Geschiedenis herhaalt zich?

goedemiddag, wat is jouw bericht herkenbaar. Ik ben ook in mijn jeugd sexueel misbruikt, maar ook mishandeld. Later toen ik 11 jaar was door een jongen verkracht, ook op mijn vijftiende verkracht door 2 jongens te gelijk en heb een relatie gehad met een man die echt een narcist was. Hij heeft mij ook misbruikt. Ik had dit volgens mij eerst ook verwerkt dacht ik, maar een paar jaar geleden toen mijn oudsste dochter kamte met annorexia en ook trauma's, stortte mijn leven in en kwamen al mijn jeugd trauma's keihard terug. Ik ben toen doorverwezen naar een trauma centrum en heb daar aan mijn trauma's gewerkt. Ik zit ook nog steeds vol met schaamte en schuld, waarom moest mij dit allemaal gebeuren waarom heb ik toch een rot jeugd gehad. Ik heb ook nog steeds veel verdriet, maar dit mag er zijn. Ik ben ook nog steeds heel allert en angstig. Vooral naar mijn kids toe. Ik kan ook niet tegen ruzie en geschreeuw. Ik raak dan echt in de stress en krijg dan tri
gg
ers
.

Ik weet nu wel hoe ik er om mee moet gaan. Ik snap je gevoel naar je dochter heel goed hoor. Heb jij hulp gehad. veel liefs

Dag Chant, wat verschrikkelijk dat je nu door deze onduidelijkheid heen moet en ergens wel begrijpelijk ook dat dit je enorm triggert! Als je kind iets overkomt ervaar je veel machteloosheid en als het dan ook nog iets is wat zo dichtbij komt dan snap ik dat dit je bij de enkels afbreekt. Of het nu zo is of niet. Na trauma krijgen we toch een meer angst georiënteerd brein en de coping om doemscenario's te creëren om ons "voor te bereiden" op situaties blijven we vaak nog wel doen. Dus met dat in het achterhoofd worden er natuurlijk veel doemscenario's van je eigen verleden opgerakeld.
Misschien helpt het om het te zien op deze manier dat je brein je ergens probeert te helpen met zoiets maar helaas is ons brein meestal niet de beste om een strategie te creëren als angst de basis is.
Probeer je eigen belevingen dus niet te zien als dat je terug bij af bent ofzo. Het is vooral dat jouw eigen gedachten het dichts bij de realiteit komen van de situatie waar je bang voor bent. Want zo een situaties verzin je niet zelf dat overkomt je alleen.
Probeer de aandacht te verplaatsen naar je kind en neem vooral de tijd voor jezelf. Voel je niet schuldig ofzo voor wat er ju gebeurt. Je hebt al het recht om ervoor te kiezen nu te zorgen voor jezelf en je gezin!
En dat je hier nu komt met je verhaal zegt mij dat je heldere stappen en keuzes maakt en dus toch heel wat juist wel voor elkaar hebt (ondanks dat ik snap dat dit zo voelt).