Sorry, hulpverlening..
Allereerst wil ik mededelen dat dit stuk misschien triggers bevat. Mocht het zo zijn dat dit bericht ongepast is hoor ik dat graag en verwijder ik het.
Het voelde alsof ik er niet meer omheen kon, lotgenootjes contact. Het erover hebben wat er gebeurd is, elkaar herkenning en steun geven. Aan de slag als ervaringsdeskundige om anderen te helpen klinkt als fijne toekomstmuziek. Maar hoe zou ik anderen kunnen helpen als ik zelf niet weet hoe ermee om te gaan? Zelfs na al die jaren.. Al meerdere keren therapie te hebben gehad. Iedere keer weer erin terug raak dat ik het leven gewoon zwaar vind..
Dan lees ik de verhalen over succesvolle EMDR of hulpverlening die zo fijn heeft gereageerd. Terwijl ik dat voor mij (regelmatig) niet zo ervaren heb.. Een mengeling van emoties; blij voor een ander dat die er dan "beter" vanaf komt, maar soms ook lichte jaloezie en verwarring, waarom ik niet? Wat doe ik fout?
Opnieuw ga ik door een periode dat allerlei opmerkingen van hulpverlening weer veelvuldig door m'n hoofd gaan. De ambulance medewerkster toen, die eerst aardig vroeg waar ik pijn had en ik (blij dat ik ,toen net 14, nu wrs uit de hele situatie weg was) ineens zo ontzettend moest huilen van spanning/opluchting/opgehoopte stress. Ondertussen voelde ze aan m'n lijf en vervolgens kreeg ik te horen dat ik me niet zo moest aanstellen en geen krokodillentranen moest huilen want er was niets aan de hand, ik was nergens gewond.. En ja, nog steeds vind ik van mezelf dat ik me enorm aanstel. Anderen hebben ook vreselijke dingen meegemaakt en die leven ook gewoon verder "normaal" met werk, relatie en zonder automutilatie.
De kwetsende opmerkingen die je soms krijgt als je weer eens met snijwondjes of een vorm van TS op de SEH beland. Je doet dat immers zelf, om op een vervelende manier aandacht te vragen..
Dat ik volgens een behandelaar bij GGZ niet gemotiveerd was en er ook in m'n dossier van het reïntegratie-traject voor werk vermeld staat dat ik motivatiegebrek heb. Terwijl sommige periodes alles zo zwaar en wanhopig voelt dat de dag doorkomen al als een opgave voelt. En ik niets liever zou willen dan dat het lukt om de therapie helemaal goed te doen of me weer een slag in de ronde te werken!
Hij heeft me toen regelmatig met de dood bedreigd en dat, als hij er ooit nog problemen mee kreeg, hij me zou weten te vinden, en gebaarde m'n keel door te snijden. Soms denk ik, had dat maar gedaan! Of kom dat maar alsnog doen, dan ben ik ervanaf, van deze continu herhalende ellende..
Terwijl ik tegelijkertijd m'n verhaal wil doen, omdat het anders ergens ook een beetje voelt alsof hij ermee wegkomt waar hij niet mee weg zou moeten komen.. Malende gedachtes; is dat wat gebeurd is met mij het enige of heeft hij nog meer op z'n kerfstok?
Dat ( ja, sorry) ook een medewerkster bij Slachtofferhulp me zei dat ik het los zou moeten laten, het is al zo lang geleden, wat viel er nu nog te doen? Hoe pijnlijk kwetsend dat voor mij aanhoort.. zoiets laat je niet zomaar even los, het blijft je leven lang bij je! Zelfs na al die jaren vraag ik me nog af wat hij evt. nog gedaan heeft, sijpelt alles overal door in het leven omdat relaties moeilijk zijn, het toen niet meer lukte om naar school te gaan en ik m'n diploma niet gehaald heb, werk niet (meer) lukt, zelfs soms het leven zelf niet lukt.. Hoe anders het misschien had kunnen zijn als dingen anders waren gelopen.. "Voor je leven getekend" vind ik een toepasselijke uitspraak.
Zo voelt het soms, dat hij ongedeerd gewoon rondloopt en ik levenslang heb; GGZ-draaideurpatiëntje. Meer in therapie of op wachtlijsten voor weer andere therapie dan "normaal" leven. Dat ik m'n leven blijf proberen aan te gaan maar het ook nu weer even moeilijk gaat, een beetje vrijwillig werk (zelfs) alweer teveel is, contacten met de paar vrienden die ik heb moeilijk vind omdat het me niet zo goed lukt om vrolijk te zijn. Dat ik een relatie ben aangegaan met een leuke,begripvolle man maar me vaak ontzettend schuldig voel dat hij het dan met dit hoopje ellende wat zo moeilijk doet, moet doen..
