Opzoek naar steun. Niemand begrijpt mij. En ben eenzaam.
Hallo,
Ik weet niet wat me overkomt. Wat me is aangedaan. Mijn ouders steunen mij niet tot nauwelijks. En ben veel aleen.
Niemand begrijpt het. En mis super erg steun.
Steun van mensen die mij wel begrijpen.
Ik ben aaangerand door mijn buurman.
Dus leef na deze gebeurtenis naast degene die dit mij heeft aaangedaan. Een grote hel dus.
Ik wil zo graag steun van mijn ouders. Bij hun in hun armen liggen. Maar hUn werken. Zijn daarna moe. Hebben zelfs gezegd, buurman had dit nooit mogen doen. Maar kies voor je gezondheid en laat het hierbij. Dus voel me heel eeenzaam in dit. Ik heb ook geen vrienden of vriendinnen.
Dus ik hoop hier de steun te vinden. Misschien een persoonlijk bericht te ontvangen. Of contact in real life te krijgen.
Ik ben gebroken. Word er 24/7 aan herinnerd sta huilend op. Mag ook niet even bij mijn ouders slapen. Dus voel me aleen en onbegrepen.
Tuy
15 Reacties
Hallo,
Ben vandaag ff in het bos geweest. Moest ff weg.
Fijne middag.
Op het laatst alleen wat minder.
Had mijn hondje los.
Zag ik niet dat er iemand aan kwam.
Dus ik vlug naar m'n hond toe om er aan de lijn te maken.
Kreeg ik commentaar van hond moet hier aan de lijn.
Ik gelijk er wat van gezegd.
Dat dat niet nodig is. Om zoiets mij te noemen. Kreeg ik nog wat commentaar.
Ik zo daag mevrouw.
En ben weg gelopen.
Deed pijn zoon opmerking. Ben alles behalve een ***.
En het kwam er ook zo uit met kracht.
Kreeg een brok in m'n keel.
Ben omgelopen naar de parkeerplaats.
En ben toch gaan eten in het restaurant.
Leuke wereld leven we in zeg.
Ga je onschuldig met je hond naar het bos. Krijg je dit.
Maarja zielig van zoon vrouw om op die manier te reageren.
Goede middag Tuy,
Het is heel naar wat de buurman jou heeft aangedaan. Wat het ook is, hij is over jouw grens gegaan.
Wat goed dat je hier in de community dit geschreven hebt. Je eenzaam voelen na zo’n nare ervaring is heel goed te begrijpen. Heel veel lotgenoten ervaren dat. Daarom is er over kunnen praten of schrijven belangrijk.
Ik neem even aan dat je nog op school zit of een opleiding volgt. Op alle scholen en opleidingen hebben ze een vertrouwenspersoon, mentor of heb je een klassedocent. Ik raad je aan een van hen in vertrouwen te nemen. Ook een afspraak met je huisarts wil ik je aanbevelen.
Ik hoop dat dit je een stapje verder brengt. Zo niet dat weet je ons te vinden. Natuurlijk mag je ons schrijven en kunnen met je meedenken.
Laat het maar weten.
Hallo
Ik zit niet meer op school.
Ik weet niet wat de huisarts kan doen voor mij. Hebben geen ggz ondersteuner.
Voel me erg onveilig.
Iemand had het over een veilige plek waar je ff kon wonen. Is er dat voor mij?
Dag Tuy,
Met je huisarts kun je bespreken wat in jouw situatie het beste is. Hij weet wat jouw situatie is.
Ook kun je contact op nemen met het centrum seksueel geweld. Je kunt ook slachtofferhulp overdag bellen en om een afspraak met een medewerker vragen. Slachtofferhulp kan ook met je meedenken welke stappen je ook nog kunt zetten zoals het zoeken een veilige plek.
Je schrijft over je onveilig voelen. Ben je bang dat de buurman je weer iets aandoet. Dat er geen mensen in de buurt zijn die je dan kunnen helpen? Kun je daar nog iets over schrijven?
Ja dat is het punt. Dat als ik aangifte doe. Hij hoort dat. Dat hij mij dan te grazen neemt.
Begrijpelijk dat je bang bent voor zijn reactie. Mijn ervaring is dat je die angst bij de politie kunt vertellen. Op de eerste plaats kunnen ze jouw anonimiteit zoveel mogelijk bewaken. Misschien hebben ze al meer klachten over hem gekregen. De politie zal bij een eventueel verhoor hem ook duidelijk maken dat als hij jou benaderd dat dat hem duur komt te staan. Als het nodig is kun ze je extra bescherming bieden.
Aangifte doen is belangrijk. Denk ook aan jezelf om de nare ervaringen te verwerken. Die gaan niet vanzelf over of slijten. Daarom is een gesprek met je huisarts belangrijk om je te kunnen doorverwijzen.
