Waarom is mijn leven zo ingewikkeld

Lieve Daisy,
Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Uit je verhaal maak ik op dat jouw hersenen overuren aan het draaien zijn over keuzes, heel begrijpelijk dat je er bijna 'gek' van wordt. Vaak komt piekeren, of het niet goed keuzes kunnen maken door dat je perse de goede keuze wil maken. Wat je vaak eigenlijk van te voren niet kunt weten, waardoor het piekeren om keuzes eigenlijk een zelfkwelling is. Nu kan ik dit heel erg makkelijk zo schrijven, maar ik weet hoe lastig het is om uit zo'n gedachte patroon te komen. Misschien kun je eerst eens bij jezelf nagaan hoe het komt dat je zo graag de juiste keuze wil maken? Wat zou er bijvoorbeeld gebeuren als je niet helemaal zeker de behandeling van trauma centrum ondergaat, maar het eens gewoon zou uitproberen hoe het voor je voelt? Hoe zou het komen dat je jezelf niet durft te vertrouwen in keuzes? Het is logisch dat als jouw vertrouwen geschaad is door het misbruik, vertrouwen in jezelf heel lastig geworden is. Het is voor jezelf natuurlijk heel erg fijn om alles zeker te kunnen weten, dan kom je niet meer voor verrassingen te staan. Ook heel lastig om te lezen dat het vele denken ook gevolgen heeft voor meerdere dingen in je leven, het is logisch dat het nu even echt teveel voor je wordt. Lastig zeg, van je relatie. Ik denk dat communicatie het enige is wat ik daar in aan kan raden, het is ook niet niks allemaal. Misschien zou je bij je partner eens voor kunnen leggen dat je erover nadenkt om jezelf her te ontdekken? Dat hoeft niks definitiefs te betekenen, maar erover praten kan altijd. Ik wil nog wel terugpakken op waar je mee afsluit; 'ik weet niet/nooit waar ik nou precies goed aan doe' om heel eerlijk te zijn, denk ik dat er geen mens op deze wereld rondloopt die weet waar hij/zij goed aan doet. Keuzes maken is een van de lastigste dingen die er bestaan en zeker zijn van een keuze kun je eigenlijk altijd pas achteraf zijn. Helaas hebben we als mens zijnde maar een bepaalde controle op het leven. We grijpen snel naar zekerheden die voor de hand liggen, zoals dus bijvoorbeeld piekeren, maar ook controle bij bijvoorbeeld eetstoornissen, of controle om relaties aan te gaan met anderen. Die 'freeze' reactie die je aangeeft te hebben kan een gevolg zijn van trauma. Soms hebben je hersenen zo'n klap opgelopen van het trauma dat het verwerken erg moeizaam gaat. Dat deel van de hersenen 'bevriest' om het even simpel te zeggen gewoon. De ene kant van je brein zegt dan 'ja' en de andere 'nee' waardoor je een innerlijke strijd krijgt. Kleine keuzes over alleen al wat je gaat eten kunnen als een hele grote opgaven voelen. Het enige advies wat ik je kan geven proberen te accepteren dat controle niet altijd mogelijk is in het leven, hoe fijn dat ook voelt. Zelfvertrouwen, vertrouwen op je intuïtie en je eigen behoeften onder ogen zien te komen (zonder na te denken over wat anderen daarvan vinden!) is hierin het aller moeilijkst, maar ook het aller belangrijkst. Wees lief voor jezelf, het is allemaal niet niks. Liefs, Sanne

Hoi ik ben bijna 17 inmiddels

Toen ik hier kwam was ik 15.

Ik vind het al knap dat u een relatie heeft van 5,5 jaar dat alleen al lijkt me vreselijk eng 🙈

Toen ik 15 was wist ik dat ik hulp nodig had en dat had ik ook echt. Ik was mega in de war en veel paniek en angst en pijn.

Nu ben ik rustiger maar heb ik wel nog dingen die ik moeilijk vind en waar ik bang voor ben.

Heel vaak word ik boos op de hulp die ik krijg dan geef ik hun de schuld dat ik niet vooruit kom maar als ik rustig nadenk dan helpen ze me wel met ordenen in mijn hoofd.

Ze noemen het een opgeruimde kast lade voor lade en de dingen die ik nog zie flashbacks en nachtmerries proberen uit m’n hoofd te krijgen zodat ik niet neig naar mijn verslavingen om niks te voelen of me beter te voelen en dat is bij vooral sporten bijna 24 uur per dag bewegen.

Of ik nog gemotiveerd ben weet ik niet, zeker niet meer zo erg als toen ik begon maar ik merk wel dat ik het nog niet alleen kan.

Dus geef ik het een kans ….. omdat ik hoop ooit zonder nachtmerries te kunnen slapen en omdat ik hoop dat ik ook net als m’n vriendinnen over jongens kan praten zonder dat ik dissocieer.

Gaat het lukken haha ik zal nu zeggen nee vast niet en ik wil ook niet ouder worden want ik ben mega bang voor wat er gaat komen maar soms merk ik wel dat ik van de hulp die ik krijg dingen leer.

Succes met je keuzes maken. Het is moeilijk maar misschien wel het proberen waard ?

Daisy, het is veel wat er op je bord ligt. Er spelen vele aspecten en dat leid vaak tot een onoverzichtelijke situatie. Waar moet je beginnen met het ontrafelen van de enorme virtuele knoop in jou zelf. Eigenlijk is het al een positief punt dat je bewust bent geworden van de verschillende aspecten binnen de problemen die jij ervaart. Zoals jij de situatie beschrijft lijkt het mij dat je als ware in een visuele cirkel rond loopt. Van de ene twijfel komt een andere en zo verder tot je rond bent en dan begint het hele circus weer opnieuw, soms met een verschuiving in de beleving. Ik hoop dat je op enig manier de kracht vind om door te gaan met de ptss behandeling. Zie het als het eerste gedeelte van het ontwarren van jou knoop. Een ptss behandeling is niet niks en dat vraagt heel veel van je, maar levert je ook ontzettend veel op. (weet ik uit eigen ervaring). Zie het als een stap in de goede richting ondanks dat je er twijfels over hebt. Ik zelf heb geleerd dat het gaat met vallen en opstaan, maar op den duur ga je steeds minder vallen en krijg je controle over de problemen, die nu in en rond jou spelen. Hulp vragen en accepteren is een kunstje wat heel goed aan te leren is met een vaak positief resultaat. Ik wens je heel veel sterkte toe in de beslissingen die jou verdere pad gaan beïnvloeden.