Discussie euthanasie

Hoi allemaal, 

De laatste maanden is er weer veel meer aandacht voor euthanasie en voorwaarden en de lange wachtlijsten enzo.

Zo is recent ook de documentaire "milou's strijd gaat door" uitgezonden waarbij een jongedame van 17 jaar euthanasie heeft verkregen. 

Het onderwerp zet mij en naasten van mij,  waarbij sommigen ook in een euthanasie traject zitten, flink aan het denken ook.

Ik ben in het verleden suïcidaal geweest. Dit is nooit door hulpinstanties gesignaleerd dus ik heb hier nooit ondersteuning in gehad. Dus ik denk dan wel "als euthanasie dan aangeboden was geweest, had ik mijn strijd om te leven dan gevoerd?" Maar als ik in een euthanasie traject was beland en ik had dan alle vereisten eerst doorlopen, was ik dan misschien eerder of misschien beter hersteld? Of was de inmenging van instanties "die me zouden moeten helpen"zelfs verkeerd gegaan? En was ik daardoor juist meer wanhopig geworden. Deels baseer ik die gedachte ook op mijn carrière in de welzijn waarbij ik van mening ben dat misschien maar 5% van het personeel iets met (c)ptss kan. 

Zo heb ik nu contact met een oud client van me die gehertraumatiseerd is. Natuurlijk bied ik haar hoop, maar ik weet ook dat als zij nu een traject ingaat dat ze de juiste hulp moet treffen, vertrouwen moet krijgen, heel veel drempels over moet en mogelijk nog jaren aan het strijden is. Dus wat als ik daarmee iemands zelfbeschikking juist dwarsboom? Ik voer dit gesprek overigens openlijk met haar hoor. Maar het is wel een heel reëel gesprek wat bij de nodige partijen voor komt. 

Hoe kijken jullie naar deze discussie rondom euthanasie? Even de leeftijd terzijde hoor. Want dat maakt het denk ik nog meer ingewikkeld (ivm hormonale schommelingen enzo)