Het stopt gewoon niet :'(

Ik ben inmiddels 52, aan het begin van mijn menopause. Het eerste misbruik wat ik kan herinneren is van mijn vader. De man was onvoorspelbaar agressief, had plotselinge woede-uitbarstingen. Ik had als kleuter al enorme angst voor deze man en ontweek hem zoveel mogelijk. Toen ik een jaar of 7 of 8 was, moest ik perse een nachtzoen geven, wat ik als een mak schaap ook deed. Toen ik een jaar of 10 was kreeg ik een tongzoen van hem terwijl hij dronken was. Mijn moeder was trouwens de alcoholist. Ze was er steeds bij als dit soort dingen gebeurden, net als mijn broer en 2 zussen. Ik denk dat hier de basis is gelegd voor wat er later met mij is gebeurd.

Toen ik in mijn 1e studie jaar zat en net op kamers in een andere provincie, werd ik verkracht door een dorpsgenoot die ik daar tegenkwam in de stad. De verandering was groot voor mij, ik voelde me eenzaam en had geen aansluiting met andere studenten. Ik was dus blij dat ik hem tegenkwam, hoewel ik hem ook helemaal niet kende, alleen van gezicht. Ik zag hem aan het eind van een avond uit met andere 1e jaars, hij gaf me een drankje. Ik voelde me redelijk snel van de wereld verdwijnen, en hij vroeg me mee te gaan naar hem. Ik was nergens meer toe in staat, ik weet niet meer hoe ik bij hem ben beland, maar ik werd naakt bij hem wakker op de grond op mijn buik. Mijn darmen hadden zich geleegd en hij was bezig dat schoon te maken. Ik voelde me enorm suf, en hij merkte dat ik wakker werd en begon direct me weg te werken, ik moest aankleden en de bus pakken. Zo suf als ik me voelde deed ik alles wat me opgedragen werd, ik had totaal geen eigen wil meer. Toen ik het laatste stukje naar huis liep, voelde ik hoe alles ontzettend beurs was tussen mijn benen, opgezwollen. Ik leefde in een soort trance de dagen daarna, met veel pijn tussen mijn benen, geen bloed, maar wel was alles enorm opgezwollen. En ik vroeg me af wat er toch gebeurd was, ik was nog maagd geweest en had geen idee. Ik had met niemand aansluiting, erover praten met iemand zat er gewoon niet in. En ik kon het ook niet plaatsen. 

In het laatste jaar van mijn studie leerde ik de man kennen met wie ik ging samen wonen. Met hem had ik mijn eerste "goede" seksuele ervaringen, wel doorspekt met drugs/xtc en hij deed niets om mij te bevredigen. Maar ik stelde me altijd op als iemand die de ander tevreden moest maken, seksueel, financieel, huishoudelijk, emotioneel. Ik ging met hem samenwonen, maar hij bleek enorme schulden te hebben. Toen zijn vader overleed, zat ik vooral in de weg en dus kwam ook de breuk tussen ons. Ik voelde me zo intens verdrietig, en nog niet in de gaten hebbend dat ik volledig uitgebuit werd. 

Een jaar later, kwam ik mijn stalker tegen. Tijdens een avond uit waar ik vooral veel plezier in mijn eentje had. Hij bleef me die avond achterna lopen en omdat ik me toch alleen voelde boog weer voor deze aandacht. Een knipperlicht-relatie volgde, hij gaf me de aandacht die ik zo graag wilde en nooit kreeg, maar ik voelde niets voor hem. Daarnaast had ik een super stressvolle baan met lange dagen. Ik was blij als ik alleen thuis was en ik wilde dan tot rust komen, maar hij wilde dan langskomen. Weer gaf ik toe. Hij wilde niet gaan, als ik wilde gaan slapen, ik moest eerst een zoen geven. Het maakte me woest, ik moest dreigen met de politie, duwde hem van me af, maar uiteindelijk kreeg hij zijn zoen. Daarna zagen we elkaar 2 weken niet. Hij had me al vrij in het begin een sleutel gegeven, en ik voelde me beter, uitgerust. En ik wilde eruit. Dus ik ben die avond naar hem gegaan, daar gaf hij me anale seks zonder consent, ik was heel boos. Maar was het ook weer snel vergeten. Ik wil gewoon geen ruzie, stress. Een weekend erop wilde hij met mij naar een cafe nog geen minuten van mijn huis, hij gaf me daar tequila shots totdat ik niet meer naar huis kon lopen. Dus we namen een taxi. Af en toe werd ik wakker terwijl ik merkte dat hij daar verkrachtte. Ik werd wakker in mijn eigen kots, terwijl hij mijn hoofd aan het omdraaien was zodat ik niet zou stikken. Het bleek dat ik die nacht zwanger was geworden.  

