Waar laat ik de boosheid?
Pff best spannend om hier voor het eerst iets te delen. Maar in het lezen van de verhalen van anderen zoveel herkenning, dat ik me al iets normaler voel ;)
Ik ben van mijn zesde tot elfde door mijn oom misbruikt. Daar ben ik zo’n 20 jaar later pas over gaan praten en vervolgens voor in therapie gegaan. Dat zit ik nog steeds.
Jong getrouwd met een man die op zijn manier van mij hield, maar ook onveilig was en waarbij seks een harde voorwaarde was. Een aantal jaar en 2 kids verder was ik in therapie voor het misbruik uit mijn jeugd. Ik realiseerde me dat als dat grensoverschrijdend was, het gedrag van mijn partner niet anders was. Ik ben, met mijn kinderen, bij hem weggegaan.
En jaar daarna ging ik voor het eerst op date, een totaal nieuwe ervaring, via een datingapp enzo. We zouden wat gaan drinken, ik had zelfs nog voorafgaan aan de ontmoeting een berichtje gestuurd dat ik sowieso geen seks wilde, en hij zei dat dat helemaal oké was. Ik was zo trots op mijzelf, kijk mij mijn grenzen aangeven.
Het was een catfish.
Toen ik hem ontmoette was het donker, ik had een raar gevoel, hij leek niet zo op de foto’s. Hij zei dat hij zijn jas nog moest pakken, of ik even meeliep. Dat deed ik braaf. Dat rare gevoel negeerde ik, dat deed ik tenslotte mijn hele leven al. Eenmaal binnen om zijn jas te pakken duwde hij mij gelijk op een bed en heeft mij daar een paar uur vastgehouden en 2 keer verkracht in die tijd.
Ik ben de volgende dat naar centrum seksueel geweld gegaan, politie gebeld.
Twee weken later kwam ik erachter dat ik zwanger was. Abortus overwogen, wilde het rationeel wel, maar ik kon het niet. Ik kon het gevoel/idee van meer geweld aan mijn lichaam niet verdragen. Ik kreeg een miskraam.
Paar weken daarna aangifte gedaan. Vervolgens na ruim 2 jaar wachten kreeg ik een telefoontje dat de politie met het onderzoek begonnen was en dat ze de dader op dat moment aan het verhoren waren. Ongeveer 3 maanden na dat telefoontje kreeg ik een brief van de OvJ dat de zaak geseponeerd wordt vanwege gebrek aan wettelijk bewijs. Die brief kreeg ik vorige week.
En sindsdien voel ik zoveel woede. Ik haat alle mannen die zich mijn lichaam hebben toegeeigend alsof het wegwerpplastic is. Ik ben boos dat ik geloofde dat als ik alle stappen netjes zou doorlopen dat er dan rechtgedaan zou worden.
Gelijk aangifte doen, mijzelf dwingen om alles te vertellen aan de politie wat ik alleen maar wil vergeten. Mijzelf dwingen om iedere dag mijn bed uit te komen, en voor mijn 2 lieve kindjes te zorgen, te werken, terwijl alles in mij wil slapen en nooit meer wakker worden.
Iedereen zegt dat het zo belangrijk is dat slachtoffers praten. Dat ‘we’ er dan tenminste iets aan kunnen doen. En het voelt zo eenzaam als dat dan helemaal niet zo werkt in het echt.
Ik heb geen spijt van het aangifte doen. Want dat was mijn keuze, ik voel me er sterker door. En deze boosheid is beter te verdragen dan het gevoel van hopeloosheid en zelfhaat dat ik eerst vooral had.
