Mag (niet) míjn verhaal..
Eigenlijk weet ik niet hoe ik moet beginnen met voorstellen. Ik ben 39 jaar en zie er best tegenop de 40 in te gaan, haha. Een hoop gebeurd in m'n leven, vooral in m'n jeugd kun je denk ik zeggen.. Niet alles ellende hoor (: als ik niet te depressief ben kan ik de leuke dingen ook zien, al zijn er periodes dat ik het leven te zwaar vind, dat het te zwaar voelt.
Ik noem mezelf weleens "draaideurpatientje" bij GGZ en heb al wat DSM-labeltjes verzameld o.a. PTSS (waarvan ik denk dat cPTSS misschien meer passend is?) depressieve stoornis met soms suïcidaliteit, angststoornis, bij de ene therapie "vermijdende persoonlijkheid", en bij de andere intake voor therapie "persoonlijkheid met borderline-trekjes", ik grapte dat ik m'n borderline dan waarschijnlijk probeer te vermijden (: Misschien dat ik inmiddels nog meer persoonlijkheid-stoornis labels geplakt kan krijgen (sarcastisch grapje) Oké, genoeg over DSM-labels.
Sinds een tijd ben ik een beetje bezig met wat trauma doet met je (verdere) leven en heb ik wat meer behoefte om in te gaan op gebeurtenissen rond misbruik(?)/geweld vooral in m'n vroege tiener-tijd en dat ik met lotgenootjes in contact zou willen delen de impact die het nog steeds heeft of kan hebben na al die jaren. Steeds opnieuw al je leven ook weer veranderd
Ik merk daarbij dat ik het heel moeilijk vind om m'n verhaal te delen, míjn verhaal. Mede denk ik door hoe er destijds is mee is omgegaan (door omgeving, maar eigenlijk ook door politie/hulpverlening) Als volwassene snap ik dat het voor omgeving ook heel moeilijk kan zijn wat helpend is. Of dat men het b.v. juist ook niet wíl zien/weten en het verhaal of aandeel daarin ontkent. En inmiddels heb ik het idee dat er best veel veranderd is in hulpverlening. (mijn vroege tiener-tijd was nog net voor het internet-tijdperk) wat mooie dingen kan meebrengen, zoals lotgenoten-forums. Maar ook nieuwe gevaren (b.v. online seksuele intimidatie ect.)
Graag wil ik wat herkenning delen, hoop ik misschien een stukje steun te kunnen bieden aan anderen en vermijd juist denk ik niet om soms het moeilijke gesprek aan te gaan hoe we in het geheel als samenleving om kunnen gaan met seksueel geweld en de ingewikkeldheid van dader/slachtofferschap en hulpverlening.
5 Reacties
Welkom op het forum hier. Goed dat jij je verhaal stukje bij beetje wil proberen hier te delen. Ik me voorstellen dat je het lastig vind om dit te doen naar aanleiding van de reacties die je hebt gehad in het verleden. Ik herken mezelf daar ook wel een klein beetje in. Als je, je verhalen deelt zal ik ze met aandacht lezen.
Het is ook mogelijk om deel te nemen aan fysieke lotgenotengroepen. Wie weet is het is voor jou.
https://community.slachtofferhulp.nl/voor-slachtoffers-van-seksueel-misbruik
Lieve groet,
Henriek
Wat goed om te lezen dat je op het punt staat te starten met een fysieke lotgenotengroep. Wanneer is de eerste bijeenkomst? Het is begrijpelijk dat je het spannend vind. Ik heb wat mij is overkomen al een goede plek kunnen geven. Dit zorgt ervoor dat ik dit werk goed kan doen.
Groetjes,
Henriek
Om toch even te reageren op het hele dsm verhaal want daar stoor ik me in de praktijk ook vaak aan. Als iemand (c)ptss heeft kun je eigenlijk al niet meer verder diagnosticeren. Eerst dient de ptss behandeld te zijn want de effecten van ptss hebben een scala aan herkenningspunten met al die diagnoses.
Je echte verhaal delen schrijf je. Heb je die dan wel met de hulpverlening ooit kunnen delen?
Ik zit in dezelfde leeftijdsgroep als jij en ik had deze online opties ook graag gehad toen ik ermee kampte. Was toch iets lastiger om mijn verhaal beetje bij beetje toe te vertrouwen zonder de anonimiteit van online. Alhoewel het altijd goed is om uiteindelijk die anonimiteit los te laten want anders blijf jij zelf natuurlijk ook onbekend voor de wereld en je wilt tenslotte van het overleven naar leven gaan door zaken achter je te laten.
Hoe omgeving ermee om gaat. Tegenwoordig wordt er iets beter door heel de wereld mee omgegaan maar nog steeds is het een situatie waarbij velen niet weten hoe ermee om te gaan. De ene gaat het ontkennen de ander vlucht ervoor weg of ze steken hun kop in het zand of ze gaan victim blamen. Moraal is vaak dat misbruik een situatie is waar mensen zich geen voorstelling van kunnen maken tot ze het meemaken. Daarom is lotgenotencontact ook zo fijn. Je hebt niet altijd een heel verhaal nodig of het juiste woord te vinden. De kans dat de ander het snapt is vele malen groter. Dus als jij je er klaar voor voelt, wees welkom je verhaal te delen.
Ik ben ermee eens dat diagnoses elkaar kunnen overlappen, of het één onstaat door het ander ( b.v. depressie door aanhoudende ptss, of OCD om op een bepaalde manier om te kunnen gaan met ptss)