Blauwe ballen in spagaat
Afgelopen week heb ik de documentaire "blauwe ballen en andere verkrachtingsmythes" van Sunny Bergman gekeken. Alleen, omdat ik in m'n (kleine) contacten kring eigenlijk ook vaak weerstand of ongemak denk te bemerken als ik dit soort 'zwaardere' onderwerpen aan wil kaarten.. Je zou misschien van mening kunnen zijn dat ik me nu soms ietwat veel of te vaak 'onderdompel' in boeken/docu's/t.v. programma's rond zwaardere onderwerpen. Tussendoor probeer ik het ook nog een beetje luchtiger te houden hoor. Het voordeel is dat, als ik zelf bewust de boeken ga lezen of de docu's ga kijken, ik er wel al rekening mee kan houden dat daardoor emoties getriggert kunnen worden of dat ik misschien een nachtje wakker kan liggen nadenken over vanalles. Zo ook bij deze docu..
Maar als ik de dagen erop verdere media berichten erover bekijk, ben ik niet de enige die m'n wenkbrauwen ophaalde bij de uitspraak van dhr. Spong. Strafrecht advocaat.. Watblief? Ik probeerde me te verplaatsen in de vrouw die dit interview met deze bekende en volgens mij zeer gerespecteerde advocaat deed en te bedenken hoe ik zou reageren. Inmiddels vind ik zelf dat ik redelijk rationeel kan blijven maar bij zo'n uitspraak had ik misschien wel juist even een klap bij deze meneer in het gezicht willen geven met de vraag of dat dan weerbaar genoeg is. Of had ík dan de wet overtreden? Fysieke klappen hoeven er niet uitgedeeld want de dagen erna lees ik en bekijk ik alle commotie die er ontstaan is omtrent de uitspraak in de documentaire. Geen idee trouwens, of de heer Spong het juist eigenlijk daarom te doen was..
Het word niet geheel onterecht vaak afgeraden om alle comments te lezen die bv. op social media geplaatst worden. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik dan af en toe toch even wil zien wat er zoal voor reacties geplaatst zijn. En geheel niet verbaasd lees ik hoe men elkaar hier en daar verbaal totaal vernietigd, welles-nietes discussies, het hele arrangement aan meningen en verwensingen komt zo ongeveer wel langs. Eveneens hetzelfde rond het hele (media)verhaal van radio dj Jamie Reuter.
Ligt het aan mij of staat dit onderwerp de laatste tijd op uitbarsten? Tuurlijk ligt het deels aan mij.. #metoo is al gestart in, wanneer? 2017.. 2018? Toen was ik zelf eigenlijk even totaaal niet bezig met dit onderwerp. Ja echt, toen iemand daar destijds over begon tegen mij kan ik me herinneren dat ik zelfs de opmerking gemaakt heb; "oh, gaan we tegenwoordig allemaal roepen dat we seksueel geïntimideerd worden ofzo.." Nu ben ik zelf meer met het onderwerp bezig en is het ineens alsof de halve maatschappij er mee bezig is.
Maar hoeveel intervieuws of docu's ik ook bekijk, waar ik mezelf eigenlijk op het spectrum plaats of moet plaatsen weet ik niet.. Deels victim blamer.. deels slachtoffer.. deels misschien soms provocateur? Wanneer is het bijvoorbeeld moedig je mond open te trekken en wanneer neig je naar sensatie zoeken? Wanneer heb je iets zinnigs te vertellen aan de buitenwereld en wanneer blijf je 'slachtoffertje spelen'? (opmerking die ik een keer kreeg) Af en toe zit ik zelf behoorlijk in de spagaat met hoe ik me moet verhouden tot het onderwerp, waar ik sta op de 'mening-meter' of als er gekozen zou moeten worden bij welk 'team' ik hoor, ik niet zou weten bij welk team ik dan zou willen horen.
7 Reacties
Het hele boekwerk zal ik misschien ook nog lezen dan, omdat ik best lees-gierig kan zijn haha.
Heb je de documentaire ook gezien? Of iets meegekregen van alles eromheen?
