Toen
Inmiddels ben ik bijna 50 jaar. Zo goed als dagelijks besef ik nog steeds hoeveel het sexueel misbruik van mijn vader mijn leven heeft beïnvloed.
Na een week opname in Weert bij Psytrec in mei 2019, voor PTSS is er veel veranderd in mijn leven.
Ik heb mijn vader met korte onderbrekingen alles bij elkaar jaren niet gezien en ben heel erg blij dat ik hem nu wekelijks alleen thuis kan bezoeken. Hij is inmiddels 84 jaar en slecht ter been. We verstaan elkaar erg goed, kunnen samen lachen en uren samen doorbrengen. Ik heb het een plek gegeven wat hij mij heeft aangedaan.. dacht ik. Ik kan mijn gevoel en emotie dan inmiddels goed de baas (mijn KIP test in Weert na 1 week was 0 dus verlost van PTSS, maar het ligt levenslang op de loer).
Mijn vader heeft vroeger toegegeven dat het niet goed was wat hij heeft gedaan, tranen en gevoel liet hij zien. Na Weert in de zomer van 2019 toen ik hem weer voor het eerst zag, moest ik het onderwerp wel aansnijden. Tot mijn grote teleurstelling ontkende hij alles en blijft ontwijken en ontkrachten. Ik heb in een kort moment toen samen buiten op een bankje voor zijn huis besloten dat ik wel contact met hem wil houden. Als ik hem nooit meer zie ben ik ook niet gelukkig.
Ik leer nu mijn vader beter kennen dan ooit, hoor alle verhalen over zijn jeugd en trauma’s. Hij huilt regelmatig. Alle verhalen en ons contact heelt mijn wonden voor een groot deel. In leef me in. Ik wil vergeven, want dat is een van grote waarde in het leven denk ik. Ook als voorbeeld naar mijn 4 kinderen, na een vechtscheiding en veel leed ..
Ik vraag mij wel eens af, ben ik te loyaal? Klopt dit wel? Is vergeven mogelijk? Misschien kan ik mijn vader nooit vergeven, maar wel begrijpen hoe zoiets kon gebeuren.
Ik kom nu pas echt in mijn kracht, sinds afgelopen jaar afstuderen aan de kunstacademie als regisseur/schrijver, sinds dit jaar als begeleider van een pgb client met lichamelijk beperkingen en PTSS en vanaf september begin ik bij een thuiszorgorganisatie te leren/werken 20 uur pweek naast de HBO-Verpleegkunde.
Bijna 50 maar ik kom net kijken..
Mijn grote wens is om een zorgboerderij te beginnen na de opleiding voor mensen die niet meer zelfstandig thuis kunnen wonen, die niet naar een instelling willen en gezond gek zijn zeg maar.
Ik heb zoveel liefde te geven.. ik ben gelukkig als ik kan zorgen voor anderen die net als ik ‘gewoon’ behoefte hadden en nog hebben aan een onvoorwaardelijke arm om hun heen. Die ik jarenlang moest missen van mijn beide ouders. Mijn moeder heeft alle aandacht voor zichzelf nodig.
Dit was een heel klein stukje van mijn verhaal. Ik ben benieuwd of een van jullie zich hierin herkend.
Liefs Louisa
21 Reacties
Ik vind het jammer dat je schrijft me niet te geloven ipv het niet te geloven daar sit namelijk wel een verschil in. Ik snap dat het ongeloofwaardig allemaal is wanneer je er zelf nog veel mee te kampen hebt. Ook ik had daar weinig geloof in voor de toekomst.
Het is een beetje alsof je 10 rotte appels hebt. Je kunt daar nieuwe appels bij leggen maar dan zullen deze ook versneld gaan rotten. Wanneer je de rotte appels een plaatsje kunt geven en deze er mogen zijn dan kun je voorkomen dat ze anderen gaan bederven en kunnen deze appels de compost gaan vormen voor je eigen toekomst. Wat een vruchtbare bodem kan zijn voor de toekomst meteen. In mijn geval is wat ik heb meegemaakt iets wat ik veel binnen privé en werk gebruikt heb om anderen te begrijpen en vaak ook nog te kunnen helpen.
