Mijn verhaal

Mijn verhaal begint eigenlijk al op mijn 9e… of wellicht al ervoor! Echter heb ik voor mijn 9e geen herinneringen. Waarom dit is, geen idee.

Vanaf mijn 9e, ik zat toen in groep 6…. Werd ik heel erg gepest. Beter gezegd; toen begon het!

De woorden waren vreselijk. Ik geloofde toen al hoe lelijk en onbelangrijk ik was. Naast de woorden werd het ook fysiek. Ik had geen vriendinnen, en ook thuis was het verschrikkelijk.

Ik kreeg alles; eten,drinken, schone kleding, dak boven mijn hoofd… daar moest ik dankbaar voor zijn toch? Maar in principe was dat wat het was. Als ik thuis was dan zat ik altijd boven op mijn kamer. Er was geen begrip, geen hulp en steun of iets. Ik moest mijn eigen problemen dragen en er was geen ruimte voor gevoel of emoties. Die periode leerde ik eigenlijk al om alles zelf en alleen te doen. Geen hulp hoefde te vragen want er was niemand die me hielp of steunde.

Het pesten ging door tot klas 4 van het voortgezet onderwijs. Naast de woorden was het nu vooral mijn fiets die eraan moest geloven. Klas 4 ging beter. Toen leerde ik mijn ex kennen. En kreeg een relatie. Niet omdat ik verliefd was of hem leuk vond ( was zelfs bang voor hem vanwege zijn bouw en houding)..

Maar hij hoorde bij een groepje meiden waar ik ook graag bij wilde horen. Daar deed ik al jaren alles voor. Ik wilde gezien en gehoord worden… belangrijk genoeg zijn… toen ik een relatie met hem had gebeurde dit ook inderdaad.

Echter, na een tijdje heb ik het uitgemaakt. Per sms. Omdat ik niet iemand was die de ander aan het lijntje wilde houden. Dat was niet wie ik was. Alleen real life durfde ik niet. Te angstig.

Hij belde me op, boos, en wilde nog 1 keer afspreken om het uit te praten en dan als vrienden uit elkaar te kunnen.

Ik voelde me verplicht.
Per sms was niet netjes.

We spraken af onder de viaduct… ons plekje waar we wel vaker kwamen.

Daar veranderde hij…. Hij werd handtastelijk en ging over grenzen heen. Gelukkig wist ik op tijd te ontkomen.

Was overstuur, heb gedoucht maar dacht dat het bij deze ene situatie bleef en pakte mijn leven op. Ik was toen 16 en deed de opleiding SPW.

Echter, niet wetende dat alle ellende toen pas begon.

Van mijn 16e tot en met mijn 20e ben ik  seksueel misbruikt… ( het echte woord kan ik niet benoemen….) week in, week uit…

Elke week, soms vaker.
Hij wist altijd waar ik was. Vraag me niet hoe.
Op weg naar stage, op weg naar school, op weg naar mijn weekendbaan… nergens was ik veilig.

Als ik hem al zag bevroor ik. Ik kon niks meer.
Ik gebruikte de pil al vanaf jong vanwege problemen met menstruatie. Echter… waarschijnlijk door ziekte heeft hij niet gewerkt en was ik zwanger. Ik was net 18.

Wat doe je dan? Niemand wist van het misbruik, niemand wist dat ik dus zwanger was. Maar ik moest een keuze maken. Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt het weg te laten halen. Alleen, zonder hulp en steun… wat me erg zwaar viel. Maar ik moest door.

Het woord moordenaar staat op mijn buik gekrast. Sowieso sneed ik mezelf ook al in die tijd. Het was even voelen van andere pijn, wat een verslaving is geworden. Ik gebruikte het ook alszijnde suïcide.

Ik liep inmiddels bij een psych die emdr inzette. Maar met het misbruik wat nog doorging verergerde het alles. Ik deed serieuze pogingen. Een keer op het randje van gelegen…

Ook mijn opleiding moest ik verplicht, onder dwang, stoppen.

De psych heeft me de manieren van reageren uitgelegd en vond dat ik aangifte moest doen.

Inmiddels waren mijn ouders ook op de hoogte en ging mijn moeder mee om aangifte te doen.

