Ik heb iets heel ergs gedaan
Hoi allemaal,
Ik heb iets heel ergs gedaan. Ik zal mijn ervaring zo kort mogelijk vertellen.
Ik ben 21 jaar oud (vrouw). Mijn vader heeft voor al langer dan vijftien jaar een vriend genaamd Willem. Willem was een echte huisvriend, en voor mij een tweede vader. Bij hem kon ik altijd terecht als ik mij slecht voelde. Hij begreep mij, hij luisterde naar mij. Iets wat mijn vader mij nooit kon geven. Ik hield veel van hem, als vaderfiguur. Hij was heel belangrijk voor mij.
Op een avond, toen mijn familie en ik terug kwamen van de bruiloft van mijn nicht, sliep Willem bij ons thuis. Dat deed hij regelmatig als hij gezellig langs kwam en niet meer zo ver naar huis wilde rijden. Voor de gezelligheid dus. Die avond, wat nu iets meer dan 2 jaar geleden is, op de bruiloft, hadden we allemaal veel gedronken. Ik ook, ik was dronken. Die avond was ik 19 jaar oud. (dus geen "kind" meer)
Toen mijn zus en ik hoorden dat Willem bij ons thuis sliep wilden wij hem gedag zeggen. Dus die avond, rond een uur of 12 liepen mijn zus en ik naar de zolder toe waar Willem sliep, om hem gedag te zeggen. Hij lag in bed. Mijn zus ging na een aantal minuten naar beneden en ik bleef. Er staan twee bedden in de kamer, twee losse bedden. Een aan de ene kant van de kamer, de ander aan de andere kant. Ik ging op het andere bed zitten dan waar Willem lag. Ik vertelde hem in mijn dronken bui hoe ik me al een tijd depressief voelde en ik het leven steeds donkerder ging zien. Ik vond het zo fijn om eindelijk mijn hart te kunnen luchten bij hem. Het voelde heel vertrouwd.
Na een tijdje wilde ik naar beneden gaan, naar mijn eigen kamer, maar Willem vroeg of ik wilde blijven. Dat deed ik, want ik vind het sowieso al fijn om bij hem te zijn. Ik voel me bij hem veilig en begrepen. Ik besloot om in het andere bed te gaan liggen (in het bed waar Willem NIET lag). Na een tijdje toen ik merkte dat ik weg begon te vallen (in slaap) stapte Willem uit zijn bed en liep hij naar mijn bed. Ik draaide mij om en zag hem naakt voor mij staan. Ik vroeg hem wat hij deed en hij zei dat ik hem moest vertrouwen. Ik zei met mijn dronken draaiende brein "Oke, ik vertrouw je, je bent mijn tweede vader." En zo kwam hij naakt bij mij in bed liggen. Ik had niet eens door wat er eigenlijk aan de hand was. Even later voelde ik een vinger bij mijn vagina, en ik vroeg weer wat hij deed. Hij zei dat ik mij moest ontspannen en dat ik hem moest vertrouwen. Ik reageerde niet en was verstijfd. Maar Willem bleef het zeggen en zei ook dat ik er van moest genieten. Langzaam begon mijn lichaam mij te ontspannen, en begon zelfs mee te bewegen op de manier waarom Willem mij vingerde. Ik werd er langzaam van overtuigd dat ik het fijn vond. Dat vertelde hij mij ook steeds. Dat ik het fijn vond en dat ik speciaal ben en dat hij van mij houdt. En ik vertrouw hem, hij is iemand waar ik me normaal volkomen veilig voel.
Maar nu komt het. Na een tijd draaide ik mij uit een impuls om en begon ik hem te zoenen. Ik weet niet waar dit vandaan kwam. Ik deed het vanuit een overtuiging dat wat er gebeurde misschien goed was, dat hij het goed bedoelde en dat hij lief voor me wilde zijn. Dat is ook wat ie steeds maar zei "ontspan je" "ik doe zachtjes" "ik ben lief voor je" "als je je maar beter gaat voelen". Voor mij voelde het in mijn dronken bui misschien op de een of andere donkere manier veilig en juist wat er gebeurde. Want Willem geeft zoveel om mij en hij houdt van mij, dus ik vertrouw hem.
