Hi allemaal,

Ik voel me een beetje bezwaard om mijn verhaal te delen. Als ik wat lees hier dan zie ik dat er mensen zijn die het zo veel zwaarden hebben dan ik. Maargoed toch ga ik mijn verhaal delen.
ik ben aangerand door een van mijn beste vrienden. In april 2021. Mijn reactie was om het weg te stoppen. De knop om en de emoties uit. Leven gaat door, deadlines moet je halen, vrienden blijven zien. Heb het mijn zusje verteld en heb mijn beste vriendin geappt op het moment zelf. Daarna is er nooit meer een woord over gesproken. Af en toe iets kleins en onbenulligs. Rond maart heb ik een paniekaanval gehad met mijn vrienden in de buurt en heb ik het verteld. In juni is er een grap over gemaakt en heb ik er niks meer over gezegd. In september 2021 heb ik voor het eerst het verhaal hardop verteld. Dit was aan mijn beste vriendin. Eind september 2021 ben ik naar de huisarts geweest en heb ik om hulp gevraagd. Dit was nog lastig omdat ik bij mijn ouders op de verzekering sta en zij hier niks van wisten. Ik ben bij de praktijkondersteuner terecht gekomen en ben in december 2021 doorverwezen naar psycholoog voor EMDR.  Toen heb ik ook mijn ouders en oudere zus op de hoogte gesteld. Ook mijn vrienden verteld dat ik EMDR kreeg. Tijdens de EMDR heb ik nog een paniek aanval gehad omdat een jongen waar ik mee werk dichtbij kwam en aan mn reet zat (noem hem even A). Een andere jongen (B) die er ook was had niks door. Mijn beste vriendin natuurlijk wel. Zij is achter mij aangekomen maar A bleef overgeven en B kon het niet meer aan dus moest mijn beste vriendin helpen. Toen had B door dat er wat was en heeft hij me vast gehouden zonder vragen te stellen. Toen heb ik het hem ook vertel. Vlak voor de zomer van 2022 ben ik gestopt met EMDR. De aanranding is verwerkt en ik voelde me beter. Dacht ik. De aanranding is verwerkt. Dat denk ik wel maar het blijft een nare herinnering. Ik merkte dat ik niet lekker in mn vel zat en veel ruzie had thuis en sneller geprikkeld was. Dus ben ik weer in therapie gegaan in december 2022. Ik zit er nu februari 2022 nog steeds. Echter bij de therapie gaat het meer om thuis en het niet lekker in mn vel zitten dan de aanranding. Paar weekenden terug had ik mijn laatste werkdag. Ik ben toen uit geweest met een aantal mensen van werk (onder andere A en B en mijn beste vriendin (ondertussen mijn vriendin). B was heel beschermend en kwam af en toen tussen A en mij als hij zag dat A weer ver ging. Ik voelde me heel veilig en dronk mijn wijntjes in een wat sneller tempo dan goed was. Ik raakte controle kwijt en werd wat losser. Stond wat meer te draaien met mn heupen en zong lekker mee met de muziek. B had het ook erg naar zijn zin (ik kon het goed met hem vinden omdat we samen de liedjes kenden). Een van de collega’s had gezegd dump je vriendin ga voor haar omdat hij zo gelukkig leek. Iedereen die er was zag dat B gelukkiger was dan ze hem ooit hebben gezien, behalve ik. Ik weet niet wat B dacht en hoe B zich voelt. Toen gingen A en B weg. A gaf me een knuffel en zei dat hij niet helemaal lekker was en dus wou gaan en dat B hem naar huis bracht. Vervolgens komt B doei zeggen. Hij gaf me een knuffel, hield langer en strakker vast dan normaal. Toen liet ie me niet los (met de arm om mn onderlichaam heen zodat ik niet de afstand kon bewaren die ik wou). Door mijn hand op zijn borst te leggen en lieve woordjes te zeggen zoals we zien elkaar snel hoopte ik dat ie me los zou laten, hij kwam dichterbij. Dus ging ik snel weer in voor de knuffel. Ik was bang dat hij me zou zoenen, dat wil ik niet want hij maar ook ik hebben allebei een vriendin.
Daarna ben ik naar huis gegaan en heb ik bij mijn vriendin uitgehuild. Paar dagen terug kwam ik er dus achter dat al die dingen tegen B zijn gezegd en dat mijn vriendin het ook zag dat B gelukkiger was en van die liefdevolle lachjes had naar mij en keek. Met dit in mijn achterhoofd en met hoe ik me voelde toen B zo dichtbij kwam kreeg ik weer paniek. Ik realiseerde me dat dit niet is hoe ik me wil voelen. Ik wil niet altijd maar bang zijn voor vrienden die niks zouden doen. Bij vrienden waar ik me ooit veilig heb gevoeld, bang zijn. Dat klopt niet. ik wil niet bang zijn en me zo voelen. Dat slaat nergens op. Ik ga met mijn aanrander afspreken. Om hier overheen te komen. Ik weet niet hoe en wat maar ik heb een berichtje gedaan dat ik wil afspreken. Hij is akkoord. We gaan waarschijnlijk wandelen in het bos met de honden. Wat ik wil zeggen weet ik nog niet.
blijft het altijd zo? Bang zijn voor wat er mogelijk kan gebeuren zelfs bij mensen die je vertrouwd? Mensen wantrouwen. Altijd maar bang zijn. Na de seks met mijn vriendin mezelf afsluiten en haar weer wegduwen (heb zelf niet door dat ik dat doe maar dat zei ze). Ik weet soms niet wat ik met mezelf aanmoet omdat zij het niet snapt omdat ze het niet heeft meegemaakt en dus niet zal weten hoe het echt is. Hoe kan ik seks hebben en me niet afsluiten. Hoe kan ik niet bang zijn als ik sta te dansen in de kroeg. Hoe kan ik weer wijntjes drinken en helemaal naar de …. Zonder bang te zijn dat iemand er misbruik van maakt. Hoe weet ik wie ik kan vertrouwen.