Misbruikt door ex vriend (heeft iemand tips/herkenning)
Lieve leden, ik wil graag mijn verhaal delen en kijken of het kan helpen.
Ik ben vanaf mijn 16e tot 19e seksueel en psychisch misbruikt door mijn ex-vriend. Jarenlang heb ik geen enkele herkenning kunnen vinden, niemand met een vergelijkbaar verhaal, totdat ik vorige week de term 'narcistisch seksueel misbruik' ben tegengekomen. Toen vond ik voor het eerst, enige herkenning. Graag zou ik in contact komen met andere lotgenoten, het liefst in een bijeenkomst (als die er is)
Nu mijn verhaal.. Op mijn zestiende werd ik voor het eerst verliefd op een jongen. Uiteindelijk kregen we een relatie. Hij was eerst heel lief voor mij, maar al snel kwam hier verandering in. Het begon ermee dat hij mijn 'nee' een aantal keer negeerde, in één geval heeft hij toen ook seks met mij gehad. In alle gevallen bevroor ik, liet het gebeuren. Daarna voelde ik me zo in de war, zo vies. Maar ik begreep het niet en stopte het weg.
Het begon me langzamerhand duidelijk te worden dat het woord 'nee' niet in zijn woordenboek voor kwam. Eerst dacht ik nog, dat als ik duidelijker zou zijn, hij dan zou stoppen. Maar dat was niet waar. Hij was erg obsessief met seks en de rode draad van zijn obsessie was gericht op mijn 'genot'
Het begon met orale seks (waarin ik de ontvanger was). Eerst gaf ik toestemming, vond het ook fijn, maar keer op keer bleef hij doorgaan terwijl ik wilde stoppen.
Op een gegeven moment wilde ik helemaal niet meer en omdat ik niet meer toe gaf escaleerde het. Hij is een keer tijdens een ruzie op mij gesprongen, heeft mijn broek uitgetrokken en begon me oraal te bevredigen. Ik begon wild om me heen te schoppen en toen ik zijn hoofd raakte is hij gestopt.
Hij beloofde dat hij het nooit meer zou doen, maar niet lang daarna bracht hij handboeien mee. Hij drong er op aan zoals met alles, totdat ik uiteindelijk toe gaf. Ik voelde me sowieso niet veilig meer in de relatie.
Toen ik daar geblinddoekt en geboeid lag raakte ik meteen heel erg in paniek. Ik schreeuwde dat hij me los moest maken, maar hij liet me niet los, en begon me opnieuw oraal te bevredigen.
Ik ben toen zo overstuur geraakt dat hij uiteindelijk is gestopt (misschien ook omdat mijn ouders thuis waren.)
Daarna is dit nooit meer voorgekomen, maar kwamen er andere dingen.
Anale seks, buttplugs. Toen ik het weigerde om de buttplug ooit nog te dragen, heeft hij hem op een dag stiekem voorbereid en bij me naar binnen geduwd.
In tussen was hij ook al een tijd begonnen met me te beledigen. Soms vertelde hij me opeens dat mijn vagina zo lelijk was dat ik een operatie moest. Of mijn borsten heel klein.
Ook dwong hij me constant om naakt foto's van me te maken, hij deed dit ook soms stiekem en heeft me een keer een seksueel filmpje gemaakt terwijl ik sliep.
Alles ging om seks. Iedere dag, de hele dag. Ik sliep 3 nachten per week bij hem.
Zelfs tijdens het douchen kwam hij binnen en begon hij me van binnen "te wassen" duwde hij me expres onder water omdat hij wist dat ik daarvan in paniek raakte.
Uiteindelijk was ik doodsbang voor seks en probeerde ik kostte wat het kost om mezelf er voor te beschermen. Overdag kon ik het vaak nog ontzien, maar 's avonds is dat me nooit gelukt. Eerst aandringen, daarna beledigen of beschuldigen, daarna vaak huilen, en dan, omdat dit alles niet werkte, woedeaanvallen. Schreeuwen, tegen de muren slaan. Op een dag gooide hij een stoel richting mij. Dan schreeuwden zijn ouders aan de andere kant van de deur dat ze wilden slapen. Een enkele keer moest zijn vader binnen komen omdat hij zo door het lint ging. Ik schaamde me zo, tegenover zijn ouders. Ik voelde me zo bezwaard dat ze wakker lagen en ik was zelf ook zo zo moe.. Want dit ging uren door, soms tot vijf uur 's snachts. Want hij liet me niet slapen. Uiteindelijk was ik zo wanhopig, zo bang dat ik toe gaf. En dan lag ik daar maar. Wachten tot het voorbij was. En hij liet het zo lang mogelijk duren, "om mij te laten genieten". Het was een nachtmerrie. Maar ik was verdoofd, ik was er aan gewend geraakt.