Dus ik ben hem aan het zoenen, hij zoent terug. Oh en trouwens, hij was 60 jaar toen der tijd en ik 19. Ik wilde hem helemaal niet zoenen, het voelde helemaal niet goed, maar tegelijkertijd had ik die overtuiging dat hij van mij hield en dat dit goed was. Het was heel donker. En vanuit die impuls draaide ik mij om en zoende hem.
Na een tijd besloot ik dat ik het niet wilde en draaide ik mij om. Alles draaide om mij heen en was volledig van de wereld. Ik had mijn lichaam volledig verlaten maar maakte dingen tegelijkertijd nog wel af en toe mee. Vage stukken. Hij pakte mijn hand en ik moest zijn piemel vasthouden, waarop hij zei "heel even ... houd hem heel even vast". En ik liet hem mijn hand vastpakken naar zijn piemel toe en ik deed er niks tegen.
Toen ben ik volgens mij mentaal helemaal weggeweest en heb ik niet gemerkt dat hij weer naar zijn eigen bed ging. Maar later die nacht/vroege ochtend kwam hij weer bij mij in bed. Wat ik niet goed meer weet alleen flashbacks, want was nogsteeds dronken. Deze keer is hij mij weer gaan vingeren en deze keer verzette ik mij wel een beetje. Ik zei nee, Willem ik wil dit niet. Stop. Meerdere keren. Ik probeerde ook zijn hand meerdere keren weg te duwen met al mijn kracht die ik had, maar het had geen zin want hij was sterk en bleef doorgaan. Toen opnieuw verliet ik mijn lichaam volledig maar merkte ik op de een of andere manier wel dat mijn lichaam er weer in mee ging, alsof mn lichaam het lekker vond. Maar alleen flashbacks heb ik nog.
De maanden en jaren erna heeft Willem mij er constant van overtuigd dat hij lief voor me wilde zijn, dat hij zo om mij geeft, dat hij de beste intenties had en dat hij wilt dat ik het licht weer ga zien. En ik geloofd hem, ik geloofde dat wat er gebeurd was iets goeds was en dat ik hem nog steeds kon vertrouwen. Maar dat dit wel een geheim was wat tussen ons moest blijven en ik weet nog dat ik hem vertelde of hij alsjeblieft tegen niemand kon vertellen wat ik had gedaan (gezoend). Dat hij het geheim voor mij moest houden. Ondertussen vertrouwde ik alleen Willem nog en dat ik dat hij de enige was die het beste met mij voor had. Ik begon iedereen te wantrouwen behalve Willem. Want hij houdt van mij, hij wilt dat het goed met mij gaat en hij geeft echt om mij. Zoals hij die nacht, en daarna zoveel keer tegen mij heeft gezegd.
Maar in die jaren sliep ik niet meer, wilde ik elke dag dood en dacht ik dat ik een monster was en iets walgelijks had gedaan. Elke dag en nacht was een hel. En ik dacht dat Willem er niks mee te maken had.
Tot een aantal maanden geleden, waar ik mij begon te realiseren dat ik misschien niet de enige ben die walgelijk is, dat het misschien niet allemaal mijn schuld is en dat deze hel misschien niet alleen door mij komt. Vanuit die zwakke overtuiging ben ik Willem een keer gaan bellen en heb ik gevraagd waarom hij dit gedaan heeft en dat het helemaal niet iets goeds was wat er die nacht gebeurde. Maar toen zei hij tegen mij "Joan je was dronken, je weet waarschijnlijk niet meer wat er die nacht gebeurd is maar ik kan je vertellen dat je het heel fijn vond, maar dat je nu in de war bent. Praat maar tegen mij. Je kunt mij vertrouwen" toen hing ik op. Zulk soort momenten zijn er heel vaak geweest, dat hij mij de schuld heeft gegeven en dat hij zegt dat ik het fijn vond maar dat ik in de war ben en dat ik misschien zelfs ziek in mijn hoofd ben en dat ik daar behandeling voor moet krijgen.
