Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik

Misbruik door familie

Hoi ik ben nu 26 jarige vrouw en ik zoek een plek om mijn verhaal te delen met andere die ook zoiets hebben meegemaakt. Ik ben toen ik een jaar of 7-8 was aangerand door mijn (volwassen) neef. Hij sliep een nachtje op mijn kamer voor een verjaardag, omdat die familie niet in de buurt woont. Hij begon aan mij te zitten terwijl ik in mijn eigen bed lag en wilde dat ik bij hem in bed kwam liggen. Dit heb ik ook gedaan. Toen begon hij verder aan mij te zitten en hij wilde toen ook dat ik aan hem zat en legde mijn hand op zijn edele delen en hier moest ik overheen wrijven. Verder is het niet gedaan en ik kan ook niet meer herinneren hoe het gestopt is. Door de jaren heen zocht hij iedere keer momenten dat we alleen waren en zat hij aan mijn kont of mijn borsten. Op een gegeven moment deed ik er alles aan om niet met hem alleen te zijn. Inmiddels was ik een jaar of 15. Ik heb het nooit tegen iemand verteld en het dus bijna 20 jaar voor me gehouden. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik een laag zelfbeeld heb en andere psychische klachten. Ik heb soms ook moeite om alleen in een kamer te zijn met mannen die ik ken en heel soms zelfs met vrouwen. Afgelopen augustus heb ik het voor het eerst tegen mijn psychologe verteld en toen mijn partner en mijn moeder. Sindsdien is het alsof een deur die jaren dicht heeft gezeten, open is gemaakt. Toen ik het net verteld had, waren er bijvoorbeeld momenten dat ik echt moest janken en nu kan ik soms niet stoppen met erover nadenken. Heb het er ook best moeilijk mee op het moment...

Bezig met laden...

3 Reacties

06 april 2022 (bewerkt)
Hoi Nijntje595, Het is goed dat je erover bent gaan praten. Zelf ben ik ook door een familielid jarenlang misbruikt. Ik heb erg intensieve traumabehandelingen gehad en het ook verwerkt, maar nog steeds zijn er momenten dat ik eraan denk. Het is ook heel normaal om eraan te denken en er verdrietig over te worden. Ik mer doordat het binnen mijn eigen familie heeft plaatsgevonden het bijna onmogelijk is om er niet aan te denken. Het verschil met voordat ik behandelingen had, is dat ik toen echt in paniek raakte en heel erg overstuur. Als ik er nu aan denk word ik wel verdrietig (en dit laat ik er ook zijn!) maar ik kan het daarna ook weer van mij afzetten. Soms is het wel nodig om met mijn vriend of een vriendin over te praten en soms kan ik het alleen verwerken. Mijn tip: zoek een manier die bij jou past om het verdriet er te laten zijn en een manier die ervoor zorgt dat je er niet in blijft hangen, bijvoorbeeld een leuke serie. Erin blijven hangen kan natuurlijk wel gebeuren, dan is hulp aan je psycholoog vragen naar mijn ervaring het fijnst.
05 april 2022 (bewerkt)
Hallo Nijntje595, Wat vreselijk wat je is overkomen, maar tegelijkertijd ook heel dapper dat je het wil delen. Uit eigen ervaring weet ik hoe fijn het is als er iemand is die naar je luister en weet wat je doormaakt. Iemand die je hoort. Ik heb er zelf ook jaren over gedaan om professioneel hulp te vragen. Schaamte en schuldgevoelens waren bij mij een van de redenen waarom ik er zoveel jaren over gedaan heb om hulp te vragen/accepteren. Het is heel begrijpelijk dat er veel emoties loskomen en dat mag! Je gevoelens mogen er zijn, dat zijn ook de eerste stappen naar herstel. Goed om te horen dat je daar hulp bij krijgt van een psychologe! Er zijn eventueel ook nog andere mogelijkheden die je zouden kunnen helpen om te herstellen. Kijk daarbij ook wat goed voelt voor jou en wat je behoeften zijn, alleen jij kan dit bepalen. Je hoeft dit niet alleen te doen.
03 april 2022
Hoi Nijntje595, aanranding doet meer met je dan je soms denkt. Goed dat je er over ben gaan praten! Bij mij speelde het van mijn 7de tot mijn 14de, ook nooit over gepraat deels door dissociatie maar door angst. Hoe hebben de mensen om jou heen gereageerd? (Alleen als je het wilt vertellen) Groetjes janine.