Dacht dat het mijn schuld was, omdat ik nooit seks wilde. Dat er iets mis met mij was.
Flash forward: het is nu zes jaar geleden dat ik bij hem weg ben gegaan
Ik heb sinds bijna vier jaar een vriend, we hielden van elkaar vanaf het eerste moment. Hij heeft ook nare dingen meegemaakt en samen zijn we, door onze levensstijl te veranderen (geen alcohol, veel reflectie) en heel veel te praten - samen gaan helen.
Maar ik loop op sommige punten nog steeds vast.
Ongeveer een jaar nadat ik weg was bij mijn ex vriend, heb ik hulp gezocht. Had ernstige ptss, met alle klachten die daarbij horen en kon niet meer functioneren.
Maar vanaf het moment dat ik tegen mijn psycholoog vertelde: "mijn vriend dwong me tot seks, verkrachtte mij", voelde ik me een leugenaar, ik had het toch zelf laten gebeuren? Ik dacht dat het mijn schuld was maar durfde haar dit niet te vertellen, uit angst dat ze me dan niet meer zou geloven. Ook had ik enorme last van geheugenverlies en omdat ik me zoveel niet meer kon herinneren, dacht ik dat ik gek was.
Omdat ik niet kwetsbaar durfde te zijn, heb ik veel kansen met die psycholoog misgelopen. Ik heb hier veel spijt van en voel me ook erg schuldig tegenover haar. Ze is een geweldig persoon en had me vast goed kunnen helpen.
Heb toen wel emdr gehad, slechts één behandeling, daarna kon ik gelukkig wel beter slapen en kwam ik van de hyperwaakzaamheid af.
Ik ontmoette in die tijd een jongen waarmee ik een jaar een relatie kreeg en toen ging ik alles wegstoppen. Forceerde mezelf om seks te hebben, iedere keer opnieuw, ik speelde het. Ik ben toen heel ver van mezelf verwijderd geraakt en ben met mijn huidige vriend nu, nog steeds bezig om de brokstukken hiervan op te rapen.
Soms dissocieer opeens weer en dan lukt het me niet om dit meteen te communiceren. Zo'n ervaring roept bij mij veel pijn uit het verleden op. Misschien wil ik dat dan wegdrukken want daarna ga ik weer in die modus: toneel spelen, doen alsof ik geniet en overleven. Dat kan weken doorgaan, gelukkig heb ik dat aan mijn vriend durven toe geven en duren die periodes nu steeds korter. Maar herkent iemand dit? Ik vind het vreselijk wanneer ik dit doe, want ik wil het niet. Ik hou van mijn vriend en hij van mij, we werken samen zo hard om het goed te maken en toch kan ik het soms niet laten.
Het is zelfs zo erg dat ik na zo'n dissocieër ervaring, vaak de behoefte krijg mezelf aan te raken terwijl ik het niet wil/niet opgewonden ben. Alsof ik mezelf wil verdoven, mezelf wil wijsmaken: alles wat je hebt meegemaakt heeft je niets gedaan, het heeft je geen pijn gedaan.
Dat is natuurlijk niet zo. Maar ik kan vaak niet bij mijn gevoelens komen. Is dat normaal? Het frustreert mij in elk geval heel erg
Enerzijds wil ik zo graag hulp zoeken maar ik twijfel en ik ben bang..
-Bang dat het mijn schuld is
-Bang dat niemand me kan helpen
-Bang dat het te laat is, dat ik te ver verwikkeld ben geraakt in al deze afweermechanismen.
En heb ik eigenlijk wel hulp nodig? Ik walg niet meer van mijn lichaam. Ptss klachten zijn al heel lang over. Hoewel ik heel soms nog dissocieër op straat en ook wel dagen heb dat ik (zonder reden) heel bang ben, zo bang dat ik er misselijk van wordt. Maar ik heb ook wel andere incidenten meegemaakt op straat, misschien dat dat daar aan ligt?
Het is heel lang geworden. Sorry daarvoor. Als je dit helemaal gelezen hebt wil ik je bedanken, vanuit de grond van mijn hart, het betekent heel veel. Als iets herkenbaar voor jullie is, of iemand tips heeft , ik hoor het graag
Liefs
Felicia
16 Reacties
Ik zie je bericht te gemoet komen. Neem vooral de tijd die je nodig hebt.