Ik ben wel benieuwd wat jij, als man, van de uitspraak van dhr. Spong vind; "vrouwen laten zich makkelijk verkrachten" "ze zouden weerbaarder moeten zijn".
In sommige gevallen kan dit allemaal opzoeken, noem het zelf-exposure, helpend zijn bij de verwerking lijkt me.
(Het kan ook opnieuw wonden opentrekken natuurlijk)
Voor mezelf heb ik het idee dat ik daar nu misschien behoefte aan heb, lotgenoten contact, van anderen hun verhalen horen, over deze onderwerpen praten ipv het blijven wegstoppen, ook al is erover praten soms heel ongemakkelijk.
Die dualiteit wat je beschrijft, daar worstel ik dus regelmatig mee. En dat ik rationeel dan iets kan bekijken of vinden maar me er emotioneel wel totaal anders bij voel eigenlijk.
In alle opzichten dan, van het rechtsysteem tot in m'n relatie nu.
Ik heb de docu niet gezien. Ik moet zeggen dat ik me met de jaren ben gaan afzonderen van nieuws en media en me gaan richten op de wereld waarin ik verkies in te stappen ipv de wereld die naar me toe wordt gebracht.
Oké, deels mee eens.. dat kan hiermee gedaan worden ja, het probleem makkelijk bij de ander leggen, de vrouw in dit geval.
Anderzijds, ondanks dat wat ik heb meegemaakt, wil ik het probleem ook niet zomaar alleen bij mannen leggen (vrouwen kunnen ook daders zijn maar in mijn geval mannen) of 'de man' leggen.
Het dilemma van slachtofferschap kun je het misschien noemen.
Ik heb zelf trouwens ook al jaren geen nieuws gekeken en weinig met social media gedaan, maar toch, in plaats van totaal onder een steen te gaan leven, meng ik me (voorzichtig) soms terug in maatschappelijke discussies over de wereld. Of in de buurt waar ik woon. Afzonderen is soms handig en nodig en misschien zelfs helend maar als we blijven afzonderen zullen we de (buiten)wereld er ook niet mee veranderen, toch?
Dan laten we in mijn ogen het probleem ook bij de ander..
Als ik mijn hand uitsteek bij een begroeting moet ik niet klagen als ik een hand krijg. Ik mag er wel wat van vinden als ze die hand gebruiken om me naar ze toe te trekken en een knuffel te geven. Alhoewel daar ook nog wat zit qua goede intentie en dat is waar het grijze gebied zit.
Als ik in mijn blote kont over straat loop geef ik niemand toestemming aan me te zitten. Als ik in mijn blote kont iemands slaapkamer in loop is de verwarring snel aanwezig. De discussie "wanneer geef je een verkeerd signaal met schaars gekleed gaan" zit hier ergens nog tussenin.
Uiteindelijk komt het terug op communicatie en connectie met die ander.
P.s. mijn steen is heel fijn maar ook heel groot 😁
De discussie over kleding van vrouwen daar sta ik eigenlijk (en daar zal ik dan misschien commentaar op krijgen van vrouwen) in het grijze gebied. Ik persoonlijk vind dat we met bepaalde kleding inderdaad wel ergens reactie kunnen verwachten. Geeft de ander dan zeker niet het recht om maar alle reactie te geven, dat is dan weer een ander punt..
Met die categorie vind ik persoonlijk dan ook niet dat we alle problemen dan maar bij 'de man' moeten leggen die "z'n poten niet kan thuislaten" maar over omgangsnormen moeten blijven praten.
Maar in de praktijk gaat het volgens mij 7 van de 10 keer helemaal anders. (en bij jongen/man of man/man zal het nog anders liggen?)
In mijn eigen geval bijvoorbeeld had 'sexy' of strakke jurkjes en kleding er helemaal niks mee te maken want dat wilde ik toen ik 12/13/14 was écht niet dragen. In die zin "lokte ik dan ook totaal niet iets uit".
Drank en drugs vind ik zelf net zo'n grijs gebied.. maar dat was toen bij mij ook nog helemaal niet van toepassing.
