Partner in detentie door misbruik van dochter

Hoi Roselinde, Het zal nog een hele tijd een heftige rollercoaster zijn en wikken en wegen. Zo te horen heb jij ook geen makkelijke jeugd gehad en ben je er zelf ms nooit voor in behandeling geweest. Vaak als kinderen in de steek gelaten worden gaan ze iedereen willen pleasen en creëer je ook bindingsangst of verlatingsangst. Het is ook goed om daar zelf voor in behandeling te gaan zodat je keuzes niet op basis van je trauma worden gekozen. Wat je dochter haar gevoel betreft is dat ook niet abnormaal. Een kind is veelal loyaal tov zijn ouders ondanks wat er gebeurd. Dat maakt dat misbruik vaak zo moeilijk wordt binnen het huishouden want een kind blijft loyaal ondanks alle pijn. Maar niemand kan goedpraten wat hij heeft gedaan en let op dat contact ook voor triggers kan zorgen bij je dochter of angst. Je kind heeft nu nood aan veiligheid en geborgenheid Ik las dat je je huis niet gaat kunnen houden. Hoop wel dat je ergens terecht kan en een nieuwe thuis creëren. Mogelijks is het niet zo slecht om een andere thuis te hebben. Ipv je huidige huis met al de herinneringen aan het trauma. Het gaat een kind nooit om het huis. Wel om een thuis. Wat is zijn materiële dingen waard als je emotioneel beschadigd bent… En ja mensen hebben meningen, maar wat is een mening als je er niet zelf hebt ingestaan. Hier bij lotgenoten zit je goed. Mensen hier weten wat het is en ja zij hebben ook een mening maar wel omdat ze het zelf ervaren hebben. Veel sterkte Liefs Emma

Eindelijk vandaag te horen gekregen datbhet arrest met 90 dagen is verlengd, maar de beperkingen zijn eraf. Hij belde ons toen ik samen met dochter in de auto zat. Het was een emotionele bedoening. Je hoorde aan zijn stem dat hij het erg zwaar had. Hij miste ons heel erg en het speet hem behoorlijk dat dit zover is gekomen. Hij vroeg meteen of ik hem ging verlaten. Hierop heb ik gezegd dit met hem onder 4 ogen te willen bespreken en nog niet met ons kind erbij. Ik moet zeggen met zijn lengte van 204 leek het net een peuter van 80 cm. Je hoorde dat hij helemaal gebroken is. Erg moeilijk om dit aan te horen. Ook omdat ik altijd het beste met iedereen wil. Hoe fout ze ook zijn geweest. Ik ben wel al langzaam aan mijn emailadres aan het wijzigen naar mijn meisjesnaam. Dus ben al bezig met het proces dat ik alleen verder ga met mijn dochter met vader op de achtergrond. Ik heb wel erg last van bepaalde familieleden. Ze maken zich erg zorgen om mijn dochter als ik contact wil blijven houden met mijn man. A= hij is nog steeds haar vader, B= we hebben ror nu toe nog steeds gezamenlijk gezag en C= mijn dochter mist haar vader heel erg. Wie ben ik dan om het contact helemaal te verbieden. Ik weet als vrouw hoe het vroeger bij mij ging. Ik heb ook onder toezicht van de kinderrechter gestaan en in opvanghuizen en pleegouders gewoond. In dit geval was het dat mijn ouders niet voor mij konden zorgen omdat ze dit gewoon niet konden. De behoefte is ook belangrijk voor het kind. Maar voordat ik me weer flink ga irriteren op mijn familie ga ik nu stoppen met schrijven. Alvast een fijn weekend gewenst aan iedereen.

Super goed van je dochter. Spannende tijd. Ik weet dat hij bij mij toen ongeveer een week duurde voordat ik over zaken kon gaan spreken, zoals het huis, ect. Voor mijn gevoel duurde alles lang, heb je veel geduld en een lange adem nodig. Elke fase is er weer eentje om af te ronden. Fijn dat je het zo van je af kan schrijven.

Hoi Rosalinde, wat ben je in een enorme en afschuwelijke rollercoaster terechtgekomen. Ik lees hoe je vandaag, zo kort na het ontdekken van het gruwelijke geheim in je gezin, al veel stappen zet naar een ander leven. Aangifte, inschrijven voor een woning, urgentie, etc. Wat knap dat je die energie gevonden hebt en hoe stoer dat je al die stappen nu gelijk al zet. Enorme complimenten daarvoor. Goed dat je de stappen zet in jóuw proces. Met alle adviezen, steuntjes in de rug en meningen, is het vooral inderdaad jouw proces, jullie proces. Dat van jou en van je dochter. Ik hoop dat je ook de tijd neemt om goed voor jezelf en voor je kleine meid te zorgen. Ik hoop dat jullie steun ervaren in je netwerk. Mooi dat je schoonvader dat ook op kan brengen; voor hem is het ook een enorme nachtmerrie. Je kunt hier zeker terecht met je vragen, je twijfels of met een update. Als het jou past. We zijn er voor je hier en helpen en steunen je waar we kunnen. Heel veel sterkte!

