Van paniek naar innerlijke rust
Lieve allemaal,
Ik wil graag iets persoonlijks met jullie delen.
Sinds mijn 18e leef ik met PTSS, ontstaan door gebeurtenissen uit het verleden. In de jaren daarna heb ik veel last gehad van angst, depressieve gevoelens en boosheid. Vooral de angst en stress hielden me vaak in hun greep. Mijn brein schoot snel in de alarmstand, waardoor ik gemakkelijk in paniek raakte.
Een voorbeeld: tijdens mijn opleiding moest ik op stage, maar ik kreeg geen begeleider toegewezen vanwege mijn flexibele werkplek. Toen er geen directe oplossing kwam, raakte ik volledig in paniek. Mijn hart klopte snel, ik huilde, voelde me wanhopig en kon mezelf niet geruststellen. Het voelde alsof het kleine meisje in mij huilde en om hulp riep.
Maar de laatste maanden heb ik iets moois opgemerkt. Ik loop nog af en toe bij een psycholoog om beter te leren omgaan met stress en angst. Dat ging niet van de ene op de andere dag, maar stap voor stap begon ik vooruitgang te zien. Nu merk ik dat ik mezelf beter kan kalmeren en geruststellen. De volwassen Rim in mij praat tegen het kleine meisje en troost haar.
Ik ben ontzettend trots op deze groei. Natuurlijk blijven er ups en downs, maar ik voel dat ik echt vooruitga — en dat maakt me blij en hoopvol.
Ik ben benieuwd of meer van jullie dit herkennen: dat moment waarop je voelt dat je innerlijke kracht begint te spreken? 💛
Liefs,
Rim
4 Reacties
Voor mij is het niet alleen mijn innerlijke kracht (die ik door vroegtijdig misbruik eigenlijk niet ontwikkelde) vinden, maar ook mijn innerlijke stem en vertrouwen op wat ik voel, bij mezelf vooral.
Dat laatste is ook belangrijk voor me.
Juist omdat er in het verleden me te veel verteld is hoe ik me moest voelen, hoe ik me niet mocht/kon voelen en/of verkeerd voelen.
Dat alles samen zie ik als een bodem die ik voor mezelf heb gecreëerd, wel moest, waar er natuurlijk ook mensen zijn die wel een bodem mee krijgen vanuit hun opvoeding.
Dat ook die weggeslagen kan worden als je op latere leeftijd wordt misbruikt en wat dat misbruik ook inhoudt je dan die bodem kan herstellen, kan bouwen voor jezelf.
Als metafoor zag ik altijd een put voor me, de put waar alles doorheen slipte of bij anderen aan diggelen is geslagen en dan bouw of repareer je je eigen bodem. Dus is de put te vullen en dan nog moet je oppassen dat waar je vult je het niet te veel weggeeft, wat voor jezelf behoudt. Maar vooral die bodem onaangetast blijft, niemand die ooit meer die bodem kan breken.
Dat is dan de kracht.....en van overleven naar leven.
Ik heb na een lange zoektocht mijn innerlijke stem gevonden en daarmee ook mijn kracht 🙏 Ik kan deze in de chaos steeds beter en sneller herkennen en de momenten dat het lukt om daarnaar te handelen voel ik me als MEZELF ✨
Waauwww wat leuk en goed om te horen 😍!! Wees trots op jezelf en ik hoop dat je met de tijd meer groeit als persoon, en inziet wat voor doorzetter je bent 😘