Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik

Verwerken van oude gebeurtenis

08 februari 2022 27 Weergaven Openbaar

6 jaar geleden ben ik door een persoon opgewacht toen ik een nachtclub uit kwam en die heeft seksueel misbruik van mij gemaakt. Het was destijds een heel heftige ervaring, maar toen ik in gesprek ging met politie/deskundigen ben ik niet geholpen. Ik voelde me ongehoord en heb toen alle gedachten aan wat er gebeurt was weggestopt alsof het nooit gebeurt was. Ook mijn omgeving heeft het er nooit meer over gehad.

Nu, met de recente aflevering van boos wordt er echter ineens overal weer over gesproken. Het brengt voor mij ook oude gedachtes weer op en ik vind het steeds moeilijker deze van me af te zetten. Het ergste vind ik wanneer er op werk hierover gesproken wordt. Het is natuurlijk fijn dat men probeert het probleem aan te pakken, maar voor mij voelt het onderwerp elke keer weer als een stomp in m'n maag. Ik kan me niet meer concentreren en elke dag ben ik er inmiddels wel mee bezig.

2 dagen geleden kwam ik langs de plek waar het gebeurt is. Uiteindelijk eindigde die avond in een grote huilbui en voel ik me sinds dien alleen nog maar kwetsbaarder.

Ik ben er bijna boos over dat het onderwerp nu overal ter sprake komt. Het is bijna niet mogelijk om een nieuwspagina te openen, zonder iets over seksueel misbruik te zien. Mentaal is dit heel zwaar voor me. Zijn er ook andere slachtoffers die hier last van hebben? Ik voel me heel alleen hierin omdat ik niemand anders ken die dit ooit meegemaakt heeft en als ik vrienden hierover probeer te spreken, weten ze niet wat ze moeten zeggen.

Bezig met laden...

