Erkennen hoe heftig het eigenlijk was

Hoi Koosje, 'Reality check' is iets wat makkelijkst is om in praktijk te leren om het helemaal te begrijpen. Dat realiseer ik me nu :) Maar ik probeer het uit te leggen.. Als je iets voelt en denkt, gebeurt het meestal in relatie tot iemand. Dan beleef je het als het ware. Wanneer je de tijd neemt om te reflecteren op wat je beleefd, gebeurd er soms dat je de ruimte hebt om te bedenken: hey, ik beleef het zo, maar hoe beleefd de andere deze situatie? Klopt het wel dat hij/zij zo over mij denkt, dit of dat van mij wilt..? En dan ga je het werkelijk checken bij de andere: hey, mag ik je vragen? Ik beleef dit zo, klopt dit? hoe is het bij jou? En dan gaat de andere zijn/haar kant van de beleving vertellen. Dus dat moment van wakker worden en zichzelf eerst afvragen of het wel klopt, en vervolgens de andere vragen, dat kun je reality check noemen. Als je merkt dat in relatie tot iemand bij jou gevoelens van schaamte, schuld in je opgeroepen worden, of dat je ineens onzeker wordt en je gekwetst voelt.. Dan is het goed om te herinneren dat de reality check kan helpen. En daarbij geld natuurlijk wel dat de andere persoon de vrijheid heeft om het wel of niet eerlijk te antwoorden. 'Reality check' helpt relaties om gezonder te blijven en niet te verstrengeld geraakt worden in relatie dynamieken, zoals slachtoffer-redder bijvoorbeeld. Het is een tool voor dagelijkse leven voor iedereen eigenlijk. :) Ik hoop dat het nu beter te begrijpen is? warme groet, Vilija

Hallo Koosje, Wat fijn dat jij het hier deelt, want het is zo herkenbaar. Voor mij en ik denk voor vele.. En het is heel heel verdrietig dat het jou, mij, ons overkomt. Ik had het ook meegemaakt, zo een heftige relatie. Er gebeurde dingen tussen ons, die ik erg vond, maar toch onderging ik het. We kwamen er zelf ook niet uit, want we stonden allebei centraal in het herbeleven van eigen traumatische verleden. Heel naar eigenlijk! Alsof je elkaar gevonden hebt om de naarste dingen te kunnen herbeleven in relatie met elkaar. Bah! Het duurde voor mij best lang tot dat ik alle gebeurtenissen kon achter me laten. Voorzichtig langzaam kan ik met dankbaarheid hierop terug kijken. Omdat die nare herinneringen mij emotioneel niet meer raken, omdat ik er iets van geleerd heb over mij, over hem, over ons, over het leven en omdat ik trouw gebleven ben aan mijzelf en aan mijn wens om dat wat er gebeurd is te begrijpen. En in de nieuwe relatie vind ik ook lastig als ik ineens getriggerd wordt, twijfels, onzekerheid voel. Ik heb dan de tijd en vertraging nodig om te kalmeren. Helpt om een reality check doen met de andere, wie het dan ook is, die op dat moment de oude kwetsuren aanraakt. Ik lees dat je het 'opnieuw moeten ontdekken' als lastig ervaart. Er zijn obstakels, die je enorm vind.. en het gaat natuurlijk altijd met vallen en opstaan.. Maar misschien kun je het als een enorme kans zien, waarin je de mooie dingen kunt beleven die het leven ons aanbied? Wat een enorme geschenk lijkt me dat, om nu toch nog van die gemiste kansen in te halen in liefde, intimiteit, respectvolle aandacht, aanwezigheid, geduld, vertrouwen, .. en wat is er nog meer allemaal?? Ik verheug me erop om het mee te mogen maken! Ik hoop jij ook? Lieve groet, Vilija

Goedemorgen Koosje, bedankt voor het delen van je verhaal. Wat ontzettend verdrietig dat er zo over je grenzen heen is gegaan. Goed dat je er nu aan werkt in therapie. Die erkenning van hoe verdrietig het was is heel belangrijk, omdat je dan jezelf weer kunt omarmen. Jezelf als mens en dat dat wat je overkomen is niet jouw schuld was. Ik weet dat dat voor mij ook een moment was wat ik heel heftig vond. Veel verdriet... maar ook zachtheid. Ik lees bij jou ook de zachtheid terug in je verhaal. Fijn dat je nu zo'n liefdevolle relatie hebt. Weer kunnen genieten van intimiteit is een zoektocht. Mij lukt dit soms wel, soms niet. Ik denk dat dit per persoon verschillend is, maar na het werken aan de trauma kan ik wel verschil voelen. Er is meer vertrouwen, door wederzijds respect. Heel veel sterkte in jouw proces. Lieve groet, Jorien

Hi Koosje, Wat dapper dat je je zo open en kwetsbaar durft op te stellen. Ook daar mag je al heel trots op zijn! Het is inderdaad heel verdrietig dat jij en ik (en veel anderen) zulke dingen hebben moeten meemaken. Ik schaamde me ook heel erg. En ik was bang dat mensen me zwak zouden vinden. Zwak dat ik zoiets heb laten gebeuren. Dat ik geen nee heb gezegd, niet duidelijk mijn grenzen heb aangegeven. Maar ik heb wel nee gezegd. En ik heb wel mijn grenzen aangegeven. Het kwam alleen niet aan :( De angst naar hem toe, in combinatie met de schaamte die ik met me mee droeg, zorgde ervoor dat ik mijn mond hield. Ik heb dat zes maanden volgehouden en toen ging het niet meer. Toen ik het uiteindelijk vertelde wilden mensen er graag voor mij zijn. Dat was een enorme opluchting! Het verwerken is toen begonnen. Ik ben in therapie gegaan en heb EMDR sessies gevolgd. Daardoor kon ik mijn leven weer gaan oppakken. Ondanks ik het (mede door therapie) goed heb kunnen verwerken liep ik ook tegen hetzelfde aan....ik had moeite om intiem te zijn met mijn vriend die ik daarna had leren kennen. De eerste paar maanden waren het vooral plotselingen momenten waarop het intiem zijn ineens niet meer fijn was voor mij. Naarmate de maanden voorbij gingen en ik (ook) een hele lieve en geduldige vriend had namen die gevoelens en momenten steeds meer af. Je ontdekt opnieuw hoe het is om met iemand te zijn maar dit keer heeft die persoon een totaal andere beweegreden dat hij/zij intiem wil zijn met jou. Die gedachte(n) maakte het voor mij een stuk makkelijker. Uiteindelijk ben je intiem omdat je van elkaar houdt, en hoe langer je samen bent, hoe meer je dit gaat merken en voelen aan de manier waarop jullie intiem zijn waardoor je op de lange termijn bijna alleen nog maar kan genieten van elkaar <3. Maar geef het tijd en voel je vooral niet slecht als het weer een keer voorkomt dat je er WEL last van hebt. Het hoort erbij! Druk het ook vooral niet weg. Je lichaam geeft aan dat het even teveel is op dat moment...luister dan naar je lichaam. Ik ben heel blij om te horen dat je zo'n lieve partner hebt, zolang jij naar de signalen luisterd die je lichaam afgeeft zal je partner dat ook doen. Ik weet zeker dat het daarom tussen jullie alleen maar mooier zal worden in de toekomst. Hopelijk heb ik je een beetje gerust kunnen stellen! Weet dat je niet alleen bent, het kost allemaal tijd maar uiteindelijk geniet je! xx