De angst voor reputatieschade boven het welzijn van slachtoffers

De angst voor reputatieschade boven het welzijn van slachtoffers:

Het is een harde realiteit: veel scholen, zorginstellingen en werkorganisaties willen seksueel misbruik niet erkennen of openlijk bespreken. Niet omdat het hen niet raakt, maar omdat ze bang zijn voor de gevolgen voor henzelf. Ze vrezen reputatieschade, kritiek en juridische gevolgen, en in die angst vergeten ze waar het werkelijk om zou moeten gaan: de slachtoffers.

In plaats van een luisterend oor te bieden, kiezen ze ervoor om weg te kijken. In plaats van verantwoordelijkheid te nemen, verdedigen ze zichzelf. En in plaats van het probleem aan te pakken, proberen ze degenen die het aankaarten het zwijgen op te leggen. Ik heb dit zelf ervaren. Mij werd letterlijk gezegd dat dit nu klaar zou zijn, dat ik erover moest ophouden, dat ik geen online uitlatingen mag doen en dat ik geen schade mag aanrichten aan de reputatie van de school.

Maar dit gaat niet per se om mij als persoon. Het gaat om hun eigen angst. Angst voor wat er gebeurt als de waarheid naar buiten komt. Angst voor de gevolgen. Angst voor negatieve publiciteit. En in plaats van op te lossen waar het probleem echt ligt, wordt er geprobeerd alles onder het tapijt te schuiven. Dit is een tactiek die vaker wordt gebruikt. Niet om slachtoffers te helpen, maar om hen stil te houden. Om hen bang te maken voor de gevolgen als ze blijven praten.

Hoe frustrerend en onrechtvaardig dit ook is, dit is helaas de realiteit. Maar wat zij doen, bepaalt de waarheid niet. Jouw waarheid is een feit. Jouw verhaal doet ertoe. En dat pakt niemand van je af.