Kijk eens of je contact kunt opnemen met het centrum seksueel geweld.
Hallo
Bedankt voor de info. Dit stelt mij gerust voor een deel.
Ik ga hulp via een andere weg krijgen. Waarvan ze van dit op de hoogte zijn. Dus laat het liever bij 1 organisatie. Overzichtelijker.
Dat is heel verstandig! Het is belangrijk dat je vertrouwen hebt in degene die je helpt. Wel is het goed om te weten of hij of zij gespecialiseerd is in het verwerken van seksuele trauma’s.
Als je daar meer over wilt weten, dan hebben we we tips.
Veel succes.
Hoi Tuy,
Wat ontzettend naar dat je je zo eenzaam voelt. Ik kan begrijpen dat het heel bedreigend voelt om naast zo iemand te wonen. Helpen je ouders dan tenminste bij dingen buiten de deur doen?
Je mag ook naar de politie gaan he. Aangifte doen. Zodat die man gerapporteerd wordt en misschien een omgangsverbod kan krijgen.
Ik wou dat ik vroeger naar de huisarts was gegaan en me had laten doorverwijzen naar een therapeut. Dat is belangrijk, kort nadat dit gebeurd. Zodat je niet het onder het tapijt gaat stoppen uit onmacht. Goed dat je hier uitreikt.
Ik vind veel steun in innerlijk kind meditaties. Mijn ouders zijn er ook niet voor me. Maar bij deze meditaties kun je je volwassen zelf oproepen, die je steunt, zoals je wenst van je ouders. Visualisatie werkt heel krachtig, probeer t maar eens.
Een virtuele knuffel en veel sterkte.
Hallo.
Bedankt voor je bericht.
Het is idd heel bedreigend om naast m'n buurman te wonen. Loop altijd met oordoppen in. Om hem niet te horen.
As donderdag heb ik het 1e gesprek bij de politie. Ik ben wel bang als hij hoort dat ik aangifte doe. Hij kwaad wordt en mij iets aandoet.
Ik sta elke dag huilend op. Nu ook weer.
Mijn ouders helpen me in niks. Zoals gewoonlijk. Ik heb geen goede band met ze. Ik denk er 24/7 aan. Huizen zijn gehorig. Dus kom er niet vanaf.
Ik knuffel nu het liefst met mijn hondje onder een zwaartedeken.
Ik hoop dat de woningbouw mij een andere woning geeft. Dit is voor mij niet te doen. Ik kan geen kant op.
Even huilend in m'n ouders armen kruipen. Doen ze ook niet.
Ik luister ook meditaties.
Ik wil zo graag dat er mensen mij nu steunen. Mij vasthouden. Lief hebben.
Ik huil heel veel. Is denkik ook wel normaal. Recent gebeurd. En hij heeft ook mij mentaal gek gemaakt. Eerst steun zijn. Vertrouwen winnen. De knuffels geven die ik kapot mis. En nu dit. En nu mis ik nog erger de knuffels. En kan ik her niet bij hem halen. Maar niemand anders doet dat. Heb ook geen vrienden niks. M'n ouders zeggen zelfs laat het hierbij. Doe geen aangifte en ga verder met je leven. Maar hoe kan dat. Als ik naast hem woon. En heel trauma. Dat kun je niet gewoon uitgummen en doorgaan. Dit soort dingen maakt je ff kapot.
Erg dat je eigenlijk bij je ouders in dit soort situaties vol terecht moet kunnen. Ik vind dat een teleurstelling en tekortkoming van ouders. Daarom heb ik naar mensen gezocht die het wel begrijpen.
Is het bij jou ook recent gebeurd? Geen antwoord is ook goed. Respect.
Heel erg bedankt voor je reactie.
Ik voel me zo kapot alleen.
Maar hij krijgt z'n straf. Hoe kapot ik ook ben. Jij ook een knuffel terug.
Hey, ik ben blij voor je dat je jezelf serieus neemt en je poot stijft houd en wel hulp zoekt bij de politie.
Mijn situatie voelt op veel vlakken vergelijkbaar. Ik was 14 o.a. toen een wat oudere jongen mij die knuffels gaf die ik nooit van mijn ouders heb gehad. Ook dat was de val waarin ik liep. Ik kan alleen maar zeggen. Zorg dat je therapie of andere hulp aanneemt zo snel mogelijk om te zorgen dat je die behoefte aan steun vervult. Ook al is het dan maar een deel. Bij mij is het nog veel vaker mis gegaan omdat ik me zo eenzaam voelde, je blijft dan kwetsbaar. Het is verschrikkelijk wat je ouders doen. Ik zag dat pas jaren later in, dat het gedrag van mijn ouders niet normaal was. Ik dacht altijd dat ik gewoon niet belangrijk genoeg was om te willen helpen. T feit dat jij jezelf wel op 1 zet zegt veel over je mogelijkheden tot herstel.
