Samen door het donker naar het licht

Dag lieve leden,

Er zijn momenten in het leven waarop alles zwaar voelt. Verdriet, boosheid, wanhoop… gevoelens die na misbruik of tegenslagen diep kunnen snijden. Voor mij is dat geen theorie, maar werkelijkheid. Door mijn PTSS staat mijn zenuwstelsel vaak op scherp. Als er gevaar dreigt – of zelfs wanneer mijn hoofd denkt dat er gevaar is – reageert mijn hele lichaam. Stress. Tranen. Woede.

Er waren tijden dat ik dacht: Het leven is alleen maar vreselijk. Alsof de pijn nooit plaats zou maken voor iets anders. Maar stap voor stap, soms bijna onmerkbaar, ontdekte ik dat het leven ook mooie momenten kent. Dat het licht soms toch door de kieren valt, zelfs na de donkerste nacht.

Een traumatische ervaring kan je blik op de wereld veranderen. Het kan je laten wankelen. Maar het kan ook, langzaam, ruimte maken voor groei, voor kleine glimlachen, voor mensen die je wél begrijpen.

En jij die dit leest: je bent niet alleen. We dragen misschien verschillende verhalen, maar we lopen allemaal samen. Door de pijn. Door het donker. Richting het licht.