Alleen mijn lichaam herinnert zich het vroegtijdig kind misbruik

Na een gewelddadige relatie ben ik in therapie gegaan. Na de eerste sessie waarin mijn therapeut aangaf dat ik last had van dissociatie ben ik gaan opzoeken wat dat is en waar het vandaan kan komen. Ik kon mij niet in de oorzaken vinden tot dat ik dezelfde avond nog twee gedachten in mijn hoofd krijg en mijn lichaam volledig in de paniekstand ging. Ik kreeg een paniekaanval. Mijn gedachtes; opa vertelde altijd geheimpjes & ik wilde nooit op schoot. Ik heb dit direct met mijn vriend besproken en die gaf aan dat ik het beter even kon laten bezinken. Druk opzoek gegaan naar waarom ik dan wel niet last zou hebben van dissociatie en kwam ik tot de conclusie dat ik mijn vader heel erg gemist zou hebben als kind zijnde vanwege zijn beroep (hij was vaak lang weg). Trots de 2e sessie in en dit vertellen aan mijn therapeut. Die mij aankijkt en zegt: “nee” wat jij hier laat zien aan mij is eigenlijk altijd wat mensen laten zien als er sprake is geweest van trauma zoals bijv. Misbruik. Nou toen sloeg weer mijn lichaam op hol en kwam er een shit load van emoties uit die 25 jaar zijn opgekropt. Na twee weken lang een wrak geweest te zijn ging het wel weer..

Ik merk nu dat er maanden voorbij zijn gegaan en ik de behoefte heb om met mensen te praten die een soortgelijke situatie hebben ervaren en/of ervaren. 

Ik probeer op mijn lichaamsherinnering te vertrouwen, maar ik merk dat ik dit lastig vind. Ik heb vlagen van vage beelden, maar ik wil niet zeggen dat dit herinneringen zijn, want die zou je natuurlijk ook zelf kunnen vormen met de kennis die ik nu heb. 

Onbegrip ook omdat ik desondanks mijn leven echt heel goed op de rit heb.

Ik hoop van iemand te horen die wellicht al wat verder is en mij kan helpen alles te begrijpen en een plekje te geven.