Leven met het trauma voelt zo oneerlijk

Heel veel van het seksuele misbruik dat ik heb meegemaakt is of gedaan door mijn ouders of ze wisten ervan en lieten het toe. Dit is ook een van de redenen waarom ik zodra het kon een jaar geleden het contact met ze heb verbroken. 
Ik woon sindsdien bij mijn zus en zij heeft nog wel goed contact met ze, mijn oudere broer ook. Mijn zus en oudere broer weten niet van mijn trauma, maar wel dat mijn vader mijn jongere broer ook seksueel heeft misbruikt. 

Op verjaardagen of andere familiegelegenheden worden mijn ouders ook gewoon uitgenodigd en wordt er eigenlijk vanuit gegaan dat ze er bijzijn. Ik moet maar wegblijven en op een ander moment de verjaardag van de familielid vieren of iets dergelijks. 
Alleen maar omdat zij mij zoveel trauma hebben gegeven en ik niet ze kan zien zonder herbelevingen te krijgen. Het voelt zo oneerlijk. Waarom moet ik mij aanpassen terwijl zij de daders zijn en ik het slachtoffer? Waarom zijn de rollen niet omgedraaid?