Maar het is ook eng. Voor het eerst gaat de boosheid niet naar binnen. Maar het is zoveel boosheid. Het is niet de ‘mooie’ soort woede die activeert en maakt dat mensen anderen gaan helpen weet je wel. Het voelt vernietigend, stormachtig, ongericht, verlammend. Ik weet niet waar ik het laten moet. Ik voel me boos op alles en iedereen. Ik trek mezelf steeds meer terug. En dat kan me ook niets meer schelen. Het maakt me eindelijk niets meer uit wat anderen denken, dat is dan wel weer lekker. Het voelt haast kinderlijk. Het liefst wil ik de hele dag gillen en schreeuwen dat het niet eerlijk is.
Nou, ik weet dus niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Ik ben benieuwd of anderen dit herkennen, en wat hierna dan komt?
5 Reacties *
hoi Liza
wat een afschuwelijke ervaringen heb je, en wat heb ik bewondering voor hoe je je gedachtes en gevoelens op kunt schrijven...
Jouw opmerking dat je boosheid haast kinderlijk aanvoelt triggert iets bij mij. Een situatie die eens door mijn psycholoog zo benoemd werd. Het voelde juist. Heb je wel eens gehoor gegeven aan die behoefte te gillen en te schreeuwen? Zou je dat opluchten?
De onrecht en de boosheid die daarbij hoort is als een rode draad door vele verhalen verweven. Het is dan ook vaak dat alle soorten onrecht je boos kunnen maken en je van binnen kunnen opvreten.
De wereld zit helaas vol met onrecht en ik ben gaan leren die boosheid te gaan gebruiken als drijfkracht om veranderingen aan te brengen op het onrecht waar ik iets mee kan.
Vooral ook hetgeen waar ik lokaal wat mee op los, waar mijn kinderen ook wat aan kunnen hebben.
Dit heeft er bij mij ook voor gezorgd dat ik mijn blik op de buitenwereld ben gaan verkleinen, maar daardoor ook veel bewuster bezig ben met mijn omgeving en dus mijn leven.
Of die boosheid ooit helemaal weg gaat geen idee.
Het voelde voor mij alsof ik boos was op de zon omdat die me verbrand had.
In het begin wilde ik dat ik nooit in de zon had gezeten. Verafschuwde ik mijzelf dat ik erin was gaan zitten.
Toen werd ik bang voor alle mensen die zich zouden gaan branden en wilde ik hen beschermen.
Ik merkte dat het niet uit maakte, mensen konden zich niet vinden in mijn verhaal, de zon was toch fijn? Dus ben ik me gaan richten op het beschermen van mijn omgeving. Ik heb mijn zonnebrand gevonden zeg maar.
De boosheid naar de zon bleef, maar waarom iedere dag boos worden op de zon die toch iedere dag weer op zou komen?
Het was dan ook niet heel de zon, maar uitsluitend die stralen op die dagen die mij verbrand hadden.
Het heeft mij eerlijkheidshalve geholpen dat mijn dader overleden is. Dat heeft ook de nodige boosheid gescheeld.
Onder de boosheid zit vaak nog angst. Als ik bang ben dat iemand (vooral mijn naasten) onrecht wordt aangedaan dan is boosheid mijn wapening tegen die angst. Door te zien welke angst eronder zit, kan ik er veel meer mee dan me te richten op de boosheid wat slechts een gevolg is.
Hopelijk kun je hier iets mee. Bedankt voor je duidelijke verhaal en de vele herkenningen ook.
Poeh Liza,
Wat een verhaal!
En ook best wat raakvlakken met mijn verhaal.
Ik ga zo slapen, maar wilde toch even reageren.
Die boosheid is zo begrijpelijk. En natuurlijk is het stormachtig. Er is zo veel opgebouwd en je hebt net een bericht gekregen waardoor alles weer opgelaaid wordt.
Heel goed om die boosheid te voelen en goed voor jezelf te zorgen. Ik zie hieronder wat mooie suggesties van Paloma
Ik vind je heel dapper dat je aangifte hebt gedaan.