Liefs,
Felicia
Pieterke, ik ben blij dat mijn verhaal iets voor u heeft kunnen betekenen. Mijn hart breekt wanneer ik hoor dat uw vrouw niet kon vertellen.
Er is veel onverwerkt en onuitgesproken verdriet in onze oudere generaties.. Ik ben blij dat u deze community heeft gevonden. Samen kunnen we hier de dingen bespreekbaar maken, die we zo moeilijk kunnen vertellen, samen kunnen we een weg vinden tot heling..
Ik ben niet gelovig, maar toch steek ik vandaag een kaarsje op voor de zielenrust voor uw vrouw.
Veel liefs,
Felicia
Kansen zijn vaak klein maar soms als er politie bij komt kan het zijn dat mensen ook bekennen. Daarnaast kan het zijn dat er vanuit iemand anders al een aangifte loopt.
Belangrijk is dat je doet waar jij achter staat en het voor jezelf doet
Of iets wel of niet extreem is dat is afhankelijk van de ander. Ik ben werkzaam als hulpverlener en heb de nodige ervaring en zal iets dus minder snel extreem vinden.
Iemand anders kan dit weer helemaal anders ervaren.
Het belangrijkste is wat jij er (rationeel) van vindt. Emotioneel zal er nog vanalles meer spelen, maar het is in jouw stadium belangrijk om zaken te kunnen scheiden ook.
Wat dingen zijn welke je kunt doen, dat is zeer individueel.
Er zijn vele opties. Kort durend of juist lange termijnen. Allemaal afhankelijk van hoe de onderwerpen bij jou binnen komen en hoeveel stabiliteit en veiligheid jij erbij mag ervaren.
Je bent volgens mij nog in de situatie waar je hoge eisen aan jezelf stelt. Er mogen zijn ondanks alle zaken die nog spelen is belangrijk. Voor sommigen werkt Cognitieve gedragstherapie hierbij. Bij anderen schematherapie en weer anderen psychomotore therapie of drama therapie. Er zijn zoveel opties dat je er simpel van kunt worden. Desondanks is het heel belangrijk dat je een arts/therapeut/begeleider vindt welke verstand heeft en/of ervaring heeft met misbruik/mishandeling.
Als je nu in een verhuizing zit of komt dan is de vraag misschien sowieso of je nu iets moet willen.
Er is dus helaas geen pasklaar antwoord. Sommige plekken hebben lange wachtlijsten ook.
Dus het is een zoektocht naar "waar sta ik en wat past hier het beste bij"
Je kunt ook laagdrempelig naar een psychologenpraktijk/huisarts/poh stappen om je te helpen juist prioriteiten te stellen of keuzes te maken.
Wat betreft je hyperarousal. Plak er geen negatief label op. Het is jouw uitlaatklep dus een signaal dat er die dag of dat moment wat gebeurt is wat je triggerde. Je lijkt je schuldig te voelen, maar waarvoor? Je doet niemand er kwaad mee. Moet je "verantwoordelijkheid aan je vriend afleggen" misschien gewoon accepteren dat je dit nu even nodig hebt en onderzoeken wat je triggers hiertoe zijn. Maar advies om op te houden het een negatief iets te maken. Het is iets wat jouw psyche momenteel nodig lijkt te hebben. Alles op zijn tijd.
Wat betreft dader:
Jezelf zien als de aanstichter van de trauma's. Alsof je erom gevraagd had of reden toe zou hebben gegeven dat soort gedachten
Dankuwel voor uw antwoord. Ik zal, als we gesetteld zijn, gaan kijken naar wat voor mij het beste past.
In ieder geval voelt het nu wel alsof ik een eerste (kleine stap) genomen heb.
Gevoel en ratio scheiden blijft nog een strijd maar wel eentje die ik moet blijven aangaan.
Hoewel, het verhaal delen hier op deze site toch iets lijkt te hebben "geopend" in mij. Ik droomde vanacht namelijk dat ik langsging bij mijn ex vriend en hem vertelde wat hij me had aangedaan. Ik heb in geen tijden zo helder over hem gedroomd en voor het eerst was ik zelfverzekerd, en kon ik weer terug komen bij dat gevoel überhaupt, hoe de dingen toen waren en hoe verknipt hij was zijn gedragingen. En in die droom zag ik ook echt in dat het niet aan mij lag. Het was heel apart, maar ik ben dankbaar.
