Bevrijdingsdag..
Laat ik maar meteen schrijven dat dit stukje niet bedoeld is om mensen die oorlog hebben meegemaakt of nabestaanden, voor het hoofd te stoten.
4 mei sta ik stil bij alle doden die er zijn gevallen tijdens de IIe wereldoorlog, en alle oorlog die er vandaag de dag nog steeds is.
Maar 5 mei.. bevrijdingsdag.. het is altijd eigenlijk al een dag geweest dat ik nog nooit 'gevierd' heb. Noem het pessimistisch, of cynisch maar ik naarmate ik ouder werd en erover ging nadenken vond ik het ook niet een dag om te vieren.. Tuurlijk ben ik wel (meestal) heel blij dat ik in Nederland woon en we hier onze vrijheid van meningsuiting hebben!
Zoals misschien meerdere mensen hier weten, oorlog is vreselijk, oorlog is heel erg. maar wat als die oorlog niet door jouw regering met een andere regering is, land tegen land of religie tegen religie. Maar wat als je opgroeid met geweld in huis? Langdurig dreiging in je buurt (in de vorm van misbruik), langdurige stalking of je in een geweldadig huwelijk hebt gezeten?
Misschien is het omdat ik zelf de IIe wereldoorlog niet heb meegemaakt, alleen als kind wel eens naar verhalen heb gevraagd van opa en oma, dat ik dan wel anders zou denken (oma was te jong om het bewust mee te maken) Dus nogmaals, ik weet eigenlijk niet of het in de verste verte vergelijkbaar is..
Voor mezelf vind ik het ergens wel wat overeenkomsten hebben..
Best een aantal boeken heb ik gelezen, over verhalen uit de oorlog, over Auschwitz ect. Om te lezen/leren hoe ik misschien zelf verder kon leven met m'n verleden terwijl dat zo onmogelijk voelde.. die mensen konden dat immers ook na zo'n gruwelijke dingen die zij hebben meegemaakt verder leven. En oorlog is toch het aller aller- vreselijkst wat je kunt meemaken? Dus als die mensen hoe dan ook konden verder leven na zo'n kamp te overleven, dan moest ik leren hoe dan?
Misschien dat zij dan ook wel "bevrijd" waren uit zo'n kamp, de oorlog nu niet meer dagelijks aanwezig, het niet meer "officieel" oorlog was maar daarmee de oorlog voor hen niet zomaar voorbij was.. Misschien dat zij dan ook een beetje niet geheel feestelijk iets te vieren voelde op 5 mei?
Het volgende wat ik ga zeggen kan heel verkeerd overkomen maar wat ik me dan wel eens afgevraagd heb is of het troost bied dat je dan met zovelen herdenkt.. Terwijl slachtoffers van verkra chting, huiselijk geweld en misbruik toch heel vaak in hun eentje ermee dealen.
Ik kan het niet vaak genoeg herhalen dat ik weet dat dit bericht heel controversieel kan overkomen. Maar 5 mei bevrijdingsdag heb ik eigenlijk nooit zo gevierd..
3 Reacties
Zelf ben ik in alles geen feestvierder, of het nu om verjaardagen, Kerstmis of andere feestdagen gaat of Bevrijdingsdag.
Dat heeft ook te maken met mijn hoog gevoeligheid. Kan niet zoveel prikkels verdragen en me dus ook niet of slecht bewegen in groepen mensen.
Vieren is misschien niet het goede woord, maar erbij stilstaan wel.
Misschien omdat veel geweld in ons gezin voort is gekomen vanuit oorlogstrauma's.
Los van het seksueel misbruik/incest omdat dit in beide families al gebeurde.
Mijn vader heeft mensen afgevoerd zien worden en de hongerwinter meegemaakt, hongeroedeem gehad.
Mijn moeder het vergissingsbombardement.
Films met schieten en dergelijke dus taboe en betreft eten iets niet lusten tot enorme drama's leidden.
Voor de rest werd er gezwegen, maar was het in zoveel voelbaar.
Er zitten wel verschillen in oorlog meemaken en onze trauma's. De gevolgen daar zitten wel overeenkomsten in, ook in hoe er al dan niet mee omgegaan werd.
Alhoewel oorlogsslachtoffers daar ook in verschillen.
Maar veel zwijgen, niet over praten, doen alsof het niet bestaat, onveiligheid en zeker ja ook onvrijheid zijn dan overeenkomsten.
Waar soms, zo ook in mijn geval het langer duurde als bijvoorbeeld de oorlog.
Beiden ervaringen zijn desastreus.
Toch sta ik ook stil bij Bevrijdingsdag gezien ik mezelf heb moeten bevrijden uit destructieve gezinnen, het geweld en onvrijheid, met alle gevolgen daarvan.
Waar ik vooral moeite mee heb is dat de rode draad van Bevrijdingsdag is "nooit meer" en dat met recente oorlogen en ook in het verleden (die we dan allemaal ook wat doodzwijgen of aan voorbijgaan) het "nooit' meer slechts weggelegd was voor een deel van de wereldbevolking.
Realistisch genoeg om te beseffen dat de mens wezenlijk niet zal veranderen en oorlogen, vanuit machtswellust, religie zich voor zullen blijven doen.
Misschien moeten we het klein houden dat wij slachtoffers van seksueel misbruik en ander geweld ons niet meer de mond laten snoeren, ons uiten, waar dan ook en ook hier en daarmee, misschien met andere aspecten een stukje veiligheid en vrijheid creëren.
Er is een wereldwijd trauma geweest en ze hebben allemaal gezamenlijk gezegd "nee daders, tot hier en niet verder" ze zijn samen de rechtzaak aangegaan. Ze hebben samen het vonnis meegemaakt en veel naasten hebben samen geleden. Dus daardoor kunnen mensen ook samen de bevrijding vieren.
Het zou niet zo werken als je een dag van de bevrijding voor slachtoffers van misbruik zou maken. Want die missen de verbintenis met elkaar.
Desondanks zou het mooi zijn als dit gezamenlijk zou kunnen. Maar dan is het meer een dag van gezamenlijke solidariteit ofzo waar we allemaal open zijn tegen (seksueel) grensoverschrijdend gedrag ofzo.
Dat is beetje hoe ik er tegenaan kijk.
Het één hoeft dan niet 'erger' te zijn dan het ander.. Het kan op andere manieren beide heel erg zijn dan..