Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik

Geen steun, enkel eenzaamheid

26 oktober 2022 11 Weergaven Openbaar

Hii guys, overmorgen is het 2 maanden geleden dat ik ben verkracht. Ik struggle er nog dagelijks mee en dit is de eerste keer dat ik mezelf zo, hier op papier uit. Het liefst wil ik alles tot in de detail vertellen want ik wil advies, ik wil hulp maar ik wil ook niemand lastig vallen.

2 maanden geleden heb ik de domste fout ooit gemaakt door alleen uit te gaan. Ik was op vakantie en had gedacht dat mijn vriendin mee zou gaan, maar ze kwam niet mee en liet me met vreemden mee gaan. Ik geef mezelf de schuld hiervan maar de mensen aan wie ik het heb verteld zeggen dat het haar schuld is door mij met hen mee te laten gaan. Het maakt me allemaal in de war om eerlijk te zijn.

Die avond ben ik gedrogeerd en verkracht door een onbekende jongen. Vervolgens heeft hij me alleen op straat achtergelaten zonder telefoon, in een onbekend land. Gelukkig ben ik agenten tegen gekomen en hebben ze mij veilig thuis weten te brengen. De volgende ochtend vertelde ik het aan mijn vriendin en de reactie was niet zo warm. Ik kan het niet precies uit leggen maar het was niet zoals ik verwacht had.

Ik heb deze gebeurtenis aan verschillende mensen vertelt puur omdat ik steun wil. Ik wil uithuilen. Sinds de gebeurtenis hou ik mijn gevoelens binnen. Terwijl ik dit schrijf willen de tranen vloeien maar ik hou ze tegen. Er is geen moment geweest waar ik alles heb kunnen uithuilen. Ik moet sterk blijven maar dit is zo zwaar. In deze 2 maanden heb ik contact gehad met seksueel geweld en heb ik met mijn school decaan gesproken want school, oh wat is dat zwaar. Ik blijf doorzetten want als ik dat niet doe word ik teruggestuurd naar het eerste jaar (mijn grote nachtmerrie want daar gaat mijn trots) maar ik kan het niet. Ik wil opgeven. Ik heb het aan vriendinnen vertelt in de hoop op steun maar die krijg ik niet. Iedereen reageert geschokt maar gaat daarna verder met hun leven wat ik heel goed snap. Maar de mijne is gestopt. Ik ben er nog dagelijks mee bezig. Ik wil door maar ik loop vast. Ik probeer en ik probeer maar het lukt me niet. Depressie en eenzaamheid zijn er bij komen kijken. Ik heb de gebeurtenis op advies van velen aan mijn moeder vertelt in de hoop op steun maar die heb ik helaas niet gekregen. De eerste reactie was victimblaiming. Het heeft me zo erg geraakt. Het deed pijn dat mijn eigen moeder mij de schuld gaf. ‘Ik dacht dat je slimmer was dan dat, ik dacht dat zulke dingen nooit bij jou zouden gebeuren’. Wat deed dit pijn. Hierna was de reactie dat het haar speet dat ik er alleen door heen moest gaan maar sinds ik het haar verteld heb, doe ik het nogsteeds. Ik merk geen steun, hulp, begrip niks. Dit alles maakt het nog lastiger. Het is alsof niemand mij begrijpt. Ik wil hulp. Ik sta open voor hulp. Maar die krijg ik niet. Ik weet me geen raad met mijn leven. Ik weet niet waar ik het allemaal voor doe en ik wil gewoon opgeven. Ik wil oh zo graag opgeven en ik sta op het randje. Ik besef me dat maar al te goed. 18 jaar oud en ik ben er nu al klaar mee. Als ik jullie verhalen lees zakt de moed me nog meer in de schoenen. Hoe jullie na soms 20 jaar er nogsteeds mee zitten. Dit kan en wil ik niet. Ik had gehoopt dat na 2 of 3 maanden, alles weer de oude was. Maar helaas. Ik weet me geen raad.

Ik wil naar de lotgenoten groep, maar het is 2,5 uur reizen met het ov van mijn huis. Ik wil niemand lastigvallen om mij te brengen en halen. Maar ik wil wel anderen ontmoeten en weten hoe zij dit doen. Hoe zij ermee omgaan en waar ze de kracht vandaan halen om niet nu een einde te maken aan alles.

