naar.
Ik heb nog steeds traumabehandeling en daar worden oa deze twee incidenten aangepakt. Voor mij waren het bekenden en inderdaad met enige relationele band. Het begon vrijwillig, maar er werd vervolgens niet op mijn grenzen gereageerd.
Fijn dat je mijn ervaring een beetje herkent. Ik vind bij anderen dat ze hun nare ervaring niet op een weegschaal hoeven te leggen, niet hoeven te vergelijken met ervaringen van anderen. En toch doe ik dat zelf wel. Misschien ook een manier om het niet te hoeven voelen, wat ik ook deed toen het mij overkwam, het niet voelen.
In een video van Iva Bicanic zag ik een vrouw die eenmalig seksueel misbruik heeft meegemaakt. Iva vertelde dat de last die je ervan kunt hebben hetzelfde kan zijn in vergelijking met (langdurig) misbruik als kind. Dat vond ik wel bevrijdend om te horen. Maar ja, dat rationaliseer ik met mijn hoofd. Toch voel ik me een aansteller vergeleken met mensen die als kind het hebben meegemaakt.
Ik hoop voor jou dat je antwoorden krijgt in jouw zoektocht. Uit eigen ervaring kan ik zeggen: blijf niet te lang zoeken. Mij heeft het geholpen om, toen het naar boven kwam, hulp te zoeken. Ik heb eerst een psycholoog gezocht, en uiteindelijk gevonden maar dat klikte helemaal niet. Ik heb de hoop niet opgegeven en heb nu iemand gevonden waarbij het klikt. Ze volgt mijn tempo en dat voelt heel oké. Ik vond het heel spannend, maar ergens beginnen en gaan ervaren heeft mij geholpen in de zoektocht.
Ik weet niet of je dit bedoelt trouwens met het ‘zoekende zijn’, maar zo kwam het op mij over. Dus als ik het niet goed geïnterpreteerd heb, dan spijt mij dat.
Sterkte en succes met alles!
Ja precies zo herken ik het ook; dat het niet op een weegschaal hoeft maar dat je dat voor jezelf wel doet. Bij mij is het dan dat ik rationeel dan mezelf vraag, als je het verhaal van jezelf zou lezen alsof het over een ander gaat vind je het heel naar, waarom bagetaliseer je het dan regelmatig wel voor jezelf?
Het hoort denk ik bij het proces. En waarschijnlijk doen we dat allemaal voor onzelf soms, ik denk dat het ook een soort overlevingsmechanisme is. Zo probeer ik er dan naar te kijken.
Ik voel me enerzijds ook een aansteller, terwijl nogmaals, als je het verhaal vanuit een verhaal van een ander hoort, vind je het dan aanstellen? Denk ik dan..
Ratio en gevoel staan daarin niet altijd op één lijn denk ik
Fijn dat je een therapeut hebt gevonden waar het mee klikt.
Ik heb wel al ( meerdere) therapie behandeling gehad maar wrs vooral voor de dingen die vanuit het trauma kunnen ontstaan, ontstaan zijn bij mij (b.v. depressie en andere 'ggz- labeltjes')
Op het moment ben ik ook best wat docu's/boeken en podcasts aan't lezen en luisteren over trauma en hoe dat kan doorwerken in je leven (misschien om zelf dan beter te begrijpen)
Van Iva Bicanic volg ik ook regelmatig podcasts.
Ik voel mij nu ook nog schuldig voor alles. Maar blijf een rare idiote sympathie hebben die ik niet kan plaatsen.
Googlen kom ik ook niet uit van wat ik of jij mee gemaakt hebben.
Blijkbaar valt dit onder de noemer trauma band .
Wat dapper dat je dit deelt S. Wat naar dat je dit hebt moeten meemaken.
Dat je je schuldig voelt over wat jou is aangedaan, is herkenbaar. Ik denk voor velen hier. Toch is het belangrijk te weten dat dit niet jouw schuld is. Echt niet.
Ik had het over een ander soort schuldgevoel. Schuld ten opzichte van anderen, omdat ik hun ervaring erger vind dan de mijne. Ik bedoelde niet het schuldgevoel ten opzichte van de ervaring en/of pleger(s), zoals jij in jouw bericht beschrijft.
Sterkte met jouw proces.
Ik heb veel respect voor jullie dat jullie het kunnen delen.
Ik ben op mn 11e seksueel misbruikt. De jongen/ man was 19.
Ik heb me daar altijd mijzelf de schuld van gegeven. Toen dacht ik eindelijk iemand die mij leuk vindt . Maar dat was niet zo . Ik heb vanalles onder dwang moeten doen ( licht gewelddadig was hij ) en heeft hij bij mij alles gedaan.. Ik was bang en die bewuste dag heeft hij mij drie keer misbruikt. Ik was enorm bang van hem
Later vroeg ik me af waarom heb ik dat toegelaten. Dan is het mijn eigen schuld toch .