Dat wat er gebeurd is best heftig is, maar vooral hoe er daarna vaak mee om is gegaan door hulpverlening, soms nog meer pijn doet..
Dat ik wederom op zoek ben naar iets van therapie maar door het bos de bomen niet zie, meerdere afwijzingen omdat ik te "crisis- gevoelig" ben maar voor intensivere therapie afgewezen word omdat het niet crisis genoeg is.. Wat moet ik dan?
Ik wil sterk zijn en door blijven vechten, zoals ik zovaak gedaan heb! Tegelijkertijd vraag ik me af; hulpverlening wat wil je van mij? Als ik te weinig emotie toon krijg ik de stempel "vermijdende persoonlijkheidsstoornis", zit ik teveel in m'n hoofd, laat ik me niet zien, heb ik een masker op, ect. Toon ik teveel emotie ben ik "borderline" en moet ik m'n emotie beter leren reguleren.
Hulpverlening, hoe wil je dat ik reageer?
22 Reacties
'We zijn er voor je' is denk ik wat ik het allerbelangrijkste vind om je te laten weten. Ik herken heel veel in je verhaal. Het onbegrip en de daaruit vloeiende opmerkingen zijn bij mij onderdeel van het trauma geworden. "Ik kan het niet horen" zeiden ze. "Gatver". Of: "Heb je daar nou nog stééds zo'n last van?"
De psychiater (20j geleden) zag geen relatie tussen mijn angststoornis en mijn verkrachting als 15 jarige. Hij nam ook genoegen met het woord 'verkrachting', alsof hij daarmee al wist wat er met mij gebeurd was.
Ik besloot uiteindelijk niet meer hierover te praten. Maar dat heeft mijn leven moeilijk gemaakt.
Vele jaren later, zelf arts, moest ik wel het proces aangaan. Ik liep vast. Het duurde heel lang voor ik weer vertrouwen kreeg in de hulpverlening. Na een periode met een hele goede coach, ontdekte ik een praktijk die ik durfde te vertrouwen. Ik moet er 2,5 iur voor rijden, maar voor een goede doe ik dat! En ik kan je vertellen dat ze bestaan, goede hulpverleners.
Ineens vraag ik me af waarom ik en in de andere reacties ook, zo over mijn eigen verhaal vertel. Ik denk dat ik vooral heel graag herkenning terug wil geven aan jou. Je bent niet alleen. Er zijn mensen die je begrijpen, die helaas hetzelfde hebben meegemaakt. En al die mensen lopen nu ook over de aarde rond. Als ik denk aan mijn dader, dat hij nog leeft (in de gevangenis nu) voel ik me slecht. Maar als ik de verbinding voel met alle anderen zoals ik, voel ik me rijk.
Ik voel nu ook verbinding met jou, ik hoop dat jij dat ook kunt ervaren.
Je schrijft "de daaruit vloeiende opmerkingen zijn onderdeel geworden van het trauma", herkenbaar en goed verwoord.
Wat fijn dat je nu een goede coach hebt gevonden.
Wat fijn dat je nu al 21 jaar een lieve partner hebt. Zoals ik lees gaat het nu goed met u, fijn om te lezen en dank voor het bericht
Ik ben gedurende mijn herstel ook in de welzijn gaan werken (eerst studie) en ik wilde eigenlijk mijn eigen ervaring niet mee laten spelen, maar door verhalen zoals de jouwe achtte ik dat onmogelijk. Ik moest mijn verhaal vertellen om hulpverleners die uitspraken deden zoals jij ze ervaart, een halt toe te roepen en een spiegel voor te houden. Ik kan je vertellen dat dit een lange, en gevoelsmatig eindeloze, strijd is.