Nu ben ik sinds ongeveer een maand eindelijk in behandeling bij een therapeut. We doen exposure, en dat werkt. Maar ik mis iets. Ik mis dat als ik haar vertel over mijn overtuiging dat hij het echt goed bedoelde, dat hij echt lief voor mij wil zijn en dat het niets slechts was dat zij reageert met: Hij bedoelde het slecht, het was heel slecht, en het was iets heel ergs. Dat zegt mijn therapeut allemaal niet. Ze antwoord met "Ik weet niet of hij het slecht bedoelde, ik ken hem niet, dan moeten we naar bewijzen kijken". Maar dat is niet wat ik wil horen.
Ik wil horen dat hij het niet goed bedoelde, dat hij het deed voor zijn eigen lust, dat hij helemaal niet lief voor mij wilde zijn. Want alleen als dat zo is mag ik eindelijk de overtuiging die ik al die jaren heb gehad gaan veranderen. Mag ik eindelijk boos worden omdat het dus wel echt slecht bedoeld was, dan wordt de hel waarin ik heb geleefd eindelijk gevalideerd omdat het iets heel ergs was en dat het niet iets goeds was. Dan stel ik mij misschien niet aan. Dan is deze hel geen aanstel hel. Dan mag ik hem eindelijk gaan haten en mag ik boos op hem worden in plaats van steeds maar te denken dat hij lief voor mij wilde zijn en hij het alleen uit goede intenties deed.
Ik kan nog heel lang doorgaan maar ik merk dat mijn bericht al een stuk langer is dan ik m bedoeld had. Ik hoop dat jullie een beetje snappen waar ik vandaan kom. Mijn vraag is, wat denken jullie oprecht van mijn situatie? Ik wil de waarheid horen. De echte waarheid. Was het goed bedoeld of niet? Wat is er met mij gebeurd in die jaren erna? Zoveel vragen maar zoveel verwarring.
12 Reacties
Ik heb een aantal gedachtes hierover:
- Jij bepaalt of iets oke is of niet, jij wilde het niet dus dan is het per definitie FOUT! Ongeacht wat zijn intenties of bedoelingen waren.
- Als hij echt de juiste bedoelingen had, had hij dit nooit bij je moeten doen of zelfs niet laten gebeuren en had hij je moeten adviseren om met je ouders/huisarts/hulpverlener te praten over hoe het echt met je gaat.
- Als iemand dronken is en er sprake is van een groot leeftijdsverschil heb je te maken met kwetsbaarheid/machtsverhouding/afhankelijkheidsrelatie en is het volgens mij altijd strafbaar.
Ik wil nog tegen je zeggen dat je echt op het goede pad bent en dat je mag blijven vertrouwen op je intuïtie, je hebt vanaf het begin diep van binnen geweten dat je dit eigenlijk niet wilde (los van alle verwarring die hij gecreëerd heeft) Ik vind het heel knap dat je met je verstand beseft dat hij schuld heeft, maar het kost tijd om je gevoel hierin te laten volgen, dat verklaart misschien ook waarom het zo belangrijk is om te horen van anderen dat hij juist de schuldige is, want dan heb je het recht om je boos te voelen. Want je hebt een hele lange tijd gedacht dat het niet zijn schuld was. Maar jij bent waardevol en je mag voelen wat je voelt!! Veel sterkte en zet m op!
Hij heeft niet ge-dubbel checked bij je, hij heeft gewoon aangenomen/gecreeerd vanwege wat hij spannend vind in zijn hoofd. punt
Je beschrijft in je verhaal duidelijk dat je tijdens de gebeurtenis mentaal bent vertrokken, dat is hoe ons verdedigings mechanisme werkt, als er iets gebeurt wat we niet fijn vinden. Dus jij vond het ook niet fijn. Je hebt dus al antwoord gegeven op je eigen vraag.
In het voorbeeld van mijn broer, precies hetzelfde verhaal. Ik ben er op 18 jarige leeftijd op terug gekomen, en toen zei hij: "ach, het was maar een spelletje". Maar tegelijkertijd deed hij het bij meer kinderen. Ik denk dat mijn broer het voor "zichzelf goed praat" , anders gaat hij de rest van zijn leven met een schuldgevoel door het leven. Dit geldt ook voor Willem. De waarheid van Willem hoeft niet jouw waarheid te zijn.
