Als het ineens naar boven komt (hervonden herinneringen)
Ik heb jarenlang niets geweten, maar dan ook oprecht geen herinneringen gehad. Ik heb wel altijd een onrust ervaren, het gevoel dat er iets mis was en dat mij op seksueel gebied onrecht aangedaan was. Dat werd dan bijvoorbeeld getriggerd door een hand van een gymleraar die me opving na een sprong, een confrontatie met een docent waardoor ik me ineens heel angstig voelde. Maar ik had daadwerkelijk idee dus ik vertelde mezelf dat ik zou mezelf wel gek zou maken en iets verzinnen omdat ik behoefte had aan aandacht ofzo. Seksualiteit was altijd beladen, moeilijk en vrij pijnlijk. Maar ik weet dat aan mijn opvoeding, ik ben preuts opgevoed, mij is verteld dat seks vies en pijnlijk is, dat seks voor het huwelijk zondig was en dat ik dan naar de hel zou gaan.
Afgelopen jaar, na de geboorte van mijn dochtertje zijn er stukje bij beetje herinneringen boven gekomen. Ik voelde me bij ieder beeld walgelijk en schuldig want ik kreeg ze bij het verschonen van mijn dochtertje en ik kon ze nog steeds niet plaatsen in mijn eigen herinneringen. Hoe smerig was ik wel dat ik zulke gedachten kreeg.
Daarna, toen ik meer en meer naar het hele verhaal durfde te kijken en ik weer wist hoe ik misbruikt ben toen ik 6 was, kwam er bij ieder beeld een innerlijke discussie. Ik verzon dit, ik was een leugenaar, dit kon niet waar zijn. Beetje bij beetje krijgt het momenteel echter bestaansrecht, weet ik dat ik niet gek ben dat het echt is, mogen de herinneringen er zijn en kan ik ze gaan verwerken. Ik heb momenteel heel veel ptss klachten en ben onder behandeling, ik wil het dus ook niet hebben over wat me precies aangedaan is. Maar ik wilde dit delen omdat de strijd die het mij koste om dit te accepteren zo ongelooflijk zwaar is geweest en ik toen heel erg op zoek was naar verhalen van anderen. Verhalen waardoor ik wist dat ik niet gek was, dat het geen leugens waren, dat de onderzoeken die ik las over hervonden herinneringen en de subjectiviteit van die herinneringen niet op mijn ontdekkingen sloegen. Dat mijn verhaal zeker wel bestaansrecht heeft.
Ik hoop dat anderen, door mijn verhaal, wat rust ervaren. Ook al geeft ieder detail bij mij nog een innerlijke discussie, ik heb al zoveel meer rust gevonden.
6 Reacties
Dankjewel voor jouw verhaal.
Wat heftig lijkt het mij om niks te herinneren en dat het dan in kleine stukjes weer terugkomt. Ik kan mij voorstellen dat dit resulteert in innerlijke discussies.
Jouw verhaal heeft zeker bestaansrecht. Wel of geen herinneringen, je bent niet gek.
Ik ben blij te lezen dat je de herinneringen toe laat, dat ze er mogen zijn en dat je er ook mee aan de slag gaat om het te kunnen verwerken.
Ik wist bijvoorbeeld van mijn situatie niet meer of het een half jaar of een jaar heeft geduurd, of langer. Maar door herinneringen die soms ineens in me opkwamen, kreeg mijn verhaal een beetje vorm. Het heeft mij ook heel veel moeite gekost om te accepteren wat er gebeurd is en ik heb lang onbewust en bewust geprobeerd er een "niet waargebeurd verhaal" van te maken.
De herinneringen die bij mij opkwamen waren heel zwaar, maar het creëerde bij mij ook een fascinatie voor het menselijk brein.
Dankjewel voor het delen van jouw verhaal.
Ik hoop dat ook jij wat meer rust ervaart en ik wens je heel veel sterkte met jouw verwerkingsproces.
?