De politie zal je wellicht ook zeggen, dat strafbaar maken van iets heel moeilijk kan zijn. In Nederland zijn bewijzen nodig. Ik hoop dat hij veroordeeld kan worden, maar hou er mentaal rekening mee dat dat misschien niet lukt. Via het zorgsysteem zijn ook woningen beschikbaar, tijdelijke huisvesting plaatsen, voor veiligheid. Daar kan je soms wel 2 jaar wonen totdat je je eigen woning hebt. Veilig thuis zou kunnen helpen. Denk er goed overna of dat bij je zou passen. Voor mij was t fijn om eindelijk die steun en samenhorigheid te voelen.
Ik wens je heel veel sterkte. Blijf posten, ik probeer je erbij te helpen.
Hallo,
Daar ben ik weer.
Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan. Heb het er erg moeilijk mee.
Ben bang voor de aangifte. Het gesprek. De reactie van hem als hij weet dat ik aangifte ga doen. Heeft iemand ervaring met aangifte? en kan iemand mij gerust stellen?
Ook denk ik, maak ik het niet groter dan het is? Hij heeft mij op plekken aangeraakt wat niet hoort. Ik hoor dan mijn stem van mijn ouders. Die hebben gezegd ' het is zeker niet goed wat de buurman heeft gedaan. Maar ga verder laat het rusten, er zit een dikke muur tussen. Kies voor je gezondheid en focus op de toekomst. Dus kortom, wat gebeurd is wegstoppen en gewoon doen alsof er niks aan de hand is. Zeer doet dat. Ze weten hoe ik me voel. Wat het wonen hier met me doet. Gevraagd of ik bij hun kan slapen even. Nope deur blijft dicht.
Het is voor mij erg ongezond om hier te wonen nu. Stress is kei hoog. Ook al weet ik dat als ik mijn deuren dicht houd veilig ben. Maar het voelt absoluut niet zo. Dus ik twijfel of ik wel aangifte moet doen. Ben alleen met mijn gedachten.
Mijn ouders hadden gevraagd om te fietsen vandaag. Heb het afgeslagen. Deze week daar wezen eten, doen ze alsof er niks aan de hand is. Overstuur kwam ik thuis. Olie op het vuur. Dus houd nu mensen waar ik geen steun aan vind buiten mijn leven. Ook was er vrijdag iemand hier die zei mij een knuffel te willen geven. Maar ging vervolgens heeeel veel praten, en gewone vragen stellen. Weer net alsof er niks gebeurd is. En gaf mij niet de knuffel. Weer olie op het vuur.
Ik ben nu bezig met woningruil. En hoor morgen hopelijk iets van de woningbouw om urgentie voor andere woning. Ga het flink aandikken, om urgentie te krijgen. Ik ben in staat om een huisje te huren en daar ff te wonen. Ik krijg hier geen rust. Knuffels krijg ik niet. Steun ook niet.
Maar 1 ding weet ik wel. Mochten mijn ouders in de problemen komen, kunnen ze de tifus krijgen! Ze hebben zelfs een camperbus. Waarschijnlijk staat deze nog voor hun deur. Daar zou ik ook ff in kunnen wonen. Ik betaal er desnoods voor.
Zoveel zijn ze er voor me. En als ze er zijn. En ik om steun vraag. Gaat het geforceerd en niet van harte. Ik heb ook al vaker het contact met mijn ouders verbroken. En daar geven ze mij de schuld van. Terwijl het aan hun gedrag ligt.
Ook is de buurman deze hele week thuis geweest. Niet gaan werken. Dus ik heb ook niet 1 keer ff lucht gehad.
Ik wil er eigenlijk niet steeds mee bezig zijn. Maar het beheerst nu wel mijn leven.
Wil hier zo snel mogelijk weg.
Dit kost zoveel energie. Geluiden zijn teveel, weg zijn is angstig. Maar thuis ook.
Niemand begrijpt me. En dat vind ik nog er aller ergste.
Dat als zoiets je overkomt. Niemand er voor je is.
Ik heb nooit echt vrienden gehad. Altijd misbruik van mij gemaakt.
Dus heb een enorm tekort aan liefde.
Nooit goed behandeld door mensen of mannen.
Dit is niet de 1e keer.
Ik heb dit soort nu voor de 3e keer mee gemaakt.
De 1e keer was wel volledig seks.
De 2e keer was dat niet. Die klootzak wist van de 1e man. Gelukkig wist ik me onder hem vandaan te wurmen. Maar hij heeft wel zn voorste gedeelte in me gestoken.
Gelukkig woonde deze mannen niet in de buurt. Ik heb er heel lang niet over gepraat.
Denk dat het daarom mij dit zo raakt.