9 Reacties

Standaard profielafbeelding
Niva
08 februari 2022
Hoi Sebas, Ook ik herken het , dat je je ongehoord en alleen voelt, het wegstopt (wat noodzakelijk is om te overleven). En dat het nu, jaren later, in alle heftigheid terugkomt. Ik weet niet hoe het voor jou voelt, ik merk dat ik erg toe ben aan een adempauze. Even niet op mijn hoede zijn of het er weer over zal gaan, hoe mijn reactie zal zijn, enzovoorts. Die stomp in de maag is pijnlijk. Aan de andere kant denk ik dat dat continue gestomp in mijn maag, elke keer dat het om me heen over seksueel grensoverschrijdend gedrag gaat, mij ook laat voelen dat ik hier iets mee moet. Wegstoppen is geen optie meer. Ik wil niet meer bang zijn voor de confrontatie met wat er is gebeurd, voor een herhaling, voor breken in een gesprek over dit onderwerp. Ik wil het verwerken, voor zover dat kan. De angel eruit halen. Me minder eenzaam voelen. Ook bij jou lees ik hoe het je nu continu bezighoudt en hoe je in je omgeving eigenlijk geen steun vindt. Wat verdrietig :-( hier schrijven hielp mij door de eerste emoties en angst heen. Ik hoop voor jou dat het je ook al een beetje helpt. Sterkte!
08 februari 2022 (bewerkt)
Hoi hoi Sebas, ook jij bent stoer om hier zo je verhaal te doen. Ik was 14/15 toen ik slachtoffer werd van een drugrape. Thuis geen gehoor gevonden. En ja ondanks dat ik 60 ben weet ik dat onze gevoelens ook steeds trickerd worden. We moeten allemaal onze weg hierin vinden. Ik heb op advies van Steven een instelling gevonden om aan mijn trauma's te werken. Huisarts heeft de doorverwijzing vorige week gedaan. Blijf sterk en durf het open te gooien ook al zullen ze t niet begrijpen. Ik kreeg laatst ook reactie; waarom pijnig je jezelf zo! Waarop ik reageerde dat ik mijn gevoelens niet in de hand heb en huilend wakker word. Neem de stappen voor jezelf en voel je gesteund door ons hier allen. Veel liefs & sterkte in jouw verwerkingsproces.
Standaard profielafbeelding
Steven
08 februari 2022
Hoi Sebas, Jouw reactie "het lijkt alsof ze het zijn vergeten" is iets wat me veelvuldig heeft bezig gehouden. Zowel prive als in mijn werk bij de ggz. Net zoals het verschijnsel van victim-blaming (de schuld van de situatie bij het slachtoffer leggen) zijn er meerdere dingen in mijn optiek. Iets wat ik noem het struisvogeleffect (kop in het zand en doen of het niet bestaat) Maar ook het blinde woede principe (focus leggen op 1 punt en daar alle losgekomen emotie op loslaten) Alle 3 hebben gemeenschappelijk dat de effecten van de situatie dusdanig wat los lijken te maken dat er een overlevingsstand ontstaat welke lijkt aan te sluiten bij fight flight freeze Ook ik kon niet begrijpen hoe dat dit kon plaatsvinden. Maar toen ik het als overleving ging beschouwen heeft het me wel geholpen. Helaas naam het de bittere pil niet weg.... maar het bracht me wel de informatie dat ik bij mensen welke zo reageerden ik eigenlijk weinig tot niets aan ze zou hebben zolang dit effect er is. Niet dat dit goed praat dat dit gebeurt want het betekent dat het hele stigma op misbruik dus zo groot is dat een dergelijke shock reactie nog kan plaatsvinden. Zo weet ik dat kort voor mijn misbruik Dutroux in België in opspraak was met zijn rechtszaak. Ik dacht als puber "ben je ook goed stom als je jezelf laat opsluiten zo lang door zo'n man" ik ging dus volledig eraan voorbij aan wat de slachtoffers hadden moeten doorstaan. Ten eerste omdat ik (gelukkig ook nog) totaal geen negatieve ervaringen zoals dat had meegemaakt. Ten tweede omdat ik als man ook niet echt werd geleerd van de gevaren van misbruik maar al helemaal niet dat ik als man ook een dader zou kunnen zijn. Ten derde omdat er maatschappelijk geen aandacht aan besteed werd. Ik weet namelijk wel dat een jongedame in mijn klas het verhaal aan sneed maar dat het door de docent werd afgekapt als iets wat niet in de klas besproken zou worden. Destijds dacht ik nog "gelukkig want daar heb ik al genoeg van gezien" Het is een heel verhaal geworden ondertussen. Excuses daarvoor. Ik kan dus concluderen dat als je naar gedrag gaat kijken dat sommige zaken enorm logisch zijn en waar je als slachtoffer helemaal niets aan hebt. Maar wat misschien wel je verwachtingspatroon naar je omgeving bij kan stellen. Hopelijk heb je wat aan dit verhaal. Daarnaast net wat hierboven is gezegd. Het maakt niet uit hoe lang het geleden is. Als je er last van ondervindt zoek hulp/ondersteuning. Ik heb zo ook na ruim 30 jaar emdr gevolgd gehad. Dat jij een prettig leven kunt leiden mag voorop staan!
08 februari 2022 (bewerkt)
