Heb je een poot om op te staan als je niet overduidelijk maakte dat je het niet wilde?

Jeetje Silvia wat heftig! Ik snap je verwarring en vragen omtrent een aanranding. Een aanranding wordt strafrechtelijk gezien als iemand die op een seksuele manier je aanraakt, zoals je borsten, billen en geslachtsdelen, althans dat is wat ik begrepen heb van de zedenpolitie. In jouw geval is dit een strafrechtelijk aanranding als je kijkt wat er in de wet staat! Zolang jij er geen toestemming voor geeft en geen JA zegt is het aanranding en volstrekt ontoelaatbaar! Een aangifte doen betekent niet meteen dat het vervolgd zal worden, maar het ook vaak door mensen gedaan wordt die afsluiting nodig hebben van de situatie. Aangifte zou je zeker kunnen doen! Maar of ze het daadwerkelijk zullen vervolgen is de volgend vraag. Vaak gaat het erg lastig bij zedenzaken omdat het moeilijk te bewijzen is. Heb je hierover ook hulp gezocht bij een psycholoog? Om je ervaring te verwerken? Ik wens je vele liefde en kracht toe!

Hoi, Ik snap heel goed dat je geen idee hebt wat je juridisch gezien kan. Ik heb het geluk dat ik een zus heb die rechten heeft gestudeerd. Dit gaat sowieso over grensoverschrijdend gedrag. Hij deed iets wat over jouw grens heen ging. Aanranding gaat over het ongewenst aanraken van jouw lichaam. Ook dat is bij jou van toepassing. Dat je er niks van gezegd hebt is meer dan logisch zeker op die leeftijd. Ik was zelf 15-16 toen ik misbruikt werd door mijn fysio. Wat lang heeft geduurd bij mij is het accepteren dat bevriezen een overlevingsreactie is. Een manier om zo snel mogelijk levend uit een situatie te komen. Dit is dus een volkomen logische reactie! Het lastige bij aangiftes en eventuele rechtszaken bij zedendelicten is dat er vaak maar weinig bewijs is. Het is dan jouw woord tegen die van hem. Het feit dat je geen nee hebt gezegd valt dus een beetje in het niet door gebrek aan bewijs.. Dat is misschien niet wat je wilt horen maar wel de realiteit. Ik kom zelf net uit een traject van 3,5 jaar omtrent een rechtszaak wegens misbruik. Het is zwaar en vooral heel lang wachten in onzekerheid. Eindstand.. hij zal minder lang vast zitten dan dat dit hele traject geduurd heeft. Wat je wel kan doen is zelfzorg. Zoek hulp om de PTSS te lijf te gaan en vind een manier om te accepteren. Het boek: Verlamd van angst van Agnes van Minnen kan je daar misschien bij helpen. Laat het je in elk geval niet leiden. Neem de controle terug die je toen miste. En ja ik ben me er van bewust dat makkelijker gezegd dan gedaan is, maar ik ben goed op weg en ik geloof dat jij dat ook kan!