Triggers door zaken in de media (zoals nu met Ali B)
Je kunt er deze week nauwelijks omheen: de rechtzaak van Ali B.
Meestal probeer ik zelf zo min mogelijk het nieuws te volgen, omdat het me vaak verdrietig maakt en veel (negatieve) energie kost. Maar toch merkte ik dat ik er deze week weer helemaal in werd gezogen. Ik zag het op social media, op TV, mensen hebben het er over etc. kortom: je kunt er bijna niet omheen!
Kotsmisselijk werd ik vooral van alle super onterechte 'victim blaming' reacties. Slachtoffers die al hun moed bij elkaar rapen om super knap hun verhaal te doen in de rechtbank (en sowieso super moedig aangifte hebben gedaan), en vervolgens (naast gelukkig ook positieve) veel onterechte negatieve reacties krijgen.
Als ik die reacties lees komen ze zo erg binnen. Omdat ik ook zoiets heb meegemaakt, voel ik me ook aangesproken. Het voelt dan alsof ze het ook rechtstreeks tegen mij hebben. Ik hoop dat, als jij dit leest en je je ook aangesproken voelt, je beseft dat dit absoluut onterecht is en het never nooit jouw schuld is!
De uitzending van #BOOS een aantal jaar geleden over The Voice of Holland, en alle reacties daaromheen, was bij mij zo'n trigger dat ik PTSS klachten kreeg en na 14 jaar zwijgen in therapie ben gegaan. Ik weet dus hoe het is om zo ontzettend geraakt te worden door dingen in de media.
Inmiddels probeer ik het bij de feitelijke info te houden. Dus alleen einde dag via NOS lezen wat de uitkomst van de zaak is, minder op social media zitten deze week en vooral in mijn gedachte extra aandacht en liefde naar alle slachtoffers sturen i.p.v. te focussen op de woede en haat voor de dader en de mensen die zo naar reageren. Vandaar ook deze post, om in ieder geval een klein beetje liefde en zachtheid te verspreiden op het internet!
Hoe ervaren jullie dat deze week? En hoe gaan jullie om met dit soort berichten in de media?
Ook als je er nog nooit met iemand over hebt gepraat, kunnen dit soort berichten in de media heel triggerend en confronterend werken. Dus ook als je hier nog niet onder durft te reageren: I see you and I feel you!
Sterkte voor iedereen deze week. En weet: je bent niet alleen!
2 Reacties
Dank voor je bericht. Ik herken wat je schrijft, het triggert echt ontzettend. Ook bij mij was de uitzending over The Voice twee jaar geleden de laatste druppel die nodig was om een een enorme beerput te openen. Ik heb inmiddels dingen gedeeld. En ook hele belangrijke dingen niet gedeeld. Puzzelstukjes vallen langzaamaan op hun plek. Elke keer wel met een enorme klap, veel pijn, veel twijfels, schaamte, schuldgevoelens, herbelevingen, enz. Er zijn dingen die ik nog steeds niet durf te delen. Uit angst om niet geloofd te worden. Uit angst voor wat het zal doen met dierbaren die dichtbij mij staan, en met mijn band met hen. Uit angst dat anderen zullen zeggen dat ik meteen iets had moeten zeggen (wat ik de advocaat van Ali B ook al meerdere keren heb horen zeggen/insinueren), dat ik me had moeten verzetten. Dat het geen betrouwbare herinneringen zijn aangezien ze zo lang 'weg' waren. Angst voor victim blaming dus. De ervaring was al een hel. Ermee leven is/was een hel. Het gaan delen voelt als een groot risico. Dat doe je niet zomaar.
Ik vind de vrouwen die publiekelijk van zich hebben laten horen ontzettend moedig. Wat zal hun leven op z'n kop staan deze maanden/jaren. Ze worden door de media en de advocaten compleet doorgelicht. Elk detail van hun (seks)leven wordt onder de loep genomen en bekend gemaakt. Er is niets meer privé. Dat an sich is volgens mij al traumatisch. En dan wordt er ook nog alles aan gedaan om te laten zien dat hun verklaringen niet te vertrouwen zijn, of bij sommigen dat zij als persoon niet te vertrouwen zijn. Ik word er echt misselijk van. Ik vind het walgelijk. En dit zien laat mijn angst om dingen te gaan delen alleen maar verder groeien.
Je hebt gelijk, het is beter om het niet teveel te volgen en alleen achteraf wat te lezen. Maar het is moeilijk. ik wil opspringen en roepen dat ik ze hoor. Dat ik ze geloof. Ik wil iets kunnen doen, om te laten voelen dat ze niet alleen staan. Om met hen een front te kunnen vormen tegen alle mannen en vrouwen die grensoverschrijdend gedrag een mening vinden, die menen dat je het wel verdiend zal hebben, die denken dat als zoiets je overkomt je 'gewoon even' aangifte moet doen en dat je anders niet moet zeuren. Die vinden dat je jaren later geen recht van spreken meer hebt. die vinden dat als je het niet keihard kan bewijzen je pech hebt. Die vinden dat als je herinneringen niet 100% juist blijken te zijn niets meer te vertrouwen is aan je. Dat als de dingen die je hebt verteld aan mensen in de loop der jaren niet 100% matchen, je liegt.
Inderdaad, dit triggert allemaal als een malle!
Ik lees (helaas) wel mee met het proces maar dit is ook meer om dus OvJ en advocaten te horen zeggen wat dus allemaal echt ver grensoverschrijdend is en wat strafbaar is.
Ik heb merk ik, toch nog steeds de bevestiging nodig om mijzelf er van te overtuigen dat sommige dingen gewoon echt niet kunnen en niet mijn schuld zijn geweest.
Op een of andere manier dringt het gewoon nog steeds niet tot me door wat ik bijna 30 jaar lang heb laten gebeuren :(
Ook begrijp ik de moeilijkheid van aangifte, en nu ook melding, door alle negatieve reacties die er zijn op de slachtoffers. En ook de heftigheid van je hele hebben en houden open en bloot voor zoveel mensen te delen.
Ik zie daar ook nog steeds namelijk niet in wat ik daar mee zou kunnen winnen.
Want wie heeft er bewijs van zulke heftige gebeurtenissen? Ik niet in ieder geval.
Dus ja, heel heftig, heel confronterend, maar denk ook nodig om mijzelf nog even heel goed te doordringen met wat er gebeurd is met mij en dat dat gewoon echt, echt, echt niet oke is.