Nu 40 jaar later ben ik in emdr therapie gegaan. Dit door andere nare omstandigheden, is bij een ondersteuner, dit misbruik naar boven gekomen of eigenlijk losgekomen of hoe noem je zoiets ..
Ik vond en vindt t zwaar maar het is wel een stuk opgeruimd in mn hoofd dankzij die emdr therapie.
Nu maanden later dacht ik dat t beter ging . Ik zou er redelijk over kunnen praten . Maar niet met bekenden . Ik schaam mij voor wat er is gebeurd.
De psycholoog zei dat hij eigenlijk strafbaar was daar hij een volwassen brein zou moeten hebben en ik kind was.
Ik voel me soms ook een aansteller en bagatelliseer t over mijzelf, maar soms ben ik erg boos en verdrietig. Eigenlijk depressief soms..
Alles zat in een kastje en dat is eruit gekomen.
Vertellen toen kon niet door andere omstandigheden . Maar kon het niet meer tegenhouden om er iets mee te gaan doen want ik ging er bijna aan onderdoor.
Veel andere jeugd dingen komen boven en ben erg aan t worstelen met mijzelf . Heb al wat labeltjes ggz erbij.doordat dingen die instaan zijn vanuit t trauma mij heeft gevormd blijkt .
Verstoppen heeft geen zin en wat ik vroeger deed was schrijven om te verwerken. Aantal jaren ging dat goed .
Tot ik zelf kinderen kreeg ...
Die zijn nu ondertussen pubers.
Ze zien mij worstelen maar weten niet alles. Echter dat er iets gebeurd is seksueel wat ik niet wilde
Ik ben deze site gaan bezoeken omdat ik me erg alleen voel ik mijn verhaal .
Ieder verhaal is anders en allemaal erg dat we dit hebben meegemaakt.
Waarom zou dat nog steeds zo voelen dat t mijn schuld was. Had ik toch ets kunnen doen toen ?
Ik lees in de berichten hierboven van jullie over boeken en docu's mag ik vragen welke dat zijn ?
En podcast van iva bicanic, die ga ik zeker opzoeken
Ik kreeg zelf van de psycholoog twee tips al boek ( van schrijver hannie van genderen) .
-Patronen doorbreken
- doorbreek je patronen in vijf stappen
Echter omdat ik ook vast zit met bepaalde dingen uit mijn jeugd en hoe t mij heeft gevormd.
O.a negatief zelfbeeld . Altijd het gevoel t niet goed te doen enz
De aanmelding bij ggz is een lange wachttijd.
Als iemand nog tips heeft dan lees ik ze graag .
Klinkt t raar als ik zeg t s prettig om in contact met lotgenoten te zijn . Alsof de ander je beter begrijpt en je t mag delen, hopelijk zonder oordeel.🙏
Ik heb veel respect voor lotgenoten die durven te delen . Ik vindt t erg lastig maar bij deze deels gedaan .
Is het op zoek naar ? Naar wat vraag ik me af. Maar voelde sterk de behoefte om me aan te melden in de hoop dat ik er beter van zal worden.
Alsof slachtoffers als ik t zo mag noemen elkaar beter begrijpen ook al is t voor iedereen anders.
Wat moedig dat je, deels, jouw verhaal deelt.
En wat naar wat jou is overkomen toen.
Ik heb zelf hier ook afgelopen weekend voor het eerst iets gedeeld. Ik kan me indenken dat dat een grote stap is geweest. Althans, dat was het voor mij. Ik deel ook geen ins en outs met bekenden, wel met mijn teaumabehandelaar. Dat heeft veel tijd gekost, en dat kost het nog steeds, om over de schaamte heen te stappen en te delen. Sommige bekenden weten wel van mijn seksuele trauma’s, maar niet de ins en outs.
Ik herken me in het schuldgevoel dat je hebt n.a.v. jouw nare ervaring. En ik denk dat velen hier diezelfde emotie herkennen, naast woede, schaamte, verdriet of wat dan ook meer. En het is oké om die gevoelens te hebben, al hoop ik dat ze bij iedereen op den duur minder heftig aanwezig zullen zijn.
Ik vind het belangrijk om te zeggen dat wat jou is aangedaan absoluut niet jouw schuld is. Hoewel je dat verstandelijk misschien weet, kan dat gevoelsmatig anders zijn. Hij heeft jou dit aangedaan, het is jou overkomen en dat had nooit mogen gebeuren. Hij is de schuldige, niet jij. Ik duim voor je dat er een moment komt dat je dat gaat geloven en voelen.
Mijn behandelaar raadde mij het boek aan:
‘Ik vraag dit voor een vriendin” Het is geschreven door Iva Bicanic, een ervaringsdeskundige en een behandelaar. Je zou het kunnen opzoeken en een voorbeeldstukje lezen. Ze heeft ook een boek geschreven, “Charlie”, die voor kinderen is, maar die je ook als volwassene kunt lezen. Zij gebruikt dit boek zelf voor zowel kinderen als volwassenen.
Sterkte en succes met alles.