Lieve leden, ik wil graag mijn verhaal delen en kijken of het kan helpen.

Ik ben vanaf mijn 16e tot 19e seksueel en psychisch misbruikt door mijn ex-vriend. Jarenlang heb ik geen enkele herkenning kunnen vinden, niemand met een vergelijkbaar verhaal, totdat ik vorige week de term 'narcistisch seksueel misbruik' ben tegengekomen. Toen vond ik voor het eerst, enige herkenning. Graag zou ik in contact komen met andere lotgenoten, het liefst in een bijeenkomst (als die er is)

Nu mijn verhaal.. Op mijn zestiende werd ik voor het eerst verliefd op een jongen. Uiteindelijk kregen we een relatie. Hij was eerst heel lief voor mij, maar al snel kwam hier verandering in. Het begon ermee dat hij mijn 'nee' een aantal keer negeerde, in één geval heeft hij toen ook seks met mij gehad. In alle gevallen bevroor ik, liet het gebeuren. Daarna voelde ik me zo in de war, zo vies. Maar ik begreep het niet en stopte het weg.

Het begon me langzamerhand duidelijk te worden dat het woord 'nee' niet in zijn woordenboek voor kwam. Eerst dacht ik nog, dat als ik duidelijker zou zijn, hij dan zou stoppen. Maar dat was niet waar. Hij was erg obsessief met seks en de rode draad van zijn obsessie was gericht op mijn 'genot'

Het begon met orale seks (waarin ik de ontvanger was). Eerst gaf ik toestemming, vond het ook fijn, maar keer op keer bleef hij doorgaan terwijl ik wilde stoppen. 

Op een gegeven moment wilde ik helemaal niet meer en omdat ik niet meer toe gaf escaleerde het. Hij is een keer tijdens een ruzie op mij gesprongen, heeft mijn broek uitgetrokken en begon me oraal te bevredigen. Ik begon wild om me heen te schoppen en toen ik zijn hoofd raakte is hij gestopt. 

Hij beloofde dat hij het nooit meer zou doen, maar niet lang daarna bracht hij handboeien mee. Hij drong er op aan zoals met alles, totdat ik uiteindelijk toe gaf. Ik voelde me sowieso niet veilig meer in de relatie.

Toen ik daar geblinddoekt en geboeid lag raakte ik meteen heel erg in paniek. Ik schreeuwde dat hij me los moest maken, maar hij liet me niet los, en begon me opnieuw oraal te bevredigen.

Ik ben toen zo overstuur geraakt dat hij uiteindelijk is gestopt (misschien ook omdat mijn ouders thuis waren.)

Daarna is dit nooit meer voorgekomen, maar kwamen er andere dingen.

Anale seks, buttplugs. Toen ik het weigerde om de buttplug ooit nog te dragen, heeft hij hem op een dag stiekem voorbereid en bij me naar binnen geduwd. 

In tussen was hij ook al een tijd begonnen met me te beledigen. Soms vertelde hij me opeens dat mijn vagina zo lelijk was dat ik een operatie moest. Of mijn borsten heel klein.

Ook dwong hij me constant om naakt foto's van me te maken, hij deed dit ook soms stiekem en heeft me een keer een seksueel filmpje gemaakt terwijl ik sliep.

Alles ging om seks. Iedere dag, de hele dag. Ik sliep 3 nachten per week bij hem.

Zelfs tijdens het douchen kwam hij binnen en begon hij me van binnen "te wassen" duwde hij me expres onder water omdat hij wist dat ik daarvan in paniek raakte.

Uiteindelijk was ik doodsbang voor seks en probeerde ik kostte wat het kost om mezelf er voor te beschermen. Overdag kon ik het vaak nog ontzien, maar 's avonds is dat me nooit gelukt. Eerst aandringen, daarna beledigen of beschuldigen, daarna vaak huilen, en dan, omdat dit alles niet werkte, woedeaanvallen. Schreeuwen, tegen de muren slaan. Op een dag gooide hij een stoel richting mij. Dan schreeuwden zijn ouders aan de andere kant van de deur dat ze wilden slapen. Een enkele keer moest zijn vader binnen komen omdat hij zo door het lint ging. Ik schaamde me zo, tegenover zijn ouders. Ik voelde me zo bezwaard dat ze wakker lagen en ik was zelf ook zo zo moe.. Want dit ging uren door, soms tot vijf uur 's snachts. Want hij liet me niet slapen. Uiteindelijk was ik zo wanhopig, zo bang dat ik toe gaf. En dan lag ik daar maar. Wachten tot het voorbij was. En hij liet het zo lang mogelijk duren, "om mij te laten genieten". Het was een nachtmerrie. Maar ik was verdoofd, ik was er aan gewend geraakt.