Bezig met laden...

12 Reacties

30 oktober 2022 (bewerkt)

Hallo Leah, wat ontzettend naar en pijnlijk voor je dat je de steun niet krijgt van de mensen van wie je het zo graag wilt! ik ben blij om te horen dat je open staat voor hulp en bereid bent om ervoor te reizen. Lotgenoten live groep heeft mij ontzettand geholpen. En ik heb meerdere dingen gedaan (ook meerdere narigheden me gemaakt), maar het was een proces van het helen, dus steeds luisteren naar mijn verlangens en wensen. Dat deelde ik met de andere en dat doe jij ook hier in deze groep. Wat fijn is dat. En het raakt me diep dat je je op zo een jonge leeftijd zo voelt. Maar als je hulp traject aangaat, dan hoef je niet bang te zijn dat je ermee blijft zitten. Het valt te genezen en beter te voelen. Echt waar! En het is het waard. Jij bent het waard!

pieterke

28 oktober 2022

ik kan niet anders zeggen dan dat jij en je moeder elkaar tijd moeten gunnen, dit is zo hefig voor jullie allebei

27 oktober 2022 (bewerkt)

hoi leah200, drogering en verkrachting is mij overkomen nu iets meer dan 2 jaar geleden ik snap je heel goed over de reactie's die je ontvang mijn naam hier bij slachtofferhulp heb ik toen daarom ook zo genoemd alone ik heb mij toen der tijd nog nooit zo alleen, eenzaam, bang, radeloos en machteloos gevoeld totaal onbegrepen voelen en veel huilen vanuit mijn beleving ik vond het een interne hel ook bijna de hoop opgegeven ggz leverde niets op voor mij ik heb het in een andere hoek gezocht mensen die werken met NLP en desnoods EMDR erbij Nlp coaching heeft na 2 jaar mij verder gebracht en emdr zal ik denk ik niet nodig hebben Het is wel een heel verwerkingsproces dat je zeker jezelf moet gunnen om hier sterker uit te komen vanuit welke behandelingsmethode ook uitga vergeten dat denk ik niet dat dat gaat wat ik bij mijzelf wel opmerk dat het anders hele dagen mij bezig hield dat er nu ook momenten zijn van rust daarin triggers zijn er altijd wel hier moet je dan zelf ook weer een weg in zien te vinden ik lees dat je er vanaf wilt 1 ding weet ik wel zo zeg ik altijd naar mijzelf met veel verdriet erbij dit had nooit mogen gebeuren want wie haalt het in zijn botte hoofd om een persoon dit aan te doen alleen het punt is het is wel gebeurt dacht ik hoe nu verder met deze vragen en vele andere heb ik veel aan mijn NLP coaching gehad die werken met trauma's ik zou wel iemand proffesional zoeken voor hulp want dit hoef je niet alleen te doen en te doorstaan verder groetjes en veel sterkte alone

pieterke

28 oktober 2022

zoveel herkenning bij het verwerken van trauma's

pieterke

27 oktober 2022

geef het alsjeblieft niet op meidje, daar ben jij te belangrijk voor en ja het is ook heel erg vereenzamend als zelfs je moeder het niet begrijpt of je gaat troostenl; ik denk dat ze zo reageerde omdat het haar zo verschrikte dat ze het niet aankon; ooit, later, kun je het haar wel vergeven denk ik, maar nu moet jij met hulp er zelf doorheen. ik zou willen dat je even in de buurt was, dan zou ik je troosten en omarmen. dat heb je nodig, die warmte

28 oktober 2022 (bewerkt)