Ieder traject is verschillend. Iedere behoefte is verschillend, dus iedere ondersteuning ook. Dit maatwerk past simpelweg niet in het medische model wat nog zo actief is in de hulpverlening. We zien gedrag a dus je krijgt oplossing b en als dat niet werkt zal het vast oorzaak c zijn en als die lijntjes dan gevolgd zijn.... Tja dan zijn we jaren verder, vele hulpverleners verder, heel veel opnieuw uitgevonden wielen verder, maar ook een zeer vermoeide en uitzichtloze cliënt verder die dan als uitbehandeld wordt bestempeld en waarbij wordt gezegd "leer er maar mee leven" of "kijk nou maar naar alle positieve dingen in je leven"
Het probleem ligt niet bij jou. Het ligt bij die dader, de oplossing ligt bij jou ja, maar die ligt wel begraven onder zoveel zooi van anderen (ja ook al die meningen en goede bedoelingen van hulpverleners) dat kwijt wordt geraakt wat er echt toe doet. Wie die bluebird is en hoe deze wil zijn. En dan nog al die draden die alles met elkaar verbinden waarin je verstrikt zit en het voelt alsof ieder draadje een bom laat afgaan. En ook die zijn dan niet jouw schuld, of een persoonlijkheidsstoornis of een ontwijkende of whatever. Nee dat is allemaal gevolgen van (c)ptss en dat is dan ook wat je nodig hebt. Iemand die ptss echt snapt en echt kan behandelen. Helaas moet je dan soms heel veel mensen verslijten. Maar het kan ook goed werken om je standpunt in te nemen en voor het contact met die hulpverlener te vragen "wat weet je eigenlijk van ptss? Waar is je kennis allemaal op gebaseerd waardoor jij mij kan helpen?" Maar ja met een ptss verleden zijn we meestal niet degenen die zoiets stellen want of we durven het niet of we zijn bang meteen in de gedragsproblematiek hoek te worden gestopt. Desondanks is die vraag wel belangrijk, want ptss is niet iets wat boekjes volgt.
Het draait om wie je was, wie je wilde zijn maar wat werd afgenomen en wie je nog wilt worden. Wie je netwerk is, was en kan zijn. Hoe je dacht, denkt en wilt denken. Het is totaliteit van alles en het is allemaal verbonden. Dus trekken aan 1 puntje betekent ook trekken aan 10 anderen. Als het voelt als een mijnenveld ga het dan ook zo behandelen en ga er niet doorheen rennen of stokken ingooien maar ga bedachtzaam te werk. Zorg dat je kennis en kunde van mijnenvelden in orde is.
Dus ja dat roept het bij mij op. En na bijna 20 jaar in de hulpverlening te werken blijft dit nog steeds een terugkerende strijd. Dus als het gaat om wat jij daarin kan betekenen? Mensen zoals wij die snappen hoe het kan zijn. We kijken als mens als lotgenoot als slachtoffer en als overwinnaar. Misschien niet alles overwonnen maar al die kleinere winsten samen zijn ook winst. Het zelfkritische maakt alleen dat we soms teveel verwachten van onszelf en ons daarmee tekort doen.
Moraal van dit verhaal. Geen idee precies. Ik hoop dat je er herkenning in kunt vinden en kracht uit kunt halen voor je eigen stuk. Vragen staat vrij in ieder geval.
Als ik het goed begrijp werk je al 20 jaar in de hulpverlening en heb je zelf ook een verleden. Wat knap dat je dat zo volhoud en hoewel het mooie kanten heeft
kan ik me voorstellen dat het niet makkelijk is om in de hulpverlening te werken.. Al hebben ze papiertjes en geleerd over CBT en ACT en schema-therapie. Ook mensen in de hulpverlening zijn mensen die soms slecht geslapen, financiële problemen of een zieke moeder en projecteren of reageren dat onbedoeld misschien af als een cliënt "moeilijk" is.
Of achteraf kon ik ook het (misschien wel onvermogen en wanhoop) van de behandelaar zien, je zal immers maar moeten afvragen of je werk niet goed doet als iemand niet "beter" word volgens de boekjes.
Er is ook hier en daar een hulpverlener geweest bij wie ik het gevoel had dat er oprecht werd meegedacht en gekeken naar waarom het bij mij dan niet lukte of wat er dan mogelijk was.
Hoe mijn mijnenveld in elkaar zit heb ik eerlijk gezegd ook niet altijd duidelijk. Er zijn momenten dat er inderdaad een bommetje afgaat, al reageer ik dat 9 van de 10x op mezelf af. En ik wil mezelf geen schouderklopje geven maar er zijn wel momenten dat ik dat bommetje even kan pauzeren en bedenken hoe nu te reageren..
Ik geef toe dat ik ook niet altijd makkelijk ben, trek soms gewoon m'n eigen plan als ik me niet gehoord voel bij hulpverlening
Je hoeft je mijnenveld ook niet te kennen. Niet iedere hulpverlener zal iedere mijn herkennen. Maar het is fijn als je telkens er maar een aantal kan ruimen. Uiteindelijk ben je klaar met ruimen.
