Lang geleden maar nooit vergeten.
Ik was 21 jaar en nog volledig onschuldig, sexueel niet actief. ik liep een stage cultuurtechniek in Hoogezand. Van uit mijn veilige honk in Arnhem verhuisde ik naar een tijdelijk woonadres in dat dorp. Ik kwam terecht in een huis waar ik een slaapkamer huurde en kon mee eten met de eigenaar. Na verloop van tijd begon die man steeds vertrouwder te worden en hij begon wat ik nu kan zien als heel listig sexueel getinte opmerkingen te maken. Op een avond kwam ik van mijn stage werkgever weer in dat huis aan en waren er twee vrienden over de vloer. Ik weet nog wat ik die avond at stamppot andijvie, helaas niet goed schoongemaakt, want het zand knarste tussen mijn tanden. Ik ben vlot daarna naar bed gegaan.
Ineens stonden ze alle drie rond mijn bed en de opmerkingen waren niet om over naar huis te schrijven. Er kroop er eentje bij mij in bed, wat mij naar de andere kant deed schuiven om hem te ontwijken. Helaas de twee anderen poseerden zich links en rechts van het bed. De gesprekken veranderde van sex naar porno en ik voelde tot mijn grote schrik dat er een hand tussen mijn benen aan het werk ging. De twee andere personen kleedde zich ook uit. De rillingen liepen over mij heen. Ik protesteerde maar het hielp niets. Verhalen over het opnemen van een pornofilm, waarbij ik schijnbaar mee mocht doen deed mij de moed in de schoenen zakken. Ik wilde ala minuut de deur uit. Helaas was dat niet uitvoerbaar, want de heren vergrepen zich aan mij en ook aan elkaar. Mijn brein blokkeerde en ik weet dat ik aangerand en verkracht werd door een van de drie en tot orale seks werd gedwongen door een ander.
Na verloop van tijd hadden de heren hun portie sex schijnbaar gehad en vertrokken zij uit mijn slaapkamer al lachend en luid pratend hoe geweldig het niet was geweest. Ik heb die nacht totaal niet meer geslapen. Ik was totaal over mijn water. De volgende dag heb ik direct via een telefooncel mijn ouders gebeld en het hele verhaal verteld. Ik was dusdanig overstuur dat ik buiten gewoon stond te kotsen van ellende.
Mijn ouders hebben per direct een ander huis voor mij geregeld en ik kon zelfstandig verhuizen, zij schoten mij verder niet te hulp, het was een drama. Bij het volgende logeeradres waar ik binnen kwam vroegen de eigenaresse waar ik vandaan kwam en ik heb in korte bewoording uitgelegd over het adres en wie en wat. Die mevrouw schrok zich dood, die heeft direct mijn stageadres verwittigd dat ik mij ziek melde.
Ik heb bijna twee weken alleen maar in bed liggen huilen. Niet begrijpend wat mij was overkomen. Mij hospita verzorgde mij met rust en kalmte en drong aan op contact met mijn ouders.
Mijn dominante vader is na twee weken eens komen kijken hoe het met mij ging en concludeerde dat ik weer aan het werk moest, want anders kwam mijn schoolcarrière in het nauw en dat was wel heel belangrijk voor mijn toekomstige cv. Ik ben terug gegaan naar de stage en heb deze afgerond.
Daarna ben ik eenzaam door het leven gegaan. Ik kon niemand meer om mij heen hebben. Kon er met niemand over praten, mijn ouders gaven niet thuis. Mijn vreselijke ervaring stond mijn vaders carrière in de weg en dus werd het thuis dood gezwegen. Een aangifte was volgens mijn vader niet aan de orde. Mijn beidde broers heb ik dit nog nooit verteld.
Jaren later toen ik dit verhaal eens bij een psychiater vertelde vond hij dat ik er nog goed van was afgekomen. Ik heb per direct het contact verbroken met deze man.
Dit alles is nu 43 jaar geleden en eigenlijk heb ik er na mijn psychiatrische ervaring nooit meer over gesproken. Wel eens aan gedacht als er een trigger was, maar daarna weer verbannen naar de diepste krochten van mijn geheugen.
Het is dat ik door een ander zeer ingrijpend incident binnen mijn leven onlangs in deze community terecht ben gekomen en hier nu voor het eerst het op papier zet sinds dat het heeft plaats gevonden.
Hier kan ik dit verhaal delen zonder …..schaamte. Het vertrouwen wat ik nu al heb in deze community is zo groot. Het is net een warm bad.
9 Reacties
Wat vreselijk om te lezen wat je hebt meegemaakt, de rillingen lopen over mijn rug. Met 3 mannen tegen een 21-jarige! Wat een machtsmisbruik! Logisch dat je nu nog steeds moeite hebt met het gevoel van onmacht.
Super goed en dapper dat je gelijk je ouders hebt gebeld (ondanks dat zij jou daarna helaas niet de steun hebben gegeven die je verdiende!).
Ik heb zelf ook heel lang gezwegen over wat mij is overkomen. Ik herken me in het deel van jouw verhaal dat het thuis wordt doodgezwegen en je geen ruimte voelt om er over te beginnen of om hulp te vragen. Die eenzaamheid is bijna niet uit te drukken. Ik leef met je mee.
Heel erg vervelend dat je zo'n slechte ervaring bij de psychiater hebt gehad. Ik ben zelf na 15 jaar zwijgen in therapie gegaan bij een psycholoog via mijn huisarts en ik heb toen EMDR-therapie gehad. Dat heeft bij mij ontzettend goed geholpen en inmiddels heb ik het zelfs aan meer mensen in mijn omgeving durven vertellen. Dat was zo fijn! Om het niet meer 'alleen' te dragen.
Ik hoop dat je het misschien toch nog een keer aandurft om met een psycholoog of huisarts te praten. Want je hoeft dit grote trauma niet je hele leven in je eentje te dragen! Delen = helen. En ook al voelt het ontzettend spannend om er aan te beginnen, je zult merken dat het uiteindelijk oplucht.
In ieder geval heel fijn dat je de weg naar deze community hebt weten te vinden en dat het voor je voelt als een warm bad. Je mag hier altijd naar terug komen als je iets kwijt wilt en met ons wilt delen.
Liefs en veel sterkte op jouw pad,
Iris
Veel liefs, Iris
Fijn dat je in ieder geval een begripvolle hospita erna trof.
Gelukkig veranderen tijden steeds meer en komt er steeds meer begrip voor slachtoffers maar ook meer onbegrip voor reacties zoals je vader gaf. Hopelijk kun je de eenzaamheid na al die tijd toch gaan doorbreken. Toevallig al gehoord van de live lotgenotencontact groepen van slachtofferhulp?
Ik weet niet of je interesse hebt om dit te horen: zo niet is het helemaal prima hoor. Maar er zijn ook psychologen die wel de juiste zorg kunnen geven en je misschien kunnen helpen in een stapje richting herstel? Mij heeft dat in elk geval heel veel geholpen. Maar luister vooral naar je hart, want die kan je op weg helpen naar wat een eventueel volgende stap zou kunnen zijn.
Het delen van mijn verhaal is een eerste stap, langzaam ga ik verder.