Ik zal nooit zeggen dat iemand een boosheid niet mag uiten. Jammer dat het zo over is gekomen. Waar het mij in deze post om ging was dat een verhaal vele kanten kent en ja daar kun je nog boos om worden, maar Louisa50 is hierin leidend voor me. Ze heeft haar bekentenis ooit gehad. De bevestiging van al het leed. Op een later moment krijgt ze deze niet meer, om wat voor reden dan ook, maar besluit dat ondanks het deel van de vader dat ze kan verafschuwen dat er ook een deel is wat mogelijk anders was.
Ik vind het dan prijzenswaardig dat ze de keus kan maken om in het gezelschap van de goede kanten van vader kan verblijven. Niet vergetende wat er is gebeurd, maar deze niet meer het te laten beïnvloeden.
Dus [~2896] ik vind het knap wat je doet en dat je oude herinnering daar laat in het verleden en je toekomst leidend maakt voor de rest van je leven.
In het contact met mijn dader ben ik veel te weten gekomen over hem. Nee het was destijds niet zo'n bewuste keuze als deze van jou maar meer controle proberen te houden en angst. Desondanks ben ik blij met de keuze destijds omdat deze veel heeft bijgedragen aan mijn herstel. De dader welke een monster in mijn ogen was werd menselijker en zelfs kwetsbaarder in mijn ogen. Het werd daardoor ook makkelijk te zien wat de wisselwerking was en wat ik kon doen om herhaling te voorkomen.
Mijn eigen vader heeft mij nooit seksueel misbruikt maar er is wel sprake geweest van huiselijk geweld. Ook ikheb een tijd het contract verbroken. Dit had ik nodig om er los van te komen. Vervolgens ben ik de andere kant van hem gaan zien en zijn onmacht destijds. Daar heeft hij zich ook een paar jaar terug (op zijn manier) voor verontschuldigd. Nu heb ik een "normaal" contact met hem. Het is geen innige vader zoon relatie maar een meer platonische. Hij kan nu de opa zijn zonder de verantwoordelijkheid welke hij vaak niet kon dragen. Het "goed moeten doen" maakte dat hij controle probeerde uit te oefenen en gefrustreerd en onmachtig werd met alle gevolgen van dien. Als opa kan hij afstand nemen en zijn lieve kant laten zien.
Dus met beiden personen waarbij ik gebukt ging onder het gevaar, zoals ik hen ervoer, heb ik het los kunnen laten en in mijn leven eraan voorbij kunnen gaan.
Ik zal dus altijd op zoek gaan naar de menselijkheid die iedereen heeft. Niet om ze te ontslaan van hun verantwoordelijkheid voor hun daden, maar wel om hun toekomst meer menselijk te maken.
Misschien moet ik het anders verwoorden.
Dat iemand een reden heeft tot het vertonen van dergelijk ziek gedrag maakt dat ze een verantwoordelijkheid moeten dragen voor hun gedrag, maar om iemand dan te veroordelen dat is aan de persoon welke het overkomen is en de dader in kwestie.
Dus in dit verhaal en dat van mij. Daarbij zijn de daders vergeven, maar blijven ze verantwoordelijk. Als ik het zo lees dan heeft de vader zijn eigen gedrag ook veroordeeld. Dit werkt beter dan wanneer een ander dit doet.
Gemis verdriet, veranderen? Nee dat vroeg ik allemaal niet, ben jij nooit meer boos dan om wat jou is aangedaan? (of een ander gebeurt) Dat vroeg ik.
