Voorstellen: Marina | Ambassadeur
Hallo allemaal,
Mijn naam is Marina, voorheen bekend als Stormwind op dit platform.
Ik was ongeveer 4 jaar toen ik door een jongen uit de straat seksueel misbruikt. Ik woonde in een klein dorpje. Dit is een tijd door gegaan. Rond de leeftijd van 6 jaar moest ik van die jongen seks hebben met een ander jongetje van 7 jaar. Wij werden gedwongen en bedreigd. Deze jongens heeft de rol overgenomen. Ben vaak bedreigd en misbruikt. Rond de leeftijd van 14 jaar moest ik mee een keet in, hier ben ik door 4 jongens verkracht. Dit was eigenlijk voor heel normaal geworden. Seks was dus normaal voor mij, als ik iets had met een jongen liet ik alles gebeuren. Thuis kon ik niet terecht met mijn verhaal. Mijn moeder was zwaar depressief.
Jaren lang hulp gehad via het RIAGG maar echt open stond ik er niet voor. Vertelde meer een automatisch bandje af. Eindelijk na alle jaren heb ik vorig jaar alle trauma’s aangepakt. PTSS noemden ze het.
Nu kan ik naar de beelden kijken zonder er pijn van te hebben. Het was niet mij schuld, dat heb ik eindelijk door. Ik was maar een kind. Nu heb ik zo veel geleerd en wil ik de slechte ervaring gebruiken om anderen mensen te helpen.
Ik ben in aanraking gekomen met slachtofferhulp. Hier heb ik veel gelezen en ik hoop dat ik anderen mensen kan steunen. Ik weet namelijk heel goed waar je als slachtoffer tegenaan loopt. Ook hoe eenzaam het kan zijn.
Wat fijn dat de community er is, voelt vertrouwd en veilig. Ik zou heel graag ambassadeur wil zijn, dit is zo belangrijk dat er een vangnet is voor de slachtoffers. Ik hoop echt dat ik er voor de ander kan zijn en steunen waar nodig is.
Marina start vandaag als ambassadeur. Zij is te bereiken via haar profiel. Je kunt daar een prive bericht naar haar sturen.
5 Reacties
Na jaren en jaren zoeken naar de juiste therapeut. Niet toevallig iemand die het ook heeft meegemaakt. Mijn familie, die het sinds december weet, is helemaal verdeeld. Mijn moeder is boos op mij, al haar hele leven. Ik denk dat ze jaloers was. Ook misschien een groot taboe, moeders die jaloers zijn op hun dochters en hun als een soort concurrentie haten. Dat was het grootste dat in mijn hoofd zat, de reden dat mijn moeder al mijn heel leven kwaad is op mij en op mijn zus en ons dat altijd heeft laten merken, door mijn broers meer aandacht te geven. In mei heb ik ontdekt, dat mijn dochter dezelfde ervaringen heeft moeten maken, ze was toen net vier. Mijn moedige dappere dochter heeft er met mij over gepraat. De nachtmerrie begon opnieuw. En het deed zoveel meer pijn als die van mezelf. Mijn kind, dat ik altijd heb beschermd, zo goed k kon, ten koste van mezelf, was thuis de prooi van mijn man. De hel duurt nu al bijna een jaar en we zijn er nog lang niet, maar twee weken geleden kwam eindelijk een klein lichtpunt: de politie heeft bewijzen gevonden van zijn daden. Niet thuis maar online, met andere kinderen. Kijken. Dat is even erg. Zo een vieze valse smeerlap. En ik heb het nooit gezien. Of geweten. Of vermoed. Ik dacht dat hij 'gewoon vreemdging'. Niet dus. Of toch niet alleen. Het ultieme verraad. De gewisheid, dat ik door mijn verleden voor hem de ideale partner was. Naïef en blind en kansloos. Maar niet meer lang. Ik heb goede ondersteuning, maar dat is de hel. De absolute hel. Want de officiële instanties stonden allemaal aan zijn kant en geloofden dat hij onschuldig en ik gestoord was. En mijn kind mijn eigen ervaringen had ingepraat. Handig toch, voor zo iemand. Op alles voorbereid. Meedogenloos en slecht en vals en charmant en rijk en knap en succesvol en een monster. Maar alleen achter gesloten deuren, thuis. Terwijl ik sliep.
Elke keer als ik hulp had liet ik steeds een stukje meer zien. Tussendoor nam ik pauze qua therapie om alles een plekje te geven. De juiste personen om je heen hebben. Verschillende therapieën uitgeprobeerd. Qua verdriet kon ik gelukkig veel in het sporten kwijt. De laatste behandelingen hebben mij bij het laatste restje geholpen. En toen hoorde ik dat het PTSS was, voelde eigenlijk als een bevrijding. Ik kon geholpen worden. En ik ben eindelijk van die nare beelden af.
Nu kan ik weer voelen en genieten! En ik hoop dat ik dit door kan geven aan anderen
Wat was voor jou je keerpunt om in plaats van een "bandje af te spelen" daadwerkelijk te gaan praten en in contact te komen met je verdriet?
Daarnaast ben ik ook wel nieuwsgierig naar hoe je verleden zich nu nog verhoud tot je heden.
Vorig jaar alle trauma's aangepakt en dan nu hier zo staan en je verhaal doen en er voor anderen zijn. Knap hoor. Dan heb je aardig wat aangepakt als ik dat zo lees. Welke zaken heb je ondernomen en wat zijn de dingen die je hebben geholpen naar je huidige situatie toe?
Last but not least. Welkom als Ambassadeur. Hopelijk kun je ook trots zijn dat je uit de anonimiteit bent gestapt!