De mannen/vrouwen in pakken

Er zijn mensen op deze wereld die zich verschuilen achter hun titel, hun status, hun zogenaamde professionaliteit. Mannen in pakken, mensen met macht, die liever hun eigen positie beschermen dan recht doen aan iemand die beschadigd is. De directeur van die school is zo’n man. Een man die wist, die zag, die hoorde, en toch besloot om weg te kijken. Niet uit onwetendheid, niet uit naïeveviteit, maar uit berekening. Want als hij zou erkennen wat er werkelijk is gebeurd, dan zou hij moeten handelen. Dan zou hij moeten toegeven dat hij gefaald heeft.

Maar dat deed hij niet. In plaats daarvan koos hij voor de makkelijkste weg: de dader beschermen en mij laten twijfelen aan mijn eigen werkelijkheid. “Er is niets gebeurd,”  zei hij. “Het zit in je hoofd” Woorden die zijn verantwoordelijkheid uitwisten, die zijn geweten schoonveegden, maar die mijn pijn alleen maar groter maakten.

Ik voel woede. Pure, rauwe woede. Niet zomaar boosheid, maar een brandende verontwaardiging over het onrecht dat hij heeft laten gebeuren. Hoe hij, als verantwoordelijke, als volwassene, als leider van een school, koos om niets te doen. Hoe hij mij liet verdrinken in twijfel en eenzaamheid, terwijl hij wist wat er aan de hand was. Hoe hij anderen achter zich kreeg, hoe de hele structuur van macht mij probeerde te laten geloven dat het probleem bij mij lag.

Maar het probleem lag nooit bij mij. Het lag bij hem. Bij de mensen die hun machtspositie misbruiken om zichzelf te redden, ten koste van degenen die het meest kwetsbaar waren. Mensen zoals hij, zoals degenen die hem beschermen, denken dat ze wegkomen met hun lafheid. Dat ze het kunnen laten overwaaien. Maar wat ze vergeten, is dat de waarheid altijd een weg naar buiten vindt.

Ze kunnen mijn stem niet breken. Ze kunnen niet langer doen alsof ik niet besta. Ik ben hier. Mijn verhaal is hier. En hoe lang het ook duurt, hoe hard ze ook proberen hun façade in stand te houden de waarheid blijft bestaan. Mijn waarheid.

Maar wat me nog meer stoort, wat me doet kokhalsen van frustratie, is hoe hij zich nu gedraagt als hij me ziet. Het is een valse vriendelijkheid, een act die hij probeert op te voeren om zijn schuld te verbergen. Iedere keer als hij me tegenkomt, probeert hij me constant te groeten, heel “aardig”doet hij, maar ik zie door de façade heen. Hij houdt me in de gaten met iedere stap die ik zet. Hij wacht mijn reactie af, probeert ongemak te vermijden, doet alsof alles weer normaal is, alsof hij niet degene is die alles kapot heeft gemaakt. Alsof zijn fouten uitwissen kan door een neppe glimlach en een welgemanierde groet.

Maar ik laat me niet misleiden. Hij denkt misschien dat hij me kan intimideren met zijn vermeende vriendelijkheid, maar het maakt me alleen maar bozer. Hij probeert zijn eigen ongemak te maskeren, maar ik weet wat hij heeft gedaan. Hij weet dat ik weet, en hij weet dat ik niet ga zwijgen. Wat hij ook doet, zijn uiterlijke glimlach kan de schade die hij heeft veroorzaakt niet herstellen.

Ik weet dat ik niet de enige ben die hiermee te maken heeft gehad. Dit gebeurt overal”op scholen, op de werkvloer, binnen families. Mensen die de andere kant op kijken, om hun eigen hachje te redden. Mensen die kiezen voor stilte, terwijl ze beter weten. Maar wat zij niet begrijpen, is dat zwijgen niet hetzelfde is als vergeten. Uiteindelijk komt de waarheid altijd naar boven. En wij, de mensen die onrecht hebben doorstaan, zullen blijven spreken.