Veroordelen? Dat bepaald de rechter joh! De wet is er niet voor niets. Ter bescherming van individuen. Wie heeft het over veroordelen dan behalve jij? Zoals ik al zei ik ben hier niet om iemand te veroordelen?! Voel jij je veroordeeld dan of iets?
Heb ik de macht niet eens voor, ik beheer geen gevangenis, ik bepaal de wetten niet, ik deel geen doodstraf uit. Mocht ik wel willen, mja gelukkig maar van niet haha. Ik mag er wel een mening over hebben, wat ik voel dat gebeuren moet met daders.
Goed dat je jou dader hebt vergeven dat sowieso.
Dr vader heeft ontkent! Dat is wat IK las in dr verhaal en dat is waar IK op wilde reageren. Dat is wat IK smerig vind en dat mag ik vinden ook.
Dan hoeft u mij niet te vertellen dat ik geen boosheid mag voelen of mij niet mag uiten mbt wat voor onrecht pedofielen kinderen aan doen! Is best wel een rechtvaardige pissigheid hoor... maar dat vind ik.
iig bedankt voor de kijk/lees tip en de rouwfase's.
nou ja de woede komt en gaat, elke keer als ik iemand moet verwerken. Ben wel met anderen dingen bezig dacht ik hoor, maar bedankt. Ik zal t in de gaten houden, dat ik niet te lang in boosheid blijf.
Fijne avond iig
Getekend voor t leven bruh, maar volgens mij maken slachtoffers er ook gewoon maar wat beters van... Boeten zullen daders van zedendelicten of branden in de hel. xD Mark my words.
Of ben jij nu dan altijd zonder boosheid? Vast al afgereageerd op een ander?
Ik was toen ik jonger was bang, door wat er gebeurde en was, voor onderdanig zijn raken. Ik ging dus op zoek (onbewust) naar partners welke niet boven mij konden staan. Dus veelal partners welke zeer introvert, verlegen, onderdanig of zelfs angstig waren. Het besef dat dit zo was kwam pas veel later (toen ik de ruimte kreeg om naar mijzelf en mijn positie in de wereld te kijken).
Zo gebeurt het desondanks best veel. Dat we ergens geprikkeld en gestimuleerd raken door een ander door wat er in ons onbewuste speelt.
Het is dan een geromantiseerd verhaal maar "de celestijnse belofte" schrijft daarover wel op een leuke en interessante manier.
Terug naar dit verhaal:
De moeder is vooral met zichzelf bezig en niet met anderen. Vader is druk met de ander bezig en niet met zichzelf. Dus dat zij elkaar troffen heeft mogelijk ook zo een grondslag dan. Vader heeft nu (door aanspreken erop) bekend en is eigenlijk voor het blok gezet waardoor hij gedwongen werd stilgezet en nu met zichzelf bezig moet zijn. Mogelijk dat moeder zo'n situatie nog niet heeft ervaren of dat dit er simpelweg niet uit kan komen.
Soms zie je dit als een moeder welke is misbruikt hetzelfde ervaart bij eigen kind. Wereld die in stort en een automatische piloot die meer kamikaze lijkt.
De psyche van de mens is nu eenmaal niet zo simpel. Het is een invloed van vele ervaringen en ontwikkelde gedragingen in combinatie met de situatie welke zich voor doet. Het is dan ook lastig over een situatie te oordelen als je deze niet helemaal kent en zelf ook ervaren hebt.
Daarom is begrip vinden voor de vader dan ook eerder te vinden dan voor moeder? (Of is haar verhaal ook bekend?)
Ik kan hele boekwerken zo wel schrijven dus ik laat het hier maar bij voor nu. Hopelijk is het zo wel duidelijker
Edit:
mmizumao31 als iemand misbruikt of mishandeld wordt is de kans dat zij dit "geleerde" gedrag zelf ook gaan toepassen. Je hebt het dan over een slachtoffer welke niet tegen de "eigen natuur" in kan gaan. Is dit dan een misdadiger of een slachtoffer? Het is makkelijker om te oordelen dan te begrijpen. De mens is niet slecht, maar kan wel zo gemaakt worden.
