En nu?

Kerst 2018….. Het zal nooit meer hetzelfde zijn als van te voren. Het ene telefoontje. Op dat moment mijn man, momenteel mijn ex heeft minstens drie kinderen misbruikt. Mijn neefjes en nichtje. Het jaar vol intensieve herinneringen zal beginnen. Een getuigenverklaring tegen hem geven begin januari op het politiebureau. Zo snel mogelijk scheiden. Van misschien maar één keertje dag het is gebeurd, naar een zeer ernstige vorm van misbruik over de in elk geval de afgelopen twee jaar. Hij bekend alles. Komt eind februari 2019 vast te zitten. De scheiding komt er gelukkig binnen twee maanden door. April 2019 wordt ik vrijgesproken van elke manier waarop ik verdacht had kunnen worden aan medeplichtigheid. Het meewerken aan een psychologisch onderzoek voor mijn ex. Mijn mond nog moeten houden dat hij een pedofiel is. Als ik er wel over ga spreken kan er nog aangifte tegen mij gedaan worden voor smaad en laster. Eind augustus 2019 de rechtszaak. Hij krijgt drie jaar, waarvan een jaar voorwaardelijk. Dus twee jaar vastzitten voor het stelselmatig misbruiken van drie kinderen. Tijdens de rechtszaak wordt er besproken dat er ook andere kinderen oor en ooggetuige zijn geweest van het seksueel misbruik. 

Ondertussen hebben we samen voor de wet ook een zoontje van 4 jaar op dat moment. Alle alarmbellen gingen af. De nachtmerries, het niet willen praten over zijn ‘papa’, het niet meer zindelijk zijn ‘s nachts, de driftbuien, ect. In oktober heb ik hem telefonisch gevraagd wat m’n jongetje had gezien. Hij gaf aan dat hij waarschijnlijk wel dingen had gezien en gehoord, hij kon alleen niet vertellen wat, dat wist hij niet. 

In december 2019 kwamen de verhalen eruit. We liepen langs het politiebureau. Ja, hij wist dat papa in detentie zit. En vroeg aan mij of we daar anders niet even konden vragen of ze papa langer vast konden houden en wilden doorgeven dat hij niet meer naar hem zou bellen en of contact zou zoeken. Dit doet pijn als moeder. Je wil je kind zo goed mogelijk helpen. Ik heb hem gezegd dat hij dat zelf aan ‘papa’ moet vertellen, dat ik dat niet mag. In januari, het volgende belmoment. Vertelde m’n jongetje: Papa, ik wil je wat vragen. Heb je ruzie met mama? Papa: Nee, dat hebben we niet. Papa, waarom heb je aan mijn billen en piemel gezeten? Papa: Nee, dat heb ik niet. Papa, dan wil ik je niet meer spreken en of zien. En hij loopt weg. Daar zit ik met de telefoon. En nu? Nou, vertelt mijn ex. Dan probeer ik het over twee maanden weer. 

Twee maanden later wilde m’n jongetje nog steeds geen contact. Na twee jaar wil hij dit nog steeds niet. En mijn ex? Die wil hem nog steeds graag een knuffel geven, hem zien en of een foto van m’n jongetje. 

Ondertussen is er een onderzoek van de raad van kinderbescherming geweest. M’n jongetje praatte niet met deze persoon. Liet clownesk gedrag zien en mijdt het onderwerp papa. Hij loopt bij een psycholoog en heeft nu net sinds een half jaar vertelt wat hij graag wil. Mijn ex wil in contact blijven en heeft een aantal diagnoses gekregen. De diagnose autisme, pedofiel en hij heeft lak aan justitiële maatregelen. En ik? Ik mag als moeder mijn mening niet geven, mijn kind niet weghouden bij mijn ex. Ze willen graag vanuit de raad van kinderbescherming mijn ex een kans geven om uiteindelijk een omgang te hebben met m’n jongetje. Ik moet het maar zien als dat het gebeurd is, ect. 

M’n jongetje blijft nu duidelijk in dat hij geen contact wil. Zijn er meer mensen die misschien ervaring hebben? Gewoon samen delen. Het uitdelen van ervaring. En nu? Ik word overal tussen geplaatst en moet het maar goed vinden dat ik m’n jongetje uiteindelijk naar m’n ex, een pedofiel, laat gaan, weliswaar onder toezicht. 

In maart 2021 wordt er opnieuw naar gekeken door de raad van kinderbescherming, de gemeente en een aantal verschillende hulpverlenende instanties.