Dacht dat het mijn schuld was, omdat ik nooit seks wilde. Dat er iets mis met mij was.

Flash forward: het is nu zes jaar geleden dat ik bij hem weg ben gegaan

Ik heb sinds bijna vier jaar een vriend, we hielden van elkaar vanaf het eerste moment. Hij heeft ook nare dingen meegemaakt en samen zijn we, door onze levensstijl te veranderen (geen alcohol, veel reflectie) en heel veel te praten - samen gaan helen. 

Maar ik loop op sommige punten nog steeds vast.

Ongeveer een jaar nadat ik weg was bij mijn ex vriend, heb ik hulp gezocht. Had ernstige ptss, met alle klachten die daarbij horen en kon niet meer functioneren.

Maar vanaf het moment dat ik tegen mijn psycholoog vertelde: "mijn vriend dwong me tot seks, verkrachtte mij", voelde ik me een leugenaar, ik had het toch zelf laten gebeuren? Ik dacht dat het mijn schuld was maar durfde haar dit niet te vertellen, uit angst dat ze me dan niet meer zou geloven. Ook had ik enorme last van geheugenverlies en omdat ik me zoveel niet meer kon herinneren, dacht ik dat ik gek was.

Omdat ik niet kwetsbaar durfde te zijn, heb ik veel kansen met die psycholoog misgelopen. Ik heb hier veel spijt van en voel me ook erg schuldig tegenover haar. Ze is een geweldig persoon en had me vast goed kunnen helpen.

Heb toen wel emdr gehad, slechts één behandeling, daarna kon ik gelukkig wel beter slapen en kwam ik van de hyperwaakzaamheid af.

Ik ontmoette in die tijd een jongen waarmee ik een jaar een relatie kreeg en toen ging ik alles wegstoppen. Forceerde mezelf om seks te hebben, iedere keer opnieuw, ik speelde het. Ik ben toen heel ver van mezelf verwijderd geraakt en ben met mijn huidige vriend nu, nog steeds bezig om de brokstukken hiervan op te rapen.

Soms dissocieer opeens weer en dan lukt het me niet om dit meteen te communiceren. Zo'n ervaring roept bij mij veel pijn uit het verleden op. Misschien wil ik dat dan wegdrukken want daarna ga ik weer in die modus: toneel spelen, doen alsof ik geniet en overleven. Dat kan weken doorgaan, gelukkig heb ik dat aan mijn vriend durven toe geven en duren die periodes nu steeds korter. Maar herkent iemand dit? Ik vind het vreselijk wanneer ik dit doe, want ik wil het niet. Ik hou van mijn vriend en hij van mij, we werken samen zo hard om het goed te maken en toch kan ik het soms niet laten.

Het is zelfs zo erg dat ik na zo'n dissocieër ervaring, vaak de behoefte krijg mezelf aan te raken terwijl ik het niet wil/niet opgewonden ben. Alsof ik mezelf wil verdoven, mezelf wil wijsmaken: alles wat je hebt meegemaakt heeft je niets gedaan, het heeft je geen pijn gedaan. 

Dat is natuurlijk niet zo. Maar ik kan vaak niet bij mijn gevoelens komen. Is dat normaal? Het frustreert mij in elk geval heel erg

Enerzijds wil ik zo graag hulp zoeken maar ik twijfel en ik ben bang..

-Bang dat het mijn schuld is

-Bang dat niemand me kan helpen

-Bang dat het te laat is, dat ik te ver verwikkeld ben geraakt in al deze afweermechanismen.

En heb ik eigenlijk wel hulp nodig? Ik walg niet meer van mijn lichaam. Ptss klachten zijn al heel lang over. Hoewel ik heel soms nog dissocieër op straat en ook wel dagen heb dat ik (zonder reden) heel bang ben, zo bang dat ik er misselijk van wordt. Maar ik heb ook wel andere incidenten meegemaakt op straat, misschien dat dat daar aan ligt?

Het is heel lang geworden. Sorry daarvoor. Als je dit helemaal gelezen hebt wil ik je bedanken, vanuit de grond van mijn hart, het betekent heel veel. Als iets herkenbaar voor jullie is, of iemand tips heeft , ik hoor het graag

Liefs

Felicia