Schaamte om erover te spreken, hoe doe je dat?
Ik wist het eigenlijk al 2,5 jaar. Dat er seksueel misbruik is geweest toen ik klein was. Toen een vriendin vertelde dat ze achter haar misbruik was gekomen, schoot ik vol en moest ik huilen. Een half jaar geleden is de herinnering zelf naar boven gekomen en wist ik direct dat het klopte.
Onbewust wil een deel in mij het niet geloven en zegt: "het is een herinnering, er is geen bewijs" en wil het weer wegdrukken. De emoties onderdrukken. Ik ben nu eindelijk op een punt waarvan ik voel: ik ben er klaar voor om dit aan te kijken, te voelen en te verwerken. Ik heb alle emoties lang weggestopt maar het zoekt een uitweg. Er zit zoveel woede, verdriet, boosheid en pijn.
Ik doe best wel veel lichaamswerk (breathwork, vrije dans, schreeuwen, contact maken met de herinnering etc. om te "releasen" en verwerken) maar ik spreek er eigenlijk nauwelijks over. Er ligt een stuk schaamte op. "Klopt het wel wat ik voel? Ben ik niet gek? Doe ik het niet voor de aandacht?" Herkent iemand dat? - maar tegelijkertijd zorgt die schaamte ervoor dat de emoties onderdrukt blijven en ik er niet over spreek. Maar ik voel aan alles: het wil naar buiten. Het moet geuit worden. Er wil over gesproken worden. Natuurlijk bij een psycholoog / iemand die me daarbij kan helpen, maar ik wil er ook met vrienden en familie over kunnen spreken. Ik voel me echter vaak teveel of te zwaar als ik erover wil spreken, dus houd ik me in.
Heeft iemand tips om uit te spreken wat ik voel en ervaar? En hulp te vragen en aanvaarden van de mensen om je heen die van je houden?
8 Reacties
Wat ontzettend moedig dat je dit met ons deelt. Het is begrijpelijk dat je door een moeilijke en verwarrende periode gaat. Helaas ervaren veel slachtoffers van seksueel misbruik hetzelfde: het onderdrukken van emoties en herinneringen, vaak uit zelfbescherming. Soms omdat het brein het trauma probeert weg te duwen, soms omdat er twijfel en schaamte bij komt kijken, of omdat er geen tastbaar “bewijs” is en ze daardoor aan zichzelf gaan twijfelen. Maar herinneringen en gevoelens zijn op zichzelf al valide—ze hoeven niet bewezen te worden om echt te zijn.
Wat je nu voelt en ervaart is niet raar, maar juist een normale reactie op iets dat nooit had mogen gebeuren. De schaamte die je beschrijft komt bij veel slachtoffers voor, maar die hoort niet bij jou—die hoort bij degene die dit heeft gedaan. Het is ontzettend krachtig dat je dit nu aan durft te kijken en er actief mee aan de slag gaat. Je boosheid, verdriet en pijn mogen er allemaal zijn. Je hebt recht op die gevoelens en op ruimte om ze te uiten.
Weet dat je hierin niet alleen bent. Je mag hier over praten, en je bent nooit “te veel” of “te zwaar” voor de mensen die om je geven. Je verdient steun, erkenning en een veilige ruimte om dit te delen. Blijf dichtbij jezelf en neem de tijd die je nodig hebt. Je doet het ongelooflijk goed.
Veel kracht en warmte voor jou!
Als eerste wil ik zeggen dat ik het heel naar voor je vind dat jij misbruik hebt meegemaakt. Jij hoeft je nergens voor te schamen, jij bent niet degene die zich hoort te schamen dat is maar 1 persoon en dat is de dader. Helaas is schaamte 9 van de 10 keer een gevolg van seksueel misbruik. Uit ervaring wil ik je graag wat tips meegeven, je mag uiteraard zelf kiezen welke je aanspreken. Ik heb er ook jarenlang over gezwegen en toen ik het wel vertelde kreeg ik soms reacties die mij hielpen, soms reacties waar ik niet veel aan had/ neutraal en soms reacties die mij nog meer pijn deden; helaas kunnen mensen die naast je staan je soms teleurstellen, weet dan dat hun reactie alles zegt over hun en niks over jou. Vaak is het niet een uit narigheid maar vooral uit onkunde. Als ik jou was zou ik eerst met een professional praten, iemand die je kan helpen met het loslaten van de schaamte en met wie je je verhaal wilt delen, op welke reactie je dan hoopt en hoe je kunt omgaan met reacties die je niet helpen. Ik heb namelijk best lang last gehad van "niet helpende reacties" en die pijn zou ik je willen besparen.