Hii Pieterke, Bedankt voor je lieve woorden. Het betekent veel voor me, echt waar. Er is niks wat ik liever zou willen dat een liefdevolle, warme knuffel. Het doet me zo veel pijn dat mijn moeder er niet voor me is. Ik twijfelde zo om het haar te vertellen puur omdat ik haar geen pijn wou doen. Uiteindelijk heb ik het toch verteld omdat ik het niet alleen aankon. Ik wil haar hulp, haar begrip, haar steun. Helaas heb ik die niet gekregen nee. Ik snap dat het haar pijn doen en dat ze schrikt, maar ik vind dat ze die pijn ondertussen opzij moet zetten om te kijken naar mijn pijn. Is dat egoïstisch om te vragen? Ik snap echt wel dat het veel met haar doet, maar momenteel praten we er niet over en doen we zelfs alsof er niks is gebeurd. Ik geloof niet dat dit een gezonde manier is. Maar ja, wat moet ik eraan doen? Aan de andere kant is zij momenteel de laatste persoon waarmee ik wil praten puur om haar eerste reactie en omdat het uiteindelijk toch wel mijn moeder is. Maar zoals ik zeg, het is wel mijn moeder van wie ik nogsteeds dolgraag een knuffel wil. Ik weet me geen raad.

27 oktober 2022 (bewerkt)

Beste Leah, Ik ben geraakt door jouw verhaal. Volgens mij heeft er hier maar één iemand schuld en dat is de dader. Ik ben één van de mensen die op dit forum verteld heeft dat ik er nu 27 jaar later nog steeds last van heb. Maar ik vertel dat juist, omdat ik destijds ook dacht dat het een paar maanden, hooguit een jaar ofzo mocht duren. Dat heeft mijn omgeving ook altijd zo aan mij laten weten. En juist dat maakte mij eenzaam. Want ik voelde dat dit niet wegging en dus voelde ik mij anders, alsof ik niet normaal was. Dus stopte ik met praten. Inmiddels weet ik dat ik dit kan dragen, maar het niet alleen hoef te doen. De ervaring en het herstel geeft mij nu juist kracht en maakt mij een beter mens. Kun je jouw omgeving laten weten wat je van hen nodig hebt? Soms alleen maar even te luisteren, liefst oordeelvrij. Soms wil je misschien juist overleggen over wat te doen. Ervaart jouw omgeving misschien ook een trauma door wat jou is overkomen? Dan kun je dat met hen delen in plaats van beiden eenzaam zijn hierin. Mocht je hulp willen, denk dan aan de huisarts, Slachtofferhulp of CSG. En ik hoop dat je meer wilt delen op dit forum. Heel veel sterkte!

28 oktober 2022 (bewerkt)

Hii Mo, Bedankt dat je de moeite en tijd hebt genomen om dit te vertellen. Ik heb precies hetzelfde. Het is pas 2 maanden geleden en iedereen verwacht dat ik door ga alsof er niks is gebeurd. Want ja, hoe kan je er na 2 maanden nog last van hebben? Al helemaal als je gedrogeerd was? Ik weet het zelf ook niet en dit maakt me in de war en wanhopig Mo. Wat nou als ik net zoals jij na 27 jaar nogsteeds last heb? Wat moet ik doen dan? Gaat het ooit nog wel weg? Ga ik er nog dagelijks mee bezig zijn? Zoveel vragen heb ik, ik had nooit verwacht dat 1 avond zoveel met je kan doen. Ik weet me geen raad. Ik wil mijn omgeving duidelijk maken dat ik ze nodig heb, dat ik het zwaar heb, dat ik op het randje sta, maar ik wil niemand lastig vallen. Slecht excuus, ik weet het maar het is zo. Iedereen heeft zijn oordeel klaar maar die hoef ik ook niet. Ik wil slechts advies en gehoord worden. Begrepen worden. Ik wil gewoon dat iemand me knuffelt, luistert naar mijn gevoelens en zegt dat het goed komt ookal komt het niet goed. Om eerlijk te zijn wil ik gewoon mijn mama. Precies de persoon met de slechtste reactie en de persoon waar ik op dit moment zo slecht hierover kan praten. Ik wil haar geen pijn doen door met met mijn pijn te komen. Maar ik wil wel haar steun. Langzaamaan begin ik hoop te verliezen in die steun. Ik begin te accepteren dat ik die niet krijgen ga. Het doet pijn, maar ik denk dat forceren nog meer pijn zal doen. Het beste lijkt me inderdaad de huisarts en lotgenoten. Dit is dan ook wat ik nu ga doen. Bedankt voor je begrip en het delen.