En natuurlijk komen er momenten dat er toch 1 nog verstopt zat omdat iets je enorm raakt, zo heb ik na mijn stabilisatie (hersteld ben je dat ooit namelijk?) toch nog momenten gehad dat ik even flink teruggegooid werd maar omdat de omgeving er omheen vrij was kon ik veel sneller weer overeind komen.
Dus ja het voelt als een lange weg. Dat kan het ook zeker zijn want onbewust stoppen we zelf bepaalde mijnen terug omdat we denken dat die ons beschermen. Daar slaan we onszelf dan later weer mee om de oren maar al doende leert men dus wees vooral niet te streng voor jezelf. Je bent als een volwassene die weer alles opnieuw moet leren terwijl de maatschappij ondertussen gewoon een volwassen persoon verwacht en je erop afwijst. Dus wees zelf dan niet zo streng en neem 1 stap voor de andere ook al zet je soms 2 of 10 stappen terug. (P.s. ja het is enorm vermoeiend dus mag af en toe ook moe zijn)
In bepaalde opzichten ben ik toch nu juist degene die de problemen maakt voor omgeving?
Maar hetgeen gebeurd is, mag ik mezelf daarin geen slachtoffer noemen? Nu pas heb ik het idee dat ik het niet meer weg blijf stoppen en "eroverheen" probeer te leven maar serieus aan mezelf toegeef dat wat er gebeurd is toch wel erg is. Tenminste, er is nog tweestrijd, want als ik het verhaal over iemand anders zo hoor vind ik het behoorlijk erg, voor mezelf is het nog steeds dat ik me zo aanstel en inderdaad, het is al zo lang geleden, dat ik er nu nog mee zit.. Ja misschien omdat ik juist heel veel geprobeerd heb om er níet mee te zitten, zit het er nog steeds..
Als jij emoties vertoond en daarmee de omgeving tot last bent dan voel jij je schuldig. Die gedachte maakt dat je dan slachtoffer wordt van de reactie van je omgeving. Doordat jij je de dader voelt maak je jezelf emotioneel het slachtoffer omdat je je schuldig voelt. Terwijl je gevoel mag hebben en tonen. Je mag jezelf zijn en niet iedereen hoeft die persoon altijd leuk te vinden.
In emotie kunnen we dingen zeggen die we misschien niet altijd zo bedoelen. Zo wordt tijdens een chemotherapie best vaak geroepen "laat mij maar dood gaan" wanneer de lasten hoog zijn. De mensen daar omheen weten hoe zwaar die behandeling is want het is duidelijk wat de klachten zijn.
Bij de behandeling van ptss is het veel minder duidelijk want het is voor ieder persoon uniek. Dus het begrip is er minder, dus de reactie van de omgeving ook minder begripvol. Dus laat je geen slachtoffer worden van hun onbegrip.
Daar staat dan weer tegenover dat je bij een vervelende reactie van je omgeving je wel slachtoffer mag voelen en de ander aan mag spreken op hun onbegrip. Zo is de lijn tussen slachtoffer en dader telkens heel vaag. Taal blijft een lastig communicatie middel natuurlijk want interpretatie vraagt veel. Verstandelijk begrip, emotioneel begrip, ervaring met de materie, observatief vermogen en reflectief vermogen, dan nog woordkeuze, uitingsvormen, etc.
Moraal van het alles. Doe wat jou helpt en probeer vooral je rationele verstand te volgen wat bewijs heeft uit recente ervaringen en niet gebaseerd op angst. (Ook een heel ingewikkeld onderwerp weer bedenk ik me, maar niet onbelangrijk).
Angst haalt alles uit de kast en kan daarbij fictieve situaties creëren als potentieel risico. Daarmee maakt het dat je vaak je angst volgt en niet de bewezen ervaringen.
Voorheen vroeg ik mezelf af "Wat heb ik te verliezen." Dan was het antwoord standaard "alles". Ik ben me later gaan vragen "ga ik eraan dood als ik dit doe/probeer" dan was de uitkomst veel vaker nee dan ja dus was ik sneller geneigd het te doen. De controle over je eigen gedachten en je eigen positie helpen dus veel in je weg naar herstel of stabilisatie of hoe je het ook wilt noemen. Maar die weg begint altijd bij "wie ben ik en wat wil ik?"
Misschien dat ik door alle therapie een beetje -overzelfreflectie kan hebben denk ik..
