7 jaar later komt alles naar boven

Hallo allemaal. Ik wil graag mijn verhaal hier delen. Iets dat een jaar of 7 geleden gebeurd is, maar mij sinds kort weer in zijn greep houdt. Of eigenlijk moet ik zeggen, dat mij sinds kort pás in zijn greep houdt. Want toentertijd voelde het niet zo. Ik koos ervoor om in de relatie te zijn ‘dus was er toestemming, toch?’ We experimenteerde wel wat in bed, ‘dus het was vast niet zo bedoeld.’ ‘Als ik een keer toestemming heb gegeven voor iets in bed, betekent dat dat hij het altijd mag doen, right?’ Daar had ik mezelf van overtuigd. Maar nu ik er jaren later op terug kijk, voel ik de pijn die ik toen had moeten voelen, maar wegduwde.

Toen ik 16 was kreeg ik een relatie met een jongen van 20. In het begin was het allemaal leuk, maar dat veranderde langzaam. Hij was bezitterig en jaloers. Hij kon het niet hebben als ik met vrienden wilde afspreken of als ik even wat tijd voor mezelf wilde. Ik zie nu ook in hoe hij probeerde om iedereen van me weg te duwen die ik liefhad. Mijn vrienden keurde hij af en mijn moeder ‘kon hij niet uitstaan’ (zijn woorden). 

Een avond lagen we na een feestje in bed. We waren allebei behoorlijk onder invloed en hadden seks. Na een tijdje had ik er geen zin meer in en probeerde dit meermaals aan te geven. Hierop kreeg ik het antwoord ‘maar ik wel’. Nadat ik 3 keer gezegd had dat ik niet meer wilde, en hij alsnog door ging trok ik heel hard aan zijn haar. Als reactie hier op sloeg hij me in mijn gezicht. Hij stopte daarna wel, dus in die zin was mijn actie effectief. Toch kreeg hij het voor elkaar dat ik me achteraf schuldig voelde voor het trekken aan zijn haar, en dat ik mijn excuses aanbood. Excuses van hem heb ik nooit gehad. Ik ben nog een tijdje bij hem gebleven, en zoals ik al zei geloofde ik oprecht  dat er niets was voorgevallen. ‘Gewoon een stomme dronken actie, meer niet’. Enige tijd na dit voorval ben ik na de zoveelste bizarre ruzie bij hem weggegaan. 

Jaren heb ik het weggestopt tot het in een online therapie programma over omgaan met emoties naar boven kwam. Sinds dien kan ik de spreekwoordelijke deur niet meer sluiten. (Een uitdrukking die ik van iemand anders op dit platform heb gejat, omdat die het gevoel zo goed omschrijft). Hoe meer ik er niet mee bezig wil zijn, hoe meer ik ermee bezig ben. Ik heb het inmiddels met mijn huidige (oh zo lieve) vriend en een vertrouwde vriendin gedeeld, maar vind het nog altijd moeilijk om over te praten. Ik moet er niet aan denken om het met mijn ouders te delen. Soms krijg ik angsten en wil ik in een opwelling mijn huidige relatie verbreken. Ik heb laatst Instagram verwijderd omdat bepaalde filmpjes daar mij enorm triggeren. Maar dit is vluchtgedrag en ik kan niet voor altijd al mijn triggers ontwijken. Daarom wilde ik de volgende stap nemen en hier mijn verhaal kwijt. 

Als je tot hier hebt gelezen, enorm bedankt! Het is een lang verhaal en ik kan er nog boekwerken over volschrijven. Hopelijk kunnen we elkaar steunen <3