Terug naar start of eindelijk richting finish?

Ik wil jullie deelgenoot maken van mijn verwerkingsproces in de hoop dat we elkaar  kunnen helpen. 

Onlangs stond ik oog in oog stond met de man die mij in mijn tienerjaren seksueel misbruikt heeft. Iets waarvan ik dacht dat ik het verwerkt had kwam onverwacht als een tsunami over mij heen. Mijn lichaam voelde alsof ik net een auto ongeluk had gehad.

Alle nare herinneringen van het trauma kwamen weer boven, wat hij had gedaan, hoe mijn omgeving erop gereageerd heeft; er is maar 1 woord voor second rape. Hoe onveilig ik mij heb gevoeld, hoe lang ik ptss klachten had, wel 18 jaar, pas met emdr heb ik het misbruik zelf een plek kunnen geven. Hoe het misbruik mijn latere keuzes negatief heeft beïnvloed. Hoelang en hoeveel ik geleden heb. Hoeveel onrecht er is; dat hij ongestraft verder heeft kunnen leven, terwijl ik zo lang heb moeten lijden. Hoe weinig mensen mij gesteund hebben, mij zelfs de schuld gaven en hoe ze mij monddood hebben gemaakt. Hoe ik door wat hij heeft gedaan geen ouders meer heb. 

Het voelde net alsof ik weer die tiener was en sommige reacties die ik van mensen nu kreeg die mij dierbaar zijn herinnerden mij aan de negatieve reacties die ik toen kreeg. Ik voelde weer vollop de onmacht. Ik ben de afgelopen tijd door een diep dal van verschillende emoties gegaan. De woede en teleurstelling in dierbaren was het hevigst en vooral wederom de eenzaamheid. Maar ik heb ook weer nieuwe kennis opgedaan. Ik sta nu op het punt dat ik worstel met het afsluiten; weer een leven leiden waar ik niet dagelijks meer denk aan het onrecht wat door hem en mijn omgeving mij is aangedaan en met het onbegrip van mensen die het goed bedoelen maar niet echt luisteren naar wat ik nodig heb en dat is zwaar. Ik wil loslaten maar het lukt nog niet helemaal. Ik ben benieuwd naar jullie verhalen omtrent loslaten en verwerken. En ik wil ook een aantal dingen delen die mij hebben geholpen. 

Erkennen en toch loslaten

Ik erken nu dat ik slachtoffer ben geweest én dat ik niet meer als slachtoffer door mijn leven wil gaan. Dat is nog moeilijk want loslaten voelt als niet erkennen en andersom. Ik heb lang gedacht dat het misbruik mij als persoon heeft verandert, maar eigenlijk ben ik altijd dezelfde gebleven. de dader heeft mij belast met een hoop ellende, die nooit van mij waren om te dragen; alle schaamte, angst en schande, alles wat mijn zelfbeeld negatief heeft beïnvloed, het is allemaal van hem. Ik geef het allemaal aan hem terug. Hij is de persoon die zich hoort te schamen, in schande hoort te leven, die ieder moment van de dag angstig moet zijn dat zijn daden aan het licht komen. Hij hoort zich eenzaam toe voelen. 

Ik zag hem lang als een dreiging, ik was lang bang voor hem, maar eigenlijk had ik zijn persoon aan het trauma gekoppeld, hij is nooit meer in staat geweest om mij pijn te doen. In mijn brein had hij nog steeds een soort macht over mij, maar eigenlijk had ik na het misbruik altijd al de macht, want ik kende de waarheid, toen ik hem ermee confronteerde zag ik de angst in zijn ogen. 

Ik ben er ook achter waar al die "had ik maar" vragen vandaan komen, het is een normale reactie van je brein om zo orde in de chaos te scheppen en om toekomstig misbruik te voorkomen en om niet te hoeven voelen dat je ten tijde van het misbruik echt machteloos was. De nare bijkomstigheid van die "had ik maar' vragen is dat je hierdoor jezelf de schuld gaat geven. En er is 1 ding dat bij ieder slachtoffer als een paal boven water staat; er is er maar 1 die schuldig is en dat is de dader, niemand anders, maakt niet uit wat jij deed, of je meewerkte of niet, wat je aan had, of al had je zelfs aan de dader gevraagd om je aan te raken, een volwassene hoort altijd met zijn poten van een kind af te blijven. Dit wist ik al maar nu voel ik het ook en daar komt een hoop woede bij kijken, woede die ik nog moet verwerken. 

Lang heb ik ook de tiener die ik was gedurende het misbruik niet willen zijn, heb ik haar ontkend, zwak en vies gevonden en nu heb ik haar geëerd, ik heb haar een brief geschreven waarin ik haar heb verteld hoe trots ik op haar ben en hoe graag ik haar wel had willen beschermen en hoe waardevol ze is. 

Iets waar ik ook achter ben gekomen is dat als mensen op je verhaal reageren op een manier die jou kwetst, dat dat alles zegt over hun onkunde en helemaal niks over jou. Blijf niet hangen in het overtuigen van mensen die jou niet kunnen geven wat je nodig hebt. Zoek andere mensen die je wel kunnen geven wat je nodig hebt. Wat jij nodig hebt is nooit teveel gevraagd. Zelfs mensen die je hoog in het vaandel hebt staan kunnen opmerkingen maken waar je niks mee kunt of die je zelfs kunnen kwetsen. Dat komt vaak omdat mensen die niet hebben meegemaakt wat jij hebt meegemaakt als eerste vaak reageren vanuit een slecht nieuws reactie dus ontkennend; of vanuit afweer net als dat je in bij een horrorfilm bij de meest enge scene het liefst je handen voor je ogen houdt. Het is een automatische reactie. 

En ik heb het mezelf heel lang kwalijk genomen dat ik me niet heb verweerd tijdens het misbruik, nu weet ik dat 70% van de slachtoffers zich niet verweerd (i.t.t. wat scene's in films ons doen geloven) wederom is dat je brein dat reageert vanuit de bedreigde stand, je brein ervaart seksueel misbruik als een doodsbedreiging, bevriezen doe je om te overleven. Ik heb de dader eindelijk verteld wat hij heeft misdaan, en eerst wilde ik hem dat nog wel honderd keer vertellen maar hij is gestoord, anders had hij nooit gedaan wat hij heeft gedaan. Ik heb van hem geen erkenning of excuus nodig, hij heeft mij nooit als een persoon behandeld, maar als een middel in zijn gore fantasieen, daardoor is het nooit persoonlijk geweest. Ik zoek nog naar een plek voor het onrecht. Nu voelt het alsof ik alleen in de woestijn sta te schreeuwen, maar tegelijkertijd wil ik het ook steeds meer loslaten dus wie daar nog ervaring mee heeft, ik hoor het graag. 

Sommige dingen die ik hier heb geschreven had ik graag eerder willen ervaren, hopelijk hebben jullie er wat aan.