Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik

Hoe vertel je zo iets?

03 juni 2024 137 Weergaven Openbaar

Ziva-76

Beste allemaal,

Sinds vandaag ben ik lid van deze community, toen ik 15/16 jaar was ben ik met seksueel geweld en machtsmisbruik in aanraking gekomen.

Vorig jaar heb ik een heel moeilijk jaar gehad en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik mijn verhaal moet gaan doen, zodat ik hopelijk meer rust krijg in mijn hoofd. En in het bijzonder wil ik mijn verhaal delen met mijn moeder. Ik heb geen idee hoe ik haar moet gaan vertellen over het seksueel geweld dat ik heb ondergaan op mijn 15e/16e (toen ben ik weggelopen van huis) en op mijn 32e ( hij had mij financieel klem gezet) door mijn stiefvader (partner van mijn moeder). Hij is inmiddels overleden dus met hem persoonlijk wordt ik niet meer geconfronteerd, maar ik heb in mijn leven erg veel last van het overlevingsmechanisme dat ik in mijn jeugd heb moeten activeren. De angst voor mijn gevoel en emoties is heel erg sterk waardoor ik zelden mijn gevoel en emoties toon. Een paar jaar terug heb ik EMDR gedaan maar dat was geen succes. Mijn lijf verzet zich enorm tegen de gevoelens en emoties die er uit moeten. Het gevoel wat ik dan krijg is alsof mijn keel dichtgeknepen wordt.

Op het moment is de enige die ik compleet vertrouw met mijn verhaal, gevoel en emoties is mijn echtgenoot. Mijn echtgenoot wil mij graag helpen maar heeft geen idee hoe en ik voel me bezwaard om hem daarmee lastig te vallen. Ik sta de hele dag “aan” maar zodra wij samen in bed liggen ga ik “uit” en voel ik me veilig. En dat is zo fijn om te hebben.

Het klinkt misschien gek maar ik ben bang om mezelf te zijn, misschien nog lastiger….wie ben ik eigenlijk, wat wil ik eigenlijk….de antwoorden op deze vragen….ik heb geen idee. Ik heb altijd gezwegen en heb het ondergaan….want mijn moeder wilde die man met geld niet kwijt, dat maakte mijn moeder gelukkig. Ik werd door hem weggezet als domme leugenaar en dit werd geloofd door de mensen om mij heen. Niemand heeft zich om mij bekommerd in die tijd. Ik was alleen en moest het doen met mijn overlevingsmechanisme.

Het misschien wat verwarrend en van de hak op de tak, maar dit gaat nu in mijn hoofd om. Mijn gedachten gaan ook van links naar rechts en ik weet even niet meer is schrijven. Waar ik nu in mijn hoofd mee bezig ben is hoe ga ik het aan mijn moeder vertellen.

Heeft iemand misschien een tip hoe ik dit zou kunnen aanpakken?

Ziva

Bezig met laden...

3 Reacties

19 augustus 2024 (bewerkt)

Het gesprek aangaan met je moeder lijkt me ontzettend zwaar, vooral gezien de complexiteit van jullie relatie en de gebeurtenissen uit het verleden. Het kan helpen om eerst je gedachten op papier te zetten, zoals je nu ook hebt gedaan. Misschien kun je een brief schrijven waarin je alles wat je voelt en hebt meegemaakt beschrijft. Dit kan je helpen om je gedachten te ordenen en te bepalen wat je precies wilt zeggen. Een brief kan ook dienen als een manier om je emoties en gedachten te delen als praten te moeilijk blijkt te zijn.

Ludwig | Ambassadeur

03 juni 2024

Dag Ziva, het duurt vaak jaren voordat je de gevolgen van de schade die je is aangedaan gaat merken. De therapie die je hebt gehad, kan inderdaad ook leiden tot heftige lichamelijke reacties die verdere sessies onmogelijk maken. Want het zit dieper dan je kunt voorstellen. Je omschrijft een onhoudbare situatie, waarbij alleen de geborgenheid die je bij je echtgenoot vindt, het nog dragelijk maakt. Je geeft ook aan, dat je nog steeds bezig bent om dit tussen de oren van je moeder te krijgen omdat je nooit gehoord of geloofd bent. Wat je dus wel doet, is het hier opschrijven en laten weten aan anderen. Dat is al de eerste grote stap op weg! Want wanneer je er klaar voor bent om je verhaal te delen (en niet alleen met je echtgenoot) zul je iedere dag meer inzichten krijgen hoe je de volgende stap moet zetten. De eerste tip heb je dus al opgevolgd. Er zijn geen universele of alles oplossende rijtjes en schema's, het zal een kwestie van gevoel worden, en juist het gevoel is wat er nu -na jarenlang weggestopt te zijn- ontbreekt. Wat mij altijd heeft geholpen: afvragen wat ik morgen wil bereiken en vandaag daarvoor moet doen (en gisteren leren vergeten). Als ik morgen gelukkiger wil zijn, zal ik vandaag mijn hoofd op orde moeten brengen. Want het lukte gisteren niet, maar daar kan ik niets meer aan veranderen. Jouw kracht is je overlevingsmechanisme en dit heeft je tot vandaag gebracht. Je kunt alvast gelukkig zijn dat je er nog steeds bent. Want je mag nu gaan werken aan dit gevoel en het accepteren van dit geluk. Jij bent je sterkste bondgenoot hierin, want je maakt jezelf hiermee beter en klaar voor alles wat nog gaat komen. Ik wens je heel veel kracht, moed en acceptatie toe, nog meer dan dat je tot nu toe hebt opgebracht.

Ambrosius

03 juni 2024

Hoi Ziva-76, Heftig wat je is overkomen. Veel respect dat je hier je verhaal doet. Het gesprek aangaan met je moeder is iets wat je niet zomaar even doet. Spreek, bij voorkeur, af bij haar thuis. Mocht het gesprek niet goed gaan dan kan jij namelijk altijd weg. Zorg ervoor dat je vrij zeker weet dat er geen anderen bij zijn en dat er zowel bij jou als bij haar geen andere afspraken zijn die dag. Hou het gesprek bij jezelf. Dat is wellicht het moeilijkste. Vermijd echter beschuldigingen. Beschuldigingen kunnen leiden naar welles/nietes spelletjes en schelden. Jij kent je moeder het beste. Echter ga niet met zachte watten aan het werk. Wees direct en duidelijk. Die pleister moet er in een keer af. Als ik je verhaal zo lees dan helpt je echtgenoot je al veel meer dan hij zelf beseft. Jij voelt je veilig bij hem. Veilig genoeg om je geborgen te voelen in het bed, veilig genoeg om je verhaal aan hem te vertellen, je gevoelens en emoties te laten zien. Er zijn voor je is het grootste goed wat hij je kan geven. Blijf vooral praten, ook na het gesprek met je moeder. Of het nu hier is bij slachtofferhulp, bij traumamaatje.nl, met goede vrienden/vriendinnen, familie of wie dan ook. Praten helpt. Zeker met lotgenoten. Wens je alle kracht en sterkte toe in het gesprek met je moeder. Warme groet, Ambrosius