Interne opname ervaringen?
Hallo allemaal,
Ik ben nu al bijna 2,5 jaar in behandeling in de specialistische GGZ. Nu hebben we op het PTSS gebied helaas nog geen vooruitgang geboekt. Het is zo hardnekkig waardoor mijn behandelaar heeft voorgesteld om misschien te kijken naar een interne opname. In de zin van bijvoorbeeld 5 dagen intern en dan dat je continue bezig bent met het behandelen van de ptss.
Ze had het dan eventueel over Psytrec en traumacentrum Nederland. Nu is mijn vraag zijn er mensen hier die daar opgenomen zijn?
Ik zit zelf eventueel te denken aan yes we can clinics. Dat spreekt me best wel aan
Bezig met laden...
29 Reacties
Ik sluit me aan bij de onderstaande reacties.
Het was loodzwaar, maar wel kundig, betrokken en doortastend.
Vroeger behandelde ze idd 2 weken, 4 dagen per week intern. Max 8 trauma's.
Na de corona is dit traject verkort naar 4 dagen. 2 op locaties inclusief overnachting, daarna 2 dagen online thuis.
Ook nu behandelen ze max 8 trauma's, maar 2 op een dag.
Goed dat je deze vraag stelt, want dit is erg belangrijk. Ze vragen de zwaarste als eerste aan te pakken. Want die kan dan eventueel nog in de herhaling later op de dagen. Je mag alleen t over A trauma's hebben. Dus geweld, verkrachting bijv. Minder belangrijk is dan bijv aanranding. Maar het kan ook zijn dat de angst voor verkrachting bij een aanrander heel hoog was, waardoor die toch hoger in de lijst komt. Het gaat dus eigenlijk om waar was je het meest intens bang. Of wanneer was je zo bang dat je een blackout kreeg of disassociatie, waardoor je bijv niet alle dingen kunt herinneren. Je kunt je behandelaar vragen deze lijst met je op te stellen. Ik ben zelf chronologische begonnen. Dat bleek niet het handigste. Gezien de zwaarste trauma's later in mijn leven afspeelde.
Oké, het klinkt logisch alleen snap ik bij mezelf nog steeds niet hoe dat toe te passen of waarop ik dan precies moet EMDR-en of exposure om er nu "beter" mee om te gaan.. Ben veel informatie erover aan't opzoeken.
Ze kijken met je mee dat je uit alle categorieën iets genomen hebt, bv mishandeling, seksueel geweld, confrontatie met de dood.
Daarna moet je een volgorde van de trauma's maken. Hierin begeleiden ze je ook.
Als je vragen hebt mag je ook privé mailen.
Ik vond het erg pittig. Ik vind de organisatie en de medewerkers waarmee je te doen hebt heel erg professioneel en deskundig. Ik heb heel veel stappen gezet in die twee weken en heb ook nog veel werk gedaan na die tijd. Ik had helemaal geen beeld van wat exposure inhield voordat ik ging en was verrast door die aanpak. Ik denk dat de combinatie van emdr, exposure, psycho educatie en heel veel sport plus het gegeven dat je alles zelf daar moet oplossen mij veel goed heeft gedaan.
Bij de na-testen adviseerden zij me om nog een keer terug te komen. Dat heb ik toen niet gedaan omdat ik het vooruitzicht te pittig vond.
Oh ja en Ad de Jongh is echt een soort van wetenschappelijke pionier, wordt in die wereld heel erg gerespecteerd en hij heeft dit centrum opgezet. De vrouw die het exposure programma heeft opgezet/daar verantwoordelijk voor is heet Agnes van Minnen en zij heeft ook een boek geschreven dat ik heel leesbaar en goed vind.
Uiteindelijk is de leidinggevende in het geheel niet discreet geweest met het gegeven dat ik iets van een psychische behandelmethode heb gevolgd. Van het beeld dat ik niet helemaal zou sporen, heb ik veel last gehad in mijn werkzaamheden.
Mijn advies is: spreek erover met de bedrijfsarts en bepaal daar je plan. Medische kwesties die invloed hebben op je werk en aanwezigheid horen daar thuis en niet bij je leidinggevende. Je hebt achteraf óók tijd nodig om te herstellen en dat doe je het beste als je niet heel erg hard aan het werk bent en veel stress hebt. Dat is dus ook een onderwerp dat je met de bedrijfsarts moet bespreken, hoe je daarmee om gaat.
Ik denk overigens niet dat je voor zowel de week of weken behandeling, als de hersteltijd daarna alleen maar "gratis" ziekteverlof kunt krijgen. Maar dat weet je bedrijfsarts en eventueel je vakbond het beste.
Ik zit momenteel alleen niet bij de bedrijfsarts. Ik heb ook eigenlijk helemaal geen goede ervaringen gehad van de bedrijfsarts. Ik had het gevoel dat ze me totaal niet begrepen…. Ik moest echt snel weer aan het werk terwijl ik mega veel last had van mijn trauma.
Nu werk ik gewoon 100%, kan je bijv zelf ook dan contact opnemen met de bedrijfsarts? Of moet dat perse via je werkgever?
