Van paniek naar innerlijke rust

Lieve allemaal,

Ik wil graag iets persoonlijks met jullie delen.

Sinds mijn 18e leef ik met PTSS, ontstaan door gebeurtenissen uit het verleden. In de jaren daarna heb ik veel last gehad van angst, depressieve gevoelens en boosheid. Vooral de angst en stress hielden me vaak in hun greep. Mijn brein schoot snel in de alarmstand, waardoor ik gemakkelijk in paniek raakte.

Een voorbeeld: tijdens mijn opleiding moest ik op stage, maar ik kreeg geen begeleider toegewezen vanwege mijn flexibele werkplek. Toen er geen directe oplossing kwam, raakte ik volledig in paniek. Mijn hart klopte snel, ik huilde, voelde me wanhopig en kon mezelf niet geruststellen. Het voelde alsof het kleine meisje in mij huilde en om hulp riep.

Maar de laatste maanden heb ik iets moois opgemerkt. Ik loop nog af en toe bij een psycholoog om beter te leren omgaan met stress en angst. Dat ging niet van de ene op de andere dag, maar stap voor stap begon ik vooruitgang te zien. Nu merk ik dat ik mezelf beter kan kalmeren en geruststellen. De volwassen Rim in mij praat tegen het kleine meisje en troost haar.
Ik ben ontzettend trots op deze groei. Natuurlijk blijven er ups en downs, maar ik voel dat ik echt vooruitga — en dat maakt me blij en hoopvol.
 Ik ben benieuwd of meer van jullie dit herkennen: dat moment waarop je voelt dat je innerlijke kracht begint te spreken? 💛

Liefs,
Rim