Karma bestaat voor mij wel degelijk

Graag deel ik met jullie mijn verhaal over mijn verkrachting en de bizarre gebeurtenis die een aantal jaar verder zichzelf voordeed.

6 jaar geleden werkte ik geregeld in de weekeinden in een kroeg. Ik verdiende hier wat centen bij en kreeg ook feestjes en gezelligheid mee. Ik was me er van bewust dat het soort volk wat er over de vloer kwam, niet allemaal volledig zuiver was en er was ook geregeld een dealtje of een knokpartij. Zelf ben ik eigenlijk nooit lastig gevallen en waren de eigenaren altijd beschermend over het personeel.

Tot ik op een nacht mezelf niet zo goed voelde, daarom naar de toilet liep en ik gevolgd werd door een man. Ik kende de man, hij kwam er vaker en ik wist dat dit geen lieverdje was. Hij duwde mij de toilet in, greep me bij mijn keel en vanaf toen was het zwart.

Op het moment dat ik wakker werd, werd ik wakker van pijn. Ik was me ervan bewust dat ik op dat moment verkracht werd. Ook toen hield deze man zijn hand rond mijn keel en deed me pijn. Ik voelde me verlamd, kon vluchtig rond me heen kijken en zag dat ik in een lege kamer was met eigenlijk alleen een bank waarop ik lag. Een leren bank naar mijn gevoel. Op de achtergrond hoorde ik dat er meerdere personen waren maar ik heb ze niet gezien. Ik kon niets, ik huilde maar ik voelde me verlamd en kon niet bewegen. Ook toen werd het weer zwart voor mijn ogen.

Later werd ik weer wakker, ik weet dat ik uit een auto ben gestapt vooraan de straat waar ik toen woonde en ik ben het laatste stukje naar huis gestrompeld. Ik was alleen thuis en ik heb de douche aangezet. Ik bloedde van onderen, mijn vagina en mijn achterste gaatje deden enorm veel pijn. Ik voelde me vies, schaamde me en ik wilde niet meer leven. Ik heb toen een aantal pijnstillers genomen en ben in de douche gaan zitten. Ook toen werd het weer zwart en een tijdje later, hoeveel later weet ik niet, werd ik wakker en heb ik alles eruit gespuugd. Toen ben ik in bed gaan liggen, mijn ondergoed heb ik verstopt en later heb ik dit weggegooid in een prullenbak bij een speeltuintje in de buurt; zodat mijn moeder het nooit zou vinden.

Hoewel ik mentaal veel last had van deze ervaring heb ik nooit aangifte gedaan. Ik schaamde me omdat ik dacht dat het mijn eigen schuld was. Ik was immers verkracht en gedrogeerd; ik zal wel gewoon niet opgelet hebben of verkeerde signalen hebben afgegeven. Ook was ik erg bang voor de man, ik wist dat hij een crimineel was en me nooit met rust zou laten als ik aangifte zou doen. Ik heb er maar mee leren leven hoe moeilijk dit ook was, echter heb ik nooit meer iemand zomaar durven vertrouwen.

Nooit heb ik iemand in vertrouwen durven nemen over deze nare ervaring, tot ik mijn partner ontmoette. Hem heb ik in vertrouwen genomen en hij was de enige die het wist. Toen we een aantal maanden samen waren en ik ook mijn verhaal eindelijk durfde te delen bij mijn psychiater gebeurde er iets bizars. 
Tijdens een etentje bij mijn schoonouders hoorde ik klappen die leken op vuurwerk. Toen ik naar buiten keek werd er dus geschoten en toen ik naar buiten ging zag ik een man liggen, hij was door zijn hoofd geschoten. Een half uur later kwam ik erachter dat het die man was, die man die een aantal jaar geleden mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde had weggenomen; míjn verkrachter. 
Daar lag hij, hulpeloos. Ook hij was gewoon een mens van vlees en bloed en niet onverwoestbaar. Hij overleed aan zijn verwondingen en ik was getuige. Natuurlijk is er nu een familie een geliefde kwijt, maar al met al durf ik te zeggen dat ik nu rust heb. Ik heb rust in het feit dat ik niet meer bang hoef te zijn van hem. Maar ook dat hij nooít meer iemand anders pijn kan doen zoals hij dat bij mij heeft gedaan.

Ik weet dat ik sterker ben en dat ik nooit gevraagd heb om zo behandeld en mishandeld te worden.