ik ben begonnen met erover te praten
ik ben sinds mijn jeugd (tussen de 8 en 10 jaar) seksueel misbruikt door "A". Ik heb meer moeite met het benoemen van de persoon dan met het benoemen van de gebeurtenissen. Hij heeft dingen bij mij gedaan waarvan ik op dat moment nooit bewust over na heb gedacht en naarmate dat ik ouder begon te worden, begonnen alle gevoelens echt in te zinken en wat er met me is gebeurd. Het erge is dat hij mij de schuld gaf en daardoor ben ik de afgelopen jaren daarin gaan geloven. Soms heb ik toch wel nog steeds schuldgevoelens maar het zijn er wat minder. Ik heb sinds kort hier een account gemaakt en ben na 10 jaar begonnen mijn verhaal te delen met mijn vriend en beste vriendin, het voelde wat apart maar ook opluchtend. Ik ben gewoon bang dat als ik me openbaar, dat veel mensen mij anders zullen behandelen of heel zielig naar me gaan kijken. Hier ben ik nog het meest bang voor, terwijl soms wil ik gewoon alles eruit schreeuwen. Dus ik denk weet je: misschien is het beter om het eerst hierop te delen? Aan de ene kant wil ik het maar aan de andere kant is het verhaal gewoon te vies voor woorden, ik denk dat ik nog even mijn tijd daarin moet nemen.
2 Reacties
Hoi Graag Anno,
Hoe herkenbaar in je verhaal is dat de dader de schuld in jouw schoenen schuift en dat je dat zelf bent gaan geloven. Dat is kenmerkend voor slachtoffers.
Wat goed dat wat jou aangedaan is al hebt kunnen delen met je vriend en beste vriendin! Aan hen heb je vast gemerkt dat zij niet snappen wat je overkomen is maar wel doorhebben dat je iets ernstigs meegemaakt hebt.
Inmiddels merk je ook dat het steeds blijft opspelen, dat het niet afneemt of wegebt. Nee, eerder het tegenovergestelde.
Mijn ervaring is dat anderen begrijpen dat jou als 8 jarige iets is aangedaan, dat dat veel impact heeft en nu nog actueel is. Mensen kijken eerder naar wat je er aan/ mee doet, hoe je er nu mee omgaat. Als je serieus het trauma aan verwerkt, roept dat respect op. Mijn ervaring is dat als mensen daarnaar vragen, het helpend is. Je verteld wat je er aan doet, wat het je doet. Niet wat er precies is voorgevallen. In de therapie heb ik woorden gegeven aan wat mij aangedaan is en verwerkt. Wat schieten anderen er mee op om dat te weten.
Ik ben benieuwd naar wat je reactie is. Ga door het het delen dat je misbruikt bent, hoe je je nu voelt en hoe je er nu mee omgaat. Heftig allemaal, maar hoe is het nu met je?
Hi Philip, bedankt voor je reactie! Het gaat nu goed met mij, maar heb soms van die periodes dat ik er maar telkens aan blijf denken. Ik ben altijd wel een actief persoon en praat en lach veel, dus toen ik het ook vertelde aan ze, kwam het wat shockerend aan. Ik ben alleen blij dat er niks veranderd is in de relatie met hun en dat het allemaal gewoon is als ervoor. Dat was vooral een angst van mij: dat mensen mij zielig gaan vinden en me opeens anders gaan aankijken. Maar ik ben heel erg blij dat dat niet zo is, ik ben nog steeds mezelf bij ze en hun ook bij mij en ik weet ook dat ik altijd op hun steun kan rekenen.