Ik realiseerde me wel, in die droom en hierna, dat het heel waarschijnlijk is dat hij nog meer slachtoffers heeft gemaakt en dat doet me veel pijn. Maar ik weet niet echt hoe ik hier achter zou moeten komen, of wat ik kan doen. Ik heb namelijk (zover ik weet) geen bewijzen dus alleen daarom al heb ik nooit overwogen om naar de politie te gaan. Behalve dan, mijn moeder en stiefvader die mij regelmatig hebben horen schreeuwen en gillen dat hij moest stoppen (dat vertelden ze me pas een jaar geleden). Geld dat eigenlijk als een bewijs? Ik denk daar nu opeens aan.
Ik weet ook helemaal niet of ik er aan toe zou zijn om er juridisch iets mee te doen, maar ik vraag me dit alsnog af.
Ik plak inderdaad vaak een negatief label op deze gedragingen en dat brengt me dan nog verder naar beneden. Het is niet alsof ik verantwoording hoef af te leggen tegenover mijn vriend, maar ik vind het zelf fijn om dit te delen. Omdat dit dan een gesprek opent over de trigger en ik me meestal daarna weer beter ga voelen. Zo doende. Hij helpt me ook, om me dus niet 'schuldig te voelen', want als ik daar eenmaal in zit kom ik daar vaak alleen ook niet uit. Ik voel sowieso ook vaak heel vies of laag als ik terugval in dit gedrag (niet alleen schuldig), ik weet niet precies waarom maar het voelt in elk geval niet als een goede of veilige uitlaatklep.
Ik heb velen van uw reacties gelezen onder andere verhalen, altijd zo warm, u geeft iedereen hoop.
Ik wens u een mooie zonnige dag
Wat ontzettend verdrietig..
Maar ik ben dankbaar dat u, dankzij Stevens reactie op mijn verhaal, haar nu beter kunt begrijpen. Ik twijfelde om dit allemaal te delen, maar ik ben blij dat ik het toch heb gedaan.
Ik weet zeker dat zij ook nog steeds van u houd, waar ze ook is.
Warme groeten,
Felicia
Allereerst even een vraag, om zeker te zijn, als u dader zegt bedoelt u, dader naar mezelf toch? (Mezelf dingen aandoe die ik niet wil, of toneelspeel)?
Ik heb nooit anderen pijn gedaan.
Ik ga er even vanuit dat u dat bedoelde.
Na het lezen van uw reactie, vielen dingen op zijn plaats. Hoewel ik al vermoedens had dat deze gedragingen hier vandaan kwamen. Maar dan is mijn vraag: hoe kan ik het stoppen? Ik word er wanhopig van. Ik doe echt mijn best.
Lange tijd was ik zo ver van mezelf verwijderd, dat ik niet eens door had dat er iets niet klopte. Ik initiërde nooit duidelijk seks maar stemde altijd toe en speelde het spel dan mee. Ook was ik wel(in mijn hoofd) iedere dag obsessief bezig met seks. Dat het moest gebeuren, want maakte me zo angstig om geen seks te hebben. Seks was jarenlang het enige wat mij het gevoel van liefde kon geven.Ik uitte dit niet, want ik schaamde me en wilde geen druk op mijn partners leggen. Voelde ook dat het niet klopte. Na seks voelde ik me altijd leeg en slecht.
Gelukkig is dit alles nu wel eindelijk gestopt, ik kan liefde ervaren zonder seks en ben er niet meer obsessief mee bezig in mijn hoofd. Dif is wel een hele grote verbetering van het laatste jaar.
Maar het toneel spelen, en mezelf aanraken tegen mijn wil, daar worstel ik nog steeds mee.
Toen ik mijn huidige vriend ontmoette was dit eerst anders. Hij heeft ook seksueel trauma, dat had hij toen nog niet voor zichzelf begrepen, maar dit maakte dat hij rustig aan wilde doen. Dat was zo helend. We hebben maanden gewacht, heel veel geknuffeld en elkaar echt ontdekt. Ik voelde me beter dan ooit. Maar kort nadat we verder gingen, liep alles mis. Hij had overwerkt trauma, wat hij dus ook niet uitsprak, omdat hij het niet begreep. Ik voelde het maar hij ontkende.