Dominant hoeft niet per se slecht te zijn als er verder niemand mee geschaad is... Kunnen goede leiders zijn als diegene er niet in doorslaat... dacht ik ergens te lezen.
celestine promise... is ook een film van zie ik op google.. ik zal em op mn kijklijst zetten...! :) vind t leuk om te lezen waar anderen hun hoofd mee voeden in context.
Ja klopt, over ouders, ik ben hier ook niet om te oordelen heh... een ieder heeft zn trauma ook net weer even anders beleeft en verwerkt dingen ook weer op hun eigen tempo, ook al lijkt t op elkaar. Wat mij duidelijk is dat velen pijn hebben, soms mentaal, soms lichamelijk. Ik kijk daarom liever naar de overeenkomsten en mogelijke oplossingen, want de oorzaak is onrecht in vorige generaties hoe dan ook.
Hoever wil je terug kijken, dan...? Snap je, ik kan niet veranderen wat vader, of opa is overkomen...
Niet verkeerd natuurlijk perse... te sympatiseren met vorige generaties, als we er in t heden wat van kunnen leren, om de toekomst beter te maken.... Toch...? en zorgen dat we niet dezelfde foute of schadelijke partronen herhalen.... dacht dat ook ergens gelezen te hebben...
Begrip en vergeving, kan helpen bij verwerking... dat geloof ik best. bedankt voor je reactie! groetjess, Mmizu
Is geen eindoordeel of iets... gwn feiten... ik ben ook geen helige hoor, heb zeer zeker iemand wel een klap verkocht als diegene op mn zenuwen werkte, want dat is hoe dat ging bij ongeschillen met ouders. Dus deed ik dat ook met mijn lief. Super fout natuurlijk, maar ik ga nog steeds niemand verkrachten of seksueel mishandelen of ter schande brengen. !
...en als zo een misbruikte jongen vervolgens een manier vind om t onrecht dat hem is aangedaan te verwerken zonder een ander op zijn beurt schade te berokkenen, vind ik t allemaal prima, maar wat een jongen mogelijk heeft meegemaakt in zijn jeugd of weet ik t, heeft toch verder niets te maken met mijn slaapkamer, hoeft hij niet op mij af te reageren of weet ik veel wat zijn probleem was.?!
Dan had hij gewoon kunnen stoppen en kunnen zeggen wat hem negatief "triggert" of hem bezig houd of wel of niet wilt doen, voordat hij de lichaam/geest van een ander probeert te vernietigen.
Nog steeds erg voor je dat misselijke dingen zijn gebeurt met jongens/ mannen, maar dat geeft een man nog geen "freepass" dat zelfde een ander toe te doen... Niks "eigen natuur" ! lol
Kom nou, als t zo eigen natuur is.... kan je/ hij er toch gewoon over praten voordat hij zn ideeën aan een ander fysiek oplegd...?! Dr zijn vast wel dames of mannen die ok zijn met sommige dingen, is hun zaak. prima match dan.. wtvr, hun zaak, hoef geen details. Sommige vrouwen worden daar zelf voor betaald om bepaalde "dromen" waar te maken.
Die oude mannen moeten zich niet zo blind staren en onrealistische verwachtingen hebben van een partner en al helemaal geen kinderen seksueel manipuleren en mentaal vervormen voordat ze überhaupt een gezonde puberteit hebben gehad met leeftijds genoten.
Wederzijdse toestemming is wel een sleutel, heeft niets met "eigen natuur" te maken, heeft te maken met wederzijds respect als hij gekke dingen wilt doen. Helemaal wanneer ze ouder zijn en voorbij experimentele fases.... maar dat zal ook wel weer allemaal verpest zijn door kindermisbruik.?
