Dader gezocht

Wat lief al jullie reactie, het doet al zo veel om het te delen! Ik heb al lange tijd therapie en ook een lieve man, dus gelukkig genoeg hulp. Een brief schrijven lijkt me wel goed, bedankt voor de tip ?

Hoi Moniek,
Met het advies 'vergeven' kon ik zelf nooit zoveel. Dat voelde eerder als een niet erkennen van wat er gebeurd was en iets opgelegd krijgen. En wat is dat dan, vergeven. mooi als het uiteindelijk vanzelf kan en het uit jezelf komt, maar helemaal geen plicht of nodig.
Toen ik erachter kwam dat de dader zelf als kind was misbruikt kon ik het wel beter plaatsen en viel er wat van me af.
Je zorg voor herhaling is een terechte zorg. Je kunt het echter nooit zeker weten en ook niet voorkomen. Dat kan ook niet jouw verantwoordelijkheid zijn.
Tegenwoordig is er veel meer aandacht en alertheid. Dus als het zich zou herhalen is de kans veel groter dat het uitkomt, en ook eerder.
Misschien helpt dat je een beetje. sterkte, Fabi

Dag Moniek,
Ik herken in jouw verhaal wat ik zelf ook als lastige situatie ervaren heb.. Acceptatie dat de dader misschien actief andere kinderen verder misbruikt. Hoe kun je dat als (mede)mens accepteren?
Ik lees dat jouw herinneringen jaar geleden terug zijn gekomen. Vreselijk om dat mee te moeten maken! Ik weet nog hoe dat bij mij voelde.. Toen kwam een periode van haat naar de dader(s) afwisselende met behoefte voor rechtvaardigheid. Niks doen versus iets doen. Wat moet ik doen? Wat kan ik doen? Moet ik iets doen? Veel wanhoop en verwarring heb ik toen ervaren.
Bij het idee dat er iemand is die zo een daad verricht heeft en wellicht nog steeds werkzaam is met minderjarige kinderen, was bij mij agressie voelbaar, behoefte om in actie te komen en iets te doen in de maatschappij om te zorgen dat kinderen beschermd worden. Deze gevoelens moest ik bij mijzelf erkennen en zorgen ervoor dat ik niet in acting-out kom, dat ik niet dingen ging doen waarbij ik de situatie misschien niet helemaal kon overzien. Een stemmetje in mij herinnerde aan mij dat er ook speciale instanties zijn met hulpverleners en professionele mensen die beter kunnen handelen in deze situatie dan ik. Mijn geweten vertelde aan mij dat ik niet agressief wil zijn naar een andere mens, zelfs als het iemand is die mij zoiets vreselijks heeft aangedaan. Ik luisterde naar mijn geweten en ook naar mijn behoefte voor rechtvaardigheid. Ik deelde regelmatig met iemand van een therapie groep over mijn gevoelens en schreef in mijn dagboek. Het hielp mij wel dat de dader een gestalte kreeg. Beschrijving van persoon, uiterlijk, innerlijk, een object - iets waar ik naartoe mijn emoties kon richten en mee praten. Dit gebeurde deels onder de begeleiding, deels begeleid door mijzelf, zodat ik kon lijfelijk voelen dat ik iets gedaan heb om het achter me te kunnen laten.
Iets 'moeten' accepteren lijkt me lastig, wanneer er van binnen nog niet alles klopt. Het is veel moeilijker om te blijven bij het gevoel van 'niet kunnen accepteren dat het zo is'.
Sterkte in jouw verwerkingsproces. En als er iets is wat jouw beleving en zoektocht lichter en dragelijker zou kunnen maken, hoop ik van harte dat je het hier deelt.
warme groet,
Vilija

Hoi Moniek, wat vreselijk dat je dat hebt moeten meemaken op zo'n jonge leeftijd. Goed dat je deze community gebruikt om je verhaal te doen. Heb je hulp gevonden bij het verwerken van dat misbruik? Ik hoop van ganser harte dat je dat niet alleen hoeft te doen. Met goede hulp, zo weet ik uit eigen ervaring en zo zien we hier heel vaak, kun je dit trauma verwerken.
Ik wilde een reactie schrijven over de verwerking, maar ik kan eigenlijk het best verwijzen naar de reactie van Elise hierboven. Die beschrijft precies wat ik zou willen zeggen. In de therapie leer je dat wie het precies was die het deed, maar dat iemand over je grens is gegaan. Dat je die grens terug kunt stellen door je verhaal op te schrijven. Vaak zie je dat dat bijvoorbeeld gebeurt in een brief aan de dader, zelfs als je die niet kent. Ook worden brieven aan daders die mensen wel kennen, niet verzonden. Het gaat er niet om dat de ander het leest, het gaat er om dat jij je woorden vindt. Dat je beschrijft wat het met je gedaan heeft. Dus lees de reactie van Elise heel goed. Daar staat volgens mij de route naar herstel prima in beschreven. Ik hoop voor je dat je professionele hulp hebt hierbij. Zo niet, dan zou ik je van harte aanraden om met een professional te praten. Die kan je helpen bij de verwerking. Evt kun je via de huisarts een geschikte therapeut vinden. Ik heb die route zelf gevolgd en heb het verleden een plek kunnen geven.
Ik wens je heel veel succes.
groetjes, Edwin

Hi Moniek,
Wat dapper dat je dit durft te delen maar wat naar dat de herinnering sinds een jaar weer terug is.

Schrijf je gevoel/gedachten op! Het klinkt cliché maar op die manier uit je toch wat je denkt en hoe je je voelt tegenover hem en dat is uiteindelijk waar het om gaat.

Wat ik in het hele proces heb geleerd is dat het eigenlijk niet uitmaakt wie het je heeft aangedaan. Wat belangrijk is, is dat je die persoon kan vergeven zodat je zelf (weer) verder kan leven. En dit kan heel moeilijk zijn want soms beseft de ander niet hoeveel jij hebt geleden of nog lijdt voor iets dat hij jouw heeft aangedaan! Daarnaast zie ik het ook zo: ik wil de ander niet de “power” geven om mijn geluk weg te nemen in het leven! Ik kan mij goed voorstellen dat je wil weten wie het is….maar als je dan toch moet accepteren dat je het nooit gaat weten zou ik hem tenminste op papier laten weten dat je er alleen maar sterker van bent geworden.

Ik heb 1,5 jaar bij een psycholoog gelopen en al mijn (haat)gevoelens heb ik in die tijd opgeschreven, de persoon die me dit heeft aangedaan heeft en zal dit nooit lezen en/of weten maar ik heb mijn hart gelucht en heb het een plekje kunnen geven op die manier…iets waar hij uiteindelijk (ook) nooit achter zal komen. Maar wat een rust heeft het mij gegeven! En dat gun ik jouw ook❤️