Ontkenning of misschien gewoon negeren

Dit incident is zeer verschrikkelijk. Niemand kan het vergeten en vergeven. Ik probeer al 1 jaar verschillende dingen dat ik allemaal kunnen verwerken. Ik advieser je om naar een psycholoog te gaan. Hij helpt veel. Dat is heel goed dat je gaat beginnen met werken. Hou je zelf bezig. Manieren als het luisteren naar vrolijke muziek, buiten wandelen en vooral werken, zullen je helpen negatieve gedachten te verminderen. Stel een doel voor uzelf. Wanneer u zich dat incident herinnert, denk dan aan uw doel. Ik weet zeker dat dit iets is dat nooit zal vergeten maar laat het de rest van je leven niet beïnvloede.
Heel veel sterkte

Lieve lezer,

Wat moedig van je dat je jouw gevoelens hier deelt. Het klinkt alsof je met ontzettend veel worstelt, en alleen al het opschrijven van dit verhaal laat zien hoeveel kracht je hebt. Je bent niet alleen, en wat je voelt is volkomen begrijpelijk.

Het is belangrijk om te weten dat wat je hebt meegemaakt nooit jouw schuld is! ongeacht de omstandigheden. Het feit dat je niet vocht of schreeuwde betekent niet dat je instemde – het betekent dat je lichaam deed wat het nodig vond om te overleven. Dit wordt vaak de ‘freeze’-reactie genoemd, een automatische respons die niets te maken heeft met jouw wilskracht of karakter. Het voelt misschien alsof je gek wordt, maar je bent niet gek, dit is hoe trauma werkt, en het kan ongelooflijk verwarrend zijn.

Je benoemt dat triggers zoals geluiden en geuren je raken, en dat maakt je angsten heel logisch. Dit zijn tekenen dat je lichaam en geest het trauma nog proberen te verwerken. Het vermijden van hulp voelt misschien veiliger op korte termijn, maar weet dat professionele hulp een ruimte kan bieden waar je veilig en op jouw tempo aan deze gevoelens kunt werken. Je hoeft het niet allemaal in één keer aan te pakken. Een goede hulpverlener zal dit begrijpen en jou ondersteunen zonder je te overhaasten.

Wat betreft je nieuwe baan: gefeliciteerd met deze stap! Je mag trots zijn op hoe je ondanks alles door blijft gaan. Het is helemaal oké om bang te zijn dat hulpverlening in de weg kan zitten, maar vaak gebeurt het tegenovergestelde: het kan je helpen om lichter en helderder te leven, stap voor stap.

Blijf zacht voor jezelf. Het feit dat je worstelt betekent niet dat je zwak bent, het betekent dat je sterk genoeg bent om te voelen. Het is ook helemaal oké als je het moeilijk vindt om hulp te zoeken. Dit proces is een reis, en je hoeft het niet alleen te doen. Probeer in jezelf te geloven, zoals wij in jou geloven.

Je mag er zijn. Je verhaal doet er toe. Jij doet er toe.

Met warme steun,
Rim

Dag Magpie,
Je beschrijft allerlei reacties van je lichaam en geest, op wat jou is aangedaan. Begrijp het goed: intiem geweest zijn en het niet goed kunnen herinneren of negatieve gevoelens eraan overhouden is meestal het signaal dat er iets goed mis is.. Het is daarbij volkomen normaal dat je hiervoor allerlei verklaringen voor aan gaat maken, variërend van je primaire reacties (freeze) tot en met het jezelf vertellen dat het gewoon een verkeerde date was (coping). Als je hieruit wil komen, kan ik je alleen maar aanraden dit te bespreken met een professional, meestal is het gesprek al voldoende om de volgende stappen te gaan zetten. Maar blijf hier niet te lang (zoals een jaar ;)) mee rond lopen, de wond geneest niet en gaat ontsteken. En eigenlijk ben je al begonnen met deze stappen door je verhaal hier te delen en met lotgenoten contact te zoeken. Blijf dus delen, want ik ben heel benieuwd hoe je hier verder mee door gaat. En niet alleen ik, wij staan hier vanuit dit forum voor jou klaar. Heel veel sterkte en alvast succes met je nieuwe baan.

Magpie,

Wat is het vreselijk om te lezen wat je is overkomen. Jou treft geen blaam. Een traumatische ervaring waar je hier zeker van kan spreken is geen dingetje. Het je niet meer kunnen en willen herinneren aan deze uiterst pijnlijke situatie is inderdaad een proces wat voor komt bij personen die iets zeer ernstigst hebben ervaren.
Je bent hier echt niet de enige in. Wat je verteld over de triggers, die ongeremd binnenkomen, dat is een onderdeel van het trauma. Je kunt daar door vaak niet meer goed functioneren. Triggers laten in jou, je trauma oplichten als het ware met alle pijnlijke gevoelens die dan terug komen.

Helaas voor heel veel personen binnen deze community een zeer bekend verschijnsel. Je staat hier in dus niet alleen.

Je bent niet gek in je hoofd, van het survival instinct dat klopt. Het wordt ook wel het reptielenbrein genoemd en heeft als functie om in een crisissituatie te handelen. Dit gedeelte is gericht op overleven. Het kent eigenlijk maar een paar acties. Bevriezen of bewegen, de aanval of verdedigen. Ik denk dat je hier wel iets van herkent binnen wat jou is overkomen.

Over hulpverlening kan ik zeggen: neem contact op met je huisarts, dat is de eerste stap. Er zijn legio therapievormen die het verwerken van een ernstig trauma makkelijker maken en je het uiteindelijk een plekje kan gaan geven in de toekomst. Bespreek dat daar.

Heel veel positiviteit en sterkte toegewenst.