Of ik de vraag of ik eraan doodga aan mezelf moet stellen dat ligt denk ik maar aan de toestand waar ik dan inzit, hahaha. Als je suïcidaal bent dan krijgt die vraag weer een andere wending (:
De nadruk ligt vooral op regie hebben over je eigen gevoelens en gedachten.
Voor mij was het dat daarmee het misbruik stopte. Als dit een confrontatie was geweest terwijl het al gestopt was dan denk ik dat ik er weinig positief op terug zou hebben gekeken, maar dat is natuurlijk giswerk ook wel. De vraag is altijd wat hoop je ermee te bereiken en hoe groot is de kans daartoe.
Uit je schrijven begrijp ik dat je de confrontatie aanging en daarna het misbruik stopte. Geen idee hoelang dat geleden is ( maakt eigenlijk niet uit want je kan er evengoed nog jarenlang mee zitten)
Mijn situatie is dan anders.. ( ook niet dat ik daarmee dan bedoel erger of minder erg) Iedere situatie is natuurlijk net even anders, maar misschien bedoelen we dan ook iets anders
Wat ik hoop te bereiken is een vraag die ik mezelf geregeld stel voor ik actie onderneem.
Het uiten van mijn positie naar hem was wel het terugpakken van mijn grens. Emotioneel gezien heeft deze actie me dus veel opgeleverd omdat ik het gedaan heb. Ik ben voor mezelf opgekomen en heb gezegd wat ik wilde zeggen. Voor mij is dat punt bereiken en erop handelen een belangrijke stap geweest als startpunt van vele stappen welke erna nog volgden.
Dus als je twijfelt over een confrontatie aangaan dan is het vooral belangrijk dat je kijkt naar wat het jou oplevert in de mogelijke scenarios. De ander kan boos worden, verdrietig, tegenwerken of meewerken en alle reacties kunnen iets teweeg brengen bij je.
Ik ben in mijn eigen herstel van mening dat ik met die stap iets in beweging heb gezet waardoor al die vervolgstappen mogelijk waren en dat het risico in de reactie van die ander of de omgeving het waard waren om voor mijzelf op te komen en die regie terug te pakken.
Zou je, na al die jaren de dader opnieuw confronteren en de reactie nu willen weten? Indien mogelijk natuurlijk.
Mij zit het euvel dan niet zozeer in het niet opkomen voor mezelf, dat heb ik uiteindelijk ook gedaan, heb teruggevochten, geloofde z'n dreigingen niet echt meer en/of het boeide me niet meer wat hij toen allemaal dreigde. Voor mij zit er best een lading op hoe politie het destijds opgepakt heeft (rationeel weet ik dat het natuurlijk moeilijk bewijzen is en het veelal een" hij zegt-zij zegt" situatie is) omgeving die mij vervolgens als "moeilijke puber" bestempeld en GGZ die daar eigenlijk, in mijn ogen, klakkeloos in dat bestempelen meegaat zonder daarbij naar míjn omgevingssituatie te kijken.
Tuurlijk, een dader kan dat ook aandragen; kijk wat mij gebeurd is.. Als ik de cijfers goed heb is ongeveer 80% van de daders ook ergens slachtoffer van geweest.
En in mijn geval, het huiselijk geweld daar deed ikzelf op een gegeven moment net zo goed aan mee, omdat het "normaal" werd om bijna dagelijks gewoon boos te zijn en dat te uiten met schelden en slaan, vooral tussen m'n vader en mij.
Ik weet niet hoe voor jou de situatie is, hoe daarna de omgeving reageerde. Je schrijft dat je het niet meer ervaart als last. Fijn dat je het nu niet meer als last ervaart.
De reactie van de omgeving. Tja er was voor mij niet veel omgeving meer over. Die bestond bijna uitsluitend nog uit hem en mijn moeder waar ik toen woonde. Mijn moeder heeft het me ooit gevraagd en dat ontkende ik natuurlijk. Dus daar heeft ze het toen bij gelaten.
Het voordeel van niemand meer over hebben was wel dat ik niet met de reactie van die omgeving hoefde te dealen. Ik kon mensen die mijn situatie meteen ook leerden kennen aan mijn kring toevoegen of meteen eruit laten.
De politie heb ik nooit heen durven stappen door zijn manipulatie. Maar ook de nodige schaamte natuurlijk. En 3 jaar later was hij overleden dus toen had het geen nut meer. Mijn herstel duurde wel langer dan die 3 jaar dus voordat ik op het punt was om aangifte te willen doen was de situatie al "opgelost".
