Een aantal jaren geleden werd Revi depressief. Ze was kort daarvoor naar Israël verhuisd en de culturele verschillen vielen haar zwaar. Mensen praatten veel harder, het leek meer op schreeuwen. Drukke armgebaren, veel ongeduld. Het stond haaks op hoe ze was opgevoed en voelde heel intimiderend.

Tekst: Marije Meijer

“Die cultuuromslag triggerde bij mij gevoelens van vroeger. Op mijn zestiende ben ik een tijdlang seksueel misbruikt door een jongen uit mijn dorp. De vijandige sfeer die ik in het begin in Israël voelde bracht me terug naar die tijd. Dat was me niet meteen duidelijk, ik had mijn ervaring diep weggestopt. Leefde al die tijd in ontkenning. Ik had geen hulp nodig vond ik, kon alles heel goed alleen. Tot ik in dat gat viel. Langzaamaan kwam ik erachter waar mijn depressie vandaan kwam.

Het zwarte schaap

Ik was twaalf en smoorverliefd. Hij was een van de ‘stoere’ gasten en zag me niet staan. Ik was anders, een beetje het zwarte schaap. Half Israëlisch met een kleurtje en zwarte krullen. En Joods. Dat werd niet helemaal geaccepteerd in het dorp waar ik woonde. Toen ik zestien werd veranderde zijn houding, opeens zag hij me staan. We spraken af en het was meteen mis. Hij verkrachtte me. Dat gebeurde daarna om de twee weken. Hij dreigde mijn familie iets aan te doen als ik niet kwam. Een tijdlang ging dat zo door. Ik heb erna wel hulp gezocht, maar was er nog niet klaar voor. Ik wilde niet praten, zag niet in hoe fout het was. Het uitspreken ervan voelde zelfs verkeerd. Ik had geen bewijs. En hoe kun je zoiets vertellen aan iemand als je niet eens bewijs hebt? Zo dacht ik. Ik ging verder met mijn leven en heb er nooit meer iets mee gedaan. Tot die depressie vier jaar geleden. Voorzichtig leerde ik praten over wat er was gebeurd en met behulp van therapie en EMDR sessies ben ik begonnen met verwerken en herstellen.

Alsnog aangifte

Tijdens mijn herstelperiode voelde ik de drang om contact met hem op te nemen. Ik wilde mijn ervaring kwijt, wilde de last samen delen. Die was niet alleen van mij. Hij zag dat anders. Ontkende alles. Ik had dat wel verwacht en het maakte ook niet uit. Het uitspreken ervan verlichtte al. Nu doe ik alsnog aangifte. Omdat ik een punt wil maken. Dit is een last die niemand alleen hoeft te dragen. Daarom spreek ik me uit.

Door mijn besluit aangifte te doen kwam ik in contact met Slachtofferhulp Nederland. Op de website zag ik dat ik niet alleen hulp kon zoeken, maar ook hulp kon bieden. Het idee dat ik anderen kon helpen met mijn ervaringen sprak me eigenlijk meer aan. Ik heb niet alleen een verkrachting meegemaakt, maar ook het hele proces erna. Die periode in het begin waarin verwerken vaak nog niet lukt. Hoe je uiteindelijk wel gaat verwerken, hoe je herstelt; ik heb de hele weg afgelegd. Ik weet waar je tegenaan loopt en snap wat lotgenoten schrijven. Het voelt fijn om anderen de hulp en de woorden te kunnen bieden die ik toen miste, door mij in te zetten als ambassadeur op deze online lotgenoten community.

Geen slachtoffer

Ik voel me geen slachtoffer. Tijdens mijn depressie was ik er slecht aan toe. Ik heb toen drie maanden dagopvang gevolgd en daardoor ben ik enorm gegroeid. Ik heb zoveel geleerd. Praten ging nooit vanzelf bij mij, maar nu moest ik wel. En het hele proces van naar je gevoel kijken, reflecteren en ernaar leren handelen heeft me veel gegeven. Ik ben er sterker uitgekomen. Het is een proces geweest waarin ik mezelf heb leren kennen op een manier die me anders nooit was gelukt. Pas nu ik alle kanten van mezelf ken, kan ik er echt zijn. Dat heb ik bereikt door actief bezig te zijn met wat me is overkomen.”