En het verschilt ontzettend per bedrijfsarts hoe deze persoon omgaat met hetgeen je voorlegt. Als je een diagnose PTSS hebt via de medische routes die je hebt bewandeld, hoeft en kan de bedrijfsarts daar weinig op afdingen.
Ik hoop dat je iemand treft die je kan helpen om zowel toe te komen aan je behandeling en herstel, als het voorkomen dat je langdurig ziek wordt (en dat je zo gauw als kan en goed is weer volledig hersteld bent en 100% aan het werk).
Lieve groet Sacha
Bedankt voor je reactie! Ik vraag me dus wel af hoe dat dan zit met je werk ik werk 3,5 dag. Ik vind het lastig om aan te geven dat ik bijv voor 2 weken “weg” zou zijn voor traumabehandeling. Hoe heb jij dat gedaan?
- je leert dat je veel meer aankan dan je denkt
- het is heel fijn om de emdr en exposure af te wisselen met sport en bewegen
- ze roteren met behandelaren, waardoor je daarna met iedereen durft over je trauma te beginnen.
-exposure is zwaar. Iedereen zit er op een bepaald moment doorheen van de groep. Maar iedereen gaat door hetzelfde proces en dat alleen creëert enorme samenhorigheid. Iets wat ik nooit had gevoeld, voor dit proces.
Vergelijk jezelf niet met mij of anderen. Iedereen heeft een andere rugzak. Enorm veel trauma's of complexe diagnostiek. Sommige zijn met 1 opname klaar. Andere pas na meerdere.
Het ligt eraan in hoeverre je durft je angst omhoog te laten komen.
Ik vond het super fijn een kliniek. Omdat je weet dat er altijd iemand beschikbaar is. Ook snachts.
Let me know als je meer wilt weten.
Even een vraag. Heb jij na je behandeling nog lang thuis gezeten? Hoelang heb je hier de tijd voor genomen?
Ik had nog 2,5 maand meer vermoeidheid. De eerste maand het ergste.
Het gaat dus om de elementen die in je herinnering zitten. Zoals je voeten in t zand of op die leren bank. Die herinneringen die sensorisch zijn triggeren de opgeslagen angst. Daardoor zal je na de behandeling dus ook niet meer triggeren als je op een leren bank zit of met je voeten door t zand loopt (als dat is waar t plaatsvond)
Ik vind je vraag zeker niet stom. Het is heel goed om te weten waar je instapt. Weet wel dat je op elk moment in de exposure mag stoppen. Er wordt altijd met je vrije wil gewerkt. Want na trauma is het juist belangrijk dat je weer ervaart, dat je niet machteloos bent en ertoe doet.
Even erover nadenken hoe het bij mij dan werkt. Ik denk dat ik dan soms zoiets zal hebben, van "dat doe ik wel gewoon ff", en dan angst zolang mogelijk negeer of onder controle probeer te houden.. (misschien mede door opmerkingen en ervaringen verder) Bij mij is het denk ik zo dat ik zelf m'n eigen grenzen (wil) ga opzoeken (of soms mezelf dwing op te zoeken) met kans op crisis-gevaar of misschien kun je het ook wel in sommige gevallen her-traumatisering noemen. Nou ja, op zich heeft het me ook soms juist even verder gebracht? En dat het soms ook wél oké is of leuk ect.
Er zit bij mij ergens ook de gedachte dat ik EMDR moet doen en exposure zonder me "aan te stellen" omdat mijn emoties er niet mogen zijn en dat anderen ook zoveel hebben meegemaakt en er niet zo'n drama van maken bv. Dan zou ik dus juist EMDR doen omdat ik "fout" ben en omdat anderen last hebben van mij door m'n trauma'tjes (ikzelf ook hoor!)
De enige reden dat je exposure en emdr moet doen. Is omdat je je niet goed voelt nu. Voelt dat je het niet waard bent. Fout bent. Dat is je aangepraat door de dader. Om jou een schuldgevoel te geven. Zodat het jou schuld was en om zichzelf vrij te pleiten.
Als je terug gaat naar de angst. Zul je merken dat je elementen van de herinnering terugkrijgt die je niet durfte te zien, waardoor je ineens wel snapt, dat het niet jou schuld was. En ineens wel boos kunt worden op wat je is aangedaan. En dat je de kracht weer gaat voelen om van je af te bijten. Dat gun ik je.
Als laatste aanstellen.. je kunt pas de angst echt goed omhoog laten komen, als je voelt dat je recht hebt om angstig te zijn. Als je de aardige houding van de behandelaren accepteerd, en je pijn toestaat. Omdat je weet dat je het verdient om te helen en je weer goed te voelen.
Dit kwam bij mij niet zo maar. Vanwege de harde opvoeding. Daarom had ik toch drie opnames nodig. Veroordeel jezelf daar alsjeblieft niet voor. Dat je gaat is al meer dan vele aangaan. En als je volhoud toon je ook kracht. Je doet wat je kunt op elk moment. Zoals nu uitreiken voor hulp.
Je bent genoeg. Ook nu.