Als kind onrecht hebben meegemaakt, en als kind je rechten niet kennen, is afschuwelijk. Geen mens, geen kind mag zo een onmacht kennen.
De enige macht/gezag dat ouders/volwassenen over kinderen mogen hebben, is ter bescherming van het kind, TEGEN seksuele roofdieren! (niet mee gaan samenwonen?!)
De enige reden dat sommige mannen zich willen voortplanten is omdat dat t t meest "normaal" oogt, in verhouding met de perverse ideeën waar ze zich mee inlaten... maar verantwoordelijkheid nemen voor hun kroost of partner, ho maar!
Allemaal schone schijn. Zijn ze helemaal besodemieterd!
Maar goed... op goed herstel en gezond ouderschap dan maar??? idk
(neem niet te persoonlijk svp, ik ken jou en je verhaal verder niet)
Wens je veel goeds toe.
Jammer dat je vader nog altijd een manipulatieve gaslichtende narcistische smerige viezerik is omdat die geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden. Je zou denken dat bepaalde slechte karaktertrekken wel verdwijnen naarmate ze ouder worden. *facepalm
Maar goed dat terzijde, sta in je kracht inderdaad, gelukkig heb je een manier gevonden om te gaan met moeilijke mensen, t is inmiddels beter dan toen je jong was natuurlijk. Slechte mannen krijgen nog wel wat hun toekomt. Wellicht niet op aarde dan wel in t hiernamaals. Ik vertrouw dr op. lol
blijf goed!
liefs, mmizu
Begrijp je wel. Ik heb wel (na vele jaren)het contact met de dader verbroken (was/ben ook erg loyaal). Deze breuk heeft veel gevolgen gehad in de relatie mn met mijn vader. Die heeft het mij erg kwalijk genomen. Maar wat was de rol van mijn vader in dit alles? Krijg híer helaas geen antwoord meer op, omdat hij 2 jaar geleden is overleden.
Merk dat ik vaak alleen sta; ik weet niet wat mijn vader aan anderen/familie heeft verteld.
Steven bedankt voor je heldere uitleg!
Groeten, Joti?
Niet goeds meer aan die kerels. Werkelijk een gebrek aan gezonde mannelijkheid deze generatie. #teleurgesteld
Hoe denk jij nu over mannen/vrouwen dan, als ik vragen mag? De gedachte alleen al maakt mij tweezijdig, laat staan dat ik ooit echt weer mn leven moet delen met iemand... brrr
Groetjess, mmizu
Ik heb na confrontatie van mijn dader ook contact behouden. Enerzijds normaliseert het de situatie en heb je er wat aan omdat je de persoon gaat begrijpen. Je brein probeert namelijk te zorgen dat je zo min mogelijk klachten hebt. Dus "gewoon" weer vader dochter zijn helpt daarbij. Maar ja het is misschien wel deels jezelf voor de gek houden. Maar de vraag is. Vind je het erg? Werkt dit voor jou?
Het is nu alsof je samen een bootongeluk hebt gehad. Beiden in het water en maar 1 wrakstuk om je aan vast te houden. Ga je hem dan weg houden?
Maar anderzijds is er de angst. Dat wat er nu is, niet echt is of op zijn hoogst een halve waarheid.
De belangrijkste vraag voor nu en voor je toekomst. Waar word JIJ gelukkig van? Het antwoord daarop moet dan toch jou richting bepalen of niet?
P.s. je moeder net als je vader en vele anderen zijn het resultaat van hun leven. Toen ik jonger was, zocht ik een bepaald type vrouw uit. Je vader en moeder zullen ook niet zomaar bij elkaar gekomen zijn.
Nu ben je de volwassene voor het kind in jezelf. Jij bepaalt hoeveel jij geknuffeld wordt.
Wacht ff, en dat "bepaalde type vrouw", heeft jou getraumatiseerd? of vul ik dat nu zelf in?
(sorry als dat een te persoonlijke vraag is)