2 Maanden later had ik het pas in de gaten. Abortus kwam niet in mijn gedachten op, ik was zo blij dat er eindelijk iemand was waar ik van kon houden en aan wie ik al mijn liefde kon geven. Ik zat mijn volledige zwangerschap op een roze wolk. Maar ik kon het niet alleen doen, ik moest wel op mijn verkrachter leunen. Ik had een zeer slechte relatie met mijn dysfunctionele familie en hij kwam uit een groot "gezellig" Brabants gezin. Dus ik we kregen een geregistreerd partnerschap. Het grensoverschrijdend gedrag ging gewoon door, mijn stressvolle baan ook, totdat mijn zoon werd geboren. Ik was zo op en moe, maar ook erg obsessief bezig met mijn kind. Ik kreeg een mooie ontslagregeling en kon voorlopig thuis blijven na de geboorte. Fijn, dat was veel minder stress en meer genieten. Maar mijn verkrachter was jaloers op de aandacht die mijn zoon wel kreeg en hij niet. En ik voelde alleen maar steeds meer agressie omdat ik hem steeds over mijn grenzen liet gaan. Een flitsscheiding volgde. We zouden co-ouderschap doen. Daar werkte voor geen meter, hij hield zich aan geen enkele afspraak, liet mij alleen opdraaien voor de financiële lasten (volledige hypotheek oude huis, en mijn nieuwe huis) en de zorg voor mijn zoon, terwijl hij aandrong op executieverkoop van het huis. Ik weer was begonnen met werken. Ook weer een veel te zware baan gezien de thuissituatie. Hij trouwde binnen 2 jaar na de scheiding met een importbruid waar hij medelijden mee had, omdat ze uit een oorlogsgebied in Afrika kwam. Zo kon hij de held spelen en de rijke westerling. Een spannend nieuw machtsspel voor hem. Er was geen gesprek meer mogelijk, ik schakelde een advocaat in om het co-ouderschap om te zetten. Dit leidde tot een "onderzoek" vd Kinderbescherming, en mijn ogen werden geopend voor het machtsmisbruik van dat hele juridische circuit. Het leidde er toe dat hij de volledige zorg over mijn zoon kreeg en ik een magere omgangsregeling die niet werd nageleefd, net zo min als dat hij deze naleefde voor de wijziging van het hoofdverblijf. Maar er is gewoon geen handhaving. Maar deze man eiste gelijk alimentatie, waarvan ik wist dat het allemaal naar zijn golddigger ging. 

Ik heb jarenlang mijn zoon niet gezien, terwijl we 2 handen op 1 buik waren. Hij begon de manipulatiespelletjes van zijn vader mee te spelen, was niet meer eerlijk in het eerste jaar na wijziging hoofdverblijf. Ik heb jaren in diepe rouw geleefd en woede over de onrechtvaardigheid van een familierechtsysteem wat zo corrupt is. Ik ben ingestort, voelde enorm veel weerstand tegen werken en belasting en alimentatie betalen aan een land wat mij dit heeft aangedaan. 

De rust die het bracht zette me aan het denken, en pas toen kwam ik erachter dat het drugrapes waren, wat consent betekent en wat seksueel overschrijdend gedrag was en waarom ik zo extreem woedend was op mijn verkrachter. Maar ik kon er niets mee. Ik werd ook niet geloofd door het familierecht en mijn familie had me in de steek gelaten. 

Sinds een paar maanden heb ik weer contact met mijn nu 20 jarige zoon, hij stond plots voor de deur om 21 uur 's avonds op mijn verjaardag. Hij is niet meer de zoon van toen, hij is gesloten en verkrampt. Af en toe komt hij langs, plotseling of hij belt vantevoren. Hij vertoont hetzelfde gedrag als zijn vader, ik voel af en toe zijn enorme minachting, maar is er niet duidelijk over. Terwijl ik weer mijn uiterste best doe, ik geef hem kadootjes, maar er kan nauwelijks een dankjewel vanaf. Ik vraag me af waarom hij langskomt. Laatst nam ik hem mee naar een terrasje, waar hij me enorm op kosten heeft gejaagd. Enkele dagen voor moederdag. Het voelde alsof ik weer werd afgeperst, uitgebuit maar dan door mijn eigen zoon. Het is een echte vrouwenhater geworden. Hij vraagt me ook niet om uitleg over wat er vroeger is gebeurd, hij leeft met de lasterpraatjes van zijn vader en mijn moeder, broer die wel contact onderhouden met mijn verkrachter. Ik weet niet meer hoe me op te stellen, ik weet alleen dat ik het contact met mijn zoon helemaal niet meer wil. Er is zoveel onderhuidse agressie, bij mij, mijn zoon, mijn familie en mijn verkrachter. En dat allemaal omdat ik geen ruzie wil, angst voor agressie heb, niet kan begrenzen en ga pleasen uit verlatingsangst. Ik voel nu zoveel zoveel verdriet, het houdt gewoon niet op. 

Ik begin steeds meer te beseffen hoeveel impact het heeft door de generaties heen. Mijn moeder liet zich ook domineren door mijn vader, en pakte de fles. Ik isoleer mijzelf, geen baan meer, geen sociaal netwerk dat ik vertrouw en nu begin ook de veiligheid in mijn eigen huis te verliezen als ik niet oppas. Mijn zoon is net zo'n stalker geworden als zijn vader, is snel verliefd, pampert het meisje waar hij verliefd op is, maar die hem niet wil. 

Bedankt voor het lezen, het is de eerste keer dat ik het zo uitschrijf.