En eerlijk gezegd kan ik me voorstellen dat de 'casual seks movement' en online daten of films zoals '50 shades of grey' bij de kant van mannen vast ook veel verwarring brengen. Persoonlijk vind ik dan ook (ondanks wat ik zelf heb meegemaakt) again, niet alles bij 'de man' moeten wijzen.
(als we het over man/vrouw hebben)
Zover ik begrepen heb, werkt u wel en heb je ook een relatie (en kids?) Leeft dat dan allemaal met u onder de steen?
Vroeger zeiden ze 2 vechten 2 schuld. Daar zit in mijn optiek wel een kern in. In die zin dat het altijd over een gezamenlijk goed gaat. Waarbij beiden het recht hebben te spreken, maar ergens ook de plicht hebben en ja alcohol en drugs maakt zaken ingewikkeld. Maar ik gebruikte dat allemaal niet tenzij in een vertrouwd gezelschap. Helaas kan vertrouwd dan nog tegenvallen natuurlijk. Maar het is altijd belangrijk de dialoog te behouden
Ik weet nog dat dutroux op tv kwam en ik als kind dacht je bent dom als je daarin verstrikt raakt. Tot ik erin zat.
Metoo, niets mocht meer. Je moest in drievoud aanvragen om te mogen flirten met iemand. Maar dat de grenzen elders moesten en mensen bij onderhandelingen automatisch heel erg de ene kant gaan hangen zodat het middelpunt beter uit komt is logisch. Want opmerkingen als "als je op stap gaat dan zitten er nou eenmaal mensen aan je" is niet de norm die we zouden willen.
Hoe meer omwentelingen in herstel je doorlopen hebt, hoe meer je er ook ervaart bij dergelijke onderwerpen.
Er is dan nog het hyper/hypo alert brein. Met een hyperalerte lijkt het dat je deze dingen op zoekt zelfs. Wat ook klopt. Je bent gewend aan deze aanwezige spanning en je lichaam voelt zich op z'n gemak bij deze spanning. Helaas zorgen de gedachten erna voor een hele scala aan andere problemen.
Kortom wat het je oplevert....
Spanning die je lichaam vreemd genoeg (tijdelijk) een soort rust biedt (zoals kijken naar horrorfilms).
Er zit een stuk desensitising in. Door exposure met veel vergelijkbaar leed maak je het normaler dat dit leed bestaat waardoor jouw laat omlaag kan.
Nogmaals dit komt beiden veelal meer voor bij de hyperalerte breinen. (Of dat stadia dan want je hebt niet maar 1 van de 2 ofzo het kan wisselen in situaties)
En in alle eerlijkheid. Ons brein doet hetzelfde ook als we berichten hier lezen. Het doet wat met ons. We leggen het op alle weegschalen die we hebben bemachtigd in die tijd, maar ons slachtofferschap en de verbintenis maakt dat we liever kunnen zijn naar de plaatser.
Er is ooit een geleerde geweest die uitleg gaf over de hiërarchie van het leed. Dat een zwaardere last of trauma zien of horen maakt dat het verzachtend werkt voor je want je spectrum van leed wordt vergroot. Interessante theorie maar daar komt ook het "stel je niet aan zo erg is het niet" en het "het had erger kunnen zijn" vandaan
Enerzijds afgrijselijke opmerkingen maar anderzijds ook berustende woorden.
Deze dualiteit is in veel dingen aanwezig. Bij jezelf bij anderen. Bij mens zijn
Dat is ook onderdeel van ons proces. De dader is slachtoffer van zijn eigen slachtofferschap en het slachtoffer voelt zich medeplichtig of aanstichter van zijn slachtofferschap.
Ingewikkelde maar wel belangrijke onderwerpen. Waarbij het vooral belangrijk is wat het zegt over je proces en niet over wie je bent. Want vaak maakt je brein ervan dat je jezelf moet schamen.
Ik kan weer een boekwerk schrijven dus laat ik dat maar niet doen haha. Hopelijk heb je iets aan mijn bijdrage