Hij was zo geblokkeerd met seks, zocht wel toenadering maar iedere keer dat we op een hoogtepunt in opwinding waren, stopte hij en deed hij net alsof er niets gebeurd was. Dit was voor mij erg pijnlijk en voelde heel onveilig.
Na twee jaar heeft hij zijn verleden begrepen, dit gedeeld en is alles beter gegaan. We zijn heel hard gaan werken aan ons verleden, onzs communicatie, en zijn ook sinds die tijd volledig gestopt met drinken. Maar zijn verwerking er beter aan toe dan het mijne, denk ik. Ik denk dat ik eigenlijk nog niets heb kunnen verwerken, maar ik kan nu wel overal over praten waar ik tegenaan loop. Dat scheelt al een hoop.
Wanneer ik dus zo'n terugval heb in hyper arousel, en ik doe dingen die ik niet wil, ben ik daar hierna altijd eerlijk over. Zelfs als ik die dingen bij mezelf doe, dan vertel ik dit hem ook. Ik probeer het dezelfde dag te vertellen, soms duurt het een aantal dagen, maar het lukt steeds beter. Hij neemt het niet persoonlijk op, en juist omdat ik er dus eerlijk over ben, versterkt het ons vertrouwen. Hij herkent het ook steeds sneller bij mij trouwens.
Maar wat kan ik nu doen om dit te voorkomen? Het lukt me steeds even, maximaal drie weken, maar als ik dan een trigger ervaar (wanneer dissocieër tijdens seks) komt het toch weer terug.
Heeft u tips voor hoe ik met alles aan de slag kan gaan? Ik verhuis over vier maanden weer naar Nederland, ook met het idee dat ik dan therapie volgen. Heeft u aanraders qua therapie vormen of bepaalde organisaties?
De komende weken worden zwaar, want onze woon situatie is niet stabiel. Dit maakt ook dat het moeilijker voor mij is om mentaal stabiel te blijven.
En heeft u tips voor wat ik nu nog, zelf kan doen? Ik wil zo graag bij mijn gevoel komen, wil er niet meer voor weglopen.. Dit is nooit mijn intentie geweest.
Maar ik heb me zo in de steek gelaten gevoeld, omdat dit alles gebeurde in mijn ouderlijk huis, zijn ouderlijk huis. Niemand heeft me geholpen. Toen ik het later aan mijn vader vertelde (hij woont niet bij ons, ouders zijn lang geleden gescheiden) zei hij "verkrachting is natuurlijk niet leuk, maar er zijn ergere dingen."
Ik weet dat hij het niet verkeerd bedoelde, op zijn manier, maar ik ben zo dichtgeklapt. Ik kon mezelf niet meer serieus nemen of vertrouwen.
Edit: nu ik dit allemaal zo terug lees is het zo extreem.. Is dit wel passend voor wat ik hem meegemaakt? Overdrijf ik niet, of ben ik niet gek? Soms denk ik dat ik mezelf dit allemaal aan doe ofzo.
Veel herkenning in je verhaal. Je maakt van jezelf een dader omdat de onmacht als slachtoffer erger is.
Je brein gaat in hyper/hypo arousal. Het probeert de situatie te normaliseren en zo ook de afwijkende seksuele activiteiten. Hoe meer je het doet hoe "normaler" het voor je brein lijkt te worden. Helaas is dat het overlevingsbrein aan het woord. Het zorgt er vooral voor dat je jezelf emotioneel afstompt en herinneringen verdringt onder vele anderen (poging tot dan want het levert je dus maar weinig op en kost je veelal meer).
Dat je met zo'n brein nog meer negatieve ervaringen op doet is dus niet vreemd en daardoor komt nog meer overlevingsgedrag.
Het voelt alsof je continue in gevecht blijft en iedere nieuwe overwinning zegt je brein "je hebt al genoeg bereikt, stop maar" en het voelen dan alsof je logisch aan het denken bent maar dit is dan nog steeds je angst.
Oncontroleerbare angsten en dissociatie zijn tenslotte niet signalen dat het klaar is. Als je er logischerwijs over na denkt. Maar wanneer jij er klaar mee bent is persoonlijk.
Ik ben door blijven gaan tot ik controle over mijn eigen lijf terug had en vaak voelde het of ik naar mezelf aan het muggenziften was. Achteraf gezien heb ik al mijn grenzen terug gepakt
Jouw verhaal lezend ben je daar ook heel goed mee bezig geweest, dus ik zou zeggen "ga zo door!" Het gevoel niet meer door je verleden gestuurd te worden is het waard!
Bedankt voor je verhaal ?