Je bent meer dan je verleden: de kracht van herstel
Misbruik kan diepe, langdurige littekens achterlaten. Het misbruiken van kwetsbare mensen heeft niet alleen invloed op hun fysieke en emotionele welzijn, maar het kleeft levenslang aan hen. De manipulatie, chantage, bedreiging, aanrandingen, vernedering en het gevoel van onwaardigheid blijven een groot deel van hun leven beïnvloeden.
Triggers kunnen blijven bestaan, zelfs wanneer je denkt dat je er overheen bent. Herinneringen, beelden, geluiden of zelfs gesprekken kunnen onverwacht de pijn terugbrengen, en je beseft misschien weer even dat het verleden je nog steeds beïnvloedt. Ik ervaar dit zelf ook. Mijn verleden heeft me veranderd, maar het definieert me niet. Het heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben – hartelijk, empathisch, zorgzaam, behulpzaam, warm en sociaal. Ik ben dankbaar voor wie ik nu ben, ondanks alles.
Het heeft lang geduurd om te begrijpen wat ik heb meegemaakt. Schaamte kan soms nog steeds opkomen, minderwaardigheidsgevoelens komen soms weer terug, verdriet is er en boosheid ook. Het is een complex proces, maar ik weet nu dat dit bij mijn proces hoort.
Misschien herken jij je hier ook in. Je bent sterk, krachtig en waardevol. Iedereen verdient het om met respect behandeld te worden. Wat er ook is gebeurd, je bent meer dan je verleden en je hebt recht op een toekomst zonder pijn.
2 Reacties
Alleen ik kan het alleen vanuit mijn ervaren toelichten, omdat iedereen zijn eigen weg kiest.
Voor mij is er geen toekomst zonder pijn, dat is een onmogelijkheid. Zonder pijn willen leven kan en mag, ik heb daar geen oordeel over.
Alleen ik wilde heel worden (lees: heling) doordat ik alles mag voelen en dat ook precies was wat ik nodig had.
Het voelen van pijn, gemis, verdriet, boosheid, haat, wrok, maakt uiteindelijk ook ruimte weer vrij voor genieten, jezelf waardevol voelen, op jezelf vertrouwen.
Het kan naast elkaar bestaan.
Juist dat ik alles moest wegstoppen, niet over mocht praten, zelfs bij de hulpverlening vaak ook het maar in kastjes, laden, en zolder moest zetten, maakte nog steeds dat ik er dus niet in mijn volledigheid zijn mocht zijn.
Omdat ik steeds weer zocht, niet wetende wat ik zocht, zag men mij met mijn ernstige trauma's ook als hopeloos.
Tot ik verhuisde, echt helemaal op mezelf aangewezen, de kinderen afgedreven, waarvan 1 zelfs een tijdje vermist binnen de hulpverlening, een vriendin verloren door zelfdoding, voor het eerst echt helemaal instortte.
Ofschoon misschien veel mensen wel gebaat zijn bij hulp via GGZ werkte dit niet voor mij.
Na een lange intake, vragen per telefoon, meerder intake gesprekken, maar geen enkele consideratie voor mijn persoonlijke omstandigheden, ging ik terug naar mijn nieuwe huisarts , gaf aan het is nu of nooit, want anders doe ik het nooit meer. Ik kreeg een adres van iemand die mij wel zou kunnen helpen.
En dat was zo. Zij is er blanco ingegaan (was arts en psycholoog. bekend destijds met de manco's binnen de hulpverlening) en uiteindelijk kon ik zelf concluderen wat ik nodig had. Ik wilde vrij zijn.....en ik wilde voelen!
En dat gebeurde. Vier jaar lang schreef ik dagelijks, ging fases door die onbeschrijfelijk waren, intens, moeizaam, maar ook euforie. Met ook fysieke uitingen. Zij liep mee, niet meer en niet minder. Ze liet me vallen, struikelen, verwarde me en was op een heilzame manier betrokken, maar ook op wat afstand zodat ik leerde mezelf te redden.
Lang verhaal kort, ik wilde door met leven en voelen. Ook al zou dat elke dag pijn , gemis, eenzaamheid, verdriet zijn. Uiteindelijk gaf het ruimte ook voor genieten, warmte voelen, me aan mensen verbinden en door mezelf beter te begrijpen ik ook de ander beter begreep.
Zolang we voelende mensen zijn, durven en willen zijn dan zal pijn ook onderdeel uitmaken van, samen opgaan met al het andere.
Zolang we voelende mensen zijn, zullen we ook onbewust elkaar pijn doen, en er ook mensen zijn die dat meer bewust doen van uit egoïsme, macht etc.
En toch koos ik voor in dat onmogelijke te staan, ook de titel van een boek wat zij al geschreven had, ik pas ver in het proces ging lezen. In de tijd dat zij mij begeleidde nog een tweede boek uitbracht ; "Geweld".
Zij heet Joke de Vries, iedereen kan het googelen.
Misschien klinkt dit vreemd, maar door ook alle tegenhangers, van geluk, liefde, warmte, troost de omarmen en dat samen te laten oplopen met al het andere, voel ik mij heel. Voel ik me nog steeds heel.
Vandaag de dag is het vaak voor mensen om me heen ingewikkelder dan voor mij.
De tijd maakte dat er iets van evenwicht ontstond. Dat ging min of meer vanzelf.
Het is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar ik wilde niet meer welk gevoel ook te moeten onderdrukken, vervallen in overlevingsmechanismen of anderszins onderdrukken of door anderen te laten bepalen wat ik wel of niet mocht/kan voelen.
Wat ik weet, ervaar bij anderen is dat zij vaak in dat onstuimige, vaak moeizame leven en proces ook verlangen naar rust.
Dat had ik zelf ook lang ik vond het vaak wel genoeg geweest.
Ik koos anders en dan is er altijd nog de optie als het mij te zwaar wordt, dat ik kies voor rust. Dat is een geruststellende gedachte dat het een mogelijkheid is en ik niemands goedkeuring nodig heb.
Tot slot welke keuze een mens ook maakt, het is goed!
Met heel veel liefs, een een warme omarming....
Sterrenacht
Zonder pijn!