Hoi allemaal, De 1e stap is gezet dat ik gisteren aangifte heb gedaan. Ik heb me ook al ingeschreven voor woonservice, maar helaas duurt dat jaren. Ook heb ik een belafspraak ingepland of ik een urgentie kan krijgen, mocht ik ons huis niet alleen kunnen betalen. Ik ga ook binnenkort naar een kennis die financieel adviseur is met verzekeringen en hypotheken. Ik ga aan hem vragen of hij mee kan kijken welke mogelijkheden er zijn als ik toch in dit huis wil blijven wonen. Mijn schoonvader wil mij wel financieel ondersteunen vanwege zijn kleindochter, maar ik wil niet afhankelijk van hem zijn. Ook ben ik me aan het oriënteren op scheiden. Ik kom steeds een stapje verder in mijn eigen proces en die van mijn dochter. Morgen krijg ik te horen of hij langer in voorarrest blijft. Dus nog even spannend. Maar eerst morgenochtend het verhoor van mijn dochter. Ik hou jullie op de hoogte.

Hoi Rosalinde, ik begrijp dat je de reacties allemaal liever niet in deze context had gelezen. Maar ik denk wel dat slachtoffers wel het beste advies kunnen geven. Zij kunnen aangeven wat hen destijds zou geholpen hebben. Dus ja als slachtoffer wil je dat je moeder voor jou kiest en je gelooft. En de situatie van broer zus is het delicater. Vaak zijn ze beiden nog kind, maar een vader is volwassen en in staat om beslissingen te nemen en verantwoordelijk te zijn voor zijn daden. Ik hoop dat je de juiste beslissing neemt voor je dochter en haar welzijn. En je moet niet alle banden breken als je dat niet wenst, maar doe wat goed is voor je dochter en op haar ritme. Liefs Emma

Hoi Roselinde-81, wat goed dat je het deelt. Ik kan alleen van uit het oog van uw dochter kijken. Ik ben zelf ook slachtoffer van incest, niet met een ouder maar met mijn broers. Als kind vertrouw je een ouder/broer/zus als dit op deze manier beschadigd wordt is dit ontzettend schadelijk. Ik snap dat je van iemand kan houden, maar dit gedrag kom ergens vandaan en gaat niet zomaar weg. Mijn advies is schreiden. Mijn ouders hebben het ontkent, zij hebben gezegd dat dit niet kan. Als ik een tip mag geven, luister goed naar u dochter, wees er voor der.

Ik ken het hele cirkeltje waar je in zit. Heel veel sterkte! Op het moment er bij ons bekend werd heb ik de scheiding in gang gezet. Er werd mij tijdens het verhoor en proces gevraagd of m’n (ex) man na detentie weer bij ons kon komen wonen. Voor mij een absolute no go, voor de hulpverlening is het een ander verhaal. Deze zien dit het liefst en daar gaat natuurlijk de voorkeur naar uit. Na de detentie zien ze het alsof de straf is uitgezeten, er is een ‘dagbehandeling’ van 1 x in de week als hulpverleningstraject en voor de rest mag hij vrij gaan en staan wat hij wil. Als je je maar goedwillend laat zien bij de reclassering, ect. Bedenk goed welk impact dit voor jou en je dochter heeft. Voor mij en m’n zoontje was het heel traumatiserend. Nogmaals heel veel sterkte! Knap dat je je verhaal zo vroeg in het proces al durft te delen.

Ik wil op iedereen antwoorden. Ik toon zeker geen berouw om zijn daden laat ik dat voorop stellen. Hij zal nooit alleen mogen zijn met mijn dochter totdat ze zelf sterk genoeg is en volwassen is. Mijn dochter gaat zeker voor. Of hij ooit misbruikt is, heb ik geen weet van. Het standpunt wat ik op dit aanneem (kan tijdelijk zijn) is dat ik wacht totdat ik weer contact met hem heb en vanuit hem wil vragen of hij denkt te weten hoe we verder moeten. Dat hij de komende jaren niet thuis mag wonen is een feit. Hij zal denk ik hulp gaan krijgen. Dat weten we niet, want het onderzoek loopt nog. Morgen ga ik een officiële verklaring cq aangifte afleggen/doen bij de politie en mijn dochter heeft woensdag haar verhoor. Het is dus nog erg vers. Veilig thuis zal ons begeleiden naar weer contact met papa voor mijn dochter.