Het overlijden van hem heeft me met de nodige vragen gezet maar hij kon ze niet meer beantwoorden. Dat is misschien prettiger om af te sluiten dan dat hij het niet wilde.
Bij mijn vader thuis was geweld normaal. Had ik destijds bij hem gewoond dan denk ik trouwens dat ik daar eveneens in mee was gegaan. Mogelijk had hij me met mijn suïcidaal gedrag ook bij de ggz gedumpt waar mijn moeder alles nog met de mantel der liefde wilde afdekken.
Kleine dingen kunnen grote gevolgen hebben waar grote dingen soms maar kleine gevolgen hebben. Achteraf lijkt het altijd anders te zijn dan op dat moment ervaren in ieder geval.
Dat jonge mannetje wat dit overkomen is. Die is volwassen geworden. Heeft een relatie en kinderen gekregen. Is een vak gaan leren. Zichzelf weerbaar gemaakt en doelen in het leven. Zonder al die zaken in mijn toekomst had ik ook geen andere keuze dan uitsluitend terug te kijken.
Ik gebruik mijn ervaringen uit het verleden nu ook in sommige begeleidingsmomenten. Mijn kwetsbaarheid die zo beangstigend was in het verleden is nu onderdeel van mijn krachten geworden.
Of juist niet? Ik wens hem niet dood maar ergens zou ik misschien wel opgelucht zijn als ik zeker zou weten dat hij is overleden..
(en daar veroordeel ik mezelf dan weer op)
Heeft het nog effect op de relatie die je nu hebt? Of misschien in de rol als vader?
Het lijkt mij dat zoiets ook daarin (nog veel) effect kan hebben. In mijn relatie nu in ieder geval wel.
Hoe is het contact met ouders nu?
Op maatschappelijk niveau merk ik dat ikzelf verdeeld ben. Zou ik in een rechtstaat willen leven waar iemand naar de politie gaat met een verhaal en er word meteen dat verhaal geaccepteerd? Dan is m'n antwoord duidelijk; Nee! Maar neem ik het kwalijk dat zij het destijds gewoon als een lullig dingetje hebben opgevat; Ja..
Je schrijft dat je jezelf weerbaar hebt gemaakt, hoe ziet dat eruit?
In de relaties erna, de serieuze dan, is het heel lastig geweest tot ik open werd over mijn misbruik en mijn grenzen aan ging geven. Als ouder heb ik wel last gehad van de gevoelens van onmacht. Duidelijk gevolg van huiselijk geweld en het willen toepassen van dit geweld door de onmacht. Gelukkig was ik me er heel bewust van en daar heb ik toen nog emdr met cgt voor gevolgd (alleen cgt hielp voor me). Wat betreft het kwetsbaar maken. Ik had mezelf afgesloten van het leven. Ik ben verkoop werk op straat gaan doen om te leren op mensen te stappen. Theater om te leren in andere rollen te stappen en midden van de belangstelling gaan staan. En ik ben mijn verhaal steeds meer gaan delen tot ik het hele verhaal in 1x kon delen. En daarnaast elke activiteit waarbij ik angst ervaarde ben ik aangegaan om te zorgen dat angst niet zoveel zeggenschap over me had.
Ik heb dezelfde gevoelens over het rechtssysteem. Vroeger mocht er een melding worden gemaakt. Dan werd na x aantal keren duidelijk dat iemand een misbruik if geweld patroon liet zien, maar dat mag allemaal met avg niet meer tenzij het een rechterlijke uitspraak is geweest. Dit stuk zou ik wel terug willen zien, want als er x aantal mensen melding hebben gemaakt dan kan er ook wel wat geconcludeerd worden vind ik.
Het is ook allemaal niet makkelijk voor niemand die dit allemaal met zich mee draagt, maar je zal toch verder moeten met al je gedachten en minder goede dagen, de dag doorkomen is je schouders er onder zetten en gaan, je gedachten afleiden van het negatieve en omzetten naar goeie momenten in je leven, je hebt veel meegemaakt maar niet je hele leven is ellende, pak die goeie momenten er uit en focus daarop, rug recht en zeg tegen je zelf dat je een krachtig mens bent, kijk iedere ochtend met trots in de spiegel naar jezelf en zeg dat je een mooi sterk mens bent en dat je weigert om jezelf ten gronde te laten richten door alles wat je hebt mee gemaakt, jij verdient het om jezelf staande te houden en je gebeurtenissen te dragen met kracht, en weet dat je niet alleen bent!
Lieve groet van mij