Sorry, hulpverlening..

Allereerst wil ik mededelen dat dit stuk misschien triggers bevat. Mocht het zo zijn dat dit bericht ongepast is hoor ik dat graag en verwijder ik het.

Het voelde alsof ik er niet meer omheen kon, lotgenootjes contact. Het erover hebben wat er gebeurd is, elkaar herkenning en steun geven. Aan de slag als ervaringsdeskundige om anderen te helpen klinkt als fijne toekomstmuziek. Maar hoe zou ik anderen kunnen helpen als ik zelf niet weet hoe ermee om te gaan? Zelfs na al die jaren.. Al meerdere keren therapie te hebben gehad. Iedere keer weer erin terug raak dat ik het leven gewoon zwaar vind..

Dan lees ik de verhalen over succesvolle EMDR of hulpverlening die zo fijn heeft gereageerd. Terwijl ik dat voor mij (regelmatig) niet zo ervaren heb..  Een mengeling van emoties; blij voor een ander dat die er dan "beter" vanaf komt, maar soms ook lichte jaloezie en verwarring, waarom ik niet? Wat doe ik fout?

Opnieuw ga ik door een periode dat allerlei opmerkingen van hulpverlening weer veelvuldig door m'n hoofd gaan. De ambulance medewerkster toen, die eerst aardig vroeg waar ik pijn had en ik (blij dat ik (toen net 14) nu wrs uit de hele situatie weg was) zo ontzettend moest huilen van spanning/opluchting/ opgehoopte stress. Ondertussen voelde ze aan m'n lijf en vervolgens kreeg ik te horen dat ik me niet zo moest aanstellen en geen krokodillentranen moest huilen want er was niets aan de hand, ik was nergens gewond.. En ja, nog steeds vind ik van mezelf dat ik me enorm aanstel. Anderen hebben ook vreselijke dingen meegemaakt en die leven ook gewoon verder "normaal" met werk, relatie en zonder automutilatie.

De kwetsende opmerkingen die je soms krijgt als je weer eens met snijwondjes of een vorm van TS op de SEH beland. Je doet dat immers zelf, om op een vervelende manier aandacht te vragen..

Dat ik volgens een behandelaar bij GGZ niet gemotiveerd was en er ook in m'n dossier van het reïntegratie-traject voor werk vermeld staat dat ik motivatiegebrek heb. Terwijl sommige periodes alles zo zwaar en wanhopig voelt dat de dag doorkomen al als een opgave voelt. En ik niets liever zou willen dan dat het lukt om de therapie helemaal goed te doen of me weer een slag in de ronde te werken! 

Hij heeft me regelmatig met de dood bedreigd en dat, als hij er ooit nog problemen mee kreeg, hij me zou weten te vinden en gebaarde m'n keel door te snijden. Soms denk ik, had dat maar gedaan! Of kom dat maar alsnog doen, dan ben ik ervanaf, van deze continu herhalende ellende..

Terwijl ik tegelijkertijd m'n verhaal wil doen, omdat het anders ergens ook een beetje voelt alsof hij ermee wegkomt waar hij niet mee weg zou moeten komen.. Malende gedachtes, is dat wat gebeurd is met mij het enige of heeft hij nog meer op z'n kerfstok? 

Dat ( ja, sorry) ook een medewerkster bij Slachtofferhulp me zei dat ik het los zou moeten laten, het is al zo lang geleden, wat viel er nu nog te doen? Hoe pijnlijk kwetsend dat voor mij aanhoort.. zoiets laat je niet zomaar even los, het blijft je leven lang bij je! Zelfs na al die jaren vraag ik me nog af wat hij evt. nog gedaan heeft, blijft het sijpelt het overal door in het leven omdat relaties moeilijk zijn, het toen niet meer lukte om naar school te gaan en ik m'n diploma niet gehaald heb, werk niet (meer) lukt, zelfs soms het leven zelf niet lukt.. Hoe anders het misschien had kunnen zijn als dingen anders waren gelopen.. "Voor je leven getekend" vind ik een toepasselijke uitspraak.

Zo voelt het soms, dat hij ongedeerd gewoon rondloopt en ik levenslang heb; GGZ-draaideur patientje. Meer in therapie of op wachtlijsten dan "normaal" leven, dat ik m'n leven blijf proberen aan te gaan maar het ook nu weer even moeilijk gaat, een beetje vrijwillig werk (zelfs) alweer teveel is, contacten met de paar vrienden die ik heb moeilijk vind omdat het me niet zo goed lukt om vrolijk te zijn. Dat ik een relatie ben aangegaan met een leuke,begripvolle man maar me vaak ontzettend schuldig voel dat hij het dan met dit hoopje ellende wat zo moeilijk doet, moet doen..

Dat ik wederom op zoek ben naar iets van therapie maar door het bos de bomen niet zie, meerdere afwijzingen omdat ik te "crisis- gevoelig" ben maar voor intensivere therapie afgewezen word omdat het niet crisis genoeg is.. Wat moet ik dan? 

Ik wil sterk zijn en door blijven vechten, zoals ik zovaak gedaan heb! Tegelijkertijd vraag ik me af; hulpverlening wat wil je van mij?    Hoe zou ik moeten leven hiermee?  Als ik te weinig emotie toon krijg ik de stempel "vermijdende persoonlijkheidsstoornis", zit ik teveel in m'n hoofd, laat ik me niet zien, heb ik een masker op ect. Toon ik teveel emotie ben ik "borderline" en moet ik m'n emotie beter leren reguleren. 

Hulpverlening, hoe wil je dat ik reageer?