Echter; de hoofd van zeden heeft me recht in mijn gezicht verteld dat het mijn eigen schuld was. Ik had nee moeten zeggen, moeten slaan, schoppen, vluchten… iets! Dat bevriezen een natuurlijke reactie zou zijn was klinklare onzin.
Daarbij mijn woord tegen dat van hem.

Vanaf dat moment is dat mijn waarheid geworden. Mijn veiligheid, mijn controle. Het is makkelijker om jezelf de schuld te geven dan die te moeten weerleggen.

Alles ging door….met ook nog een ontvoering… of nouja, hou het op een dag en nacht worden vastgehouden waarbij er vreselijke dingen zijn gebeurd met meerdere daders…. Ontvoering klinkt als iets wat je op tv hoort! Dat gebeurd niet in het dagelijks leven toch?

Ik ben uiteindelijk onderkoeld gevonden door de politie en naar de eerste hulp gebracht. Alleen niemand mocht nog aan me komen. Daarbij.. wat wilden ze doen? Iedereen liet me barsten.. zelfs de politie van wie ik anders had verwacht. En het was toch mijn eigen schuld.

Dus heb er een ander verhaal van gemaakt en wou naar huis. Wat ook is gebeurd.

Alles ging gewoon door en ik wilde niet meer. Ik kon niet meer. In een gesprek met de psychiater waarbij ik hoopte op hulp hoorde hij echter alleen maar wat hij wilde horen. Hij zag of hoorde niet mij, maar enkel de actie. Dus moest gedwongen worden opgenomen. Dit gebeurde hardhandig, met geweld. Ik vergeet nooit meer het wit weggetrokken gezicht van mijn moeder. Een traumatische ervaring opzich.

Uiteindelijk ben ik, op aanraden van iemand, in opname gegaan. Uit de situatie. Eerst in Enschede maar omdat hij me daar ook wist te vinden en mijn klachten verergerden ( automutilatie) wat daar niet mocht, moest ik weg, en ben ik in Apeldoorn in opname gegaan. 9 maanden. Uiteindelijk daar ook op kamers want naar huis terug was geen optie.

Heb straatangst ontwikkeld welke ik nog steeds heb.

Op kamers ook nog eenmalig in aanraking gekomen met een vriend van een huisgenoot welke me seksueel heeft misbruikt….hier wel aangifte van gedaan maar nooit iets van weer gehoord

Daarna ging alles stukje bij beetje beter en woon ik nu samen met mijn man en heb 2 kinderen van inmiddels 6 en 9 jaar.

De laatste jaren lichaamsgericht bezig. Het trauma zit duidelijk vast in mijn lijf. Maar ook mentaal speelt er veel.

Het schuldgevoel speelde me parten.

Al die jaren heb ik geloofd dat het mijn schuld was. Op advies 2 weken geleden contact gehad met de politie. Op gesprek geweest om alsnog mijn verhaal te mogen doen en heb een melding gemaakt. Heb zo een heftige week achter de rug dat ik deze week ook voor t eerst contact heb gehad met slachtofferhulp.

Nieuwe afspraak voor in het nieuwe jaar.

Het is zwaar.
Ik weet nu dat het niet mijn schuld was, maar ik heb dit 20 jaar wel geloofd. Het voelt als 20 jaar leven in een leugen… weggegooid…

Daarbij…. Ik moet nu in alles 90 graden draaien.. ik kan dat niet! Ik was altijd bang voor de politie en nu ineens zijn ze zo lief en meedenkend en zien en horen ze me.. hoe dan?

Het voelt als 20 jaar te laat
Waarom nu wel en toen niet?

Nog steeds leef ik, ondanks mijn gezin, een eenzaam leven… ik doe wat moet en voel me veilig.. maar merk dat ik behoefte heb aan mensen om me heen. Denk een beetje net zoals ik vroeger had. Voel me vaak net nog dat  kleine meisje van vroeger. Die gehoord en gezien wilde worden, erbij hoorde… geliefd was… ook zo graag een echte vriendschap wilde… maar nog steeds is het er niet.

Ik ben veilig, ik doe mijn ding…. Ik heb hulp… contact met lotgenoten…. Maar ik voel me eenzaam en ongelukkig.

Maar uiteindelijk zal het vast goed komen, toch?