Roselinde, Mij eerste reactie is: Je zou je dochter (en andere slachtoffertjes) moeten beschermen. Mijn hemel, faciliteer hem niet, ofwel geef hem geen gelegenheid dat hij uit liefde van jou uit, of watdanook dit gedrag kan voortzetten. Vraag je ook af of je echt van hem houdt, of dat hij jou zo nodig heeft dat je zelf denkt van hem te houden. En al vind je dat je echt van hem houdt, dan stel jezelf de vraag: wie gaat voor; een onschuldig kind of een "veel"pleger. Probeer je goede, oprechte gevoelens te richten op het redden/vooruithelpen van je kind in plaats zijn " hulpbehoevendheid". Met sommige mensen kun je duizend zakken zout eten, en dan weet je nog niet wat je voor je hebt. Laat je hierin niet psychisch misbruiken. Waarschijnlijk ben je heel inlevend/invoelend. Probeer, met bijvoorbeeld een therapeut om hem wel te laten "vallen". Ik denk dat je nu in een "comfortabele" positie zit; comfortabel slecht of een "slechte status quo" kan beter voelen, dan onbekend terrein. Jezelf verliezen in het onbekende lijkt eng. Echter, vergeet nooit jouw kind! Grijp alle kansen aan en neem alle kansen om los te komen. Heel veel liefs en dank voor je openhartigheid, Anselma

Hoi Rosalinde, Wat pittig dat je dit moet meemaken. Ik kan begrijpen dat je iemand graag ziet en liefde maakt blind. Maar stel dat je moet oordelen over een vreemde in dezelfde situatie. Wat zou dan jouw visie zijn? Ik vrees dat je dit los moet koppelen van je gevoel. Het is niet zo dat je alle contact met je partner moet verbreken maar je kan het niet maken om hem nog langer in de buurt van je kind te hebben. Ik ben als kind betast geweest door een vreemde en vervolgens door mijn broer met handelingen etc. Hetgeen van de vreemde weet mijn moeder. Datgene van mijn broer niet. We waren beide nog kinderen en hij is mogelijks ook misbruikt. Ik heb het nooit heel bewust allemaal beleeft. Maar het maakt wel dat ik nergens echt veilig ben. Niet dat mijn hoofd dat zegt, maar mijn lichaam wel. Overal ben ik super alert, in drukte ervaar ik spierspanning en als die te lang aanhoudt, geraak ik fysiek uitgeput met alle gevolgen van dien en dus ook ziekteverzuim. Ik ben enkel in mijn eigen huis echt veilig. Nergens anders. Zorg dat je kind nu al een veilige omgeving kent. De gevolgen zijn voor het leven als je er nu niet voor zorgt. Als je het weet, moet je als ouder de nodige stappen ondernemen om je kind veiligheid te geven en ook te zorgen dat ze jou kan vertrouwen. Anders beschadig je dit ook voor de rest van je leven en de kans is groot dat je dit nooit echt kan herstellen. Je kan contact houden met je partner en geef dit ook zeker aan aan je kind. Niet achter haar rug. En laat je kind zelf kiezen of ze ooit nog contact wil. Inderdaad is berouw tonen 1 ding. En is je man ziek? Is hij zelf slachtoffer van misbruik? Ga ook zeker daar mee aan de slag. Het is nooit te laat. Veel sterkte Liefs Emma

Ik ben zelf slachtoffer van misbruik toen ik 11 jaar was. Mijn moeder wist hier vanaf en was uit reactie heel erg boos op mij en op mijn stiefvader. Maar heeft hier dus verder tot nu toe niks mee gedaan….. ik ben hier zelf ook heel erg door geschaad. Mijn band met mijn moeder ligt complex. Want ergens wil ik een band en wil ik steun van mijn moeder, maar aan de andere kant voelt het allemaal heel awkward. Zoals ik het nu voel is dat mijn moeder het destijds heeft “goedgekeurd” wat er is gebeurd. Toen seksueel misbruik plaats vond heeft ze 1x ingegrepen en het is na 2 jaar gestopt. Ze liet mij heel erg de schuldige voelen en hiervan heb ik nog steeds last. Van mijn moeder mag ik het niet binnen het gezin/de familie delen. Dit stuk snap ik nu nog steeds niet. Ik heb het nu wel tegen mijn vriend, zus en nicht verteld. Maar deze mogen het ook niet doorvertellen. Als mijn partner zoiets zou doen bij mijn kind, snap ik dat je het moeilijk vind om te scheiden. Ik hou ook ontiegelijk veel van mijn vriend. Maar zoiets kan gewoon niet..