Hi Steven, Bedankt voor je reactie. Ja ik begrijp wel dat mensen niet weten wat ze met me moeten. Ik zou zelf ook niet weten hoe ik zou moeten reageren als iemand me nu zou vertellen dst hen iets overkomen is. Het is gewoon zo ontzettend vreselijk dat er eigenlijk geen woorden voor zijn. Maar uiteindelijk zorgt juist dat ervoor dat ik me eenzaam voel. De enige reacties die me echt bijgebleven zijn, zijn de negatieve reacties van toen. Ik heb het daarom dus allemaal maar weggestopt. Ik heb al besloten professionele hulp nu te zoeken en ook de reacties op dit forum luchten me enorm op. Heel dankbaar voor iedereen die wil reageren, want ik heb eindelijk het gevoel dat ik niet helemaal in m'n uppie sta. Maar ik merk dat ik nog een lange weg te gaan heb, want het kost me ontzettend veel energie km hierover te praten en op m'n werk kon ik ook vandaag echt weer niet goed presenteren door dit alles.
08 februari 2022 (bewerkt)
Hoi Sebas, Wat verschrikkelijk dat iemand zoiets heftigs bij je heeft aangedaan. De ophef na de BOOS aflevering raakt mij ook en ik had er echt een paar dagen flink veel last van, maar ik ben ook ontzettend dankbaar voor deze uitzending en dat mensen hun moraal her-evalueren. Zulke trauma's (zowel die van jezelf of van anderen) verwerk je niet door het in een doofpot te stoppen en het probleem wordt daardoor anders alleen maar groter. Er zijn namelijk ontzettend veel mensen die zoiets meegemaakt hebben maar het niet hebben gedeeld, omdat de verantwoordelijkheid nauwelijks bij de dader gelegd wordt. Na veel therapie zie ik deze ophef na de BOOS aflevering juist als ingang om meer te praten over wat ik heb meegemaakt en het voelt goed om te merken dat mensen er nu op een andere manier naar leren kijken. Het moreel verandert eindelijk en dat werkt helend. Misschien kan dit je op den duur ook troost geven. Mocht het echt teveel worden, zijn er meerdere kanalen die je kunnen helpen bij de verwerking hiervan. Het is een enorm trauma en dat kan je niet alleen oplossen. Liefs en succes.
08 februari 2022 (bewerkt)
Dank voor je reactie. Het klopt natuurlijk, het is heel goed dat we als maatschappij hopelijk beter hiermee leren omgaan, maar voor mij voelt het op dit moment gewoon klote omdat ik zo erg te maken krijg met al die gevoelens van toen. Ik had dat liever niet weer gehad en ben bijna boos dat ik hier nu weer mee zit. Het is echt super egoïstisch van me, maar ik probeer mezelf gewoon te beschermen.
08 februari 2022 (bewerkt)
Hi Marieke, Dank dat je reageert. Wat je schetst is inderdaad precies hoe ik me voel. Ook mijn vrienden weten wat er is gebeurt, en ze hebben het nu soms over het hele hoos verhaal, maar het lijkt alsof iedereen vergeten is wat bij mij gespeeld heeft. Voel me daardoor echt heel erg in de steek gelaten op zulke momenten. Hulp zoeken overweeg ik momenteel zeker, doordat ik steeds meer last ervan ga krijgen en me inmiddels amper nog kan concentreren op me werk. Maar ik vind het een eng idee om te gaan praten over wat precies gebeurt is en weet ook niet bij wie ik aan kan kloppen. Gr, Sebas
08 februari 2022 (bewerkt)
Wat naar dat je je in de steek gelaten voelt. Wat ik merk is dat als mensen niet zelf zoiets hebben meegemaakt dat ze dan ook niet goed weten wat het precies met je doet. Enerzijds vind ik het goed dat seksueel misbruik op de kaart wordt gezet, om het zo maar te zeggen. Grensoverschrijdend gedrag wordt meer onacceptabel, maar aan de andere kant is er niet per se meer begrip voor hoe je je dan voelt en wat het allemaal met je doet. Mijn familie heeft een kop in het zand mentaliteit, zo van als we er niet over praten dan is het er niet en hoeven we er niets mee. Ik voel me daardoor onbegrepen en niet gezien/gehoord. Ik begrijp dat je bang bent om erover te gaan praten. Ikzelf durf mijn emoties niet toe te laten, waardoor trauma behandeling vooralsnog niet gewerkt heeft. Wat ik weleens tegen anderen zeg is:"je hebt het trauma overleefd, dus kun je de behandeling ervan ook aan", misschien helpt dat ;-) Je kan je door je huisarts laten verwijzen naar een psycholoog die trauma behandeling kan geven. Misschien kun je eerst voor jezelf opschrijven wat er precies is gebeurd? Schrijven is soms makkelijker dan praten.
08 februari 2022 (bewerkt)
Hé Sebas, Ik herken dit wel. Ik zat laatst bij mijn ouders en toen keken ze naar het nieuws waarin een demonstratie tegen seksueel geweld voorbij kwam. Mijn maag draait zich om als ik het zie en hoor. Daarbij voel ik me dan opgelaten tegenover mijn ouders, omdat zij weten dat ik seksueel misbruikt ben. Ze hebben er echter nooit veel mee gedaan en me nooit echt gesteund hierin. Ik voel dan ook weer schaamte over dat dit mij ook overkomen is. Het wegstoppen en vermijden herken ik ook, maar ik heb ondertussen ook geleerd dat dat niet de oplossing is. Misschien toch goed om nu hulp te zoeken (trauma behandeling), zodat je de gebeurtenis kan verwerken? Ik voel met je mee! Sterkte! Groetjes Marieke.