Mijn verhaal

Ga het proberen! Het zal eerst erg lastig zijn om je eigen gevoelens te ervaren. Met hulp kan je er wel doorheen komen. Ook voor mij is deze community sterk helend. Vanwege de herkenning en daardoor erkenning en dan het aanvaarden en vrede vinden. Dan blijkt er ruimte te komen om te genieten. Eenvoudige dingen om tevredengesteld bij te voelen. Ook dankbaarheid. Voor de mensen en hun goede intenties en mooie warme uitingen. Je moet het zien en dat kan dan. Beauty is in the eye of the beholder…

Dankjewel. Toen ik de reacties las op mijn verhaal, veranderde mijn gevoel. Het was alsof ik een soort bevestiging voelde en meer met mezelf in contact was, letterlijk een hartverwarmend gevoel. Alsof ik spontaan minder verdoofd was. Het was opeens minder kil en koud. Het was helend. Ik kwam dichter bij mezelf. Dankjewel daarvoor <3 Ik merkte ook dat ik bepaalde dingen had weggelaten, om het verhaal kort te houden. En juist die weggelaten dingen zaten me erg dwars. Mijn moeder had gelogen over de affaires, en ik had haar 'verbeterd' toen ze iets vertelde tegen anderen. Daarna vond ze me een lastpak. En wat later daarna geloofden veel mensen mijn verhaal niet, omdat ze dachten dat mijn moeder een 'leugen' voor me bedacht had. Er werd om gevochten. Ik werd door sommige mensen aangevallen. Ook door mijn ouders die in een vechtscheiding zaten. Het zou voor hun makkelijker zijn als ik inderdaad als 'leugenaar' werd bestempeld. Ik voelde me totaal onbegrepen. Ik was eerlijk, maar ik had het stempel 'leugenaar' gekregen omdat mijn moeder had gelogen, en omdat de waarheid niet gezegd mocht worden. Er is zoveel gebeurd. Zelfs nu ben ik nog regelmatig bang dat er mensen zijn die mijn naam proberen te besmeuren achter mijn rug om. Als een soort haatcampagne tegen mij. Mijn moeder heeft een tijd terug besloten om alsnog haar gelijk te willen halen. Ik wist aanvankelijk niet meer waar het over ging. Ik had geheugenverlies. Ik herinnerde me soms flarden, maar dat leek nergens op te slaan. Ik herinnerde me een ziekenhuis, maar ik meende dat ik nooit in een ziekenhuis had gelegen, en ik kon het gewoon niet plaatsen. Ik heb soms gedacht dat ik 'gek' was en dat het een soort waanideeen of angstbeelden waren, maar dat kon het niet zijn, want ik was verder niet in de war. En pas recentelijk herinnerde ik me opeens weer heel erg veel. Er zat 2 jaar tussen de rare flarden en het grotendeels begrijpen daarvan. Ik heb dit eerder meegemaakt, en ook al eerder uitgevonden dat ik niet 'gek' ben. Ik heb al andere stempels gehad in mijn leven, en ik ben erg bang voor 'dat circus'. Zeker op jongere leeftijd wordt het verhaal van je ouders vaak als 'leidraad' gebruikt in de hulpverlening, maar dat kan vreselijke gevolgen hebben. Er is veel gebeurd. Ooit zal ik het uitschrijven. Het kost tijd, en het verhaal inkorten helpt niet altijd. Ik werd door andere mensen als 'leugenaar' bestempeld, buiten mijn schuld om. En dat gaf enorm veel problemen, zelfs aanslagen op mijn leven en welzijn. Ze wilden me blijkbaar laten zwijgen. Vele jaren later worstel ik nog steeds met een 'freeze-reactie'. Het uitspreken is blijkbaar afschrikkend, en ik denk dat ik snap hoe dat komt. En ik wil die beerput niet opentrekken, maar feitelijk heeft mijn moeder dat al gedaan door te proberen achteraf alsnog haar gelijk te willen bewijzen (en veel andere betrokkenen zijn reeds overleden). Ik ben enorm boos op haar. Ze denkt weer alsmaar aan zichzelf, en ze liegt alweer. Ik ben echt klaar met haar. Ik hoop nu dat ik wat bewijzen kan vinden van bepaalde herinneringen, want anders zouden ze waarschijnlijk simpelweg zeggen dat ik 'gek' ben, en wederom stellen dat 'op zo'n manier liegen' een ziekte is waarvoor een harde behandeling nodig zou zijn. (ze wilden me eigenlijk afstraffen en mijn uitspraken in diskrediet brengen). Er is heel veel gebeurd. Het is belangrijk om mezelf uit te spreken, ook al ben ik bang voor de gevolgen. Ik ben blij dat het enigszins anoniem kan hier. Dat helpt wel echt om meer balans in mezelf te voelen. Ik ben echt blij met dit forum. Nogmaals dank voor de steun!

Stop het niet weg, dat gaat niet (bijna niet). Praat er over om antwoorden te krijgen op je vragen, als je daar behoefte aan hebt. Eventueel met een hulpverlener over hoe je het aan gaat pakken. Blijf er niet mee rond lopen. Bij mij kwamen er na ruim 30 jaar lichamelijke klachten, omdat ik dacht als ik er niets mee doe, is er ook niets. Je verdient meer. Je was nog maar een kind, en hebt toen gedaan wat jij dacht dat het beste was. Jij mag er ook zijn. Jij verdiend ook respect. Sterkte.

Je hebt talent! Dit verhaal is supergoed. Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Misschien ligt hier wel een sleutel. Zo voel ik dat aan. Meer opschrijven! Meer! Meer! Het is inderdaad onwezenlijk… zulke ouders bestaan niet, dat willen we niet weten. Ik schrijf dit vanuit mijn hart. Ik wil met je meeleven en met je optrekken naar het licht. Ik zie dat jij dat in je hebt. Je bent groots. Het is een voorrecht je te leren kennen.

Wat een heftig verhaal, Wassima-70. Wat naar dat jouw belangrijkste bronnen voor ondersteuning (ouders) jou datgene niet hebben gegeven wat ze hadden moeten geven en zo een bedreiging zijn geweest op jouw leven. Logisch dat je het bent vergeten om jezelf overeind te houden. Je bent niet meer het kind van 30-40 jaar geleden. Maar dat kind (en jouw volwassen zelf) vraagt om antwoorden en gerechtigheid waar ze recht op heeft. Ik hoop dat je de moed en kracht en liefde vindt om dit stap voor stap voor elkaar te krijgen. Heel veel succes en liefs. Je bent het waard.