Aanranding
Ik was 12 jaar toen dit alles gebeurde en inmiddels een jonge vrouw/meisje van 17.
Ik kreeg contact met een jongen, die ik kende van de basisschool (hij was toen 14). Hij stelde voor om af te spreken want hij vertelde dat hij gevoelens had voor mij.
We spraken af in het bos. Na een stukje te hebben gelopen, kwam hij dichterbij en zoende mij ineens. Ik was verstijfd maar vond hem ook leuk dus zoende hem terug. Hij dwong mij om op de grond te gaan liggen (ik snapte niet waarom, maar ik was zo perplex en verliefd dat ik dit deed).
Hij kwam bovenop mij liggen en dat wilde ik helemaal niet. Hij zoende mij opnieuw maar dit keer ook met tong, en zei dat dit niet raar is om te doen. Hij had zoveel macht over mij (voor mijn gevoel) dat ik hierna luisterde terwijl ik dit helemaal niet wilde. Hij schoof mijn jurk omhoog en kneep in mijn borsten en zat aan mijn billen. Ik was zo verstijfd en bang dat ik geen nee durfde te zeggen of hem weg durfde te duwen. Ik heb daar zo een kwartier gelegen.
Voelde mij vies en was bang voor wat er nog meer zou komen.
1,5 jaar later: wij (mijn gezin) waren met mijn oom en tante op vakantie. Mijn nichtje had toen een vriend en die was ook mee. Hij zat aan mijn billen, ik ben naar binnen gerend totaal overstuur.
Toen heb ik mijn moeder verteld wat er was gebeurt, niet alleen van toen net maar ook van het verhaal hierboven.
Mijn moeder reageerde alsof dit heel normaal was en daardoor dacht ik er niet meer zo veel aan.
Nu ik ouder ben, merk ik dat ik veel vaker aan deze nare situaties denk. Ik zoek op internet bevestiging of dit normaal is, ik lees veel boeken over aanrandig/verkrachting, op zoek naar een verhaal dat lijkt op dat van mij.
Laatst kwam ik de jongen tegen (van het 1e verhaal), toen ik hem zag raakte ik totaal in paniek. Hij zag dat en grijnsde vies!
Ik vind het heel lastig om hier mee om te gaan. Hebben jullie soms tips?
2 Reacties
Wat ontzettend naar dat je zo’n pijnlijke ervaring hebt moeten doormaken. Het is begrijpelijk dat je je verwarrend en beschadigd voelt door wat er is gebeurd. Wanneer iemand zoiets meemaakt, is het heel normaal dat je in eerste instantie verstijft of niet weet hoe je moet reageren. Je lichaam schakelt dan over op een soort overlevingsmodus (vecht, vlucht of bevriezen), en dat is een hele menselijke reactie, zelfs als je later terugkijkt en je jezelf misschien afvraagt waarom je niet anders hebt gehandeld. Het is niet jouw schuld, en je had toen geen controle over hoe je reageerde. Het is ook belangrijk om te begrijpen dat je nooit verantwoordelijkheid draagt voor wat anderen je aan doen.
Wat je beschrijft over de reacties van je moeder en vriend is echt pijnlijk om te lezen. Het is moeilijk als de mensen om je heen je ervaring niet serieus nemen, of het bagatelliseren. Dat kan ervoor zorgen dat je jezelf gaat twijfelen en je gedachten misschien steeds meer in de war raken. Dat is volkomen begrijpelijk en helaas iets waar veel slachtoffers van misbruik mee te maken krijgen. Je hebt recht om je gevoelens te uiten en de ruimte te krijgen om die te verwerken zonder jezelf schuldig te voelen of de schuld in jezelf te zoeken.
Zo’n situatie laat diepe sporen achter, en het is goed dat je zoekt naar verhalen die je ervaring kunnen begrijpen. Het kan ook helpen om met iemand te praten die empathie en steun biedt, bijvoorbeeld een therapeut of een lotgenoot die jouw situatie herkent. Jij hebt recht op hulp en erkenning voor wat je hebt meegemaakt.
Je bent niet alleen, en je hoeft je niet te schamen voor hoe je je voelt. Het is belangrijk om voor jezelf op te komen, ook al kan dat soms een uitdaging zijn. Jij bent waardevol en je verdient het om gehoord en ondersteund te worden.
Veel sterkte en zorg goed voor jezelf.
Ik heb wat dingen verwijderd uit mijn eerste bericht dit met een rede.
Wat ik vooral lastig vind is dat zelfs mijn eigen vriend hier zo makkelijk over praat. Door wat hij zei kreeg ik best een naar gevoel, alsof ik er wat aan kon doen dat mij dit is overkomen.
In het begin was ik erg bang om mijn vriend te vertrouwen en ik heb daar nu nog steeds moeite mee. Met hem daarover praten vind ik best wel erg moeilijk..
Heb je hierin nog tips?