Geloof in jezelf, probeer het te bekijken vanuit jouw gevoel. Voel jij je er rot over en doet het pijn? heb je nachtmerries? Misschien is het dan een goed idee om hulp te zoeken. (en dat is lastig ik weet het, ik deed het pas na 17 jaar)
Als je je er prima bij voelt, en geen last van hebt, dan is het gewoon prima zoals het is. Dit kan alleen jij zelf bepalen.
liefs sjanabanana
Op de eerste plaats, dat wat je voelt neem dat serieus. Het is ernstig. De man heeft misbruik gemaakt van de situatie. Als een echte vriend had hij kunnen inschatten dat dit geen gelijkwaardige situatie was en had hij jou kunnen wegsturen. Kunnen voorstellen de volgende ochtend tijd voor je te nemen. Dat hij dat niet gedaan heeft, maakt hem tot een dader die van de situatie misbruik gemaakt heeft. Tot twee keer toe. Hij maakt zich er gemakkelijk vanaf, nu nog.
Mijn keuze zou nu zijn om met je therapeut via exposure het trauma te verwerken. EMDR kan dat versterken.
Als je die stap gedaan hebt kun je in het weer opbouwen van je leven je verhouding tot de dader aanpakken. Zorg eerst voor je zelf.
Ik was naar woorden aan het zoeken om je een reactie te geven. Maar vond dat toch wel lastig, nu lees is de reactie van Philippe en hij benoemd wat ik dacht.. het is mijn inziens in ieder geval duidelijk dat deze man geen vriend is, een vriend zou je niet gaan "bevredigen" op zo een kwetsbaar moment en dit erna nogmaals herhalen.. Verder lees ik ook (wellicht een verkeerde interpretatie) dat je het dubbel vindt omdat je lichaam er wel op reageerde alsof je het fijn vond, dat is volkomen normaal. Je lichaam reageert op prikkels, dit is biologisch verklaarbaar.. dus voel je niet schuldig hierover...
Veel kracht met het geven van een plek van deze gebeurtenis, succes!
Maakt het dan echt niet uit hoe Willem het bedoelde? Ik heb het gevoel dat als ik weet dat hij het niet goed bedoelde ik dan pas echt mag erkennen dat het iets slechts was. Want als hij het wel uit de beste intenties deed dan is er niks ergs gebeurd. Ik zal van hem nooit een antwoord krijgen, want hij zal altijd mij ervan overtuigen dat hij lief voor me wilde zijn en het goed bedoelde. En hij zal altijd blijven zeggen dat het ook mijn schuld is en dat ik het ook wilde.
Maar ik hoop het van iemand anders te horen. Niet omdat het moet, maar van iemand die dat oprecht denkt. Als ik het nooit te horen zal krijgen ben ik bang dat ik de gebeurtenis nooit als heftig of erg zal erkennen en dat mijn gevoelens dus niet gevalideerd worden. Mijn gevoelens zijn voor zo lang niet erkent en zelfs tegen mij gebruikt, dat ik een push nodig heb om weer wat krachtiger te worden.
Ik vind het lastig om mij over dit onderwerp te verwoorden, dus ik hoop dat je een beetje snapt waar ik vandaan kom.
Ik heb geen pasklaar antwoord voor je, alleen ik wil graag met je delen dat ik jouw gevoel en verwarring heel goed begrijp.
Kort samen gevat: Ik was 8 jaar toen mijn broer van 14 mij misbruikte. Ik deed als kind vrolijk mee. Jaren lang heb ik dezelfde verwarring gevoeld, die jij nu beschrijft. Ik wilde ZO graag 'terecht' boosheid en verdriet voelen, in plaats van de pijn continue wegstoppen omdat ''ik het zelf wilde''. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het niet mijn schuld was, dat dit misbruik is. Dat gaf mij meer rust.
Alleen al het feit dat je je zo voelt zegt misschien al genoeg. En of je het wilde of niet, je mag gewoon voelen wat je wilt.
maar bevestiging bij de dader zoeken werkt nooit, mijn broer deed ook alsof het maar een kinderspel was.
Het maakt niet uit hoe Willem het bedoelde, het gaat erom hoe jij je voelt, en dat gevoel mag er zijn.
liefs sjanabanana