En ik heb 1 keer een relatie gehad. Die ook niet goed was. Narcist. Die mij gestalkt heeft nadat het uit was. Dus trauma in veiligheid gevoel.
Slaap nu met een vleesmes bij de deur, en een gekarteld mes bij mijn bed.
Gelukkig heb ik wel bewijs. En met de wijkagent gesproken. Hij gaf aan dat dit strafbaar is wat hij heeft gedaan. Dat gaf voor mij de doorslag om het aangifte proces te doen.
Maar ik scheit 7 kleuren stront. Vind het heel eng.
Maar vertel dat ik het ga doen aan niemand. Zeker niet mijn ouders.
Rustiger.
Het is toch al zoon hel waarin ik nu leef.
Hij is in mijn huis geweest.
Mijn veilige haven'. Die nu dus ook niet meer veilig voelt.
Ik probeer dat met kaarsjes te verzachten.
Maar zou het heel fijn gevonden hebben als ik nu vrienden had. Die er voor me waren. Mij in huis namen.
Maar de wereld is hard. Zelfs nu wordt je niet gesteund of serieus genomen.
Kei erg eigenlijk.
Maar dan weet ik wel. Mocht ik een andere woning vinden. En het is niet in mijn huidige dorp. Ik nergens wat om geef. En kies voor wat voor mij goed voelt.
Ik heb geen binding met mijn dorp. Ja familie. Maargoed, alleen in bloed. Zo voelt het voor mij. Ik ben boos teleurgesteld.
Maar kan daar mijn aandacht nu niet aan geven.
Dit is precies waarom ik het contact met mijn ouders, gaande jaren meerdere malen verbroken heb. Mocht ik een andere woning vinden. Ergens anders. Zal ik ze ook weinig nog in mijn leven laten. En andere contacten zoeken.
Ik hoop echt dat ik snel uit deze hel ben.
Restart Mag ik jou ook persoonlijk bericht sturen?
Of als je het durft 06 uit te wisselen?
Niet alleen om over dit te praten. Maar te kletsen. Steun bij elkaar. Misschien ooit ontmoeten. Kijk maar altijd goed.
Ik reageer even kort. Want ik ben al een paar dagen oververmoeid en krijg het niet voor elkaar je bericht te lezen. Ik zou de politie zelf telefonisch bellen om meer geruststelling te krijgen over het proces van aangifte.
Ik ga bijna op vakantie en heb zelf veel emotionele dingen gaande op t moment. Dus ik wilde het even hierbij houden, voor mijn eigen emotionele stabiliteit.
Veel sterkte met het proces. Er zijn er vast meerdere hier die je verder kunnen helpen.
Hallo
Oké bedankt.
Sterkte
Hallo.
Bedankt voor je bericht.
Het is idd heel bedreigend om naast m'n buurman te wonen. Loop altijd met oordoppen in. Om hem niet te horen.
As donderdag heb ik het 1e gesprek bij de politie. Ik ben wel bang als hij hoort dat ik aangifte doe. Hij kwaad wordt en mij iets aandoet.
Ik sta elke dag huilend op. Nu ook weer.
Mijn ouders helpen me in niks. Zoals gewoonlijk. Ik heb geen goede band met ze. Ik denk er 24/7 aan. Huizen zijn gehorig. Dus kom er niet vanaf.
Ik knuffel nu het liefst met mijn hondje onder een zwaartedeken.
Ik hoop dat de woningbouw mij een andere woning geeft. Dit is voor mij niet te doen. Ik kan geen kant op.
Even huilend in m'n ouders armen kruipen. Doen ze ook niet.
Ik luister ook meditaties.
Ik wil zo graag dat er mensen mij nu steunen. Mij vasthouden. Lief hebben.
Ik huil heel veel. Is denkik ook wel normaal. Recent gebeurd. En hij heeft ook mij mentaal gek gemaakt. Eerst steun zijn. Vertrouwen winnen. De knuffels geven die ik kapot mis. En nu dit. En nu mis ik nog erger de knuffels. En kan ik her niet bij hem halen. Maar niemand anders doet dat. Heb ook geen vrienden niks. M'n ouders zeggen zelfs laat het hierbij. Doe geen aangifte en ga verder met je leven. Maar hoe kan dat. Als ik naast hem woon. En heel trauma. Dat kun je niet gewoon uitgummen en doorgaan. Dit soort dingen maakt je ff kapot.
Erg dat je eigenlijk bij je ouders in dit soort situaties vol terecht moet kunnen. Ik vind dat een teleurstelling en tekortkoming van ouders. Daarom heb ik naar mensen gezocht die het wel begrijpen.
Is het bij jou ook recent gebeurd? Geen antwoord is ook goed. Respect.
Heel erg bedankt voor je reactie.
Ik voel me zo kapot alleen.
Maar hij krijgt z'n straf. Hoe kapot ik ook ben. Jij ook een knuffel terug.