Gezwegen over misbruik

Hoi Sunsetforever,
Wat goed dat je de community gevonden hebt. Goed dat je je verhaal hier doet en ik vind het heel vervelend dat je dit hebt moeten ondergaan. Je bent slachtoffer geworden van een misdrijf, dat is duidelijk.
Je verhaal resoneert bij mij. Ik ben zelf misbruikt door een leraar en die flashbacks en nachtmerries had ik ook, zonder dat er een besef was wat er in mijn jeugd gebeurd is. Dus daar waar je schrijft dat je jaren later tot een besef kwam, kan ik aangeven dat dat voor mij precies zo gold. Ik kwam in contact met een hulpverlener die met me ging onderzoeken waarom ik niet sliep, nachtmerries had en beelden kreeg die ik op geen enkele manier kon plaatsen.
Als ik je verhaal lees, vraag ik me af of je al weet wat je er mee wilt? Wil je met therapie aan de slag (dat zou ik je adviseren) of wil je aangifte doen? In dat laatste geval kun je ook informatief met politie gaan praten. Zij kunnen dan onderzoeken of er meerdere aangiften zijn en of de man nog actief is.
Je vraag of er meerdere waren. Ik weet het natuurlijk niet, maar de ervaring en de cijfers leren ons dat er in veel gevallen sprake is van veel meer slachtoffers. In mijn geval heeft die leraar tientallen jonge jongens heeft misbruikt. Hij is er zelfs voor in Azië gaan wonen om toegang te hebben tot…
Je vieze gevoel, helaas, valt er niet via een douche af te halen. Ook dat weet ik uit eigen ervaring. Dat vieze gevoel zit van binnen. Daar had ik een ander hulpmiddel voor nodig. Voor mij bestond de schoonmaak-actie uit een combinatie van openheid naar mijn omgeving en een behandeling bij een psycholoog. Die is planmatig met mij aan de slag gegaan met exposure-therapie en met EMDR. Vooral EMDR heeft een reinigend effect gehad; eindelijk konden die nare herinneringen en filmpjes worden opgeborgen in mijn geheugen, zonder dat ze me lastig bleven vallen.
Ik kan me zo goed voorstellen dat je het niet niet weet. Het is ook veel om mee te maken en door te werken. Je hebt nu de eerste stap gezet. Heb je al hulp gezocht? Zo niet, dan zou ik je adviseren om contact op te nemen met de huisarts en daar je verhaal te doen. Samen met je huisarts kun je dan zoeken naar de juiste hulpverlener. Want dat is belangrijk, iemand vinden die je kunt vertrouwen en die met je aan de slag gaat.
Je staat er niet alleen voor. Dat blijkt ook hier uit de reacties hierboven.
Ik wens je heel veel succes en sterkte.

Vergis je niet in hoeveel een omgeving van je mee kan krijgen. Ze weten misschien niet wat er is, maar vaak hoor je van mensen dat er een puzzelstukje op zijn plek valt wanneer zoiets gedeeld wordt.
Veelal ben je vooral jezelf aan het beschermen.
1 voorbeeld beschrijf je al. Ze kunnen "het" er niet bij hebben. Dit vertaald veelal naar de angst dat ze jou er dan niet meer bij kunnen hebben. Hun verdriet doen kan dan.voelen als afgestoten worden want waarom zou je bij iemand blijven die je verdriet doet?
Vaak veel onderliggende angsten. Het is in ieder geval goed een open gesprek met jezelf te voeren t.a.v. dergelijke angsten.
Wat betreft buitenland en contact met een zedenpolitie. Nu met corona gaat bij alles via beeldbellen. Mogelijk dat ze juist nu wel willen beeldbellen met je ipv lijfelijk contact, waar een wil is daar is een weg zeggen ze.

Daarnaast is, helaas, seksueel misbruik niet iets wat alleen in nederland behandeld wordt. In hoeverre je als vrouw in sommige landen ondersteund wordt is natuurlijk de vraag. Desondanks zijn er vaak hulporganisaties in dergelijke landen actief waar je wel bij terecht zou kunnen.

Hopelijk heb je er wat aan.

Hi Anoniem, dankjewel voor je mooie reactie. Je stelt een heleboel terechte vragen die ik bij mezelf na kan gaan. Ik vind het in ieder geval al fijn dat ik het op deze community van me af heb kunnen schrijven, maar dat fixt natuurlijk niet het probleem. Sinds een aantal jaar woon ik in het buitenland, wat het nog moeilijker maakt om hier mee om te gaan eerlijk gezegd. Bijvoorbeeld naar de (zeden) politie gaan is dan al geen optie, en het vertrouwen in therapie in het land waar ik woon is ook nihil.

De reden dat ik het allicht stil houd is omdat ik me er toch ergens ontzettend voor schaam, maar tegelijkertijd mijn familie geen pijn wil doen omdat ze hier nooit van afwisten en mij alsnog naar zwemles stuurden. Ik wil mijn familie er niet mee belasten omdat ze zelf vanalles meemaken / verwerken. En ik wil niet dat ze zich zorgen om mij gaan maken.

Nogmaals bedankt voor je reactie. Ik ga zeker nog een aantal keer diep nadenken.

Liefs Sunsets

Dag sunsets, verschrikkelijke dingen om mee bezig te moeten zijn en het zijn slopende belevingen die over de tijd heen vaak niet bepaald slijten. Tijd kan er voor sommigen voor zorgen dat ze de kracht/motivatie vinden er iets mee te doen maar de meesten gaan gedragingen ontwikkelen uit overleving/zelfbescherming en die beerput gaat uiteindelijk bij de meesten overstomen.

De vraag is vooral, wat wil je ermee?

Voor de belevingen die je hebt kun je verschillende therapieën volgen.

Als je nog van plan bent om aangifte te doen dan is het te adviseren om dit te doen voordat je met therapie start (beelden kunnen vervormd raken namelijk bij therapie).

Je zegt dat maar 1 iemand het weet. Is er een specifieke reden dat je het stil houdt dat je hier slachtoffer van bent geworden?
Het belangrijkste voor het herstel van de meesten is de stilte doorbreken namelijk.


Wat in ieder geval kan helpen voor je is om een gesprek aan te vragen bij de (zeden)politie. Eventueel via en/of met hulp van slachtofferhulp. Zij kunnen je precies vertellen wat je allemaal kunt doen en wat je kunt verwachten. Mogelijk dat dit je ook de duidelijkheid geeft rondom je situatie en opties voor de toekomst.