26 oktober 2022 (bewerkt)

Wat verschrikkelijk dat je dit is overkomen. Maar onthou het is niet jouw schuld. Zelf heb ik ook een nare ervaring gehad. Ik ben nu bijna een jaar veder. Ik dacht dat ik erover heen was maar kennerlijk niet. Hiervoor ben ik naar de huisarts gegaan en die verwees mij door naar een psycholoog. Bij mijn huisarts vondt ik wel de steun die ik nodig had voor deze stap. Ik wil het graag liever zelf oplossen maar dat gaat niet. Je hoeft dus niet gek op te kijken dat mensen hier nog zo lang last van hebben. Ik zou als ik joiw was er als nog over blijven praten met school kennissen vrienden en familie. Ook al heb je het idee dat deze niet luisteren. Dat maakt niet uit het gaat tenslotte om jouw verwerking en dat je het kwijt kunt. Ik snap dat het vervelend is dat mensen er luchtig over doen maar dat komt vaak omdat ze zich niet kunnen verplaatsen in dat gevoel. Geef het wat tijd om het te verwerken want dit soort dingen hebben nouw eenmaal tijd nodig.

28 oktober 2022 (bewerkt)

Hii Enhpad02, Het spijt me om te horen dat je ook iets hebt meegemaakt. Ik ben wel blij dat je steun hebt gekregen van je huisarts. Ik ben dit ook van plan aangezien ik toch merk dat ik me ei kwijt wil. Ook wil ik weten wat er met me gebeurd en wat ik kan verwachten. Ik denk (hoop eigenlijk) dat een psycholoog me daarbij kan helpen. Hoe werkte dat bij jou? Betreft familie en vrienden; het blijft lastig. Zodra ik een rare reactie krijg klap ik dicht en wil ik het er niet meer over hebben. Al helemaal hierover :(

26 oktober 2022 (bewerkt)

Dag Leah200, Ten eerste, wat erg wat jij mee hebt gemaakt. Ik geloof je meteen hoor. Vreselijk. Maar weet dat je er niet alleen in staat. Je hebt het over lotgenotencontact. Dat is inderdaad wel helpend vind ik zelf. Maar dat je daar zo lang voor moet reizen. Er is ook hier op slachtofferhulp lotgenotencontact, digitaal en dan kun je gewoon vanuit huis reageren op anderen. Heb je al aangifte gedaan? Je kunt het altijd proberen. Het is inderdaad heel erg demotiverend om te lezen dat er mensen zijn die er na twintig jaar nog steeds mee zitten. Dat kan, maar tussendoor kun je je echt weer beter gaan voelen. Geloof daarin en geef het alsjeblieft niet op. Het is verschrikkelijk wat jou overkomen is en daar kon jij zelf helemaal niets aan doen. Want je vertrouwde die mensen en zij hebben je vertrouwen gewoon aan de kant gegooid. Hún zaten hartstikke fout, niet jij. Hopelijk heb je een beetje aan wat ik vertel. Ik heb zelf ook nare dingen meegemaakt waar ik inderdaad jaren later nog steeds soms mee zit. Maar het is tussendoor ook mogelijk om wèl weer van het leven te genieten. Dat komt echt wel weer.

28 oktober 2022 (bewerkt)

Hii Mensenkind, Dankjewel voor je lieve woorden en voor het feit dat je me geloofd. Het doet veel meer met mij dan dat je zou denken. Ik heb gelukkig een lotgenotengroep gevonden (1 uur en 40min reizen, heb ik er voor over) want digitaal vind ik toch onpersoonlijk. Verder heb ik geen aangifte gedaan aan de man puur omdat ik niet geloof dat er iets mee gedaan word en er geen bewijs is. Ik wil mezelf niet in dat process van rechtszaak etc bezorgen. Ik moet er niet aan denken; alle stress die ik nu al heb en dan nog een rechtszaak erbij. Echter nemen mensen (mijn moeder en een vriendin) mij dit kwalijk. Ik snap dat we niet willen dat hij vrijuit gaat en dat hij het zo bij andere meisjes kan doen, maar het spijt me. Het spijt me oprecht, maar ik kan het niet. Ik hoop oprecht dat je gelijk hebt en dat ik binnenkort weer kan genieten van het leven. Dat ik mensen weer kan vertrouwen en weer kan liefhebben. Voor nu ziet de toekomst er donker uit als ik eerlijk ben, maar ik vertrouw op jullie woorden.