Liefs,
Laura
Persoonlijk vind ik het niet raar dat jij je bijna geen raad weet met je boosheid. Wanneer ik jouw mail lees voel ik me ook boos. Zoveel onrecht, en de dader komt er ogenschijnlijk mee weg. Zoals zo vaak.... Steeds wanneer ik dat hoor maakt me dat zo ontzettend kwaad. En wanneer je dan zoals jij de moed hebt gehad om aangifte te doen en alles volgens het boekje te doorlopen met alle emoties die daar bij komen kijken en de zaak wordt alsnog geseponeerd dan snap ik dat je voor nu niet weet waar je met jouw woede heen moet.
Ik herken, al is het bij mij op een ander vlak die woede ook. Ik ben 57 jaar en ben anderhalf jaar geleden voor het eerst gaan praten over het misbruik dat tussen mijn 5e en mijn 16e heeft plaatsgevonden door mijn stiefvader. Hij kon niet ontkennen wat hij had gedaan omdat hij mijn broer ook misbruikt heeft en wij elkaars verhaal kunnen bevestigen. Maar toen ik in een gesprek met hem zei dat ik jaren geleden aangifte had moeten doen zei hij smalend dat 'het toch al verjaard is'. Dat heeft zoveel woede in mijn losgemaakt. Soms ben ik bang dat ik niet voor mezelf in sta wanneer hij onverwachts voor me zou staan.
Je hebt kinderen. Probeer jezelf niet zodanig te verliezen in de woede dat het jouw leven gaat beïnvloeden en misschien ook je kinderen. Ik hou mezelf voor dat ik het de dader niet gun dat het niet goed met mij gaat. Al is de ene dag makkelijker dan de andere, ik vecht ervoor om overeind te blijven en te genieten van mijn kinderen, en sinds vijf maanden mijn kleindochter. Ik probeer mijn zegeningen te tellen en daar meer aandacht aan te geven dan aan mijn boosheid, verdriet en eenzaamheid. Jij bent NIET fout geweest. Jij kunt met een zuiver geweten verder. De dader lijkt voor nu goed af te zijn, maar in werkelijkheid zal hij vroeg of laat de prijs betalen voor wat hij gedaan heeft. Ik vind het heel goed van je dat je aangifte hebt gedaan. Mocht hij ooit weer de fout ingaan, dan komt die aangifte bovenop die van jou. Jouw aangifte blijft altijd als een aantekening achter zijn naam staan. Het is dus zeker niet voor niets geweest dat je aangifte gedaan hebt. Probeer een uitlaatklep te vinden voor je emoties. Bespreek het met je therapeut (als ik het goed lees heb je nog gesprekken toch?). Ik heb ook nog elke maand een gesprek omdat ik steeds weer tegen nieuwe uitdagingen en gevoelens aanloop. Misschien kan hij of zij je iets aanrijken om je woede vorm te geven. Ik doe dat door veel te schrijven, dat brengt rust in mijn hoofd.
Deze week was er een programma op tv waar het boek 'ik vraag dit voor een vriend(in)' besproken werd. Ik heb het direct gekocht. Ik heb al heel wat boeken over misbruik gelezen, maar dit boek gaat dieper in op 123 vagen over misbruik. Ik heb nog maar een klein deel gelezen, maar ondanks dat ik al meerdere therapieën heb gevolgd en al heel wat boeken heb gelezen heb ik er heel veel aan. Het geeft inzichten, herkenning en hoop. Ik hoop dat deze groep een uitlaatklep voor je kan zijn en dat reacties van anderen je misschien helpen om de woede wat beter te kunnen plaatsen. Lieve groet, Linda
Oh Liza!!!! Wat herkenbaar
En wat erg en klote en wat schrijf je goed!!!
Ik ben nu online en beschikbaar
Ben ook pas jaren later gaan praten
Ben gaan schilderen al mijn woede
En schrijven !
Goed van je dat je het hier zet! Knap!
Overwinning
Wil zoveel zeggen
T moet eruit
Boos is ok!
Liefs
Kris