Mijn ervaring is met delen, dat niet iedereen je begrijpt. Als al langere tijd geleden gestopt is snapt niet iedereen waarom je er nog last van hebt. En ook niet waarom je niet veel eerder bent gaan praten. Lotgenoten begrijpen je vaak beter. Je hoeft je niet te schamen, want je kon/kunt niet anders. Dat is de onmacht die je ervaren hebt. En die kan helaas niet iedereen begrijpen. Maar ze kunnen wel een luisterend oor hebben.
Wens je veel sterkte. Probeer met hulp het een plek te geven.
Wat naar je herinnering. Ik herken een beetje de worsteling die je hebt en de vragen die je stelt.
Ik zou je graag tips geven maar weet zelf niet zo hoe er mee om te gaan.
Kun je samen met je vriendin erover praten?
Lijkt me goed dat je met lichaamswerk bezig bent, ik heb dat ook al regelmatig geprobeerd doormiddel van b.v. yoga of eens hier en daar een cursus waarbij je emoties mag uiten.
Veel sterkte
Wat super naar voor je dat dit is gebeurd en wat dapper dat je dit hier deelt. Ik heb door vallen en opstaan geleerd dat het mij helpt om van tevoren met iemand de kaders van een gesprek af te spreken. In mijn geval is dat vaak: ik wil graag dat je alleen luistert. Een echt open vraag stellen mag soms. Of een checkvraag: heb ik goed begrepen wat je bedoelt? Ik benoem vaak expliciet dat ik niet wil dat mensen met oplossingen komen oid. Het gaat er puur om dat ik graag niet meer alleen wil zijn met al die gedachten, herinneringen en emoties.
Ook vraag ik t van tevoren aan mensen: “ik zit ergens heel erg mee en zou er heel graag over praten. Heb je daar ruimte voor?” Ik herken de angst om tot last te zijn en deze spreek ik dan ook uit. Vaak reageren mensen dan heel lief. Dat ze het juist heel bijzonder vinden dat ik ze met zoiets kwetsbaars in vertrouwen durf te nemen. Wanneer het op dat moment te veel is, geven ze dat heel eerlijk aan. Zo hoef ik ook niet bang te zijn dat ik onbedoeld over hun grenzen ga.
Al deze dingen voorafgaand aan het daadwerkelijke onderwerp zorgen dat ik al kan voelen of iemand veilig genoeg reageert voor mij.
Maar goed, dat is dus wat voor mij helpt. Misschien kun je jezelf de vraag stellen wat jij nodig hebt.
Heel veel succes <3 Ik heb inmiddels een groepje mensen waarvan ik weet dat ik ze hiermee kan vertrouwen en het is elke keer een enorme opluchting om erover te praten met hen.
Sterkte en succes.
Liefs,
Koosje
Wat dapper van je om je verhaal hier te delen. Ik vind het erg voor je wat je is overkomen.
De vragen die je stelt zijn zeker voor mij herkenbaar. Ook ik mij afgevraagd is dit wel echt gebeurt? Aan wie vertel je het wel en wie niet? Ook ik heb soms het gevoel dat mensen niet op mijn verhaal zitten te wachten.
Ik heb in eerste instantie het alleen aan een goede vriendin van mij verteld die ik ook echt vertrouwde? Heb jij op dit moment iemand in je sociale omgeving die je in vertrouwen wilt nemen? Misschien kan het helpen om het eerst voor jezelf op te schrijven wat je dan tegen de persoon zou willen vertellen.
Het vertellen aan mijn bijbelkringgroep kwam pas vele jaren later.
Groet,
Henriek
Als je heel veel in het negatieve denken en zelf labelen enzo zit dan is het niet verkeerd om eerst met een onpartijdig persoon te spreken. Dan kun je zonder alle (negatieve) verwachtingen, welke je bij bekenden mogelijk wel hebt, eerst al die gedachten van je tackelen. Als je namelijk wat minder begripvolle reacties krijgt kunnen die er dan best hard inhakken. Door hier dus eerst over te spreken kun je jezelf mogelijk meer sterken.
Daar tegenover staat dat door dit uit te stellen de berg steeds groter wordt en de tegenslag er toch wel in kan hakken.
Dus ben je van de pleister langzaam eraf halen of snel?
Het is vaak belangrijk om je bewust te zijn van wat je wilt dat het resultaat van het bespreken is.
Wil je het vertellen om anderen verduidelijking te bieden?
Wil je begrip krijgen?
Medeleven?
Ruimte om het te kunnen bespreken?
Etc etc. Het is goed je van je (onbewust) verwachtte resultaat bewust te zijn. Dit gaat namelijk bepalen hoe dat hun reactie op jou gaat uitwerken.