Hallo Rosalinde-81, Ikzelf ben niet in huiselijke omgeving misbruikt maar enige lotgenoten uit mijn zelfhulpgroep wel. 'Hoe zijn de ouders met het thema omgegaan' wordt bij ons steeds weer besproken want het is zo moeilijk de ouders te vergeven als zij er niet voor gezorgd hebben dat je je als kind veilig kunt voelen. Je kunt als kind niet normaal op groeien als je je niet veilig voelt. Dit beinvloedt je hele leven. Ik vindt dat je hier voor je kind moet kiezen. Een kind heeft een stabile omgeving nodig zeker als ze misbruik heeft ervaren en die moet jij haar geven want wie wie kan het anders? Dat je kind heeft aangegeven dat ze sommige dingen wel fijn vond.... Ja de aandacht kan fijn zijn ook al is de misbruik dat niet. Waar het ene ophoudt en het andere begint is voor haar niet in te schatten. Bovendien zou ik de mogelijkheid dat ze bepaalde dingen die gebeurd zijn weggedissocieerd heeft ook niet uitsluiten. Vaak worden zulke belevenissen pas weer toegankelijk als het slachtoffer zich veilig voelt, daar spreek ik uit ervaring.

Even juridisch bekeken zou ik scheiden en hem uit de ouderlijke macht laten zetten. Daarnaast iets vast leggen over deze ouderlijke macht mocht er met jou iets gebeuren. Je beschouwt hem als ziek ga ik vanuit? Dus tot hij hersteld is wil je niet dat hij alleen contact wil. Ik zou (als hulpverlener gesproken) eerst de behandeling van het kind afronden alvorens er weer contact is. Je beschreef dat ze het ook wel fijn vond. Dus bepaalde grenzen van "het normale" zijn daarin duidelijk verschoven. Het zou goed zijn als de situatie voor je kind eerst kan normaliseren. Vanuit de norm is "slecht gedrag wordt gestraft" dus toch continue je partner in beeld hebben maakt dat het beeld behoorlijk vertroebeld blijft. Als je hem in het leven van je kind wilt houden dan zou ik zijn hersteltraject vooral informerend laten zijn. Maar uitsluitend wanneer het passend is voor haar traject. Als betrokkene bij beiden zou ik mezelf buiten spel zetten en hier een psycholoog/seksuoloog in betrekken. Iedere situatie hierin is uniek. Ik heb wel een cliënt ooit gehad in de positie van jouw echtgenoot. Hij had 1x per kwartaal contact op dat moment. Het eerst jaar helemaal niet(gevangenis toen). Erna ieder half jaar. Dit was gekoppeld aan zijn hersteltraject maar ook aan wat zijn kinderen aan konden in hun herstel. Hij volgde therapie 5 dagen in de week bij een ggz. Dit was op dat moment al zo'n 5 jaar gaande (heeft tbs gehad waarin het gestart is). Hij voegde zich volledig naar het traject van de kinderen. Daarnaast was hij suïcidaal door heel de situatie en zijn berouw, maar hij beschouwde zijn herstel als ook boete doen en suïcide als een makkelijke uitvlucht. Hoe het uiteindelijk verder verlopen is weet ik niet omdat ik elders ging werken. Ik denk dat het berouw voor de acties (en niet berouw dat hij gepakt is) wel belangrijk is. Ik heb in de tbs namelijk ook de nodige personen tegen gekomen welke nog steeds de pedoseksualiteit zouden toepassen, met de verwachting en hoop ditmaal niet gepakt te worden. Zij zagen opmerkingen zoals je dochter maakte "het was wel fijn" en dergelijke opmerkingen als een rechtvaardiging voor hun keuzes. Al om al is het dus heel complex, maar het begint met het zien van de ziekte van de persoon om dergelijke grenzen over te gaan. Ongeacht de grondslag waaruit dit voort komt. Het is ergens nobel dat je de ziekte in hem wilt zien. Anderzijds plaats je jezelf in een spagaat richting je dochter. Persoonlijk zou ik wel zeggen. Je dochter kan het in haar herstel gaan ervaren als "voor hem kiezen" ook hierbij kan het dan lastig worden. Hopelijk heb je wat aan het bovenstaande. Ik zou vooral professionele hulp zoeken op dit gebied (welke bekend zijn met dergelijke situaties). Mogelijk dat er lijfelijke praatgroepen zijn ook voor partners van pedoseksuelen waar je bij kunt aansluiten?