Weerstand voor klinische behandeling
Hey allemaal,
Ik heb wel eens eerder een bericht geplaatst, waarin ik meer vertel over wat gebeurd is. Kortgezegd ben ik van mijn kleuter- tot mijn pubertijd mishandeld en seksueel misbruikt. Dat heb ik mijn halve leven weggestopt, nadat ik de afgelopen jaren steeds meer vastliep door ernstige PTSS heb ik het eindelijk aangekeken. Sindsdien emdr en cognitieve gedragstherapie. Ook doe ik bokstherapie, om fysieke grenzen te leren kennen en sinds kort bekkenbodemfysiotherapie omdat ik ook eindelijk heb toegegeven “daar” klachten te hebben.
Al met al vind ik dat ik goed bezig ben, maar pff, het kost zoveel moeite. En hoewel ik veel steun krijg van mijn omgeving blijft het een eenzame weg. Wel ervaar ik al zoveel vrijheid waar eerst de kooi was, dat motiveert gelukkig.
Maar er is een stuk waar ik niet kom in therapie, mijn lichaam blijft zich verzetten tegen dat (hopelijk) laatste stuk. Ik weet zelf ook wel dat dat het zwaarste stuk is, het kutste en dat ik het móet doen om echt van de PTSS te kunnen herstellen. Ik zie het als dat ik best heel ver ben, maar de “eindbaas” van het trauma nog moet verslaan. En dat is een grote. Ik ga op korte termijn naar een kliniek, voor intensieve behandeling.
En daarover mijn vraag aan jullie. Ik weet dat het goed is, ik heb ook vertrouwen in waar ik heen ga. De intake gesprekken vond ik ontzettend spannend, maar hebben me dat vertrouwen gegeven. Maar nu het dichterbij komt, ervaar ik steeds meer weerstand. Ik voel het ook echt fysiek, al mijn klachten (die zoveel beter waren) verergeren weer. Het is frustrerend en het maakt me kriebelig, dat jeukende rotgevoel alsof je lichaam je niet lekker past. Het is alsof ik me onbewust opnieuw schrap zet voor de zaken die me zijn aangedaan.. Ben ik er wel klaar voor? Kan het ik wel aan? En wat als ik er dan helemaal aan onderdoor ga en het geen verbetering geeft? Voel me erg alleen, en onzeker, en bang.
Hebben mensen misschien ervaring met een dergelijk behandeltraject, ik ga voor twee weken. Hebben jullie ervoor ook zulke weerstand ervaren en misschien tips? En heeft het je geholpen?
5 Reacties
Wat doet het mij goed om je berichtje te lezen. Ik kan gewoon lezen hoe sterk je bent!
Heel veel succes met je traject. Als je vragen hebt of eens wilt sparren, mag je mij altijd een bericht sturen! Samen is makkelijker dan alleen.
Liefs, Ro
Wat heb je jezelf ontzettend goed verwoord. Echt bewondering voor. Ik herken mij in wat je schrijft. Ik heb een complexe vorm van PTSS. (Meerdere trauma's die door elkaar lopen) en ook erg lang in therapie gezeten. Ritme opgebouwd in mijn leven, rust genomen, sporten opgepakt. Maar ook bij mij bleef het laatste stukje "hangen".
Mijn brein had geleerd te relativeren. Mijn brein kan mij vertellen dat ik veilig ben en rustig kan zijn. Maar mijn lichaam deed heel iets anders. Dat was zo gek voor mij. Want mijn hoofd kon zelfs denken: 'uhm lichaam.. waarom begin je te trillen en zweten. Er is niks aan de hand'. Maar mijn lichaam leek niet meer verbonden te staan met mijn brein. Ze liepen niet gelijk.
Ik kon opstaan met een vrolijke stemming. Zin hebben in de dag. En toch schoot ik elke ochtend in paniek wakker, omdat mijn lijf dat aanstuurde.
Ik ben 3 dagen bij het trauma centrum geweest. Ik stond er wat sceptisch in. Niet omdat ik geen vertrouwen had in het trauma centrum, maar omdat ik niet kon begrijpen wat we nog konden doen om het beter te maken. Maar ik had ongelijk!
Het leek wel of er nog gif in mijn lijf stroomde wat er nog uit moest. Letterlijke her-programmeren. De verbinding tussen brein en het lichaam terug naar elkaar brengen. In die dagen ging de aandacht daar naartoe en ik heb zoveel geleerd over bijvoorbeeld de signalen die mijn lichaam geeft, die ik niet eens door had!
Van wat ik lees, ben je zo ontzettend goed op weg en dat inspireert mij! Dankjewel daarvoor. Ik ben blij dat je steun om je heen hebt. Want het is niet niks allemaal.
Is mijn CPTSS genezen? Nee. Heb ik geleerd er mee om te gaan en het geen issue te laten zijn in mijn leven? Absoluut.
Veel sterkte toegewenst!
Liefs, Ro
Dankjewel! Wow dit is precies wat ik moest horen denk ik, veel dank dat je dit over je eigen proces gedeeld hebt. Dit is precies waar ik op hoop, heel fijn om te horen dat de behandeling deze beweging bij je heeft kunnen brengen!!
Wat je omschrijft over die soort disconnect tussen lichaam en geest herken ik heel erg! Ik kan ergens naar uitkijken, er zijn en het tot op zekere hoogte zelfs naar mijn zin hebben - terwijl mijn lichaam iets heel anders aan het doen is. En uiteindelijk wint dat lichaam dan altijd, wordt ik angstig en schiet ik thuis in herbelevingen of dissociatie. Heel bizar, en zo’n irritant gevoel als je merkt dat je kop en lijf op verschillende plekken zijn bijna.
Jij inspireert mij - ik weet dag het nooit meer weg zal gaan maar het “geen issue” te laten zijn klinkt heel goed, daar ga ik voor.
Liefs!
Inderdaad heel spannend en herkenbaar. Niet persoonlijk maar ik heb er al vele mogen begeleiden naar zo'n traject.
Je komt er dan ook achter dat je brein echt nog in overlevingsmodus zit en heel hard begint te werken om jouw te "beschermen" tegen het mogelijk te verwachten leed.
En hoe beter kan ons brein dat door de hoeveelheid angst en twijfel op ons pad te zaaien, oude klachten naar voren te halen en meer.
Zie het vooral als signalen van de noodzaak voor je aankomende traject.
Je bent hard aan het knokken. Hopelijk bereik je het punt wat je daar hoopt te bereiken! Succes in ieder geval!
Bedankt voor je reactie. Helpt me, ik denk idd dat je gelijk hebt en je hebt het ook heel pakkend verwoord denk ik met “het te verwachten leed”. Het is ontzettend frustrerend, de klachten, maar ik herken dit idd als een soort oude frustratie - die ik bijna niet meer had - en opnieuw de ruzie met mezelf soort van. Opnieuw schrap zetten. Maar de klachten waren niet weg, alleen stuk minder en veel minder vaak. Dus hopelijk na de behandeling wel. Voel idd ook veel twijfel en heb (weer) veel herbelevingen en dissociatie. Dus onbewust misschien echt de overlevingsmodus weer vol aangezet.. Allemaal signalen van de noodzaak misschien, precies wat je zegt. Dankje, het geeft me rationeel vertrouwen, ook al gaat mijn lichaam daar (nog) niet in mee!
Liefs.